ตอนที่ 241 จะมีวันหลังอีกไหม

ต๭นที่ 241 จะมีวันหลังอีกไหม พอรถจอดสนิทก็มีคนงานมารับ โม่ข่ายโบกมือบ่งบอกให้พวกเขารอ กู้เหยาที่นั่งอยู่ฝั่งผู้โดยสารด้านหน้ายังคงหลับอยู่ เธอไม่ได้หลับลึกมาก ระหว่างทางมีหลายครั้งที่เหมือนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง กลัวจนร่างกายสั่นเทิ้มไปหมด แต่ก่อนตอนที่กู้เหยาหลับ หลายครั้งที่รู้สึกว่านอนถึงฟ้าสว่าง ฝันร้ายด้วยเหมือนกัน แต่น้อยครั้งมาก ตอนนี้ เกือบทุกคืนที่กู้เหยาฝันร้าย เขาได้ยินเธอตะโกนร้องหวาดผวา ได้ยินเธอร้องขอความช่วยเหลือ แต่เขาช่วยเธอไม่ได้ แม้แต่กอดเธอแนบอก บอกเธอว่าไม่ต้องกลัวเธอยังมีเขาอยู่ เรื่องง่ายๆแบบนี้เขายังทำไม่ได้เลย อุบัติเหตุรถชนปลอมๆเมื่อสามปีก่อน คนพวกนั้นผ่าคลอดเอาเหยาเหยาน้อยออกมาจากท้องเธอ ถึงเขาจะไม่ได้เห็นจากตาตัวเอง แต่แค่คิดขึ้นมาก็เจ็บเหมือนถูกมีดกรีด เจ็บจนเหมือนอวัยวะภายในแตกสลายอย่างไรอย่างนั้น กู้เหยาในตอนนั้นท้องใหญ่มาก ทำอะไรก็ไม่ได้ ต่อต้านไม่ได้ ยิ่งหนีก็วิ่งไม่พ้น คงมีแต่ความผิดหวังและความหวาดกลัว คิดถึงตรงนี้แล้ว โม่ข่ายก็อดถอนหายใจเย็นๆออกมาไม่ได้ สายตาที่มองกู้เหยายิ่งอ่อนโยนราวกับน้ำ เอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “กู้เหยา——” เหมือนได้ยินเสียงเรียกของเขา โม่ข่ายเห็นว่าคิ้วของกู้เหยาขยับ เขาเอื้อมมือออกไปอย่างอดไม่ได้ อยากจะสัมผัสเธอ พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าเธออยู่ข้างกายเขาจริงๆ แต่มือที่ยื่นออกไปยังสัมผัสไม่ถึงเธอ ขนตายาวของเธอก็กะพริบสองที แล้วลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มือโม่ข่ายนิ่งค้างกลางอากาศ หยุดสักพักก่อนชักมือกลับ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตื่นแล้วหรอ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้าอย่างมึนงง สักพักถึงจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำไมข้างกายถึงมีโม่ข่าย “เรามาที่ไหนกันคะ?” กู้เหยาเพิ่งตื่น เสียงค่อนข้างเอื่อยเฉื่อยอย่างบอกไม่ถูก ทั้งน่ารักและมึนๆ จู่ๆโม่ข่ายก็คิดถึงเหยาเหยาน้อย เจ้าหนูน้อยตอนตื่นก็มึนๆแบบนี้เหมือนกัน พวกเธอสองแม่ลูกนี่เหมือนกันเกินไปแล้ว “รีสอร์ทปี้ห่าย” โม่ข่ายมองกู้เหยาที่มึนๆ เขายิ้มบางๆอย่างอดม่ได้ “ฟ้าจะสว่างแล้ว ผมจะพาคุณไปที่หนึ่ง” กู้เหยาพยักหน้า “ค่ะ” โม่ข่ายส่งกุญแจรถให้กับคนงาน หันไปจะจูงมือกู้เหยาอย่างเป็นธรรมชาติ ตอนที่เขากำลังจะสัมผัสเธอ เธอหลบด้วยสัญชาตญาณ ให้เขาคว้าอากาศแทน มือของเขานิ่งไปเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือรีบไปคว้าเธออีกครั้ง เขาจับมือเธออย่างแน่น ไม่ให้เธอขัดขืนง่ายๆ คราวนี้มือถูกโม่ข่ายจับ กู้เหยาไม่คิดจะชักออกอีก ในใจก็ตัดสินใจว่าวันนี้เธอจะเพลิดเพลินกับเขาสักหนึ่งวัน เธอจะไม่ลังเลใดๆอีก คิดถึงตรงนี้ กู้เหยาก็อดไม่ได้ที่จะมองโม่ข่ายซึ่งมองเธออยู่โดยไม่ได้สังเกตและไม่ได้คาดคิด เขามองเธอ ทันใดนั้นก็โน้มตัวลงมาหาเธอ กู้เหยาตกใจจนรีบหลับตา แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นมา เขาเอื้อมมือมาปัดปอยผมทัดหูให้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ยัยทึ่ม” กู้เหยาลืมตามาก็เห็นรอยยิ้ม รอยิ้มนั้นราวกับส่องสว่างให้กับความมืดก่อนรุ่งสาง ทั้งส่องสว่างและสดใส กู้เหยามองเขาอย่างเหม่อลอย รู้สึกแค่ว่าหัวใจมืดมนที่ไม่เห็นแสงสว่างของตัวเองนั้นสว่างขึ้นเพราะรอยยิ้มเขา อบอุ่นมากและสบายใจมาก มีเขาอยู่ หรือว่าคงไม่มีความมืดที่ไม่มีสิ้นสุดอีกแล้ว? กู้เหยาถามตัวเองแบบนี้ในใจ ในขณะเดียวกันก็ให้คำตอบตัวเองในใจเช่นเดียวกัน ใช่แล้ว มีเขาอยู่ คงไม่มีความมืดมิดที่ไม่มีสิ้นสุดอีกแล้ว และงไม่มีฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้นตลอดกาลอีกต่อไป ทางด้านตะวันออกสุดของรีสอร์ทปี้หาย เป็นพื้นที่ทะเลอันกว้างใหญ่ส่วนตัวของโม่ข่าย ที่นี่เป็นที่ที่ดีที่สุดในการชมพระอาทิตย์ขึ้นของเมืองเจียงเป่ย พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นมาแนวชายฝั่งทะเล ลมทะเลค่อนข้างแรง พัดมาค่อนข้างเย็น กู้เหยาเผลอกอดแขนตัวเองแน่น เดิมทีโม่ข่ายอยากจะกอดเธอเข้าแนบอก ช่วยให้เธออบอุ่น แต่กลัวว่าจะทำให้เธอตกใจกลัว จึงอยู่ห่างจากเธอ เขาคิดจะถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวบนกายตัวเองออกมา กู้เหยาก็จับมือหยุดการกระทำของเขา เคลื่อนไหวได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก กู้เหยาก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามันคลุมเครือแค่ไหน ตอนที่มีปฏิกิริยาโต้กลับ ใบหน้าอันวิจิตรงดงามก็แดงขึ้นมา ก้าวออกไปก้าวแรก เธอไม่คิดจะถอยกลับ กดความตื่นเต้นไว้ในใจ เธอพิงอกโม่ข่ายอย่างระมัดระวังแล้วพูดเบาๆ “แบบนี้ก็ไม่หนาวแล้ว” ในตอนนี้ กู้เหยาบังคับตัวเองให้เอาความกังวลและความเคร่งขรึมทั้งหมดออกไป ไม่ต้องคิดถึงภรรยาที่เขารักมาก และไม่ต้องคิดถึงเหยาเหยาน้อย เหลือเพียงความเห็นแก่ตัวเล็กๆของตัวเอง เอนกายแนบอกโม่ข่าย เพลิดเพลินกับความรู้สึกปลอดภัยที่เขามอบให้เธอ ในขณะเดียวกันก็หวังว่าจะได้ใช้หนึ่งวันอันงดงามร่วมกัน ก่อนหน้านี้ไม่นาน กู้เหยาก็เคยทำแบบนี้มาก่อน เพียงแต่ตอนนั้นใจกล้าบ้าบิ่นกว่าตอนนี้มาก ค่อนข้างน่ารักและออดอ้อน โม่ข่ายกอดเธอเข้าแนบอก ลูบหลังเธอเบาๆ สันกรามวางบนกระหม่อมเธอ เขาถอนหายใจด้วยความพอใจหนึ่งที เขารอวันนี้มาตลอดสามปีเต็ม สามารถกอดเธอเข้าแนบอก รู้สึกถึงความอบอุ่นและการเต้นของหัวใจเธอ สำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรที่งดงามไปมากกว่านี้ สถานที่ห่างไกล พระอาทิตย์สีแดงค่อยๆขึ้นมา คอยส่องแสงทั่วทั้งโลกอย่างช้าๆ เหมือนกับเธอที่กลับมาส่องสว่างให้โลกทั้งใบของเขา ที่ปลายเท้า มีหินชิ้นใหญ่หนึ่งก้อน คลื่นทะเลซัดมากระทบหิน เป็นเหมือนบรรเลงบทเพลงที่ไพเราะที่สุดในการกลับมาเจอกันของเขาทั้งคู่ พระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างงดงามมาก แต่สายตาของพวกเขาทั้งคู่มองเห็นแค่กันและกัน ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดสามารถมาแทรกโลกของพวกเขาได้ “โม่ข่าย เมื่อก่อนคุณมาที่นี่บ่อยหรอคะ?” รู้ดีว่าบางเรื่องไม่ควรใส่ใจ แต่ในใจก็ยังใส่ใจ เธอหวังอย่างมากว่าเธอเป็นคนเดียวที่เขาพามาดูพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่ “อืม มาบ่อยครับ” ตลอดสามปีที่กู้เหยาไม่อยู่ เขามาที่นี่บ่อยครั้ง มานั่งหนึ่งคืนเต็ม มองไปที่ห่างไกล คิดถึงคนในใจ บางครั้งก็เหมือนได้ยินเสียงเธอเรียกจากคลื่นทะเล—— โม่ข่าย ฉันมีความสุขมากจริงๆ มีความสุขมากจนคิดว่าไม่เหมือนเรื่องจริง ทุกครั้งที่มาที่นี่ โม่ข่ายเหมือนจะได้ยินเสียงกู้เหยาเรียกในตอนกลางคืน แต่ตัวเธอไม่อยู่กับเขาตั้งนานแล้ว กู้เหยา คุณมีความทรงจำสักนิดบ้างหรือไม่ คืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน ผมขับรถพาคุณมาที่นี่ อยู่ข้างคุณ ได้ยินเสียงคุณตะโกนความสุขของคุณเข้ากับทะเลอันกว้างใหญ่ “อ๋อ” กู้เหยาเอ่ยเสียงพึมพำเบาๆ และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้สนใจเรื่องนี้ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย เมื่อก่อนเขาคงพาภรรยาเขามาที่นี่บ่อยๆ นั่นก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่หรอ? กู้เหยาไม่อยากไปคิดเรื่องพวกนั้นที่ตัวเองใส่ใจอีกแล้ว เธอหลับตาลง เอนพิงอกโม่ข่ายอย่างเงียบๆ โม่ข่ายลูบหลังเธอเบาๆ ราวกับกล่อมเด็กน้อยให้นอนหลับ นานมาก นานจนกู้เหยาเกือบจะหลับในอ้อมกอดขงโม่ข่าย จู่ๆก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของโม่ข่ายดังขึ้นมา “ถ้าคุณชอบ วันหลังพวกเรามาที่นี่กันบ่อยๆได้นะ” วันหลัง? เธอกับเขายังมีวันหลังอีกหรอ?