ตอนที่ 242 อยากพยายามดูแลเธอ

ต๭นที่ 242 อยากพยายามดูแลเธอ พระอาทิตย์ค่อยๆขึ้นมาบนท้องฟ้า ตรงหน้าทั้งหมดคือแสงสว่างจ้า โม่ข่ายก้มศีรษะ กู้เหยาได้หลับไปแล้วในอ้อมอกเขา ลมหายใจเธอสม่ำเสมอ ใบหน้าแดงเล็กน้อย ทั้งสงบนิ่งและงดงาม เขาที่มองอยู่ โม่ข่ายก็กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ เขาค่อยๆก้มศีรษะลงไปเอาริมฝีปากบางอันเซ็กซี่แนบเข้ากับริมฝีปากแดงนิ่มของเธอ เม้มเบาๆแล้วรีบผละออก กู้เหยาขยับนิดหน่อย ปรับท่าให้สบายขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหลับต่อในอ้อมอกเขา โม่ข่ายอุ้มเธอขึ้นมาเบาๆ อุ้มเธออย่างสง่างามและมั่นคงเดินไปยังที่พักเล็กไม่ห่างไกล มาถึงห้องชั้นสอง โม่ข่ายก็วางกู้เหยาลงบนเตียง กำลังจะปล่อยมือออก กู้เหยาก็จับเขาไว้ เธอดึงปลายเสื้อเขาแน่น เหมือนกับคนที่จมน้ำคว้าเชือกเส้นสุดท้ายไว้ ทั้งหวาดกลัวและไม่สบายใจ มือโม่ข่ายที่ปล่อยเธอหยุดแข็งทื่อ จับมือเธอไว้แล้วนอนข้างเธอ กอดเธอแนบอกตัวเอง ลูบหลังเธอแล้วเอ่ยเสียงเบา “กู้เหยา ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว” หลังจากผ่านไปครู่เดียว กู้เหยาในอ้อมอกก็สงบขึ้นมาก มือที่จับปลายเสื้อเขาแน่นก็ค่อยๆคลายออก เข้าสู่ความฝันอย่างแท้จริง กู้เหยาหลับได้ลึกมาก โม่ข่ายไม่ได้หลับเลย เขามองเธอ ค่อยๆคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของเขาทีละเล็กทีละน้อย ครั้งแรกที่พวกเขามารีสอร์ทปี้ห่าย ในตอนนั้นระหว่างพวกเขายังไม่สนิทกันมาก ถึงจะเป็นสามีภรรยากัน แต่มือยังไม่เคยจูงกันเลย กิจกรรมของทางบริษัทในคืนนั้น คืนนั้นเธอดื่มเบียร์ เธอหลับไปอย่างตัวร้อนจี๋ ถ้าเขาไปไม่ได้ไม่ทันเวลา เดาว่าชีวิตเธออาจจะสิ้นไปนานแล้ว ครั้งที่สองที่มาคือหลงจากที่สถานะเธอได้การการยอมรับจากผู้ใหญ่ในบ้าน ค่ำคืนนั้น เธอบอกว่าเธออยากจะตะโกนความสุขของตัวเองออกมา ดังนั้นดึกดื่นคืนนั้น เขาจึงขับรถพาเธอมาที่นี่ เพียงให้ความสุขของเธอหลุดลอดออกมา เขายังจำเย็นคืนนั้นได้ ทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียงใหญ่ บรรเลงความงดงามระหว่างของเขาทั้งคู่ คิดถึงคืนนั้น ในวันนี้ก็ยังอ่อนยวบหอมหวานในอ้อมอก หิวกระหายมาหลายปีเหมือนกับชายที่ระงับอารมณ์ได้ดีจู่ๆก็ตะบะแตก ในใจเกิดเสียงตะโกน โห่ร้อง—— เขาปรารถนาเธอ หวังว่าจะบ้าบิ่นเหมือนค่ำคืนนั้น ออกแรงหล่อหลอมรวมร่างกับเธอเป็นหนึ่งเดียว แต่เขาทำให้เธอตกใจกลัวไม่ได้ ยิ่งทำร้ายเธอไม่ได้ ตราบใดที่สามารถกอดเธอจนหลับไปได้อย่างตอนนี้ ที่จริงก็ดีมากแล้ว! ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ กู้เหยาก็ตื่นขึ้นมาลางๆ ในความทรงจำของเธอนานมากแล้วที่ไม่ได้หลับอย่างหมดกังวลแบบนี้ พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าสดชื่นขึ้นมาก เธอลืมตาขึ้น ก็เห็นใบหน้าหล่ออันหาที่เปรียบมิได้อยู่ใกล้มาก เธอตกใจถอยหลังทันที เขินจนร่างกายร้อนผ่าว “คือ พ-พวกเรา......” โม่ข่ายเอื้อมแขนยาวรวบเธอกลับคืนมา แล้วถามอย่างขำๆ “คุณจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราไหมใช่ไหมครับ?” กู้เหยาไม่กล้ามองเขา อายจนซุกศีรษะเข้ากับหมอน เธอยังไม่ได้ตอบรับความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการกับเขาเลย ทั้งสองข้ามขั้นตอน นอนด้วยกันแล้ว ประเด็นหลักคือไม่ใช่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า แต่เขาจะคิดไหมว่าเธอง่ายเกินไป ไม่มีศักดิ์ศรีเลย? “อะไรที่ควรเกิดก็เกิดขึ้นหมดแล้ว” เหยาเหยาน้อยของพวกเขาก็โตขนาดนั้นแล้ว นั่นไม่ใช่ว่าอะไรที่ควรเกิดก็เกิดขึ้นไปหมดแล้วหรอ กู้เหยาเบิกตากว้าง เอื้อมมือออกไปหยิกเอวเขาอย่างแรง เธอไม่ได้โง่นะ หรือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วจะไม่รู้ล่ะ? เมื่อก่อนเวลาเธอโกรธก็จะชอบหยิกเขาด้วยท่าทางที่น่ารักและใสซื่อแบบนี้ โม่ข่ายอดยิ้มไม่ได้แล้วพูด “ฟ้าจะมืดแล้ว หิวแล้วมั้งครับ” โม่ข่ายไม่พูดกู้เหยาก็ไม่รู้สึก พอพูดท้องก็ร้องขึ้นมาเลย เธอพยักหน้า “เวลาไม่เช้าแล้ว เราทานอะไรกันนิดหน่อยก่อนกลับเถอะค่ะ” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอแล้วพูด “คุณไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน ผมจะลงไปรอคุณข้างล่าง” “โอเคค่ะ” กู้เหยาพลิกตัวลงจากเตียง ก้มใบหน้าแดงเข้าห้องน้ำไป เห็นเธอเดินเข้าห้องน้ำไป โม่ข่ายถึงลุกขึ้นออกไป มาถึงห้องครัวเล็กชั้นหนึ่ง แล้วทำอาหารเย็นให้เธอด้วยตัวเอง ตอนที่กู้เหยาลงมาข้างล่าง ไม่เห็นโม่ข่ายอยู่ที่ห้องรับแขก แต่ได้ยินเสียงที่ห้องครัวข้างๆ ชะโงกศีรษะไปดู โม่ข่ายก็ชะโงกหัวมองมาที่เธอเหมือนกัน เขามองเธอแล้วพูด “บนโต๊ะอาหารมีอาหารสำเร็จรูปอยู่ คุณทานไปก่อน กับข้าวยังต้องรอสักครู่” “คุณทำอาหารได้ด้วยหรอ?” ชายคนนี้มีอะไรที่เขาทำไม่ได้บ้าง? ยิ่งเขาสมบูรณ์แบบ ก็ยิ่งทำให้เธอดำดิ่ง แต่ก็ยิ่งกลัวการจับเขาไว้ ยังไงตำแหน่งสถานะของเธอและเขาก็ต่างกันมากเกินไป และประเด็นหลักที่สุดคือในใจเขายังมี “กู้เหยา” คนนั้น “ทำได้ไม่ค่อยดีหรอกครับ หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจ” เมื่อก่อนเขาไม่เคยเข้ามาในครัวเลย หลังจากคบเธอเขาก็ค่อยๆเรียนรู้ แต่เธอลืมไปแล้ว กู้เหยามองเขา มองเห็นร่างเขาที่กำลังยุ่งในครัว ราวกับว่าครั้งหนึ่งมีคนเคยทำแบบนี้ให้เธอ แต่ร่างนั้นมาเร็วไปเร็ว เร็วจนเธอคว้าอะไรไว้ไม่ได้ ราวกับว่าร่างที่แวบไปนั้นเป็นเพียงภาพลวงตาของตัวเอง จ้องมองโม่ข่ายอยู่นานมาก กู้เหยาก็เดินเข้าไป “โม่ข่าย มีอะไรที่ฉันช่วยได้บ้างไหมคะ?” โม่ข่ายหันศีรษะกลับมา “คุณช่วยทานก็พอแล้ว” ช่วยทานก็พอแล้วหรอ? ประโยคที่เรียบง่ายขนาดนั้น แต่กลับอบอุ่นมาก อุ่นเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจเธอ กู้เหยาก็เข้าใจได้ ความอบอุ่น ความใส่ใจ ความอดทนทั้งหมดของโม่ข่ายนั้นอาจจะไม่ใช่ทำกับเธอทั้งหมด แต่เป็นการยืมร่างกายเธอมาปฏิบัติดีกับ “กู้เหยา” คนนั้นที่ไม่สามารถได้รับความอ่อนโยนเขาได้แล้ว ทำอย่างไรดี? ทั้งๆที่รู้ดีว่าชายคนนี้มีความเป็นไปได้มากที่สุดในการเห็นเธอเป็นตัวแทน แต่เธอไม่อยากปล่อยมือ อยากจับเขาไว้แน่นๆ วันนี้ พรุ่งนี้ ต่อจากนี้ในทุกๆวันจะได้รับความดี ความอบอุ่น และความเห็นอกเห็นใจจากเขา “เป็นอะไร?” โม่ข่ายหันศีรษะมามองกู้เหยาที่เหม่อลอย ขมวดคิ้วอย่างกังวล “ไม่มีอะไรค่ะ” กู้เหยาส่ายศีรษะแล้วพูดอีก “ฉันช่วยคุณดีกว่า ถึงฉันจะทำอาหารไม่เป็น แต่ทำสองคนดีกว่าทำคนเดียว” “ไม่ต้อง เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” ตอนที่พวกเขาเพิ่งจดทะเบียนสมรสกัน ก็เป็นเธอที่ยุ่งอยู่ในครัว แต่หลังจากนั้นก็เป็นขาที่ดูแลเธอ “โอเค งั้นฉันไปทานอะไรเล่นๆก่อน หิวเกิน” กู้เหยายิ้มแล้วพูด ในเมื่อโม่ข่ายยืนกรานแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็รอเขาแล้วกัน เดี๋ยวจะชิมอาหารฝีมือ BOSS บริษัทเซิ่งเทียน ว่าจะต่างจากคนอื่นไหม? โม่ข่ายหันศีรษะกลับ ทะลุหน้าต่างโปร่งแสงไปมองกู้เหยาที่ทานของว่างบนโต๊ะอาหาร ท่าทางเธอไม่เปลี่ยนไปเลยจากเมื่อสามปีก่อน ทั้งๆที่เป็นอีกคน แต่กลับยิ่งทำให้คนรักมากขึ้น กู้เหยา ครั้งนี้คงไม่มีใคร และไม่มีกำลังที่จะแยกพวกเราออกได้