ตอนที่ 243 อยู่เคียงข้างเขา

ต๭นที่ 243 อยู่เคียงข้างเขา หลังจากส่งกู้เหยากลับบ้านเมื่อคืน โม่ข่ายก็ขับรถกลับหนึ่งรอบ หาสถานที่ดีๆ ที่สามารถมองเห็นห้องกู้เหยาได้พอดี ในตอนนี้ แสงไฟในห้องสว่างขึ้นมาแล้ว ภายในแสงไฟสีเหลืองอบอุ่นมีร่างบางของกู้เหยาแวบผ่าน มองแล้วรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ โม่ข่ายยืนอยู่ตึกล่าง มองไปอย่างเงียบๆ——มองเห็นเธอไปมา เห็นร่างเล็กกระดำกระด่างของเธอที่หน้าต่าง เขาอยากมองเธอแบบนี้ทั้งคืน......แต่ผ่านไปได้ม่าน กู้เหยาก็ดึงผ้าม่านแล้วปิดไฟ ไฟมอดแล้ว จู่ๆจิตใจของโม่ข่ายก็ว่างเปล่า ควบคุมความคิดไม่ได้ ยังคงกังวลใจว่าเธอจะฝันร้ายหรือไม่......คิดซ้ำไปซ้ำมา โม่ข่ายก็ควักโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเธออย่างอดไม่ได้ เกือบจะไม่ต้องรอ อีกฝ่ายก็รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?” เสียงเธอดังเข้ามาท่ามกลางความมืด ทั้งอ่อนโยนและหวานเยิ้ม “ยังไม่หลับหรอ?” “ยังค่ะ” เธอหยุด “คุณล่ะ ทำอะไรอยู่?” โม่ข่ายยิ้ม แล้วตอบตามตรง “คิดถึงคุณ” เขาพูดอย่าตรงไปตรงมา ไม่ได้โกหกสักนิดเดียว แต่กู้เหยาที่ปลายสายฟังแล้วหน้าแดงทั้งหน้า ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรดี——ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ชอบปล่อยหมัดโจมตีมาตรงๆ ไม่อ้อมค้อมสักนิด......จะป้องกันได้อย่างไร “กู้เหยา” เห็นกู้เหยาไม่ตอบ โม่ข่ายจึงส่งเสียงอีกครั้ง “อยู่ค่ะ” เธออยู่——โม่ข่ายก็สบายใจ สายตาที่มองไปที่ห้องกู้เหยาอ่อนโยนอย่างห้ามไม่อยู่ เขายิ้มเอ่ยน้อยๆ “คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม?” “หือ? คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรคะ?” เสียงอ่อนโยนของกู้เหยาดังผ่านลำโพงเขาหูเขา ฟังออกว่าวันนี้เธออารมณ์ค่อนข้างดีทีเดียว โม่ข่ายพูดอีก “ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ คุณช่วยคุยกับผมแบบนี้ได้ไหม โทรอยู่ตลอด ไม่ต้องวาง” บางทีอยู่กับเธอด้วยวิธีนี้ เธอคงไม่ฝันร้ายอีกล่ะมั้ง เขาแค่ต้องอดทนอีกคืนนี้คืนเดียว รอจนฟ้าสว่าง เขาจะคิดหาวิธีรับกู้เหยากลับบ้าน มาอยู่ข้างกายเขา แต่กู้เหยาไม่ตอบ ในปลายสายนั้นเกิดความเงียบ ค่ำคืนที่เงียบสงบ ความเงียบนี้กลายเป็นน่าตื่นเต้นเป็นพิเศษ จู่ๆโม่ข่ายก็กังวลว่าตัวเองจะหยาบคาย เขากำลังคิดว่าจะพูดอะไรทำลายความเงียบนี้ดี ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากปลายสาย เบาๆอย่างช่วยไม่ได้และน่ารัก “คุณชายโม่” กู้เหยาเรียกเขา “เมื่อก่อนคุณก็กล่อมคุณนายโม่แบบนี้หรอคะ?” ตอนนี้กลายเป็นโม่ข่ายที่เงียบ เขาควรตอบว่าอย่างไร? ใช่? กู้เหยานั้นจะอิจฉาตัวเองไหม? ไม่ใช่? กู้เหยานั้น......จะปวดใจกับอดีตตัวเองไหม? เมื่อก่อนกู้เหยามักชอบพูดว่าเขาอีคิวต่ำ ไม่ชอบพูดอะไรน่าฟัง ตอนนี้เขาก็ยอมรับเหลือเกิน ขณะที่โม่ข่ายกำลังคิดว่าควรให้คำตอบอันสมบูรณ์แบบกับกู้เหยาอย่างไรดี ปลายสายก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่ารู้ว่าตอนนี้โม่ข่ายกำลังครุ่นคิดอยู่ กู้เหยาพูดอย่างสนิทว่า “เอาเถอะค่ะ ฉันแหย่คุณเล่น” โม่ข่ายถอนหายใจ แล้วตอบกลับ “แล้วคุณยอมไหมครับ?” “คงได้มั้งคะ” กู้เหยาพูด “คงได้งั้นหรอ?” โม่ข่ายไม่เข้าใจ กู้เหยาคิดแล้วพูด “เดี๋ยวฉันก็หลับแล้ว บางทีอาจจะไม่ได้ระวังอาจจะกดวางสายก็ได้น่ะค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ” โม่ข่ายหัวเราะอย่างอ่อนโยนเป็นพิเศษ “ยังไงผมก็อยู่ตลอด ไม่วางสาย” “จริงหรอคะ?” “อืม เชื่อผมสิ” เชื่อผมสิ——ว่าผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บปวดสักนิดเดียวอีกต่อไป กู้เหยาตรงหน้า ไม่ได้ตอบทันที นานสักพักถึงได้ยินเธอส่งเสียงพูด “ค่ะ” อย่างนุ่มนวล มุมปากโม่ข่ายยิ่งอ่อนโยนและออดอ้อนอย่างอดไม่ได้ “รีบนอนเถอะครับ” “อืม” “คุณก็ด้วย” “ฝันดีครับ” “ฝันดีค่ะ” โทรศัพท์ไม่ได้วางสายลง แค่ไม่มีเสียงอ่อนโยนของกู้เหยาดังเข้ามาอี รอบข้างเงียบสงบ ได้ยินเสียงหายใจของกู้เหยาบางๆอย่างเลือนราง น่าจะเข้าสู่ความฝันไปแล้ว โม่ข่ายเอนพิงข้างรถอยู่ จุดบุหรี่ขึ้นหนึ่งมวน สูบหนึ่งทีแล้งเงยหน้า มองไปยังหน้าต่างเธออย่างเงียบๆ ภายในใจก็สงบนิ่ง …… โม่ข่ายหายไปยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มใครก็ไม่สามารถติดต่อได้ คนข้างกายทุกคนก็เป็นห่วงมากๆ นโยบายที่เขาต้องตัดสินด้วยตัวเองก็รวมกับเป็นกองใหญ่ หลิวยงและเหลียงฮุ่ยอี๋ถูกลูกน้องเร่งจนหลบไม่พ้นแล้ว เมื่อก่อนไม่ว่าโม่ข่ายจะไปที่ไหนก็จะแจ้งพวกเขา เพราะต้องให้พวกเขาจัดการ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่รู้เลยว่าโม่ข่ายไปไหน ตอนที่โม่ข่ายปรากฏตัว ทุกคนก็โล่งอกในเวลาเดียวกัน รีบรายงานสถานการณ์ของงานทันที โม่ข่ายโบกมือให้หยุด แล้วพูดกับหลิวยง “เดี๋ยวรีบไปนัดให้กู้เจิ้งเต๋อให้มาพบ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี” ตอนนี้เขาทนไม่ได้ที่กู้เหยาไม่ได้อยู่กับเขา ทนไม่ได้ที่เธอไม่อยู่กับเขาตอนที่เธอฝันร้าย “ประธานโม่ เดี๋ยวจะให้คนรีบไปหาเขาทันที” หลิวยงเป็นคนที่ฉลาด โม่ข่ายไม่คุยเรื่องงาน น่าจะคิดเรื่องกู้เหยาอยู่แน่นอน เลยพูดอีก “พวกเราได้หายาที่กู้เจิ้งเต๋อใช้กับคุณนายตามที่คุณสั่งเรียบร้อยแล้ว และนำไปตรวจสอบดูโดยเร็วที่สุด ได้ผลลัพธ์ของส่วนผสมยามาแล้ว” โม่ข่ายเอ่ยเสียงเย็น “ว่ามา” หลิวยงมองโม่ข่ายหนึ่งที แล้วเอ่ยอย่างระมัดระวัง “ภายในยาประกอบไปด้วยมอร์ฟีนไม่น้อย ยาชนิดนี้เดิมทีไว้ใช้บรรเทาอาการปวด แต่ทำให้เสพติดได้ง่าย ผู้ที่เสพติดมันเป็นเวลานานไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจก็จะเกิดการเสพติดมอร์ฟีนอย่างรุนแรง การเสพติดอันรุนแรงนี้จะทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกายอย่างมาก” โม่ข่าย “พูดประเด็นสำคัญเลย” หลิวยงรีบส่งรายงานให้ “ตามการคาดการณ์ของสุขภาพของคุณนาย เธอน่าจะทานยานี้มาสองสามปี การหยุดยาเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่าย” พูดจบ หลิวยงก็มองโม่ข่ายอย่างระมัดระวังหนึ่งที กังวลมากกว่าเจ้านายจะโกรธใส่ตัวเอง ใครจะไปคิด รออยู่นาน หลิวยงก็ไม่เห็นสีหน้าโม่ข่ายเปลี่ยนไป แม้แต่แววตาเขาก็ยังคงสงบนิ่ง ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่พอมองดีๆแล้วก็เห็นมือโม่ข่ายที่ถือเอกสารอยู่ กำแน่นเกือบจะทำเอกสารเละคามือ หลิวยงก็รู้ว่าประธานโม่ของพวกเขาไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่ตัวเองเห็น เดาว่าประธานใหญ่ของพวกเขาโกรธอยู่ในใจ มองดูแล้วเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร แต่ในใจเจ็บปวดเหมือนมีมดหมื่นตัวกัด นานมาก ความปั่นป่วนที่แฝงอยู่ในใจโม่ข่ายก็ค่อยๆสงบลง เอ่ยปากพูด “เดี๋ยวรีบติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ฉันต้องการคนที่เชี่ยวชาญมากที่สุด และต้อง ‘จัดการ’ กู้เจิ้งเต๋อให้ฉัน” ไม่ใช่เป็นการ “นัดเจอ” กู้เจิ้งเต๋ออีกแล้ว แต่เป็นการ “จัดการ” แทน เขาไม่ทำให้กู้เจิ้งเต๋อตายหรอก แต่จะมีวิธีอื่นที่ทำให้สัตว์ร้ายตัวนี้รู้สึกว่าตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ ครั้งนี้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน เขาจะต้องให้กู้เหยาอยู่ข้างตน ไม่ให้กรงเล็บโหดร้ายของกู้เจิ้งเต๋อคว้ามาถึงตัวกู้เหยาเด็ดขาด