ตอนที่ 244 บ้าระห่ำ

ต๭นที่ 244 บ้าระห่ำ ตอนกลางวัน อุณหภูมิในเขตเมืองเจียงเป่ยสูงมาก กู้เจิ้งเต๋อเพิ่งจะคุยโทรศัพท์กับกู้เหยา บอกว่ากลางวันซุปเม็ดบัวเห็ดหูหนูต้มวางไว้ในตู้เย็น ตอนเย็นกู้เหยาเลิกงานมาก็ทานได้ ช่วยแก้หวัดและแก้กระหายได้ เพื่อควบคุมกู้เหยาไว้ในฝ่ามือได้ กู้เจิ้งเต๋อได้แสดงบทบาทคุณพ่อที่ดีได้เป็นอย่างดีในสามปีที่ผ่านมา วางโทรศัพท์ลง ก็มองเม็ดบัวและเห็ดหูหนูในมือที่เพิ่งซื้อมา ใบหน้ากู้เจิ้งเต๋อนั้นภูมิใจและมั่นใจในตัวเองมากอย่างช่วยไม่ได้ ถึงคุณปู่และโม่ข่ายตระกูลโม่นั้นจะเป็นใหญ่คนโต แต่แล้วอย่างไรล่ะ ในที่สุดก็ถูกเขากำไว้ในมืออย่างแน่น ขณะที่กู้เจิ้งเต๋อกำลังภูมิใจ ผู้ชายสองคนก็มาขวางทางเดินเขา ลากเขาเดินไปโดยไม่พูดอะไร ไม่ต้องกังวลเลยเพราะที่นี่คือตลาด คนเดินไปเดินมา ทุกคนมองพวกเขาอยู่ เม็ดบัวและเห็ดหูหนูในมือกู้เจิ้งเต๋อหล่นลงพื้นกระจัดกระจาย แต่ไม่มีใครกล้าออกมาพูดเลยสักคน ทุกคนหลบอยู่ไกลๆ ไม่เข้ามายุ่ง “พวกแกเป็นใคร?” กู้เจิ้งเต๋อถาม แต่ไม่มีใครตอบเขา ลากเขาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว รถสตาร์ทและขับออกไปเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วจนกู้เหยายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ก็ถูกชายสองคนลากเข้าไปในห้องปิดสนิท ชายสองคนนี้ร่างสูงใหญ่ แค่ออกแรงผลักเขาหนึ่งที ก็ผลักจนล้มคะเมน กู้เจิ้งเต๋อลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นบนร่างกายตัวเอง มองชายสองคนแล้วเอ่ยอย่างโกรธเคือง “พวกแกเป็นคนของใคร? ใครส่งพวกแกมา?” ชายทั้งสองมองกู้เจิ้งเต๋ออย่างเย็นชาหนึ่งที แล้วล็อคประตูห้อง หันหลังแล้วเดินไป ทั้งสองไม่พูดกับกู้เจิ้งเต๋อแม้แต่คำเดียว ห้องสีขาวปิดสนิท พอประตูปิดลงก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก หลอดไฟบนหลังคาเป็นของตกแต่งเพียงหนึ่งเดียวในห้องนี้ กู้เจิ้งเต๋อเคยเจอคนบ้าแบบนี้มาก่อน รู้ว่าร้องโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ประเด็นหลักคือต้องแน่ใจว่าใครเป็นคนลักพาตัวเขามา ลักพาตัวมาด้วยจุดประสงค์ใด? เขาคิดอย่างรอบคอบ คนที่เป็นศัตรูเขา และสามารถมาลักพาตัวคนได้ที่เจียงเป่ยนี้ ก็มีแต่คุณปู่และโม่ข่ายตระกูลโม่เท่านั้น ตอนนี้กู้เหยาถูกเขาควบคุมอยู่ โม่ข่ายไม่กล้าทำอะไรสะเพร่าหรอก ถ้าเช่นนั้นคนที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือตาแก่ที่ตายยากตระกูลโม่ ก่อนหน้านี้หลายปี ตาแก่นั่นอยากให้เขาตาย แต่เพราะเขากุมความลับของตาแก่นั่นไว้ในมือ มันเลยไม่กล้าลงมือเขาง่ายๆ นอกจากสองคนนี้ จะมีใครอีก? กู้เจิ้งเต๋อคิดไปคิดมาก็คิดไม่ออก คนที่เป็นไปได้มากที่สุดในการลักพาตัวเขาก็คือน่าจะเป็นตาแก่ตระกูลโม่นั่น ตาแก่ตระกูลโม่นั่นไม่พอใจที่เขาแอบพากู้เหยากลับมาเจียงเป่ย อยากใช้กู้เหยามาข่มขู่โม่ข่าย เพราะเรื่องนี้เคยเตือนเขาแล้วหนึ่งครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขากุมความลับตาแก่นั่นไว้ซึ่งมันจะเผยสู่สาธารณะหลังเขาตายไป ตาแก่นั่นคงจะส่งคนมาฆ่าเขาเงียบๆไปนานแล้ว หลังจากแน่ใจคร่าวๆว่าคนจับตัวเองมาเป็นใคร ความไม่สบายใจและความหงุดหงิดในใจกู้เจิ้งเต๋อก็หายไปเลย เขามองรอบๆ เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ ไฟตรงหลังคาห้องมีกล้องวงจรปิดอันเล็กๆอยู่หนึ่งอัน เพราะกล้องวงจรปิดมันเล็กและไม่สะดุดตาจนเกินไป ครั้งแรกที่สำรวจห้องนี้เขาจึงไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองถูกจับตามองอยู่ เห็นกล้องวงจรปิดแล้ว กู้เจิ้งเต๋อก็หัวเราะออกมาเย็นชาแล้วพูด “คุณเฒ่า อย่าลืมไปนะครับว่าถ้าฉันตายอย่างฉับพลัน ความลับที่คุณอยากซ่อนไว้มันจะเผยสู่สาธารณะ ในตอนนั้นคนที่ได้รับความเจ็บปวดมากที่สุด คุณเองก็รู้ดี” ภายในห้องควบคุม โม่ข่ายที่ได้ยินกู้เจิ้งเต๋อพูดแบบนี้ก็หรี่ตาลง สายตาแผ่ความเย็นชาออกไป พูดได้อย่างชัดเจนแล้วสำหรับเรื่องนี้ว่าทำไมสามปีก่อนกู้เหยาถึงได้ตกอยู่ในกำมือของกู้เจิ้งเต๋อ คุณปู่ของเขากำกับละครขึ้นมา สุดท้ายก็ส่งกู้เหยาของเขาให้กับกู้เจิ้งเต๋อสัตว์ร้ายผู้นั้น ก่อนหน้านี้ กู้เจิ้งเต๋อพากู้เหยากลับเจียงเป่ย โม่ข่ายก็เดาว่าหรือปู่เขากับกู้เจิ้งเต๋อมีความสัมพันธ์ใดกัน ในวันนี้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นแล้ว เพียงแต่ความลับที่มาจากปากกู้เจิ้งเต๋อคืออะไรกันแน่? เป็นความลับแบบไหนกันที่ทำให้ปู่เขายอมโดนการข่มขู่จากกู้เจิ้งเต๋อ? “ประธานโม่......” หลิวยงกำลังจะพูดก็ถูกโม่ข่ายโบกมือขึ้นขัด เขาบ่งบอกว่าจะฟังต่อ ดูว่าจะได้ความลับอะไรมากขึ้นจากปากกู้เจิ้งเต๋อ แต่กู้เจิ้งเต๋อมันเป็นคนเจ้าเล่ห์ แม้ว่าเขาจะสงสัยว่าคนที่จับตัวเองมาจะเป็นคุณปู่ตระกูลโม่ แต่เขาก็ไม่เห็นตัวเป็นๆ ไม่อาจแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นได้ และต้องเหลือช่องทางหนีให้กับตัวเอง ต้องใช้ชีวิตให้ดี เป้าหมายตัวเองถึงจะสำเร็จ เขาเลยเห็นชีวิตตัวเองสำคัญมากมาโดยตลอด คุณปู่และโม่ข่ายตระกูลโม่ ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เขาไม่ใช่คู่ปรับของพวกเขาแน่นอน ดังนั้นเขาต้องใช้หมากในมือให้ดี “ประธานโม่ ดูเหมือนว่ากู้เจิ้งเต๋อไม่น่าจะสารภาพออกมาดีๆ” สังเกตการณ์กับโม่ข่ายมานาน หลิวยงก็เริ่มทำลายความเงียบลง สายตาแหลมคมดุจธนูของโม่ข่ายจ้องมองหน้าจอนิ่ง แววตาดุดันราวกับจะทะลุไปฆ่ากู้เจิ้งเต๋อได้ เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวออกไปจากห้องก่อน หลิวยงเดินตามหลังมาติดๆ มาถึงห้องเล็กที่ขังกู้เจิ้งเต๋อไว้ โม่ข่ายยืนนิ่ง หลิวยงเรียกให้คนคุมมาเปิดประตู ได้ยินเสียงประตูเปิด กู้เจิ้งเต๋อเกือบจะหันศีรษะมามองเป็นอันดับแรก ตอนที่เห็นชัดๆว่าคนที่ยืนตรงอยู่นอกประตูคือโม่ข่าย กู้เจิ้งเต๋อก็ยิ้มออกมา “ลูกเขย เชิญพาตามาแบบนี้ได้ยังไง ถ้าให้ลูกสาวของฉันกู้เหยาเห็นล่ะก็ เธอน่าจะสงสารฉันมากนะ” โม่ข่ายส่งเสียงเย็น มองใบหน้าภูมิใจของกู้เจิ้งเต๋อเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ถ้ากู้เหยายังไม่ฟื้นความทรงจำ กู้เจิ้งเต๋อคนนี้มันก็ยังยืนพูดพร่ำกับเขาได้ เพียงแค่ฝันกลางวันอยู่ กู้เจิ้งเต๋อมองดูคร่าวๆแล้วพูดอีก “แต่สุดท้ายแกก็ไม่ทำอะไรฉัน ฉันก็ไม่ทะเลาะกับรุ่นลูกอย่างแกเหมือนกัน ปล่อยฉันซะ ฉันจะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันนี้” โม่ข่ายยังคงไม่พูดอะไร เพียงแต่ใช้สายตาอันน่ากลัวดุจเหยี่ยวคู่นั้นมองไปที่กู้เจิ้งเต๋อ มองจนกู้เจิ้งเต๋อรู้สึกเสียวสันหลังเหมือนกัน แต่ว่าในมือของเขาถือหมากที่มีประโยชน์มากที่สุดอย่างกู้เหยาอยู่ โม่ข่ายไม่ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก ก็แค่คิดเท่านั้น ยังไม่กล้าทำอะไรกับเขาจริงๆหรอก โม่ข่ายไม่พูดอะไร แต่บรรยากาศรอบตัวแรงกล้ามากเกินไป กู้เจิ้งเต๋อจึงทำได้เพียงพูดอะไรออกมาเพิ่มความกล้าให้ตัวเอง เขาพูดอีก “แกไม่พูดอะไร เป็นใบ้แล้วหรือไง? หรือคิดไม่ออกว่าจะขอโทษพ่อตาแกคนนี้ยังไงดี?” “คนธรรมดาอย่างแก ไม่สมควรที่จะพูดกับประธานโม่ของพวกเราหรอก” หลิวยงออกมาพูดแทน “พวกแกบอกฉันเป็นคนธรรมดา งั้นฉันก็เป็นคนธรรมดาก็ได้ แต่พวกแกจะจับตัวคนธรรมดาอย่างฉันมาทำไม?” กู้เจิ้งเต๋อเดาว่าโม่ข่ายไม่กล้าทำอะไรตัวเอง ถึงได้พูดอะไรเพ้อเจ้อออกมา