ตอนที่ 245 ความหวังหมดสิ้นไป

ต๭นที่ 245 ความหวังหมดสิ้นไป มองหน้ากู้เจิ้งเต๋อที่น่าสะอิดสะเอียนเหลือเกินนั่นแล้ว โม่ข่ายก็เอ่ยเสียงทุ้ม “หลิวยง” ได้ยินโม่ข่ายพูด หลิวยงก็เข้าใจทันทีว่าโม่ข่ายคิดจะทำอะไร ก้าวออกไปสองก้าวคว้าตัวกู้เจิ้งเต๋อมาแล้วต่อยไปสองหมัด สองหมัดนี้ หลิวยงเกือบออกแรงมากที่สุด ต่อยไปที่บริเวณท้องของกู้เจิ้งเต๋อ เจ็บจนเหมือนว่าซี่โครงกู้เจิ้งเต๋อจะหัก “ในเมื่อเรียกตัวเองว่าคนธรรมดา งั้นมาเจอคนธรรมดาอย่างฉันกันหน่อย” หลิวยงพูด มือหนึ่งจับตัวกู้เจิ้งเต๋อไว้ อีกมือหนึ่งก็ต่อยท้องกู้เจิ้งเต๋อไปหลายหมัด “โม่ข่าย——” คำพูดที่กู้เจิ้งเต๋อจะพูดยังไม่ได้พูดออกมา หลิวยงก็เตะไปหนึ่งที เตะจนสองขาของกู้เจิ้งเต๋ออ่อนแรง คุกเข่าอยู่บนพื้นเสียงดังโครม หลิวยงพูด “ต่อยแกไม่ตายหรอก งั้นทำให้พิการแล้วกันดีไหม? ไม่ก็ให้แกดื่มน้ำเผ็ดๆและอื่นๆ” “โม่ข่าย ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความรู้สึกแกที่มีต่อกู้เหยาสูงมากเกินไป” กู้เจิ้งเต๋อใช้มือกุมท้อง ยิ้มเย็นชาแล้วพูด “แค่กู้เหยารู้ว่าแกทำอะไรกับฉันวันนี้ ชีวิตนี้ไม่ให้อภัยแกแน่ แกยังอยากให้เธอกลับไปอยู่ข้างแกไหม?” หลิวยงพูดอีก “งั้นเราก็ทำให้แกไม่มีโอกาสได้พูด คุณนายโม่ก็จะไม่มีวันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ตลอดไป” กู้เจิ้งเต๋อพูดอยู่นาน. โม่ข่ายไม่พูดอะไรกับเขาสักประโยคเดียว ยิ่งทำให้เขาโมโหอย่างอดไม่ได้ คำรามขึ้นว่า “ฉันพูดกับเจ้านายแก ใครใช้ให้หมาอย่างแกเห่า?” หลิวยงยกเท้าขึ้นถีบกู้เจิ้งเต๋อ “ในเมื่อแกด่าว่าฉันเป็นหมา งั้นฉันก็ควรกัดแกให้สมกับฉายาที่แกตั้งให้” หลิวยงโบกมือขึ้นมาให้ลูกน้องสองคนจับตัวกู้เจิ้งเต๋อไว้ เขาเตะกู้เจิ้งเต๋อหลายที เตะจนกู้เจิ้งเต๋อหมดสภาพ หลังจากจัดการอย่างรุนแรงแล้ว กู้เจิ้งเต๋อเกือบจะไม่รอด อยู่ในสภาพแย่เหมือนหมาตัวหนึ่งที่กำลังจะหมดลมหายใจนอนอยู่บนพื้น ถูกต่อยตี กู้เจิ้งเต๋อปากก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาเงยหน้ามองโม่ข่าย ยิ้มเย็นชาแล้วพูดขึ้น “ก่อนพวกแกจับตัวฉันมา ฉันเพิ่งคุยกับกู้เหยาเสร็จ ฉันบอกเธอว่าตอนเย็นต้มซุปเม็ดบัวกับเห็ดหูหนูไว้รอเธอมาทาน ถ้าเธอกลับไปตอนเย็นไม่เห็นซุปเม็ดบัวที่ฉันต้ม แกว่าเธอจะสงสัยขึ้นมาไหม?” โม่ข่ายก้าวไปตรงหน้ากู้เจิ้งเต๋อ มองเขาลงมาจากด้านบนแล้วพูด “กู้เจิ้งเต๋อ แกคิดจะทำอะไร?” “ฮ่าๆๆ......” กู้เจิ้งเต๋อหัวเราะดังขึ้นมา หัวเราะจนน้ำตาจะไหล “โม่ข่าย กล้าก็ตีฉันให้ตายที่นี่ ไม่งั้นเรื่องในวันี้ แกคิดว่าฉันจะปล่อยไปหรือไง” กู้เจิ้งเต๋อคิดจะใช้กู้เหยา ในใจโม่ข่ายต้องคิดให้ละเอียดกว่าใครๆ กู้เจิ้งเต๋อเป็นพ่อคนเดียวของกู้เหยาหลังสูญเสียความทรงจำ เขาเกิดรอยขีดข่วนเพียงนิดเดียว กู้เหยาก็กังวลจนนั่งไม่ติดพื้นแล้ว ถ้ากู้เจิ้งเต๋อตายขึ้นมาโดยฉับพลัน สำหรับกู้เหยาที่ไม่มีความทรงจำใดๆจะต้องเหมือนฟ้าถล่มลงมาอย่างไรอย่างนั้นแน่ๆ โม่ข่ายไม่อยากเห็นกู้เหยาได้รับความเจ็บปวดแม้แต่นิดเดียว แล้วจะยอมให้กู้เหยาเจ็บปวดจากการ “สูญเสียครอบครัว” ได้อย่างไร กู้เจิ้งเต๋อจับความคิดจิตใจกู้เหยาที่โม่ข่ายรักมากได้ ดังนั้นจึงทำอะไรโดยไม่ระงับความรู้สึกเลย “อยากตายหรอ?” จู่ๆโม่ข่ายก็ยิ้มขึ้นมา ทั้งๆที่กำลังยิ้ม แต่แววตาดุดันน่ากลัว “หลิวยง ในเมื่อคุณเฒ่ากู้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง พวกนายก็ไม่ต้องไว้หน้าฉัน อยากทำอะไรก็ทำ” กู้เจิ้งเต๋อทนความเจ็บปวดของร่างกายไว้ กัดฟันคำราม “โม่ข่าย แกกล้าแตะต้องตัวฉันก็ลองดู?” “มีอะไรที่ฉันไม่กล้าหรอ? หือ?” ทิ้งประโยคเย็นชาไว้ โม่ข่ายก็หันร่างออกไปเลย มีบางเรื่องที่เขายังไม่ได้ทำ ไม่ใช่เขาไม่กล้า แต่เขาคิดว่ามันไม่คุ้ม เขาได้เข้ามาคลุกคลีโลกแห่งสงครามการค้าอันโหดร้ายนี้กับคุณพ่อตั้งแต่อายุสิบขวบ บนโลกใบนี้ที่ฉาบหน้าไปด้วยความสวยงาม เบื้องหลังมีความมืดมิดมากมายซึ่งหลายคนไม่เคยคิดมาก่อน บนโลกอันโหดร้ายและละโมบ อยู่ในตำแหน่งผู้นำมาหลายปี โม่ข่ายจะไม่มีวิธีการได้อย่างไร เพียงแต่วิธีการพวกนั้น เขาเพียงใช้จัดการศัตรูเขาเท่านั้น ต่อหน้าญาติสนิทมิตรสหาย เขาก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป มีสถานะเป็นลูกชาย เป็นสามี เป็นพี่ชาย และเป็นคุณพ่อ เขามีครอบครัวที่เห็นความสำคัญเหมือนกัน มีลูกสาวที่รักมาก และยังมีภรรยาที่เขาแคร์มากที่สุด——กู้เหยา ด้านหลังมีเสียงโหยหวนดังเข้าหูโม่ข่าย เขากลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน บางคนก็ไม่มีค่าพอให้จัดการ เลยให้หลิวยงจัดการไอ้นั่นที่ชั่วยิ่งกว่าสัตว์ป่า เขาจะได้บริสุทธิ์ เมื่อเป็นเช่นนั้น ตอนที่กู้เจิ้งเต๋อได้เจอโม่ข่ายอีกก็คงใกล้ตายแล้ว ไม่มีแรงจะพูดแม้แต่ประโยคเดียว จะมองหน้าหยิ่งยโสแบบนั้นได้ที่ไหน หลิวยงพูด “กู้เจิ้งเต๋อ มีอะไรอยากจะพูดกับประธานโม่ก็รีบพูด เขาไม่มีเวลามาโอ้เอ้กับแก” กู้เจิ้งเต๋อพยายามลืมตา อ้าปากอยู่นานกว่าจะเปล่งเสียงออกมา “โม่ข่าย วันนี้แกชนะ ฉันยอมรับ” โม่ข่ายยืนอยู่ข้างกู้เจิ้งเต๋อ ยืนหลังตรง มีรัศมีแห่งความเป็นพระเจ้า ทั้งน่าหวาดหวั่นและล่วงละเมิดมิได้ กู้เจิ้งเต๋อที่นอนบนพื้นทำได้มองแค่รองเท้าเขา รองเท้าเขาขัดได้อย่างแวววาว ด้านบนไม่มีฝุ่นสักนิด เป็นภาพลักษณ์สะอาดเรียบร้อยที่โม่ข่ายที่เผยให้คนอื่นเห็น โม่ข่ายย่อตัวลงมาหากู้เจิ้งเต๋อ หรี่ตาเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเย็นชา “พูดแต่เรื่องไร้สาระ ฉันแค่อยากรู้สามเรื่องเท่านั้น เรื่องแรก กู้เหยาสูญเสียความทรงจำได้ยังไง? สอง ความลับที่แกพูดเมื่อกี้คือเรื่องอะไร? สาม แกคิดจะทำอะไรกันแน่?” “เหอะๆ......” กู้เจิ้งเต๋อยิ้มเย็นพลางพ่นเลือดออกมา มองโม่ข่ายที่สูงส่งอย่างโหดเหี้ยม “อยากรู้ว่ากู้เหยาทำไมถึงได้สูญเสียความทรงจำทั้งหมด แกควรไปถามปู่แกนะ เรื่องนั้นเป็นแผนของมัน ไม่มีใครแน่ใจไปกว่ามันแล้ว” ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องกู้เหยาต้องเกี่ยวกับคุณปู่แน่ๆ แถมคุณปู่ยังเป็นคนนำอยู่เบื้องหลัง แต่พอได้ยินจากปากกู้เจิ้งเต๋อพูดแบบนี้ ในใจโม่ข่ายก็กระตุกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เขาคือคนที่เขานับถือมากเหลือเกินตั้งแต่เด็กจนโต เป็นคนที่เขามองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ทั้งๆที่รู้ดีว่าคุณปู่เป็นคนพรากกู้เหยาไปจากเขา แต่เขาก็ยังมีภาพลวงตาเล็กน้นอย หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง ภาพลวงตานั้นคือคนอื่นตั้งใจทิ้งเบาะแสไปสู่คุณปู่เขา แต่คุณปู่ไม่รู้อะไรเลย โม่ข่ายไม่อยากจะโทษคุณปู่ตัวเองเลย แต่ความจริงมันมักจะโหดร้ายเสมอ ถอดรูปลักษณ์ภายนอกอันสวยงามออก ภายในนั้นเน่าเฟะอย่างมาก กำจัดความหวังของเขาไปหมดสิ้น แม้ภายในใจจะบิดเบี้ยวไปหมด แต่สีหน้าโม่ข่ายก็ยังไม่แสดงอารมณ์อ่อนไหวแม้แต่นิดเดียว เขาถามเสียงทุ้มต่ำอีก “แล้วความลับที่แกพูดทั้งหมดคืออะไร?”