ตอนที่ 246 แสดงความเมตตา

ต๭นที่ 246 แสดงความเมตตา กู้เจิ้งเต๋อหายใจเข้าหลายทีเพื่อลดความเจ็บปวดของร่างกาย หลังจากดีขึ้นมานิดหน่อย เขาก็มองโม่ข่ายอีกครั้ง เขาจ้องมองใบหน้าสุขุมของโม่ข่ายอยู่นาน จิตใจโม่ข่ายชายคนนี้ช่างแข็งแกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนเขาไม่สามารถรู้ความคิดจากสีหน้านั้นได้ ขณะที่เขาแอบสำรวจโม่ข่ายอยู่นานมาก สิ่งเดียวที่ทำให้โม่ข่ายแสดงความกลัวออกมาได้คือกู้เหยา จุดอ่อนอันหนึ่งเดียวของโม่ข่าย จุดอ่อนนี้ของโม่ข่ายถูกเขากำไว้ในมือ ไม่สามารถใช้จุดอ่อนนี้ได้อย่างมีประโยชน์มากที่สุด กู้เจิ้งเต๋อจะยอมได้อย่างไร หลังจากเวลาผ่านไปนาน กู้เจิ้งเต๋อก็พูดขึ้น “สำหรับความลับนั้น สำหรับฉันแล้วพูดหรือไม่พูดก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่หลังจากที่พวกแกรู้ ความลับนี้มีความเสี่ยง ความลับนี้มีความเสี่ยงถ้าทุกคนรู้ ถึงตอนนั้นคนที่คุณปู่แกพยายามปกป้องมาหลายปี เกรงว่าจะปกป้องไว้ไม่ได้แล้ว” โม่ข่ายพูดเสียงทุ้มต่ำ “หลิวยง” อีกครั้งที่ได้ยินโม่ข่ายเรียกตัวเอง หลิวยงที่ยืนอยู่ด้านหลังโม่ข่ายก็เดินมาข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น ความตั้งใจเต็มเปี่ยม “อย่าๆๆ......” กู้เจิ้งเต๋อยกมือยอมแพ้ “ความลับนี้ฉันพูดไม่ได้จริงๆ ถ้าแกอยากรู้ก็ไปถามปู่แกดีกว่า......หรือไม่ก็ไปถามจ้านเนี่ยนเป่ยที่คุมกองบัญชาการเขตเจียงเป่ย คำตอบที่พวกมันให้แกมันจะละเอียดกว่าฉันมากแน่นอน” โม่ข่ายไม่คิดเลยว่าในเวลานี้จะได้ยินชื่อ “จ้านเนี่ยนเป่ย” สามพยางค์นี้ หลังจากอึ้งเล็กน้อย ก็คิดถึงประโยคที่กู้เจิ้งเต๋อเพิ่งพูด ในใจก็ตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว ความลับนี้ในเมื่อเป็นความลับ ถึงจะได้ยินจากปากกู้เจิ้งเต๋อก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริง ดูเหมือนว่าต้องคิดอีกวิธีดีกว่า โม่ข่ายถามอีก “งั้นแกต้องการอะไร?” “สิ่งที่ฉันต้องการมันง่ายมาก ฉันต้องการเงิน ต้องการอำนาจ และตำแหน่ง......” พูดถึงตรงนี้ กู้เจิ้งเต๋อก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “โม่ข่าย ของพวกนี้แกมีหมดแล้ว แกจะรับปากฉันหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่ว่าในใจแกกู้เหยาสำคัญมากแค่ไหน” “โทรไปหากู้เหยาก่อนช่วงบ่าย บอกว่าแกต้องไปปักกิ่งทำธุระนิดหน่อย” โม่ข่ายไม่ได้ถามกู้เจิ้งเต๋อต่อ และให้หน้าที่หนึ่งแกกู้เจิ้งเต๋อ “แกคิดจะทำอะไรกันแน่?” ถึงจะรู้ว่าโม่ข่ายไม่กล้าทำอะไรเขาถึงตาย แต่หลังจากโดนเอาคืนแบบนี้แล้ว ความหยิ่งยโสของกู้เจิ้งเต๋อก็ลดน้อยลงมา การทรมานรุนแรงแบบนี้ มันทรมานกว่าการมีชีวิตอยู่อีก เขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ดีว่าตาต่อตาฟันต่อฟันมันทรมานมาก ตอนที่ควรอดทนก็ต้องทน รอจนถึงมันให้สิ่งที่เขาต้องการทั้งหมด ความยิ่งใหญ่ที่เคยมีในวันก่อน ถึงตอนนั้นจะมีใครกล้าทำกับเขาแบบในวันนี้ “แกไม่ได้อยากได้เงิน อำนาจและตำแหน่งหรอ?” โม่ข่ายมองกู้เจิ้งเต๋อเหมือนมองตัวตลก “สิ่งที่แกอยากได้ฉันก็จะให้แก แค่แกทำตามที่ฉันสั่งก็พอ” เงินและอำนาจของพวกนั้นสำหรับโม่ข่ายแล้วไม่ได้มีค่าอะไรสำคัญไปกว่ากู้เหยาเลย ของพวกนี้ที่กู้เจิ้งเต๋อต้องการ เขาก็จะเมตตาให้กู้เจิ้งเต๋อมันนิดหน่อย แต่เรื่องปกป้องได้หรือไม่ นั่นคืออยู่กับว่ากู้เจิ้งเต๋อมีความสามารถมากแค่ไหน …… หลังจากกู้เหยา “หายไป” หนึ่งวันก็กลับมาทำงานที่บริษัท ก็ได้รับช่อดอกกุหลาบใหญ่หนึ่งช่อ ท่ามกลางสายตาอิจฉาของเพื่อนร่วมงาน เธอหอบช่อดอกกุหลาบกลับห้องทำงานตัวเองไป ก่อนหน้านี้รู้แล้วว่าดอกไม้พวกนี้ไม่ใช่โม่ข่ายส่งมา รู้ว่าข้อความเลี่ยนๆนั่นโม่ข่ายไม่ได้เป็นคนเขียน กู้เหยาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ในทางกลับกันเธออยากรู้ว่าใครกันแน่ที่แกล้งเธอโดยการเขียนข้อความน่าขนลุกแบบนั้นออกมา? ดังนั้น กู้เหยาจึงเปิดออกมาดู ในการ์ดนั้นเขียนบทกลอนยาวเหยียดหนึ่งบท แต่ครั้งนี้ตัวอักษรเขียนได้มีพลังมากกว่าครั้งก่อน เหมือนกับลายมือผู้ชายเขียน โลกอันเงียบสงบ อันไม่เคยโดดเดี่ยวมาก่อน หลังจากมีคุณ โลกอันสับสนวุ่นวาย สิ่งปฏิกูลทั่วทั้งโลก โดยไม่มีสัญญาณเลย หลังจากอ่านกลอนบทนี้จบ หัวใจกู้เหยาก็เต้นแรงตึกตัก ราวกับจะวิ่งออกมาจากรู แก้มสวยวิจิตรของเธอยิ่งแดงขึ้น เหมือนกับพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก สวยงามจนตกตะลึง ดอกไม้นี่ไม่น่าใช่คนที่ส่งมาแกล้งเธอหรอกมั้ง นอกจากคนที่แกล้งเธอแล้ว คนที่จะส่งดอกไม้ให้เธอได้ก็มีแต่โม่ข่ายเท่านั้น โม่ข่าย! ชายคนนี้ทำให้หัวใจสุขุมของเธอเต้นแรงแบบนี้ได้อย่างไร? เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนตลอดสามปี เพียงแค่ได้ยินเขาพูด เหมือนกับหัวใจของเธอไม่ได้เป็นของตัวเองอีกแล้ว “กู้เหยา——” ทางเข้าประตู จู่ๆก็มีเสียงเฉิงเย่ดังขึ้นมา กู้เหยาเอาการ์ดซ่อนไว้ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ แล้วยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ประธานเฉิง อรุณสวัสดิ์ค่ะ!” เฉิงเย่มองเธอ แล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง “สุขภาพยังดีอยู่ไหม? ถ้ารู้สึกไม่สบายก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านสองวันได้นะ ดีขึ้นแล้วค่อยกลับมาทำงาน” “ประธานเฉิงคะ ฉันสบายมากค่ะ” กู้เหยาได้ยินแล้วก็ประหลาดใจ ร่างกายเธอไม่ดีตอนไหนกัน? ถึงจะไม่ดี ก็คงเป็นโรคเก่า ไม่จำเป็นต้องพักผ่อนก็ได้ เฉิงเย่พูด “เมื่อวานเธอไม่ได้มาทำงาน โทรหาก็ไม่ติด ผมเลยโทรไปถามพ่อคุณ เขาบอกว่าเธอป่วย เพราะเร่งด่วนมากเลยลืมโทรมาบอกที่บริษัทน่ะ” “อ๋อ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” ยังต้องให้คุณพ่อช่วยโกหกอีก หัวหน้าเป็นห่วงตนแบบนี้ กู้เหยาก็อายจริงๆ “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เฉิงเย่ยิ้ม สายตาก็มองไปที่ช่อดอกไม้บนโต๊ะทำงานกู้เหยาตลอด หลายครั้งที่อยากจะพูดอะไรบางอย่างออกมา สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าให้กับกู้เหยาแล้วเดินออกไป ความคิดกู้เหยาก็เรียบง่าย ไม่ได้เห็นอะไรจากแววตาของเฉิงเย่ หลังจากวางช่อดอกไม้ดีๆแล้วก็เริ่มทำงาน สิ่งที่เธอรับผิดชอบล่าสุดก็คือใบสั่งซื้อจากโม่ข่าย ที่จริงเธอก็รู้ดีว่าโม่ข่ายไม่ได้อยากให้เธอออกแบบชุดให้ เพียงเพราะเธอคล้ายภรรยาของเขา เขาจึงหาเหตุผลเข้าหาเธอเท่านั้น ในเมื่อใบสั่งซื้อของโม่ข่ายไม่ได้เร่งด่วน กู้เหยาจึงเว้นว่างไว้ ฉวยโอกาสเวลาทำงานมาออกแบบชุดเด็กน้อยหลายๆชุด เหยาเหยาน้อยส่งเครื่องรางมาให้เธอ เธอก็อยากส่งของขวัญให้เหยาเหยาน้อยเช่นเดียวกัน แต่เหยาเหยาน้อยไม่ขาดอะไรเลย เธอเลยนึกถึงการออกแบบ การตัดเย็บ และการทำชุดเสื้อผ้าด้วยมือตัวเอง ถึงจะเป็นของขวัญเล็กน้อย แต่มันคือน้ำใจที่เธอมีให้เหยาเหยาน้อย ขณะที่กู้เหยาก้มศีรษะยุ่งกับการวาดภาพออกแบบ ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาดื่มน้ำ จู่ๆโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา เห็นเบอร์โทรศัพท์ที่โชว์บนหน้าจอโทรศัพท์ กู้เหยาก็เผลอขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ แล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ฮัลโหล?” “กำลังทำอะไรอยู่ครับ?” เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังเข้าหูเธอ “ทำงานค่ะ” “ตอนกลางวันอยากทานอะไร? ผมจะให้คนเตรียมให้ล่วงหน้า” เขาถามอย่างตรงไปตรงมา มักจะไม่มีทางปฏิเสธได้ ต-แต่ว่า เธอยังไม่ได้รับปากเลยว่าจะทานอาหารกับเขา