ตอนที่ 247 อะไรก็จับไม่ได้

ต๭นที่ 247 อะไรก็จับไม่ได้ พอถึงพักเบรกตอนกลางวัน กู้เหยาก็รับโทรศัพท์โม่ข่ายอีกครั้ง บอกว่ารอเธออยู่ข้างล่าง เขารอเธออยู่ข้างล่างบริษัท เธอจะบอกว่าไม่อยากไปก็ปฏิเสธไม่ได้ นอกจากนี้ในใจเธอก็อยากไปทานอาหารกลางวันกับเขา ตอนพักเบรก ล่างตึกมีคนผ่านไปผ่านมากเยอะมาก แต่กู้เหยาก็เห็นโม่ข่ายท่ามกลางฝูงชนเป็นอันดับแรก เคยได้ยินคนใช้คำว่า “หงส์ในหมู่กา” บรรยายคนที่โดดเด่นมาก สำหรับกู้เหยาแล้วคำนี้ยังใช้บรรยายความโดดเด่นของโม่ข่ายไม่พอเลย ถึงแม้ว่าจะใส่ชุดธรรมดา แต่เพียงแค่เขาใส่มันก็ดูให้ความรู้สึกที่ไม่ธรรมดา คนที่มองเขาล้วนหยุดนิ่งเพราะเขา ดูสิ เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนมองโม่ข่ายจนไม่ขยับไปไหน สองตาจ้องไปที่เขา ท่าทางแบบนั้นดูแล้วอยากจะพุ่งเข้าใส่เขามาก ทันใดนั้นกู้เหยาก็รู้สึกค่อนข้างไม่พอใจ เหมือนของของตัวเองโดนคนอื่นปรารถนาอย่างไรอย่างนั้น เธอรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาโม่ข่าย ยิ้มแล้วพูด “คุณชายโม่ รอนานมากเลยล่ะสิคะ” “เพิ่งมาครับ” เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน แขนยาวเอื้อมมากอดเธอแนบอก ไม่ได้สนใจว่ามีสายตามากมายจ้องมองพวกเขาอยู่ ทุกครั้งที่คิดว่าสามปีนี้กู้เหยาได้พบกับความทรมานอะไรมาบ้าง เธอไม่เพียงแต่สูญเสียความทรงจำในอดีต ลืมสามีและลูก แถมยังถูกกู้เจิ้งเต๋อผู้ที่ฆ่าแม่ตัวเองวางยาควบคุมอีก ใช้ชีวิตเหมือนเป็นตุ๊กตาตัวหนนึ่ง ภายในใจโมม่ข่ายก็เอ่อล้นไปด้วยความสงสารที่ไม่มีสิ้นสุด “โม่ข่าย อย่าทำแบบนี้” กู้เหยาผลักเขาออก แต่กลับถูกเขากระชับกอดให้แน่นขึ้น แน่นจนเธอจะหายใจไม่ออกแล้ว โม่ข่ายกอดเธอ ซุกศีรษะลงไปเอ่ยชื่อเธอที่ข้างหูด้วยเสียงทุ้มต่ำ “กู้เหยา กู้เหยา......” เอ่ยซ้ำไปซ้ำมา น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำแหบพร่า ราวกับสงสารเธอ และเหมือนกับมีความรู้สึกซับซ้อนมากมายที่กู้เหยามองไม่เห็น ภายในใจกู้เหยาก็เอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวดและสงสารเกินบรรยาย เดิมทีอยากจะหยุดการกระทำโม่ข่าย เธอกลับยกแขนขึ้นโอบรอบเอวบางของเขาอย่างระมัดระวัง เธออยากบอกเขาว่า “ไม่ต้องกลัวนะ เธออยู่ตรงนี้” แต่เธอไม่ได้พูดออกไป เพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังกลัวอะไร กลัวว่าจะสูญเสีย “กู้เหยา” อีกครั้งหรอ? “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง “คุณชายโม่ ถ้าคุณใช้น้ำเสียงนี้เรียกฉันอีก ฉันจะโกรธคุณแล้วนะ” กู้เหยาแกล้งยิ้มออกมาสบายๆ บางทีแม้แต่ตัวเธอก็ไม่รู้ว่าชอบโม่ข่ายตรงไหน เพราะเขาเห็นอกเห็นใจเธอ หรือว่าอิจฉาความรักนั้นที่เขามีแต่ภรรยา? “กู้เหยา คุณโกรธผมได้ ตีผมได้ ด่าผมได้ คุณอยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น......” ตราบใดที่คุณไม่จากผมไปอีก อย่าให้ชีวิตผมไม่มีคุณอีก ให้ผมได้ปกป้องคุณเป็นอย่างดี หากคุณอยากขึ้นสวรรค์ ผมก็จะยอมเป็นบันไดให้คุณขึ้นไป “อ่า......ฉันแค่อยากให้คุณปล่อยฉัน ข้างๆมีคนมองอยู่เยอะเลยล่ะ” ชายคนนี้น่ะ ไม่ปกปิดวิธีการจีบสาวจริงๆ หน้าตาเขาดีมาก น้ำเสียงน่าฟังมาก แถมรวยมากด้วย หลักๆคคือความเห็นอกเห็นใจและความอบอุ่นนั้น แค่เขายอม หัวใจทุกคนของหญิงสาวทั้งโลกคงเปี่ยมไปด้วยความสุขเพราะเขาแล้วล่ะ? และความสมบูรณ์แบบเช่นนี้ หลายคนคงอยากคบกับเขา ความกดดันแรงกล้าจริงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณนายโม่เมื่อก่อนตอนอยู่กับเขานั้นมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยบ้างไหม? จะต้องคอยระวังเขาทุกวี่ทุกวันเลยไหม? ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะถูกผู้หญิงอื่นแย่งไปก็ได้ “ไปกันเถอะ ไปทานข้าวกัน” โม่ข่ายก็รู้ตัวเหมือนกันว่าปฏิกิริยาตัวเองทำเกินไป จึงค่อยๆสงบอารมณ์ จูงมือเธอเดินไป “อืม” กู้เหยาพยักหน้า สถานที่ทานอาหารก็ยังเป็นที่เดิม ห้อง 1808 ร้านอาหารป่ายเหอ ไม่เพียงแต่ทานอาหารเท่านั้น ทุกครั้งต้องเป็นห้องส่วนตัวที่ดีแบบนี้ กู้เหยาคิดว่ามันเปลืองเงินมาก แต่พอคิดถึงสถานะของโม่ข่ายแล้ว คงจะไปทานอาหารรวมกับคนเยอะๆไม่ได้แน่นอน ตอนที่ถึงห้อง 1808 ร้านอาหารป่ายเหอ กู้เหยาก็รู้ว่าวันนี้ไม่ได้มีเขาสองคน ยังมีอีกคนหนึ่ง คนคนนี้ เมื่อก่อนกู้เหยาเคยพบมาก่อน เป็นคุณลุงของเหยาเหยาน้อย เธอจำชื่อได้คร่าวๆ น่าจะชื่อเซียวหนิงอี้อะไรสักอย่าง แม่ของเหยาเหยาน้อยก็ชื่อว่า “กู้เหยา” เหมือนกัน กู้เหยาไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมพี่ชายของ “กู้เหยา” คนนั้นถึงชื่อว่าเซียวหนิงอี้? “คุณกู้ครับ เราเจอกันอีกแล้วนะ” เซียวหนิงอี้มีท่าทางสบายๆอยู่ตลอดเวลา “สวยกว่าครั้งที่แล้วอีกนะครับ” “คุณชายเซียวก็หล่อขึ้นเหมือนกันค่ะ” กู้เหยาพูด สำหรับคนนี้กู้เหยาก็เกลียดไม่ลง ถึงแม้คำพูดของเขามักดูไม่ซื่อตรงเท่าไหร่ เซียวหนิงอี้ยิ้มพูด “งั้นผมกับคุณชายโม่ คุณว่าใครดูดีกว่ากัน?” “ก็ต้องเป็นคุณชายโม่อยู่แล้วค่ะ” กู้เหยาอยากตอบแบบนี้มาก แต่ก็ทำลายความมั่นใจมากเกินไปไม่ได้ จึงเลือกวิธีตอบอ้อมอย่างชาญฉลาด “อันนี้หรอคะ คุณชายเซียวคิดว่าไงคะ?” เซียวหนิงอี้ทำสีหน้าท่าทางประหลาดใจอย่างมาก แล้วพูด “ก็ต้องเป็นผมอยู่แล้วสิ หรือว่าคุณจะปฏิเสธ?” กู้เหยา “……” เอาเถอะ คนที่มั่นใจตัวเองหล่อที่สุด โม่ข่ายมองพวกเขาหนึ่งที ในใจก็อิจฉานิดหน่อย ตอนที่กู้เหยาเพิ่งรู้จักเขา เธอทั้งสุภาพและมีมารยาทกับเขา แต่กลับทำตัวสบายๆกับเซียวหนิงอี้แบบนี้ สายเลือดเดียวกันนี้ช่างเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์อย่างหนึ่งจริงๆ ถึงเขากับกู้เหยาจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่ทั้งสองที่สนิทที่สุดจะมีใครเทียบเขาได้? กู้เหยากลับไม่อยากเขาใกล้เขาอยู่คนเดียว “อุ๊ย คุณชายโม่ของพวกเราดูท่าจะอิจฉาซะแล้ว คุณกู้ครับ งั้นผมขอห่างกับคุณสักนิดแล้วกัน ถ้าคุณชอบผมล่ะก็ ผมน่าจะโดนคุณชายโม่ฆ่าแน่” เซียวหนิงอี้พูด ทุกวันนี้เขาคิดหาวิธีช่วยให้กู้เหยาฟื้นความทรงจำ โม่ข่ายไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก ดังนั้นจึงฉวยโอกาสอันดีงามนี้แกล้งคุณชายโม่ผู้เย็นชาหน่อยแล้วกัน และยังทำให้เพิ่มรสชาติชีวิตอันจืดชืดนี้ด้วย “คิก......” เห็นการกระทำและคำพูดโอเวอร์ของเซียวหนิงอี้ กู้เหยาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ รอยยิ้มสดใสสุดขีด “น้องเขย ดูกู้เหยายิ้มสิ ฉันสุดยอดไหมล่ะ” คำว่า “น้องเขย” สองพยางค์ ทันใดนั้นก็โจมตีเข้าคลื่นสมองของกู้เหยา ราวกับว่าเคยเห็นภาพเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน สมองเธอชา ตรงหน้าเกิดภาพแวบผ่านไป......น้องเขย พี่ชาย หญิงสาวท้องโต ภาพอันชัดเจนแวบผ่านไปอีกครั้ง ขณะที่กู้เหยาอยากจะนึกให้ลึกขึ้น สมองก็มีความว่างเปล่า ไม่มีอะไรอีกแล้ว ช่วงนี้สมองเธอมักจะปรากฏภาพแปลกๆขึ้นมาบ้าง ตอนที่เธอคว้ามันกลับคว้าไม่เจออะไร เซียวหนิงอี้พูดอีก “คุณกู้ครับ ผมจะบอกอะไรให้ คุณชายโม่คนนี้น่ะแค่เต๊ะท่าทั้งวันไปอย่างนั้นแหละครับ ต่อหน้าคนก็จะเย็นชา ที่จริงเป็นผู้ชายที่เห็นอกเห็นใจภรรยามากคนหนึ่ง หลังจากที่คุณได้คุยกับเขาเยอะๆ ก็จะรู้ว่าเขาดีมากแค่ไหน” กู้เหยาถามกลับ “เขาเย็นชาหรอคะ?” สำหรับนิสัยโม่ข่าย กู้เหยาไม่เคยเห็นเขาเย็นชาเลย เขาเป็นผู้ชายที่ดีเอาใจใส่ภรรยา เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยเลย——เพียงแต่เธอสามารถหวงภาพลวงตานั้นได้ไหมนะ?