ตอนที่ 249 ผ้าพันคอแห่งความจำ

ต๭นที่ 249 ผ้าพันคอแห่งความจำ หลินเชี่ยนเชี่ยนพูด “ด้วยหน้าตา การศึกษาของคุณชายเซียวแล้ว ผู้หญิงที่อยากจีบคงมีเป็นโหล มีทุกอย่างที่อยากได้ แค่สเป็คพี่สูงเกินไปเท่านั้นเอง” “พวกเธอเข้าใจฉันผิดแล้ว” เซียวหนิงอี้แกล้งปาดน้ำตาปลอมๆ ถอนหายใจพูด “ฉันไม่น่ามารู้จักมู่จือเลยจริงๆ มีเขาอยู่ จะมีผู้หญิงที่ไหนมองฉันล่ะ” โม่เสียวเป่าออกแรงพยักหน้า บ่งบอกว่าเห็นด้วย “คุณชายเซียว สุดท้ายก็พูดเรื่องจริง มีพี่ชายฉันนะชายอื่นก็ไม่น่าสนใจแล้ว” โม่เสียวเป่าพูดประโยคนี้ออกไป เซียวหนิงอี้อยากจะร้องไห้จริงๆ “พวกเธอก็ช่วยเห็นใจฉันหน่อยได้ไหม?” ไม่ว่าเขาจะร้องไห้เสียใจอย่างไร แต่ก็ไม่มีใครปลอบใจเขา “ฉันตรวจร่างกายเสร็จแล้ว พวกคุณตรวจหรือยังคะ?” กู้เหยาเดินออกมาจากห้องตรวจ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นคนเยอะเลยพูดอย่างตกใจ “อ้าว คุณหญิงโม่ คุณหญิงหลิน อยู่ด้วยหรอ” โม่เสียวเป่าพูด “ใช่ บังเอิญจัง ตอนบ่ายคุณหญิงกู้มีธุระใช่ไหมคะ ไปเดินเล่นกับพวกเราหน่อยเป็นไง?” “คุณหญิงกู้ คุณหญิงหลิน คุณหญิงโม่อะไรกันล่ะ?” หลินเชี่ยนเชี่ยนบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ “ฉันชื่อเชี่ยนเชี่ยน เธอชื่อเสียวเป่า ต่อไปนี่ก็เรียกแบบนั้นอีก ฉันจะตีให้” กู้เหยาเหงื่อแตกพลั่ก คนพวกนี้ทำไมถึงได้อบอุ่นกับเธอแบบนี้ พวกเขาคงเป็นเพื่อนของ “กู้เหยา” คนนั้นล่ะมั้ง ดังนั้นตอนที่พวกเขาเห็นเธอ ถึงได้เหมือนเห็นเพื่อนเก่าแก่อย่างไรอย่างนั้น สนิทสนม เป็นห่วงเธอ ทำให้หัวใจเธอรู้สึกได้รับความอบอุ่น โม่ข่ายที่ไม่พูดอะไรอยู่แต่สายตามองไปที่กู้เหยาเดินไปตรงหน้ากู้เหยา ยกมือขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากทัดหู แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “คุณไปเดินเล่นกับพวกเธอเถอะ เดี๋ยวผลการตรวจผมค่อยบอกคุณ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า แล้วยิ้มบางๆ “คุณก็ไปทำธุระเถอะค่ะ แต่อย่าลืมว่าอย่าเหนื่อยเกินไปนะคะ” พอบอกเสร็จ กู้เหยาก็หันศีรษะไปเห็นสายตาทุกคนที่จ้องมองอยู่ เธอจึงเขินอายแก้มแดงในพริบตาเดียว อ่าๆๆ—— โม่ข่ายชายคนนี้ พวกเขายังไม่ได้สนิทมาก ทำเรื่องอ่อนโยนกับเธอแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายได้อย่างไร ทำให้เธอลืมไปแล้วว่ามีคนอื่นอยู่รอบๆ “กู้เหยา พวกเราไปกันก่อนเถอะ” หลินเชี่ยนเชี่ยนออกมาช่วยกู้เหยาได้ทันเวลา คว้าตัวเธอเดินไป โม่เสียวเป่าตามหลังไปติดๆ เดินไปด้วยพลางหันศีรษะมาพูดกับชายสองคนที่มองพวกเธอจากไป “พวกผู้ชายอย่างพี่ๆสองคนก็ไปทำอะไรของพี่เถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ฉันจะดูแลว่าที่พี่สะใภ้เป็นอย่างดี” เห็นพวกเขาเดินไปไกลแล้ว สายตาโม่ข่ายถึงได้ละออกมาจากกู้เหยา แล้วไปดูผลรายงานการตรวจร่างกายของกู้เหยาในวันนี้กับเซียวหนิงอี้ …… โม่เสียวเป่ากับหลินเชี่ยนเชี่ยนเป็นคนที่เสียงดังมาก กู้เหยาอยู่กับพวกเธอ ก็รู้สึกอารมณ์ดีเพราะพวกเขา ได้ยินพวกเธอพูดตลอดทาง พวกเธอยิ้มกันไม่หยุดเลย พวกเธอสองคนคอยปกป้องดูแลกู้เหยา เหมือนดูแลเด็กน้อยที่จะล้มตลอดเวลาอย่างไรอย่างนั้น คนหนึ่งอยู่ด้านซ้ายกู้เหยา อีกคนเดินอยู่ด้านขวากู้เหยา คนบนถนนจะเข้าใกล้พวกเธอนิดเดียว ก็ถูกพวกเธอจ้องจนวิ่งเตลิด กู้เหยาแค่รู้สึกว่าตลกมาก “ท่าทางพวกเธอ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าพวกเธอลักพาตัวฉันไปที่ไหนแล้วล่ะ” โม่เสียวเป่าพูด “เพื่อดูแลพี่ ถ้าพี่ไปชนที่ไหนเข้า กลับไปพี่ชายฉันต้องฆ่าฉันตายแน่” กู้เหยาจำไม่ได้ว่าตอนที่ท้องเหยาเหยาน้อยเคยโดนลักพาตัวไป แต่โม่เสียวเป่าและหลินเชี่ยนเชี่ยนจำได้ดี โดยเฉพาะตอนที่เธอหายตัวไปเมื่อสามปีก่อน กลับมาได้ไม่ง่ายเลย ทุกคนจึงอยากปกป้องเธอเป็นอย่างดีอยู่แล้ว กู้เหยาส่ายศีรษะอย่างหมดหนทาง แต่ความหมดหนทางนี้ก็ไม่ได้ทำให้คนเกลียด แต่ก้นบึ้งหัวใจเอ่อล้นไปด้วยความสุขเล็กน้อย สามปีที่ผ่านมา เธอที่ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว จู่ๆก็มีเพื่อนที่เป็นห่วงเธอเยอะขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้มันดีมากทีเดียว เพียงแต่ระหว่างที่รู้สึกดี ก้นบึ้งหัวใจของกู้เหยาก็รู้สึกผิดหวังเกินบรรยาย ที่พวกเธอดีกับเธอ ก็คงเหมือนกับที่โม่ข่ายดีกับเธอล่ะมั้ง เพราะพวกเขาเห็นเธอเป็น “กู้เหยา” คนนั้นที่เสียไปแล้ว “กู้เหยา เสียวเป่า เดินเล่นเสร็จเราไปกินหม้อไฟกัน” หลินเชี่ยนเชี่ยนแนะนำ เมื่อก่อนเธอกับกู้เหยาสองคนชอบออกมากินหม้อไฟมากที่สุด เหงื่อแตกพลั่กในวันที่อากาศร้อน ความรู้สึกนั้นมันดีจริงๆ โม่เสียวเป่าพูด “ช่วงนี้ฉันเตรียมถ่ายหนังเรื่องใหม่อยู่ ทานอาหารเผ็ดกับอาหารแคลอรี่เยอะๆไม่ได้ แต่ฉันไปกับพวกพี่ได้” กู้เหยาก็ไม่ได้ทานหม้อไฟนานมากแล้ว เพราะคุณพ่อมักพูดว่าทานหม้อไฟไม่ดีต่อสุขภาพ เวลาเธออยากทานก็ทำได้เพียงอดทน พอหลินเชี่ยนเชี่ยนแนะนำขึ้นมา ความอยากในท้องเธอก็พุ่งขึ้นมา ดังนั้นเธอจึงตอบรับอย่างมีดีใจ “เอาสิ เดินเล่นเสร็จแล้วไปทานหม้อไฟกัน” สถานที่ที่พวกเธอมาเดินเล่นคือ shopping mall ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงเป่ย เป็นห้างที่โม่ข่ายและกู้เหยาเดินเล่นด้วยกันเป็นครั้งแรก กู้เหยาเดิมไม่อยากซื้ออะไรอยู่แล้ว แต่พอเดินเข้าไปในห้างแล้วเห็นของใช้เด็กผู้หญิงก็ไม่ขยับฝีเท้าไปไหน เธอเผลอคิดถึงเหยาเหยาน้อย ตอนเห็นชุดกระโปรงก็คิดว่าเหยาเหยาน้อยใส่แล้วจะสวยไหม? ตอนเห็นของเล่นเด็กผู้หญิง เธอก็คิดว่าเหยาเหยาน้อยจะชอบเล่นของเล่นพวกนี้ไหม? สรุปสั้นๆคือทั้งหมดเป็นของที่ใช้ได้ในวัยเหยาเหยาน้อย กู้เหยาอยากซื้อกลับไปให้เหยาเหยาน้อยมาก แต่เธอก็รู้ดีว่า เหยาเหยาน้อยไม่ขาดเหลืออะไร จึงทำได้เพียงเก็บความอยากซื้อให้กดลงไป โม่เสียวเป่าเห็นแผ่นหลังของกู้เหยา ราวกับว่าเห็นเมื่อสองสามปีก่อน ตอนนั้นเธอกับกู้เหยามาเดินเล่นด้วยกัน กู้เหยาท้องใหญ่มาก ก็เดินเข้าเดินออกร้านของใช้เด็กทารก แม้ว่าในบ้านจะมีของใช้เตรียมไว้ทุกอย่างหมดแล้ว แต่เธอก็ยังซื้อมากมาย หลินเชี่ยนเชี่ยนเป็นดีไซน์เนอร์เสื้อผ้า ทุกครั้งที่มาเดินห้างตอนเห็นเสื้อผ้าก็อดทำสายตา เสื้อผ้าที่เข้าตาเธอมีไม่มากนัก เดินมารอบหนึ่งแล้วก็ยังไม่ได้อะไร “ยัยหนู แบรนด์เสื้อผ้าที่เธอชอบอยู่ชั้นห้าหมดเลย ไปดูกับฉันไหม?” หลินเชี่ยนเชี่ยนเรียกกู้เหยาอย่างเป็นธรรมชาติ “ได้สิ” กู้เหยาตอบรับโดยสัญชาตญาณ ไม่ได้สังเกตเลยว่าเธอคือหลินเชี่ยนเชี่ยนที่เป็นคนแปลกหน้า ทำไมถึงรู้แบรนด์เสื้อผ้าที่เธอชอบ ตอนที่พวกเธอสามคนเตรียมขึ้นลิฟต์ ก็มีร้านผ้าพันคอแบรนด์หนึ่งดึงดูดสายตากู้เหยา กู้เหยายืนนิ่ง มองร้านผ้าพันคอนั้นอย่างเงียบๆ ในร้านว่างเปล่านั้นก็ปรากฏหนุ่มสาวหน้าตาดีคู่หนึ่งลางๆ ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าสีเทาเงิน สวมแว่นตากรอบทอง มองหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนโยน หญิงสาวภายใต้สายตาอ่อนโยนของเขา ก็ช่วยสวมผ้าพันคอให้กับชายหนุ่มด้วยใบหน้าแดง จากนั้นก็รวบรวมความกล้าแอบจุ๊บบนริมฝีปากเขา “ชอบไหม?” “ชอบ” ราวกับว่ามีน้ำเสียงคุ้นเคยอย่างมากได้ยินในหูของกู้เหยา เธอมองเห็นใบหน้าชายคนนั้นได้อย่างชัดเจนอีกด้วย ——โม่ข่าย!