ตอนที่ 250 เปลี่ยนยา

ต๭นที่ 250 เปลี่ยนยา ทำไมเป็นแบบนี้? เธอเห็นตัวเองกับโม่ข่ายอยู่ด้วยกันอย่างสนิทสนมได้อย่างไร? กู้เหยาไม่เข้าใจ เพียงแต่หัวใจก็รู้สึกเจ็บปวดเกินบรรยายในพริบตาเดียว เจ็บจนเธอเหงื่อแตกพลั่ก ราวกับว่าเธอสูญเสียสิ่งสำคัญมากๆไป แต่จะทำอย่างไรก็เอากลับมาไม่ได้ สำหรับเธอสิ่งสำคัญมากนั้นคืออะไร กู้เหยายิ่งไม่รู้ ในหัวสมองก็กลายเป็นว่างเปล่าทันที “พี่สะใภ้ เป็นอะไร?” “ยัยหนู อย่าทำให้พวกเรากลัว!” เห็นกู้เหยาที่จู่ๆก็เหม่อและเหงื่อแตก โม่เสียวเป่ากับหลินเชี่ยนเชี่ยนก็เอื้อมมือไปลูบเธอในเวลาเดียวกัน โม่เสียวเป่ากับหลินเชี่ยนเชี่ยนพูดข้างกู้เหยาอย่างเป็นกังวล แต่กู้เหยาไม่ได้ยินอะไรเลย ราวกับว่าจู่ๆก็เข้าไปอยู่ในอีกช่วงเวลาแห่งภาพลวงตา รอบข้างกลายเป็นสีขาวทั้งหมด รอบๆว่างเปล่า ไม่มีใครสักคนเดียว และเธอเหมือนกับลอยบนท้องฟ้า ขึ้นไม่ได้ ลงไม่ได้ เหมือนนกตัวหนึ่งที่ไม่มีขา ทำได้เพียงบินไม่หยุด หาที่พักที่มั่นคงไม่ได้ตลอดไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ นานจนกู้เหยารู้สึกว่าตัวเองเกือบลืมโลกใบนี้ สุดท้ายก็มีเสียงผ่านเข้ามาในหูเธอ สีขาวรอบข้างก็หายไปแล้ว ปรากฏร้านผ้าพันคอที่เธอเพิ่งเห็นเมื่อครู่ตรงหน้า ข้างกายก็มีหลินเชี่ยนเชี่ยนและโม่เสียวเป่า “เหยาเหยา เธอเป็นอะไร?” “พี่สะใภ้......ฉันโทรหาพี่ชายฉันดีกว่า” แววตาของหลินเชี่ยนเชี่ยนและโม่เสียวเป่าข้างกายนั้นเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด อ่อนโยนจนกู้เหยาอยากร้องไห้ แต่เธออดทนไว้ เธอค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ แล้วกุมมือโม่เสียวเป่าที่ควักโทรศัพท์ออกมา “ฉันไม่เป็นอะไร พวกเธอไม่ต้องกังวลนะ” “เมื่อกี้เธอทำให้ฉันตกใจมากจริงๆ” กู้เหยาไม่ได้ร้องไห้ แต่คนที่เข้มแข็งมาตลอดอย่างหลินเชี่ยนเชี่ยนจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา กอดกู้เหยาไว้ “ยัยหนู อย่าทำให้ฉันตกใจอีกนะ” การจากไปและได้พบกันอีกนี้ พอได้พบกันแล้วความรู้สึกที่จะสูญเสียเธอไปเมื่อไหร่ก็ได้มันช่างแย่จริงๆ หลินเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกแย่จนไม่รักษาภาพลักษณ์แล้ว เธอน้ำตาไหลจะเป็นจะตาย “เชี่ยนเชี่ยน” กู้เหยาลูบหลังเธอ ทั้งๆที่หลินเชี่ยนเชี่ยนน้ำตาไหลจนบีบหัวใจ แต่ก็ยังยิ้มอย่างอ่อนโยน “ถ้าเธอร้องไห้อีกล่ะก็ คนทั้งห้างจะมามุงดูแล้วนะ” “มามุงก็มามุงสิ อยากดูก็ดู ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้หญิงร้องไห้ไปได้” หลินเชี่ยนเชี่ยนปล่อยกู้เหยาไป เช็ดน้ำตา ร้องไปร้องมาก็ยิ้มออกมา “ยัยหนู เธอไม่รู้หรอกว่าฉันห่วงเธอมากแค่ไหน” กู้เหยาพูด “ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ให้พวกเธอเป็นห่วงอีกแล้ว” ไม่ว่าพวกเขาจะเห็นเธอเป็นตัวแทนของ “กู้เหยา” คนนั้นหรือไม่ แต่กู้เหยามองเธอว่าเป็นเพื่อน ปฏิบัติดีต่อพวกเขาจากใจจริง เพราะเกิดเหตุการณ์นี้ พวกเธอสามคนก็ไม่อยากจะเดินเล่นอีกแล้ว มุ่งหน้าไปทานหม้อไฟที่หลินเชี่ยนเชี่ยนแนะนำเลย หลังจากทานอาหาร โม่เสียวเป่ากับหลินเชี่ยนเชี่ยนก็ไปส่งกู้เหยาที่บ้านด้วยกัน หลังจากแน่ใจแล้วว่าเธอถึงอย่างปลอดภัย พวกเธอถึงได้ออกมา โม่เสียวเป่าก็โทรศัพท์เล่าให้พี่ชายฟังเหตุการณ์ในวันนี้ทันที ความผิดปกติของกู้เหยาก็บอกเหมือนกัน พอวางสายจากโม่ข่าย โม่เสียวเป่าก็กดเบอร์โทรศัพท์ของจ้านเนี่ยนเป่ย เธอยุ่งมาสองสามวัน ยุ่งจนไม่มีเวลาไปรบกวนเขา วันนี้ไปรบกวนเขาหน่อยแล้วกัน แต่พอโทรไป ไม่มีคนรับสายเธอเลย แถมตัดสายเธอทันทีอีกด้วย มองดูหน้าจอโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป โม่เสียวเป่าก็โกรธจนกระโดดขึ้นมา ลืมไปชั่วขณะว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถ กระโดดจนหัวชนหลังคารถ เจ็บจนร้องออกมา จงคุณที่ขับรถอยู่มองเธอผ่านกระจก แล้วพูดอย่างเป็นห่วง “Polaris ชนโดนตรงไหนไหมครับ?” “หัวชนจนจะระเบิดแล้ว ถามว่าชนโดนตรงไหนหรอ? นายขับรถยังไงเนี่ย?” เพราะศีรษะชนจนเจ็บมากเกินไป โม่เสียวเป่าจึงคำรามออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ จึงได้โทษจงคุณไปอย่างง่ายๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่จงคุณโดนโม่เสียวเป่ากล่าวโทษ ชินแล้วกับนิสัยของเธอ ถึงฝีปากจะร้าย ที่จริงเธอก็ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นคนในครอบครัวตัวเอง โม่เสียวเป่าลูบศีรษะที่เจ็บ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ จ้านเนี่ยนเป่ยไอ้บ้านั่น เธอไม่ได้ไปหาสองสามวัน เขาก็กล้าตัดสายเธอ สมควรตายจริง! คิดแล้วคิดอีก โม่เสียวเป่าก็เอ่ยถาม “ไปซื้อระเบิดได้ที่ไหนในเจียงเป่ย?” ตัดสายเธอใช่ไหม? ไม่สนใจเธอใช่ไหม? วันนี้เธอจะไปวางระเบิดที่รังของเขา ดูว่าจะหยิ่งอย่างไร ยังจะเมินกันได้ไหม “พวกระเบิดมันเป็นของต้องห้าม จะไปหาซื้อง่ายๆได้ที่ไหนครับ” จงคุณตอบอย่างตรงไปตรงมา “ซื้อระเบิดไม่ได้ งั้นพาฉันไปซื้อน้ำมันแก๊สสองถัง” ระเบิดรังของจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้ งั้นก็เผาเขาซะ ผลลัพธ์เหมือนกัน จงคุณ “Polaris ผู้บัญชาการจ้านไม่รับสายคุณหรอ?” พอได้ยินประโยคนี้ ก็เห็นแววตาเห็นอกเห็นใจจากจงคุณในกระจก โม่เสียวเป่าก็รู้สึกไม่ดีแล้ว โกรธจนจะระเบิด “นี่จงคุณ พูดภาษาคนได้ไหม? พูดอะไรน่ะ? เขากล้าไม่รับสายฉันหรอ?” ถึงเรื่องจ้านเนี่ยนเป่ยไม่รับสายเธอจะเป็นเรื่องจริง เรื่องนี้ทุกคนรู้ก็ดีแล้ว จะต้องพูดออกมาให้ชัดเจนทำไม? จงคุณปิดปากเงียบ ไม่กล้าพวกยั่วโมโหเธออีกแม้แต่ประโยคเดียว ยั่วโมโหอีก ถ้าเธอไปฝึกน้ำมันแก๊สจริงๆ คงเอาอะไรมาลากเธอกลับไม่ได้แล้ว เงียบอยู่นานสักพัก โม่เสียวเป่าก็พูด “ไปกองบัญชาการเขตเจียงเป่ย” จงคุณจึงเลี้ยวขับตรงไปที่กองบัญชาการเขตเจียงเป่ย ใครใช้ให้คุณหนูของพวกเขาไปชอบผู้ชายคนนั้นล่ะ …… ผลการตรวจกู้เหยาออกมาอย่างรวดเร็ว บริเวณศีรษะไม่ได้รับบาดเจ็บหนักใดๆ โม่ข่ายและเซียวหนิงอี้จึงเอาความเป็นไปได้ที่กู้เหยาสูญเสียความทรงจำจากการบาดเจ็บบริเวณศีรษะออกไปได้ ตอนนี้พวกเขาเลยเอายาและตัวกระตุ้นสติสัมปชัญญะหลักๆสองอย่างไปเช็คดู ให้เซียวหนิงอี้กับโม่ข่ายไปหาวิธีรักษากับผู้เชี่ยวชาญ สำหรับทางฝั่งกู้เหยา หลังจากโม่ข่ายจัดการกับกู้เจิ้งเต๋อไปแล้ว และให้คนไปแอบเปลี่ยนยาที่กู้เจิ้งเต๋อให้กับกู้เหยาเป็นวิตามินแทน วิตามินไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่จะทำให้กู้เหยาที่ใช้ยาพวกนั้นเจ็บปวดทรมาน คุณพ่อบอกว่าจะไปทำธุระที่ปักกิ่ง น่าจะไปหลายวันกว่าจะกลับมา ทิ้งให้เธออยู่บ้านคนเดียว อยู่บ้านคนเดียว คนคุยด้วยก็ไม่มี ห้องนอนและห้องนั่งเล่นในบ้านก็ว่างเปล่า รู้สึกแย่เป็นพิเศษ นั่งเหม่ออยู่คนเดียวสักพัก กู้เหยาก็เริ่มออกแบบชุดให้กับเหยาเหยาน้อย หลังจากออกแบบเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ไปเลือกวัสดุผ้านิดหน่อย หวังว่าจะทำเสร็จโดยเร็ว ถึงวันเด็กจะได้ส่งของขวัญนี้ให้กับเหยาเหยาน้อย แต่วาดได้ไม่นาน กู้เหยาก็หาวติดต่อกัน ทั้งร่างไม่มีแรงเลย และไม่มีความกระตือรือร้น หงุดหงิดมากด้วย อยากหาคนทะเลาะด้วย เธอทิ้งปากกาในมือลง ลุกขึ้นไปล้างหน้าในห้องน้ำ หวังว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ตัวเองตื่นขึ้นมาบ้าง