已经是第一章了
ตอนที่ 252 ถอนพิษอย่างธรรมชาติ
ตนที่ 252 ถอนพิษอย่างธรรมชาติ
คนที่ไม่มีความทรงจำในอดีต คงเป็นเรื่องที่น่าหดหู่มาก
แต่พอพูดไปแล้ว กู้เหยาก็ยิ้มขึ้นมา ยังคงเป็นรอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนเคยของเธอ คิ้วเลิกขึ้นนิดหน่อย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ ที่สวยงามมาก
เมื่อก่อน โม่ข่ายรู้สึกมาโดยตลอดว่ารอยยิ้มเธอแบบนี้สวยมาก จนกระทั่งในวันนี้ เขาถึงได้รู้ว่ามันคือรอยยิ้มที่กู้เหยาใช้ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ
เห็นรอยยิ้มของเธอ โม่ข่ายแค่รู้สึกว่ามีคนถือมีดมากรีดหัวใจเขา เจ็บจนไม่ใช่เขาที่รู้สึกคนเดียว
“กู้เหยา พ่อไม่เข้าใจคุณ แต่ผมเข้าใจ ผมรู้ว่าในใจคุณมีความไม่สบายใจและความหวาดกลัวมากแค่ไหน” เขาพูด
เพราะเขาเคยหวาดกลัวเหมือนเธอ หวาดกลัวว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เธอคืนมาอีกแล้ว ต้องพึ่งยาถึงจะนอนได้หลายคืนนับไม่ถ้วน
“คุณเข้าใจฉันหรอ?” กู้เหยาส่ายศีรษะ เผยรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา คนที่เขาเข้าใจน่าจะเป็น “กู้เหยา” คนนั้นของเขาล่ะมั้ง ไม่ใช่เธอ
“กู้เหยา เชื่อผมนะ” ราวกับว่าย้อนกลับไปเมื่อปีนั้น ในตอนนั้นเธอก็ไม่เชื่อว่าเขาจะจัดการกับกู้หนานจิ่งได้ ตอนนี้เธอก็คงไม่เชื่อเหมือนกันว่าเขาสามารถรับรู้ความเจ็บปวดเธอทั้งหมดได้
“เชื่อคุณได้จริงๆใช่ไหม?” ปากก็ถามอยู่ แต่ในใจกู้เหยากลับบอกตัวเองว่าเชื่อใจเขา เขามีค่าให้เธอเชื่อใจ
ทันใดนั้นกู้เหยาก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้นมาในหัวในวันนี้ตอนไปเดินเล่น นึกถึงภาพโม่ข่ายที่ปรากฏกายขึ้นมา
โม่ข่ายคนนั้นก็สวมแว่นตาเหมือนโม่ข่ายคนนี้ รูปร่างสูงดูไม่ต่างกันมาก ที่ไม่เหมือนอย่างเดียวคือโม่ข่ายคนนั้นสวมชุดสูทสีเทาเงิน แต่โม่ข่ายที่อุ้มเธอตอนนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว
โม่ข่าย?
ทำไมเธอถึงได้เห็นภาพแบบนั้น?
กู้เหยายังคงอยากคิดให้รอบคอบ แต่ร่างกายก็ยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว ร้อนรน ไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกมากมายโจมตีเข้ามาหาเธอ ทำให้เธอกลัวและรู้สึกไม่สบายใจ
เธออยากกัดโม่ข่ายที่กอดเธอสองที——
เมื่อเกิดความคิดเช่นนี้ แต่การกระทำเธอกลับรวดเร็วกว่าความคิด เธออ้าปากกัดไหล่ของโม่ข่าย กัดเขาผ่านเสื้อเชิ้ตบางสีขาว ทั้งงับทั้งกัด เหมือนลูกสัตว์ร้ายที่กำลังเป็นบ้า
ผ่านไปไม่นาน เสื้อเชิ้ตสีขาวของโม่ข่ายมีเลือดสีแดงฉานไหลออกมา ในขณะเดียวกันกู้เหยาก็ชิมรสหวานคาวของเลือด
แต่เธอไม่หยุด เธอยังกัดต่อ ออกแรงกัดมหาศาล ราวกับว่าจะระบายความโดดเดี่ยวและความหวาดกลัวในใจกับเขา
เลือดสีแดงสดยิ่งไหลออกมามากขึ้น ค่อยๆไหลออกมา ทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวของโม่ข่ายกลายเป็นสีแดง
ทั้งๆที่เจ็บมาก แต่โม่ข่ายไม่ได้ขมวดคิ้วเลย เต็มใจให้เธอกัดเขา
เทียบกับเธอที่ถูกคนกรีดท้อง เธอที่สูญเสียความทรงจำ ชีวิตเธอเมื่อสามปีที่ผ่านมา ความเจ็บที่เธอกัดเขานิดเดียวนั้นเทียบไม่ติดเลย
อุ้มกู้เหยาขึ้นรถไป เธอก็ไม่หยุดกัดเขา โม่ข่ายก็ยังคงไม่ห้ามเธอ หลังจากที่สั่งให้คนขับรถขับออกไป เขาก้มศีรษะมองเธอที่อยู่ในอ้อมกอด สายตาอ่อนโยนเหมือนพระจันทร์ที่ส่องแสงลงมา
เขาไม่ห้ามก็ช่าง แถมยังเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอเบาๆอีกด้วย ราวกับกำลังปลอบประโลมลูกสัตว์ร้ายที่กำลังได้รับบาดเจ็บ
“กู้เหยา——” ผมจะไม่ทำให้คุณหวาดกลัว ไม่ทำให้คุณได้รับความโดดเดี่ยวในค่ำคืนคนเดียว และไม่ทำให้คุณรู้สึกโดดเดี่ยวและหวาดกลัวอีกต่อไป
ผ่านไปยาวนาน นานจนใกล้จะถึงบ้านแล้ว กู้เหยาถึงได้ปล่อยโม่ข่าย และเพราะเธอเหนื่อยจนเกินไปถึงได้หลับในอ้อมกอดโม่ข่าย
โม่ข่ายมือหนึ่งกอดเธอแน่น อีกมือหนึ่งก็ลูบคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเธอเบาๆ ส่งเสียงเรียกชื่อเธอในใจ
ก่อนที่ได้เจอกู้เหยา ก่อนที่มั่นใจว่ากู้เหยาหายตัวไป เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าบนโลกใบนี้จะมีคำว่ารัก
สำหรับเขา การแต่งงานของทั้งสองก็คือการตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับตน เพียงแค่นิสัยเข้ากัน ใบหน้าน่ามอง การใช้ชีวิตก็คงไม่เป็นปัญหามาก ใครก็ตามที่เป็นภรรยาเขา เขาก็คงยอมรับได้
จนกระทั่งจู่ๆกู้เหยาก็หายตัวไปจากโลกเขาสามปีก่อน ตอนที่ได้ยินข่าวการตายอันน่าเจ็บปวดหัวใจ เขาถึงได้รู้ว่าก่อนหน้าที่ได้เจอกู้เหยาที่ไม่มีเวลาไปเดทกับใคร ไม่ใช่เพาะเขาไม่มีเวลาจริงๆ แต่ยังไม่เจอคนที่ตัวเองแคร์จริงๆมากกว่า
เขาได้เข้าใจว่าตอนแรกที่เลือกจดทะเบียนสมรสกับกู้เหยา ไม่ใช่แค่นิสัยของทั้งคู่เข้ากันได้ แต่เขาไม่อยากให้เธอแต่งงานกับชายอื่น
ถ้าไม่ได้เป็นเช่นนี้ เขาจะรีบจับเธอมาเป็นคู่ชีวิต ให้ตัวเองได้นั่งตรงข้ามเธอได้อย่างไร
แค่อีคิวของเขาต่ำมาก ตอนที่เขาอยากจะเข้าใจ เธอก็ไม่อยู่กับเขาแล้ว เขาตามหาเธอทั่วโลกมาสามปี กลับไม่พบเจออะไรเลย
ตอนนี้ เขาได้เข้าใจหัวใจตัวเองแล้ว ในชีวิตนี้นอกจากกู้เหยาแล้ว เขาก็ไม่ต้องการใครอีก
……
เรื่องที่กู้เหยาติดมอร์ฟีน น่าจะรุนแรงมากกว่าที่โม่ข่ายคาดการณ์ไว้
ในตอนนี้กู้เหยาที่นอนบนเตียงไม่เพียงแต่เหงื่อแตกท่วมตัว แต่สติไม่ค่อยมี ปากก็พูดอะไรพึมพำไม่ชัดเจนอยู่บ่อยๆ
วันนี้ที่ให้กู้เหยาทำการตรวจร่างกายทั้งหมด และทำการตรวจเลือด ผู้เชี่ยวชาญให้คำแนะนำกับโม่ข่ายว่าต้องใช้วิธีเลิกยา
การเลิกยาโดยธรรมชาติแล้วคือการบังคับเลิกให้ยากับผู้ติดยา ให้อาหารและดูแลเหมือนคนทั่วไป เป็นวิธีการถอนยาที่ล้างพิษที่บรรเทาอาการป่วยและบรรลุผลอย่างหนึ่ง
จุดเด่นของวิธีการนี้คือไม่ให้ยา ข้อเสียคือค่อนข้างทรมาน
โม่ข่ายก็เคยได้ยินวิธีอื่นเหมือนกัน หลังจากผ่านกระบวนการคิดแล้วเขาก็ตัดสินใจรับคำแนะนำผู้เชี่ยวชาญ
วิธีการนี้แม้ว่ากระบวนการจะทรมาน แต่ถ้าเพียงอดทนต่อเนื่อง หลังจากหยุดยาก็จะไม่ติดยาอีก และยังช่วยฟื้นฟูร่างกายอีกด้วย
เขาถือผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากกู้เหยาไม่หยุดหย่อน มือข้างหนึ่งกุมมือเธอไว้แน่น ราวกับว่าใช้วิธีนี้ให้พลังเธอ
เห็นเธอทรมานแบบนี้ โม่ข่ายก็อยากให้คนที่ได้รับความเจ็บปวดทั้งหมดเป็นเขาแทน ไม่ใช่กู้เหยาที่ร่างกายเล็กบอบบางแบบนี้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร อาการของกู้เหยาก็ทุเลาลงนิดหน่อย เธอลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนแรง สติค่อยๆเพิ่มขึ้น เธอเห็นโม่ข่ายที่อยู่ข้างกายชัดๆแล้ว
ตอนที่เห็นรอยเลือดบนเสื้อเชิ้ตเขา ดวงตากู้เหยาก็เบิกกว้าง หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นมาเกินบรรยาย “คุณบาดเจ็บหรอ? เจ็บมากไหมคะ? เจ็บได้ยังไง?”
“ผมไม่เจ็บครับ มันเลอะสีโดยไม่ได้ระวังน่ะครับ” เขายิ้มให้เธอ เอื้อมมือไปลูบศีรษะเธอ “ยังรู้สึกแย่อยู่ไหมครับ?”
กู้เหยาส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่แล้วค่ะ แค่รู้สึกเรี่ยวแรงทั้งร่างถูกเอาไปหมดเลย”
โม่ข่ายชักมือกลับมาแล้วพูด “คุณนอนสักพัก ผมจะให้คนทำอะไรให้ทาน”
กู้เหยายิ้มอย่างอ่อนแรง “ค่ะ”
“อืม” โม่ข่ายดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ แล้วลุกขึ้นเดินออกไป
“โม่ข่าย——”
“หือ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ” กู้เหยารีบส่ายศีรษะ
已经是最新一章了
加载中
