ตอนที่ 253 ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้

ต๭นที่ 253 ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้ “รอผมนะ” โม่ข่ายยิ้ม แล้วหันร่างเดินออกไป เห็นแผ่นหลังเขาจากไป ในใจก็เหยาก็หวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก กังวลมากว่าพอเขาเดินไปแล้ว จะไม่กลับมาอีก? อีก? ทำไมเธอถึงใช้คำว่า “อีก” ล่ะ? ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไรไป มักจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ชอบนึกถึงภาพที่สับสน ชอบรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆกับหลินเชี่ยนเชี่ยน โม่เสียวเป่า เซียวหนิงอี้และคนอื่นๆ ราวกับว่าเคยรู้จักพวกเขามาก่อนจริงๆ กู้เหยายังหาคำตอบไม่ได้ ประตูห้องก็เปิดขึ้นมา โม่ข่ายก็อุ้มเหยาเหยาน้อยที่หลับอยู่เหมือนลูกหมูตัวน้อยเข้ามา “ให้เหยาเหยาน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนคุณก่อน” ทำไมโม่ข่ายจะมองไม่ออกว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ลังเลที่จะพูดมันออกมา เธอกลัวที่จะอยู่คนเดียว เขาเลยกลับห้องไปอุ้มเหยาเหยาน้อยมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ “ได้ค่ะ” กู้เหยารับเหยาเหยาน้อยมาวางไว้ข้างกาย ความสนใจทั้งหมดตกไปที่เจ้าหนูตัวน้อย และไม่คิดจะมองเลยว่าโม่ข่ายกำลังจะทำอะไรอีก พริบตาเดียวก็ถูกเมินเสียแล้ว โม่ข่ายแอบอิจฉาในใจ แต่ตอนที่เห็นรอยยิ้มสบายใจของกู้เหยาแล้ว ความอิจฉาจากก้นบึ้งของหัวใจก็มลายหายไปกับสายลมเลย เขาส่ายศีรษะ แล้วก้าวเท้าออกไป เขาสั่งให้คนเตรียมอาหาร และจัดการตัวเองให้เรียบร้อย จะได้ไม่ทำให้สองแม่ลูกตกใจกลัว เหยาเหยาน้อยหลับ ไม่รู้ตัวสักนิดว่าตัวเองถูกคุณพ่ออุ้มเปลี่ยนที่นอนตอนเธอหลับอยู่ มองแก้มแดงของเหยาเหยาน้อย หัวใจกู้เหยาก็อ่อนยวบจนน่าเกลียด อดเอื้อมมือไปบีบไม่ได้ เหยาเหยาน้อยถูกรบกวน มือน้อยก็ยื่นออกไปปัดสิ่งที่อยู่บนใบหน้าโดยสัญชาตญาณ คว้ามั่วๆสองทีโดยที่ไม่ลืมตา เม้มปากเล็กน้อยตอนไป กู้เหยาแค่รู้สึกว่าเหยาเหยาน้อยน่ารักสุดขีด ก้มศีรษะลงไปจุ๊บแก้มเหยาเหยา ความไม่สบายใจทั้งหมดก็หายไปเงียบๆ กู้เหยากอดเหยาเหยาน้อยไว้ เอาหน้าเธอเข้าใกล้หน้าเธอ ไม่นานก็เข้าสู่ความฝันอันอบอุ่นและอ่อนหวาน ไม่มืดมิดเหมือนฝันร้ายเมื่อก่อน และไม่มีคนพวกนั้นที่คิดจะจับตัวเธอ ความฝันในคืนนี้มีโม่ข่าย มีเหยาเหยาน้อย และมีเธอ...... ได้เปลี่ยนชุดที่สะอาดแล้ว โม่ข่ายที่ยกซุปฟักทองเข้าห้องมาก็เห็นหน้าสองแม่ลูกใกล้ชิดและหลับด้วยกัน โม่ข่ายก็วางซุปไว้ข้างๆ นั่งมองสองแม่ลูกเงียบๆข้างเตียง และไม่มีกระจิตกระใจจะปลุกกู้เหยาที่หลับปุ๋ย เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้พวกเธอสองแม่ลูก เขานั่งมองพวกเธอเงียบๆอยู่ข้างๆ หวังจริงๆว่าจะสามารถมองพวกเธอได้แบบนี้ตลอดชีวิต ผ่านไปค่อนคืน กู้เหยาก็หลับปุ๋ยมาก นอนครั้งนี้ไม่รู้นอนไปนานเท่าไร พอตื่นลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าตรงหน้ามีใบหน้าอวบอิ่มของเด็กน้อยอยู่ “พี่สาว......” เหยาเหยาน้อยที่ตื่นนานแล้วนั่งรอข้างพี่เหยาเหยาคนโตนานแล้ว พอกู้เหยาตื่น เหยาเหยาก็เข้าไปประคองใบหน้าแล้วจุ๊บลงไปเสียงดัง ทิ้งรอยน้ำลายใหญ่ไว้ “เหยาเหยาน้อย” กู้เหยาก็จุ๊บเหยาเหยากลับหนึ่งที “ตื่นแล้วหรอ” เพิ่งจุ๊บเหยาเหยาน้อยเสร็จ เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของโม่ข่ายก็ดังเข้ามาในหูกู้เหยา เธอเงยหน้ามองก็เห็นโม่ข่ายที่แต่งตัวเรียบร้อยนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างหน้าต่าง “อืม” กู้เหยาพยักหน้าอย่างมึนๆ โม่ข่ายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกลายเป็นชายที่สวมชุดสูทสีเทาเงิน ภาพช่างคุ้นตา แต่กู้เหยาคิดไม่ออกว่ามันเคยเกิดขึ้นเมื่อไร หรือเธอถูกวิญญาณคุณแม่ของเหยาเหยาน้อยเข้าสิงแล้ว ถึงได้เห็นภาพพวกนั้นที่ตนไม่ได้เป็นคนเห็น? กู้เหยารีบส่ายศีรษะ สะบัดความคิดไร้สาระในสมองทิ้งไป ให้ตัวเองพอได้แล้ว เลิกคิดเรื่องไร้สาระสักที “ยังง่วงอยู่ไหม?” โม่ข่ายถามอีก “ไม่ง่วงแล้วค่ะ” กู้เหยาส่ายศีรษะ เผลอหน้าแดงขึ้นมา “เหยาเหยา พาพี่สาวไปล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวพ่อรอพวกหนูที่นี่แล้วลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างด้วยกัน” โม่ข่ายพูดอีก “ได้ค่ะ คุณพ่อ”เหยาเหยาน้อยชอบให้คุณพ่อจัดหน้าที่ให้เธอมากที่สุด และพอตัวเองจัดการสำเร็จก็พิสูจน์ได้ว่าตัวเองนั้นสุดยอดมาก ร่างเล็กของเหยาเหยาน้อยกลิ้งตัวหมายจะลงจากเตียงไป แต่เพราะร่างเล็กมากเกินไป ไม่ได้จับแน่นอย่างระวังจึงกลิ้งลงจากเตียงไป กู้เหยาอยากจะคว้าตัวเธอไว้ แต่ช้าเกินไปจับไม่ทัน มองเห็นกู้เหยาน้อยตกลงพื้นไปอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เหยาเหยาน้อยตกหล่นพื้น ออกแรงลุกขึ้นมา ลูบก้นเล็กปอยๆ แล้วยู่ปากอย่างน้อยใจ “คุณพ่อขา——” “เหยาเหยากำลังจะร้องไห้ให้คุรพ่อและพี่เหยาเหยาคนโตดูหรอ?” โม่ข่ายมองเธอ ทั้งสงสานปนขำ “เหยาเหยาไม่ร้อง” แถมพี่เหยาเหยาคนโตยังอยู่ที่นั่นอีกด้วย เธอถึงร้องไม่ได้ ไม่อยากให้พี่เหยาเหยาคนโตเห็นความไม่ประทับใจ กู้เหยามองโม่ข่ายอย่างไม่พอใจหนึ่งที ลงจากเตียงอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา “เหยาเหยาน้อย บอกพี่มาว่าล้มตรงไหน? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เหยาเหยาน้อยถูที่ไหล่กู้เหยาสองที แล้วพูดอย่างนุ่มนิ่ม “เหยาเหยาไม่เจ็บ เหยาเหยาจะพาพี่สาวไปล้างหน้า” “ได้จ้ะ เหยาเหยาไปด้วยกันกับพี่” เพราะไม่พอใจที่โม่ข่ายไม่ยอมปลอบเหยาเหยาน้อย กู้เหยาจึงไม่อยากมองเขา เห็นสองแม่ลูกเข้าห้องน้ำไป โม่ข่ายก็ส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนต่อไปตำแหน่งในครองครัวเขาจะต้องยิ่งลดลงแน่ๆ …… บนโต๊ะอาหารเช้า โม่ข่ายให้คนเตรียมอาหารที่กู้เหยาชอบทั้งหมด และเป็นอาหารที่เมื่อก่อนพวกเขาทานด้วยกันบ่อยๆ เขาอยากจะให้รายละเอียดเล็กๆเหล่านี้ได้ทำให้กู้เหยานึกอะไรออกขึ้นมาบ้าง แต่อาหารที่โม่ข่ายให้คนเตรียมอย่างละเอียดนี้ไม่ได้ดึงดูดความสนใจกู้เหยาเลย หัวใจทั้งหมดของเธออยู่ที่เหยาเหยาน้อยคนเดียว ไม่กี่วันมานี้เหยาเหยาน้อยที่ไม่ติดเขาซึ่งน้อยครั้งมากที่เธอจะไม่เรียกหาพี่ชายเล่บนโต๊ะอาหารเช้า ในสายตาแทบจะมีแค่พี่เหยาเหยาคนโตเท่านั้น หรือนี่เป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่าหัวใจแม่ลูกเชื่อมกัน? ทั้งๆที่พวกเธอไม่รู้สถานะของอีกฝ่าย แต่ความชอบอีกฝ่ายนั้นชัดเจนมาก ใครก็ไม่สามารถมาแทนที่ตำแหน่งความสนใจกันและกันไม่ได้ ถูกสองแม่ลูกเมินอยู่ตลอด โม่ข่ายพยายามอย่างมากในการมีตัวตนอยู่ ตักอาหารใส่ชามของกู้เหยา “เหยาเหยาทานเองได้ อย่าดูแลเธออย่างเดียว คุณเองก็ต้องทานบ้าง” “ค่ะ” กู้เหยาตอบรับ หันศีรษะมายิ้มให้เขา “กู้เหยา ผมได้คุยกับหัวหน้าคุณแล้ว ช่วงสองสามวันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานที่บริษัท ทำงานที่บ้านได้ ช่วยออกแบบชุดพวกเราสามพ่อแม่ลูก” ได้ยินโม่ข่ายพูด กู้เหยาก็อึ้งไปแล้วถามกลับทันที “โม่ข่าย ฉันกับภรรยาคุณเหมือนกันมากแค่ไหน?” “เหมือนกันทุกอย่าง ไม่มีตรงไหนไม่เหมือนสักนิด แม้แต่รอยยิ้มก็เหมือนกัน ใช้รอยยิ้มเดียวกันหลอกผมมานับครั้งไม่ถ้วน” โม่ข่ายอยากพูดแบบนี้กับกู้เหยาอย่างมาก แต่ก็ทำไม่ได้ พูดออกไปแล้วจะทำให้เธอตกใจไหมนะ? ดังนั้นโม่ข่ายจึงทำได้เพียงเปลี่ยนวิธีการพูด “คุณก็คือคุณ ไม่มีใครมาแทนกู้เหยาได้”