ตอนที่ 254 ช่องโหว่ที่ดีที่สุด

ต๭นที่ 254 ช่องโหว่ที่ดีที่สุด กู้เหยาต้องยอมรับว่าวิธีการจีบของโม่ข่ายผู้ชายคนนี้น่ะไม่ธรรมดาจริงๆ ประโยคเดียวที่มาจากปากเขา สามารทำให้เธอหน้าแดงใจเต้นอยู่นาน เธอรีบก้มหน้าทานอาหารเช้าอย่างตั้งใจ แกล้งทำเป็นไม่ได้ถามอะไรเมื่อครู่ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลย แต่โม่ข่ายก็ไม่คิดจะปล่อยไปง่ายๆ เขาพูดต่อ “ที่ผมจีบคุณ ที่จริงมันไม่เกี่ยวกับใครเลย แค่อยากจีบคุณเท่านั้น” กู้เหยา “……” ชายคนนี้—— มักจะตรงไปตรงมาและฉับพลันแบบนี้ ทำให้เธอไม่มีแรงต้านได้เลย “คุณพ่อชอบเหยาเหยาและเหยาเหยาคนโต” เหยาเหยาน้อยช่วยคุณพ่อพูดได้ทันเวลา อย่าคิดว่าเหยาเหยาน้อยไม่เข้าใจอะไรเลย เธอเข้าใจนะ แค่เห็นสีหน้าท่าทางของคุณพ่อ เหยาเหยาน้อยก็รู้แล้วว่าคุณพ่อมีความสุขมาก คุณพ่อมีความสุข เธอก็มีความสุขเหมือนกัน กู้เหยา “……” ไม่เพียงแค่โม่ข่ายผู้ชายคนนี้ทำให้เธอหมดทางต้าน เด็กน้อยของเขาก็ยิ่งทำให้เธอหมดทางต้านเช่นกัน เหยาเหยาน้อยพูดอีก “เหยาเหยาอยากให้เหยาเหยาคนโตเป็นคุณแม่” คำพูดนี้พอได้ยินก็ไม่เหมือนคนอายุเท่าเหยาเหยาน้อยพูด กู้เหยามองโม่ข่ายด้วยแววตาค่อนข้างไม่พอใจ เรื่องความรักเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ใช้เด็กน้อยได้อย่างไรกัน “คุณน้าเล็กบอกว่าคุณแม่บินกลับลงมาจากสวรรค์แล้ว เหยาเหยามีคุณแม่แล้ว” ตอนที่คุณน้าเล็กพูดกับเธอเหยาเหยาน้อยได้ลืมไปแล้วว่าคุณน้าเล็กกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าบอกว่าคุณน้าเล็กเป็นคนสอน พอได้ยินเหยาเหยาน้อยพูดแบบนี้ ในใจกู้เหยาก็ขมขื่น เธอไม่อยากปฏิเสธเด็กคนนี้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่ปฏิเสธไม่ได้ เหยาเหยาน้อยจะต้องเติบโต ต่อไปคงเข้าใจ ไม่ว่าใครแม้ว่าจะหน้าตาเหมือนกับคุณแม่เธอ ก็มาแทนที่คุณแม่ผู้ให้บังเกิดไม่ได้ …… กู้เหยาอยู่ที่โน่หยวนชั่วคราว เหตุผลง่ายดายมาก ช่วยโม่ข่ายออกแบบชุดสามพ่อแม่ลูกอย่างอุทิศตน โม่ข่ายไปทำงานแล้ว เหยาเหยาน้อยไปโรงเรียนอนุบาล โม่เสียวเป่าก็ยังไม่ได้กลับมา โน่หยวนอันใหญ่โต นอกจากคนรับใช้ก็มีแค่เธอ จะหาคนพูดคุยด้วยก็ไม่มี ข้างสวนดอกไม้ทางฝั่งตะวันออกของโน่หยวนมีสตูดิโอหนึ่งห้อง สตูดิโอเป็นห้องกระจกโปร่งแสง ภายในห้องมีอุปกรณ์วาดรูปครบครัน ดูออกว่าเป็นสิ่งที่โม่ข่ายเตรียมให้โดยเฉพาะ ครั้งแรกที่กู้เหยาเข้ามาในห้องนอนใหญ่ตระกูลโม่ ในห้องก็มีขาตั้งกระดานวาดรูป พอคิดแบบนี้แล้วเธอก็ยิ่งเข้าใจว่าของพวกนี้จะต้องเป็นของที่โม่ข่ายเตรียมให้ภรรยาของเขาเป็นแน่ ชื่อเหมือน หน้าตาเหมือน แม้แต่งานอดิเรกชอบวาดภาพก็ยังเหมือนกัน รวมถึงช่วงนี้ในสมองเธอปรากฏภาพขึ้นมาบ่อยครั้งและความทรงจำช่วงนั้นที่หายไป และยังมีรอยแผลเป็นตรงช่วงท้อง—— ไม่ว่าจะมองไปด้านใด มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ หรือเธอคือ “กู้เหยา” คนนั้นที่โม่ข่ายคิดว่าเสียไปแล้ว? คิดถึงตรงนี้แล้วจู่ๆกู้เหยาก็หายใจอย่างลำบาก สองมือกำหมัดแน่น เธอบอกตัวเองว่าอย่างหดอยู่ในกระดองทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนแต่ก่อนอีก เธอต้องหาวิธีทำให้ความทรงจำกลับมา แม้ว่าความทรงจำในอดีตจะแย่ แต่มันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งในอดีต จะต้องเอากลับมา เธอถึงนับว่าเป็นคนที่สมบูรณ์ แต่เธอจะไปหาได้อย่างไร? อย่างน้อยเธอต้องหาเบาะแสนิดหน่อย แล้วใครจะให้เบาะแสเธอ? กู้เหยาหลับตาสองข้างแล้วคิดอย่างตั้งใจ คุณพ่อเป็นคนที่รู้อดีตเธอมากที่สุด แต่คุณพ่อไม่อยากพูดถึงเรื่องอดีต ดังนั้นในเบาะแสส่วนคุณพ่อต้องตัดออกไป ถ้าอย่างนั้นจะต้องนึกถึงคนอื่น โม่ข่ายไม่ได้ เหยาเหยาน้อยไม่ได้ โม่เสียวเป่าก็ไม่ได้ คิดไปคิดมา กู้เหยาก็นึกถึงหลินเชี่ยนเชี่ยน แม้จะรู้จักกันไม่นาน แต่กู้เหยาก็รู้สึกได้ว่าระหว่างหลินเชี่ยนเชี่ยนกับ “กู้เหยา” คนนั้นมีมิตรภาพอันแน่นแฟ้น ไม่แน่ว่าหลินเชี่ยนเชี่ยนจะเป็นคนช่วยเธอหาช่องโหว่อันมากมายของความทรงจำที่หายไปได้ กู้เหยาพยายามนึกถึงคำพูดพวกนั้นที่หลินเชี่ยนเชี่ยนเคยพูดกับเธอ เธอบอกว่าพวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน จากปักกิ่งมาที่เจียงเป่ยด้วยกัน—— พวกเธอจากปักกิ่งมาที่เจียงเป่ยด้วยกัน คุณพ่อก็บอกว่ามีธุระไปทำที่ปักกิ่ง นั่นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอดีตของเธอหรือไม่? ระยะเวลาหนึ่งวัน กู้เหยาไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ในสมองคิดแต่เรื่องราวที่เกี่ยวกับอดีตของตน โม่ข่ายออกไปข้างนอกไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท แต่ไปคิดหาวิธีลดทอนความเจ็บปวดกู้เหยาในการเลิกมอร์ฟีนกับกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ ต่อมาเขากับเซียวหนิงอี้ก็ไปพบผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาระหว่างประเทศที่มีชื่อเสียงอย่างมากสองสามท่าน เพื่อหาวิธีช่วยให้กู้เหยาฟื้นคืนความทรงจำ ทำเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว ก็เกือบเย็นแล้ว เขาไม่ได้ไปที่ไหน ตรงกลับบ้านเลยเพราะที่บ้านมีกู้เหยารอเขาอยู่ ได้ยินคนรับใช้บอกว่ากู้เหยาอยู่สตูดิโอ โม่ข่ายกลับมาก็ไปหาเธอเป็นอันดับแรก ระยะที่ห่างกันไม่ไกล เขาเห็นกู้เหยานั่งเหม่อเงียบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่? เขาไม่ได้เข้าไปรบกวนเธอ แต่ยืนมองเธออย่างเงียบๆอยู่ที่ทางเข้า ทุกวันหลังจากทำธุระเสร็จกลับบ้านมาได้เห็นเธอแบบนี้ เขาก็พอใจมากแล้ว อาจจะเพราะสายตาเขาร้อนแรงเกินไป จึงถูกกู้เหยาจับได้ เธอหันศีรษะกลับมาแล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน “กลับมาแล้วหรอคะ” “อืม กลับมาแล้วครับ” เป็นบทสนทนาสองประโยคอันเรียบง่ายมาก แต่โม่ข่ายกลับภาวนามาสามปี เมื่อก่อนเขาเลิกงานมาก็มักจะดึกกว่าเธอ ตอนกลับมาถึงบ้านเธอก็จะพูดประโยคเดียว——คุณกลับมาแล้วหรอคะ ขณะที่โม่ข่ายยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง คนรับใช้ภายในบ้านก็รีบวิ่งออกมา “คุณชายคะ คุณหนูร้องไห้ไม่หยุด ไม่ว่าจะพูดยังไงก็ไม่ยอม เลยมาเชิญคุณชายไปดูหน่อยค่ะ” “เหยาเหยาน้อยเป็นอะไร?” คนที่ถามไม่ใช่โม่ข่ายแต่เป็นกู้เหยา ท่าทางเธอดูร้อนรนใจมากกว่าโม่ข่ายอีก โม่ข่ายดึงมือเธอไว้ “ไม่ต้องกังวลนะ เราไปดูด้วยกัน” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า โม่ข่ายจูงมือเธอเดินไป พวกเขายังเดินมาไม่ถึงห้องรับแขกที่ตึกหลัก เสียงร้องไห้ของเหยาเหยาน้อยก็ดังเข้าหูของพวกเขา โม่ข่ายเผลอกำมือกู้เหยาแน่น “เด็กร้องไห้เป็นเรื่องปกติ คุณอย่ากังวลเกินไป” “จะไม่......” รู้ว่าปฏิกิริยาตัวเองเกินไป กู้เหยาก็กลืนคำสุดท้ายลง พยายามอย่างมากให้ตัวเองได้สงบลง “แงๆๆ......” เหยาเหยาน้อยร้องงอแงเสียงดังอยู่บนโซฟา ไม่ให้ใครเข้าใกล้ทั้งนั้น พี่อาหลิงที่ดูแลเธอก็ไม่ให้ พี่ชายเล่ที่เธอชอบก็ไม่ให้เหมือนกัน เธออาจจะร้องมาเป็นเวลายาวนานมากแล้ว ตาสองข้างบวมจนเหมือนลูกพีช ราวกับได้รับความน้อยอกน้อยใจอย่างมาก กู้เหยาปล่อยมือโม่ข่ายออก แล้วรีบพุ่งเข้าไปหาหมายจะอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมากอดในอ้อมอก เหยาเหยาน้อยกลับดิ้นอย่างแรง “ไม่เอาพี่สาว เหยาเหยาไม่เอาพี่สาว” เธอร้องไห้พลางปาดน้ำตา ร้องไห้จนหัวใจสลาย ร้องไห้จนเสียใจอย่างมาก ท่าทางน่าสงสารแบบนั้นเหมือนกับทั้งโลกรังแกเธอ “เหยาเหยาน้อย......” กู้เหยามองเหยาเหยาน้อยร้องไห้จนเจ็บหัวใจไปหมด หัวใจเกือบแตกสลายแล้ว แต่เพราะว่าเหยาเหยาน้อยปฏิเสธเธอ เธอเลยไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร