ตอนที่ 256 คุณเป็นของฉันอีกแล้ว

ต๭นที่ 256 คุณเป็นของฉันอีกแล้ว แม้จะบอกว่าอารมณ์เด็กน้อยจะมาไวไปไว แต่บางคำพูดก็มีผลกระทบอันยิ่งใหญ่กับพวกเขา โดยเฉพาะช่วงที่ไปโรงเรียนอนุบาล เห็นเด็กคนอื่นมีคุณแม่ แม่ตัวเองกลับไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว หัวใจของเหยาเหยาน้อยนั้นไม่มั่นคงอย่างมาก น้าเหยาเหยาบอกว่ารอเธอโตก่อน คุณแม่ถึงจะกลับมา เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอโตแล้วนะ สามขวบกว่าแล้ว เป็นเด็กที่โตแล้ว แต่ทำไมคุณแม่ยังไม่กลับมาอีกล่ะ? เหยาเหยาน้อยกะพริบดวงตาสุกใสมองกู้เหยา แล้วพูดอย่างใสซื่อ “พี่สาวรู้ไหมว่าแม่ของเหยาเหยาบินไปที่ไหนแล้ว?” ไม่คิดว่าจู่ๆกู้เหยาจะถามแบบนี้ขึ้นมา กู้เหยาก็อึ้งไปเล็กน้อย เจ็บปวดหัวใจจนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอคิดอย่างตั้งใจ ย่อตัวลงข้างเหยาเหยาน้อย ประคองใบหน้าเธอไว้แล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณแม่เหยาเหยาบินขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว อาจจะไม่ได้บินกลับลงมาตลอดกาล แต่คุณแม่ต้องมองเหยาเหยาอยู่บนสวรรค์แน่นอน มองดูเหยาเหยาโตขึ้นแข็งแรงและมีความสุข” “คุณแม่จะต้องมองเห็นเหยาเหยาใช่ไหมคะ!” เหยาเหยาน้อยถามอย่างตื่นเต้น ในความทรงจำของเหยาเหยาน้อย ไม่รู้ว่าคุณแม่หน้าตาอย่างไร ไม่รู้ว่าคุณแม่เป็นอะไร รู้แค่เพียงว่าพวกเพื่อนตัวน้อยมีคุณแม่กันหมด เธอควรจะต้องมีคุณแม่เหมือนกัน “แน่นอนจ้ะ” กู้เหยาพยักหน้า อุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา “นอกจากคุณแม่ เหยาเหยาก็ยังมีคุณพ่อ มีคุณน้าเล็ก มีคุณลุง มีคนมากมายรักเหยาเหยานะ” “เหยาเหยามีน้องสาว มีพี่เล่......” เหยาเหยาหันศีรษะกลับไปมองก็เห็นพี่เล่ที่อยู่ข้างเธอตลอด พี่เล่บอกเธอว่าจะดูแลเธอตลอด จะช่วยเธอเล่นงานพวกคนชั่วร้ายทั้งหมด เธอเลยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น “เหยาเหยาอยากจะเล่นกับพี่เล่หรอ?” กู้เหยามองความคิดของเหยาเหยาน้อยออก จึงถามอย่างเห็นอกเห็นใจ เหยาเหยาน้อยพยักศีรษะเล็กอย่างแรง แล้วพูดอย่างนุ่มนิ่ม “เหยาเหยาอยากเล่นกับพี่เล่ค่ะ” กู้เหยาปล่อยเหยาเหยาน้อย ลูบศีรษะเธอแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “งั้นไปเถอะจ้ะ” “ค่ะ” เหยาเหยาน้อยรีบหันร่างวิ่งไปหาพี่เล่ ขาเล็กก้าวไม่ได้เร็วมาก แต่ก็เร็วที่สุดของเธอแล้ว ชายหนุ่มอ้าแขนรับเหยาเหยาตัวน้อย อุ้มเธอขึ้นมา ลูบศีรษะเธอเบาๆ อุ้มเหยาเหยาน้อยหันร่างเดินไปเลย มองดูแผนหลังพวกเขา นานสักพักกู้เหยาก็ละสายตากลับมาอย่างเสียดาย “คิดอะไรอยู่หรอครับ?” จู่ๆเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของโม่ข่ายก็ดังข้างหู ดึงความคิดของกู้เหยากลับมา เธอหันศีรษะกลับไปแล้วยิ้มให้เขา “คุณไปหาเด็กหนุ่มแบบนี้จากไหนเนี่ย? ดูแล้วเขาดีกับเหยาเหยาน้อยมากเลย” หลังจากกู้เหยาอยู่ที่โน่หยวน ก็ได้จอกับเด็กหนุ่มสองสามครั้ง ไม่เคยได้ยินเขาพูดเลยสักประโยคเดียว ไม่เคยเห็นเขายิ้มมาก่อน ทำแต่ใบหน้าเย็นชาตลอดเวลา ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ชัดเจน แต่กู้เหยาก็เห็นว่าเรื่องที่เด็กหนุ่มคนนั้นที่ปกป้องดูแลเหยาเหยาน้อยเป็นเรื่องที่ดี โม่ข่ายพูด “ผมไม่ได้หาครับ เหยาเหยาน้อยเป็นคนหาเจอ” ในตอนแรกโม่ข่ายก็ไม่วางใจให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาดูแลเหยาเหยาน้อย ให้คนแอบสังเกตเล่อยู่เงียบๆมาตลอด ผ่านช่วงหนึ่งของการสังเกตการณ์ ก็แน่ใจจริงๆว่าเล่ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่น อยากอยู่ข้างกายเหยาเหยาน้อยจริงๆ เพียงแค่อยากตอบแทนเหยาเหยาน้อยที่เคยช่วยชีวิตตน เขารู้สึกว่าลูกสาวตัวเองค่อนข้างมองคนเก่ง เจอคนที่สามารถปกป้องจงรักภักดีได้อย่างรวดเร็ว ต่อไปเขาจะได้กังวลน้อยลง “เหยาเหยาน้อยเป็นคนเจอเองหรอคะ? เธอยังเด็กอยู่เลย ไปเจอที่ไหน?” เหยาเหยาถามต่อ ไม่ได้สังเกตสักนิดว่าตัวเองใส่ใจมากเกินไปแล้ว “ไม่พูดเรื่องเหยาเหยาน้อยแล้ว” โม่ข่ายจับมือกู้เหยาไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ไปเดินเล่นด้วยกันกับผมดีไหมครับ?” กู้เหยาส่ายศีรษะ “ฉันง่วงมากเลย อยากพักผ่อนเร็วๆน่ะค่ะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม นอนกลางวันไปสองชั่วโมง ตอนนี้ก็ยังไม่ถือว่าดึก ทำไมเธอถึงง่วงไม่ไหวแล้ว ไม่เพียงแต่ง่วงนอน ทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงด้วย เมื่อคืนวานความหงุดหงิดและความไม่สบายใจที่จู่ๆก็เพิ่มขึ้นมาในใจ แต่มีความสุขที่มีเหยาเหยาน้อยและมีโม่ข่ายอยู่ข้างกาย เธอถึงได้เก็บความหวาดกลัวและความหงุดหงิดไว้ก้นบึ้งของหัวใจ “ยังเช้าอยู่เลย ดึกหน่อยค่อยไปพักผ่อนสิครับ” โม่ข่ายพูดอีก กู้เหยาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้เป็นแบบนี้ แต่โม่ข่ายรู้ถึงได้คิดจะลากเธอไปเดินสักหน่อย เบี่ยงเบนความสนใจเธอ ไม่อยากให้เธอแบกรับความทรมานของการเลิกยาเพียงคนเดียว แต่เขาก็เข้าใจเป็นอย่างมากว่าการเลิกยานั้นไม่ได้ทำกันง่ายๆ ต่อไปกู้เหยายังต้องอดทนอีกนาน “กู้เหยา——” โม่ข่ายดึงกู้เหยาที่กำลังจะเดินไป ดึงเธอมากอดอย่างแรง “อยู่กับผมนะ” “โม่ข่าย พ-พวกเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะ” เธอมักจะคิดว่าขั้นตอนการเดทไม่ควรจะเร็วแบบนี้ แต่ควบคุมการกระทำตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็มาอยู่ที่บ้านเขาแล้ว ให้เขากอดอีก ผู้หญิงดีๆคนหนึ่งไม่ควรจะทำอะไรตามใจแบบนี้ โม่ข่ายผละเธอออกจากอ้อมกอด แล้วประคองไหล่เธอไว้ มองเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง “กู้เหยา คุณยอมเป็นแฟนผมไหม?” อึก—— ทำไมชายคนนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ เธอบอกว่ายังไม่เป็นอะไรกัน เขาก็ให้เธอเป็นแฟนเขาทันทีเลย เธอควรจะตกลง หรือไม่ควรตกลงล่ะ? อีกครั้งที่ร่างกายทรยศเธอ เธอยังคิดอยู่แต่เธอกลับพยักหน้าอย่างแรงให้กับโม่ข่าย พอกู้เหยาเพิ่งจะพยักหน้า โม่ข่ายก็โน้มตัวลงมาจูบเธอแนบแน่น ปากฟันกระทบกัน เขานำพาเธอเข้าสู่โลกอันงดงามของพวกเขาทั้งสอง กู้เหยาคิดจะหลบโดยสัญชาตญาณ แต่พอคิดว่าตัวเองก็พยักหน้ายอมเป็นแฟนเขาแล้ว ถ้าหลบอีกก็จะค่อนข้างไม่มีเหตุผล จึงลองตอบรับเขาอย่างระมัดระวัง จูบอันยาวนานจบลง ขณะที่โม่ข่ายปล่อยเธอ เห็นใบหน้าแดงก่ำของกู้เหยา ก็รู้สึกอารมณ์ดีมากอย่างช่วยไม่ได้ จึงก้มศีรษะลงไปหอมแก้มเธอแรงๆหนึ่งที แล้วดึงกู้เหยาเข้ามากอด “กู้เหยา ผมเป็นของคุณอีกครั้งแล้วนะ” อีกแล้ว? โม่ข่ายใช้คำว่า “อีก” ความบังเอิญหลายครั้งได้เตือนเธออีก ก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอได้ยินโม่ข่ายพูดถึงเรื่องราวของภรรยาที่เสียไป บอกว่าตอนเขาไปทำงานนอกสถานที่กลับมากู้เหยานั้นก็ไม่อยู่แล้ว เขาเห็นแค่กล่องเถ้ากระดูกหนึ่งกล่อง ถ้าอย่างนั้นอาจจะมีความเป็นไปได้หนึ่งอย่าง? กู้เหยานั้นของโม่ข่ายยังไม่ได้ตาม แต่ลืมความทรงจำในอดีตทั้งหมดของตัวเอง ถูกคุณพ่อพาไปอีกสถานที่หนึ่ง ปกปิดตัวเอง โม่ข่ายจะได้หาเธอไม่เจอ? ความทรงจำของเธอหายไปตอนที่โม่ข่ายเสียภรรยาไป และบาดแผลบริเวณท้องของเธอยังเหมือนรอยแผลผ่าตัด หรือเธอคือ “กู้เหยา” คนนั้นจริงๆ? เป็นภรรยาที่โม่ข่ายคิดว่าเสียไปแล้ว? ถ้าเธอเป็นกู้เหยาคนนั้นจริงๆล่ะก็ แล้วเธอจะจากโม่ข่ายไปทำไม? หรือว่าใครต้องการให้เธอจากโม่ข่ายไป?