ตอนที่ 257 ยกท้องฟ้าให้เป็นของเธอ

ต๭นที่ 257 ยกท้องฟ้าให้เป็นของเธอ คำถามนี้ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดศีรษะ กู้เหยาลูบศีรษะ คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิด รอเธอคิดหาวิธีหาเบาะแส ตรวจสอบบางเรื่องได้ก่อน แล้วเธอจะได้รู้ว่าสุดท้ายแล้วตัวเองคือ “กู้เหยา” คนนั้นของโม่ข่ายหรือไม่ กู้เหยาดิ้นออกมาจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของโม่ข่ายแล้วพูด “คุณชายโม่คะ ดึกแล้ว ฉันต้องไปพักผ่อนแล้วค่ะ” “งั้นผมจะไปพักผ่อนเป็นเพื่อนคุณ” โม่ข่ายตามเธอไป ไม่ให้เธออยู่คนเดียวแน่นอน “คุณชายโม่ ฉันเพิ่งตกลงเป็นอะไรกับคุณเองนะคะ” เธอเพิ่งรับปากว่าจะเป็นแฟนเขา เขาก็พูดว่าจะไปพักผ่อนเป็นเพื่อนเธอแล้ว พัฒนาความสัมพันธ์เร็วเกินไปแล้ว เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย เห็นแก้มสวยของกู้เหยาแดงก่ำ โม่ข่ายก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้เธออย่างตรงไปตรงมา “ยัยทึ่ม!” เขารอมาสามปีแล้ว ไม่สนหรอกว่าจะรอเธออีกเท่าไร รอเธอคิดถึงอดีตของพวกเขา และยอมรับเขาอย่างแท้จริง เห็นรอยยิ้มโม่ข่าย หน้ากู้เหยาก็ยิ่งแดง หรือโม่ข่ายแค่อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอจริงๆ เธอคิดมากไปหรอ? อ่าๆๆ—— นึกถึงความคิดลามกของตัวเอง กู้เหยาอยากต่อยคนมากๆ อยากต่อยโม่ข่ายให้บวมเลย ทำอย่างไรดี? …… กู้เหยาแค่คิดอยากจะต่อยโม่ข่ายให้บวม แต่ตอนนี้โม่เสียวเป่าถูกต่อยจนบวมแล้ว ใบหน้าบวมจนแม้แต่ตัวเองก็จำไม่ได้ ได้โปรด! เธอเป็นนักแสดงนะ เป็นนักแสดงที่ใช้หน้าตาและการแสดง ใช้หน้าตาหากินน่ะเข้าใจไหม! คนชั่วพวกนี้ แม้แต่เด็กผู้หญิงหน้าตาสวยแบบเธอก็ยังทำได้ลงคอ ต่อยหน้าเธอ ได้ถามความเห็นเธอหรือยัง? เกลียดมาก น่ารำคาญมาก เพราะเธอโดนต่อยจนจำหน้าตัวเองไม่ได้ ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะจ้านเนี่ยนเป่ยตาบ้านั่น วันนั้นจ้านเนี่ยนเป่ยไม่รับโทรศัพท์เธอ เอจึงให้จงคุณขับรถไปหาเขาที่กองบัญชาการเขต แต่สอบถามแล้วปรากกว่าจ้านเนี่ยนเป่ยไม่อยู่ที่กองบัญชาการเขต แต่ไปที่ฝึกรบจริง ได้ยินมาว่าเขาฝึกให้กับกองทัพพิเศษด้วยตัวเอง ต้องอยู่ที่นั่นนานมากกว่าจะกลับมาก เห็นว่าอีกไม่กี่วันตัวเองก็ต้องเข้ากองถ่ายทำหนังใหม่แล้ว และยังต้องยุ่งต่อเนื่องอีกสองสามเดือน อย่างไรเธอก็ต้องเห็นหน้าจ้านเนี่ยนเป่ยก่อนเข้ากองถ่ายให้ได้ ดังนั้นเธอจึงแอบเข้าไปที่ฝึกการรบจริง วนไปหลายรอบ เหนื่อยจนจะเป็นบ้าแล้วถึงจะหาจุดหมายปลายทางเจอ อาจจะเพราะเธอโชคร้ายเกินไป ตอนที่เธอแอบเข้าไปก็เป็นการฝึกยิงปืนระยะไกลของพวกเขาพอดี ถ้าเธอโชคไม่ดี มีปฏิกิริยาอันรวดเร็ว ทักษะอันชาญฉลาด จะต้องถูกยิงเป็นรังแตนไปแล้วแน่นอน เธอเกือบได้รับบาดเจ็บแล้ว แต่จ้านเนี่ยนเป่ยตาบ้านั่นไม่เพียงแต่ไม่รู้จักสงสารเธอ แถมยังทำโทษเธออีก ต้องโทษที่ตอนนั้นเธอโกรธมาก จำไม่ได้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยทำโทษอะไรเธอ เธอแค่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองโกรธมาก โกรธจนอยากสู้ตัวต่อตัวกับจ้านเนี่ยนเป่ย แต่ยังไม่ทันจับโดนปลายเสื้อจ้านเนี่ยนเป่ยเลย ก็ถูกลูกน้องเขาจับมา เธอจำได้ว่าตอนนั้นจ้านเนี่ยนเป่ยถามเธอด้วยโทนเสียงสบายๆ อย่างทระนงตน “อยากสู้ใช่ไหม?” เขาพูดขนาดนี้แล้ว เธอจะยอมได้ยังไง เลยยืดอกตะโกนออกไป “ใช่ ฉันอยากจะสู้ เอาคนพวกนี้ออกไปให้หมด แล้วเรามาสู้กันตัวต่อตัว” “เธออยากจะสู้ พวกนายก็สู้เป็นเพื่อนเธอซะ อยากทำอะไรก็ทำ ใครเมตตาจะโดนทำโทษ” ทิ้งประโยคนี้จบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็เดินออกไปเลย “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนชั่ว กล้าดียังไง!” โม่เสียวเป่าคำรามพลางกระโดด อยากจะพุ่งไปฆ่าเขาอย่างมาก แต่โดนคนกันไว้ไม่ให้ไป พวกทหารลูกน้องเขามองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ คิดพิจารณาซ้ำไปซ้ำมา ก็ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของผู้บัญชาการ ดังนั้นโม่เสียวเป่าจึงกลายเป็นแบบนี้——บวมจนกลายเป็นหมูถูกตีตัวหนึ่ง ยิ่งคิดโม่เสียวเป่าก็ยิ่งโกรธจัด ดึงเข็มฉีดยาในมือออก แล้วฉีดยาเข้าไป “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนชั่ว! อย่าให้ฉันเจอหน้านะ ไม่งั้นจะทำให้นายกลายเป็นขันที!” พอโม่เสียวเป่าพูดจบ ร่างสูงใหญ่ที่สวมชุดทหารก็ปรากฏกายอยู่ตรงหน้าโม่เสียวเป่า มองเธออย่างวางอำนาจ “ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรอ?” “เสียโฉมหมดแล้ว จะมีชีวิตไปทำไม?” โม่เสียวเป่าคว้าสะเปะสะปะไปที่แก้วน้ำหัวเตียง แล้วขว้างไปที่จ้านเนี่ยนเป่ยอย่างไม่คิด จ้านเนี่ยนเป่ยแค่หลบก็หลบการโจมตีเธอได้ เมื่อก่อนเขาก็ทำแบบนี้ แต่วันนี้เขากลับยืนไม่ขยับ น้ำเดือดในแก้วสาดโดนตัวเขา ร้อนจัดมาก แก้วก็บาดโดนตัวเขา เจ็บมาก แต่เขาไม่ขมวดคิ้วเลยสักนิด “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนชั่ว ทำไมไม่หลบ?” โม่เสียวเป่ายิ่งโกรธ โกรธจนจะระเบิดอยู่แล้ว ขว้างไม่โดนจ้านเนี่ยนเป่ย เธอก็โกรธ ขว้างโดน เธอก็สงสาร ไอ้คนชั่วคนนี้รู้ไหมว่าเธอสงสารเขา เขาจะต้องโกรธจนตายแล้วแน่ๆ โม่เสียวเป่าโกรธจนลงมาจากเตียงผู้ป่วย หยิบของที่อยู่ข้างกายที่สามารถจัดการได้ เขวี้ยงใส่จ้านเนี่ยนเป่ยทั้งหมด เขาไม่หลบใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเธอจะเขวี้ยงใส่ให้เขาตายไปเลย รอให้โม่เสียวเป่าระบายอารมณ์จนเหนื่อยแล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยจึงก้าวสองก้าวเข้ามาหาเธอ อุ้มเธอมาวางไว้บนเตียง แล้วยกมือขึ้นมาฟาดก้นเธอแรงๆสองที เดิมทีแรงเขาก็มากอยู่แลว ตอนฟาดโม่เสียวเป่าก็ออกแรงมหาศาล ทำให้โม่เสียวเป่ารู้สึกในพริบตา เดาว่าก้นเธอตอนนี้บวมเท่าหน้าเธอแล้ว เธอโกรธจนกัดฟันกรอด ทั้งเหยียบทั้งเตะ “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้ชั่ว! ตีผู้หญิง! กล้าตีผู้หญิงได้ยังไง!” จ้านเนี่ยเป่ยพูดอย่างเย็นชา “นี่โม่เสียวเป่า ชีวิตเป็นของเธอเอง ถ้าเธอตาย ไม่มีใครสงสารเธอหรอก” “ถ้าคุณตาย นอกจากฉัน ก็ไม่มีใครสงสารคุณหรอก” โม่เสียวเป่าจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง แล้วพูดคำราม “ถ้าฉันตาย คุณปู่ คุณพ่อคุณแม่ พี่ชายฉันและเหยาเหยาน้อย พวกเขาต้องสงสารฉันแน่ ไม่เหมือนชายโสดแบบคุณหรอก” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “ฉันนึกว่าเธอไม่รู้ ที่แท้เธอก็รู้ว่ามีคนเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้” เมื่อวานเขานำกลุ่มคนซ้อมการยิงปืนระยะไกลอยู่ ขณะที่ทุกคนกำลังซ้อมอย่างบ้าคลั่ง โม่เสียวเป่าก็ปรากฏตัวขึ้นหลังแผ่นเป้า ในตอนนั้นเขาตกใจจนหัวใจเต้นเร็วมาก ถ้าเขาไม่พบเธอได้ทันเวลา ถ้าไม่ใช่เขาให้คนในทีมไปหยุดการยิงได้ทันเลา ตอนนั้นร่างที่นอนอยู่คงไม่ใช่โม่เสียวเป่าที่เป็นหัวหมู แต่เป็นศพของโม่เสียวเป่า หญิงสาวซนไม่กลัวอะไรเช่นนี้ ถ้าไม่จัดการเธอสักที ก็ให้บทเรียนเธอ เธอจะไม่รู้ความซับซ้อนของสิ่งใดๆ ไม่รู้ว่าโลกใบนี้มันมีอันตรายมากน้อยเพียงใด ไม่รู้ว่าจิตใจของคนมันอันตรายมากแค่ไหน “จ้านเนี่ยนเป่ย ถ้าฉันตายคุณจะเสียใจไหม?” จู่ๆโม่เสียวเป่าอยากจะรู้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยเป็นห่วงเธอไหม “ไม่” เขาจะไม่ให้เธอตาย จะปกป้องเธออย่างดี ให้เธอเติบโตเร็วขึ้นหน่อย ให้เธอได้ประคองท้องฟ้าที่เป็นของเธอได้