ตอนที่ 259 ตรวจสอบให้แน่ใจ

ต๭นที่ 259 ตรวจสอบให้แน่ใจ “จ้านเนี่ยนเป่ย ฟังดีๆนะ ถ้าชีวิตนี้คุณแต่งงานกับผู้หญิงอื่น ฉันจะทำให้คุณเป็นขันทีแน่นอน” โม่เสียวเป่ากัดฟันเตือนเขาอย่างร้ายกาจ แต่แววตาไม่รู้ว่าทำไมกลับน้ำตาเอ่อไหล เธอยกมือขึ้นเช็ดมันอย่างแรงแล้วพูดต่อ “คุณคือผู้ชายที่โม่เสียวเป่าคนนี้ตัดสินใจแล้ว ใครมันกล้าแย่งฉันไป ฉันจะฆ่าเธอแน่ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดู” จ้านเนี่ยนเป่ยรู้จักนิสัยของโม่เสียวเป่าดี คำพูดพวกนี้ของเธอไม่ได้ล้อเล่น พูดอย่างไร ทำอย่างนั้น ไม่เช่นนั้นเขาคงหาผู้หญิงอื่นแต่งงานหลอกๆให้เธอตายใจไปนานแล้ว ที่จริงจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้กังวลจริงๆว่าโม่เสียวเป่าจะทำร้ายเขาหรือผู้หญิงคนอื่น แต่เขากังวลว่าโม่เสียวเป่าจะทำร้ายตัวเธอเอง นิสัยเธออารมณ์ร้อน ไม่ว่าทุกอย่างจะพังทลายพลิกแพลง เมื่อเธอตัดสินใจชอบเขาแล้ว เธอจะไม่สนใจคนอื่นอีก เห็นดวงตาโม่เสียวเป่ามีน้ำตา เขาอยากจะจูบซับน้ำตาให้เธอ แต่ก็ต้องพูดทำร้ายจิตใจ “ไม่เห็นเธอร้องไห้นานเลย ร้องไห้ให้ฉันดูหน่อยสิ หัวหมูร้องไห้น่าจะน่าดูมาก” โม่เสียวเป่ามีปฏิกิริยาที่ไวมาก คว้ามือจ้านเนี่ยนเป่ยมาแล้วกัดอย่างแรง แต่หนังผู้ชายคนนี้หนาเกินไป มือที่สัมผัสแต่ปืนหนาเหมือนตาปลา กัดจนปวดฟันแล้วยังกัดมือเขาไม่เจ็บเลย น่าเกลียดและน่าชังจริง! เธอปล่อยมือเขา แล้วจ้องเขาอย่างเกลียดชัง “ไอ้คนบ้า ทำไมหนังเหนียวขนาดนี้” จ้านเนี่ยนเป่ยหัวเราะ “ฟันเธอมันไม่ได้เรื่อง” โม่เสียวเป่าไม่อยากสนใจเขาแล้ว เธอหลับตาลงแล้วพูด “ฉันง่วงแล้ว อยากหลับสักพัก คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ไม่ให้ไป ถ้าแอบไปตอนฉันหลับล่ะก็ฉันจะไประเบิดรังคุณ” เห็นไหม เธอเป็นคนที่นิสัยแบบนี้ อยากให้คนอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่รู้จักพูดจาน่าฟัง ก็ยังพูดจาโหดเหี้ยมแบบนี้ นอกจากเขาแล้วยังมีผู้ชายคนไหนที่สามารถจัดการอารมณ์ร้อนแบบเธอได้อีก “นอนเถอะ ไม่ค่อยเห็นเธอน่าเกลียดแบบนี้ อยากมองเยอะหน่อย” เขาพูดพลางดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ โม่เสียวเป่ากัดเขี้ยวน่ารักสองข้างกรอดๆ แล้วด่า “ไอ้คนชั่ว อย่าคิดว่าฉันชอบคุณ แล้วจะทำตัวอวดดีได้นะ” ใช่ เพราะเขาเห็นว่าเธอชอบเขา เขามักจะทำร้ายเธอทุกครั้ง ทำร้ายจนมีบาดแผลไปหมด แต่เธอก็ยังเดินตามเขาต้อยๆ จ้านเนี่ยนเป่ยหวังมากว่าตัวเองจะไม่รู้ความลับนั้น หวังมากว่าไม่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้น แบบนั้นระหว่างเขากับเธอจะได้มีความเป็นไปได้ที่ไม่มีขีดจำกัด แต่ไม่มีคำว่าถ้า เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนอดีตได้ โม่เสียวเป่าอารมณ์ร้อน ใจกว้าง เมื่อครู่เพิ่งถูกจ้านเนี่ยนเป่ยทำให้โกรธจนกัดฟันกรอด พอหลับตาไม่นานก็หลับไปแล้ว แถมยังกรนนิดหน่อยอีกด้วย จ้านเนี่ยนเป่ยมองศีรษะเธอที่ปูดเหมือนหัวหมู ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบหน้าเธอ แล้วพูดอย่างเป็นห่วงเงียบๆ “เสียวเป่า เส้นทางชีวิตของคนเราน่ะมันขรุขระ หวังว่าเธอจะเข้มแข็งเหมือนตอนนี้ไม่ว่าจะเจอความลำบากมากแค่ไหน เดินหน้าต่อไปอย่างเข้มแข็ง อย่าล้มเพราะความยากลำบากใดๆ” จ้านเนี่ยนเป่ยมองโม่เสียวเป่าอย่างเหม่อลอย จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เขาหยิบมาดูก็เห็นว่าโม่ข่ายโทรมา เผลอมองโม่เสียวเป่าหนึ่งที ลุกขึ้นเดินออกไปรับสายข้างนอกห้องผู้ป่วย “มู่จือ ว่าไง?” เสียงทุ้มต่ำของโม่ข่ายดังผ่านเข้ามาในโทรศัพท์ “มีเรื่องอยากจะถาม มีเวลาว่างตอนไหน นัดเวลาออกมาเจอกันหน่อย” “มีเวลาว่างตลอด นายนัดเวลากับสถานที่มาเลย ถึงเวลาให้คนมาแจ้งฉันก็ได้” พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันสองสามประโยคแล้วก็วางสาย …… สถานที่โม่ข่ายนัดจ้านเนี่ยนเป่ยเจอคือเขตกองบัญชาการ ที่นั่นมีการรักษาความปลอดภัยเป็นอย่างดี สะดวกในการคุยที่สุด ชายสองคนที่มีความโดดเด่นเหมือนกันนั่งด้วยกัน มองไกลๆแล้วเหมือนภาพวาดอันดูดี น่าดึงดูดเหลือเกิน โชคดีที่ข้างกายจ้านเนี่ยนเป่ยมีแต่ทหารผู้ชาย ไม่เช่นนั้นได้เห็นชายสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้ว เดาว่าคงจะไม่มีกระจิตกระใจทำงานได้ จ้านเนี่ยนเป่ยรินชาให้โม่ข่ายหนึ่งถ้วย นั่งตรงข้ามเขาแล้วพูด “มู่จือ มีอะไรจะคุยกับฉันหรอ? ถึงต้องเลือกกองบัญชาการเขตในการคุย” “ฉันอยากรู้ว่าคุณปู่กับนายมีความลับอะไรที่อยู่ในมือของกู้เจิ้งเต๋อ?” โม่ข่ายไม่พูดอะไรไร้สาระทั้งนั้น พูดจุดประสงค์หลักอย่างตรงไปตรงมา มือจ้านเนี่ยนเป่ยที่ถือถ้วยชาอยู่นิ่งไป แต่ก็กลับสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว ยิ้มแล้วพูด “นายพูดเรื่องอะไร? ฉันกับคุณปู่นายจะมีความลับอะไร?” “ความลับนี้มันเกี่ยวกับเสียวเป่าใช่ไหม?” โม่ข่ายไม่สนใจคำตอบของจ้านเนี่ยนเป่ย เขาถามคำถามที่สอง ความสามารถในการสังเกตของเขานั้นเฉียบแหลมมาก การนิ่งไปของจ้านเนี่ยนเป่ยเพียงนิดเดียวเมื่อครู่นั้นหลบการสังเกตของเขาไปไม่ได้ และเขามั่นใจว่ากู้เจิ้งเต๋อคงไม่ดึงจ้านเนี่ยนเป่ยเข้ามาอย่างไม่มีเหตุผล รู้ว่าหลบสายตาของโม่ข่ายไปไม่ได้ จ้านเนี่ยนเป่ยก็ไม่พูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์อีก เขาวางถ้วยชาลง แล้วพูดอย่างจริงจัง “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย และคนที่รู้ยิ่งน้อยยิ่งดี นายอย่าถามดีกว่า” “ไม่เกี่ยวกับฉันหรอ?” โม่ข่ายส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดอีก “ภรรยาของฉันเป็นคนเสียหายในเรื่องนี้ นายบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับฉันงั้นหรอ?” ถ้าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกู้เหยา ไม่ว่าจะเป็นความลับอะไรเขาก็ไม่สนจะอยากรู้หรอก แต่มันมีความเป็นไปได้มากว่าเพราะเรื่องนี้ คุณปู่ถึงได้พรากกู้เหยาไปจากเขา จะบอกว่าไม่เกี่ยวกับเขาได้อย่างไร เขาต้องรู้เหตุผลที่แท้จริงในปีนั้นให้ได้ ต้องรู้ว่าคุณปู่ใช้วิธีไหนในการทำให้กู้เหยาสูญเสียความทรงจำ จะได้ช่วยให้กู้เหยาความทรงจำฟื้นคืนให้เร็วที่สุด ก่อนจะปล่อยกู้เจิ้งเต๋อออกมา “มู่จือ นายมีคนที่นายต้องปกป้อง ฉันก็มีคนที่ฉันต้องปกป้องเหมือนกัน” จ้านเนี่ยนเป่ยมองโม่ข่าย นิ่งไปแล้วพูดอีก “เรื่องนี้ฉันบอกนายไม่ได้ ฉันมั่นใจว่าคุณปู่ก็บอกไม่ได้เหมือนกัน นายอย่าถามเลยดีกว่า” จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้ตอบอย่างเปิดใจ แต่เขาก็รู้แล้วว่าความลับนี้มันเกี่ยวข้องกับเสียวเป่าอย่างแน่นอน ตอนที่คุณปู่ที่เขาเคารพรักมากที่สุดเลือกที่จะปกป้องเสียวเป่า ในขณะเดียวกันก็สังเวยชีวิตภรรยาเขา ผ่าท้องเด็กที่ยังไม่ถึงกำหนดคลอด เด็กอาจจะเสียตั้งแต่ยังเล็ก และคุณแม่ก็อาจจะเสียชีวิตเมื่อใดก็ได้ กู้เหยาสูญเสียความทรงจำ ถูกกู้เจิ้งเต๋อควบคุม ถูกกู้เจิ้งเต๋อวางยามาสามปี เมื่อคืนว่าฤทธิ์อาการอยากยาของกู้เหยากำเริบ เขาไม่ได้สังเกตเลย ว่าเธอเอาศีรษะโขกกำแพง และกัดมือเธอเอง—— กู้เหยาไม่เคยทำอะไรมาก่อน มีสิทธิ์อะไรมาให้เธอชดใช้ความลับนี้? ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจโม่ข่ายก็รู้สึกแย่เหมือนมีมีดมากรีดอย่างไรอย่างนั้น เขาจะไม่ให้กู้เหยาต้องทรมานโดยเปล่าประโยชน์เด็ดขาด และเรื่องที่เข้าองทำในตอนนี้คือสืบเรืองทั้งหมดให้ชัดเจนก่อนที่กู้เหยาจะฟื้นคืนความทรงจำ ตอนที่กู้เหยาฟื้นความทรงจำแล้ว เขาจะอธิบายให้เธอฟังอย่างพอใจ