ตอนที่261 ห้ามขาดยา

ต๭นที่261 ห้ามขาดยา จ้านเนี่ยนเป่ย “......” โม่เสี่ยวเป่า “จ้านเนี่ยนเป่ยที่จริงคุณก็ชอบฉันใช่ไหม” จ้านเนี่ยนเป่ย “โม่เสี่ยวเป่าอย่าหน้าด้านขนาดนี้ได้ไหม?” โม่เสี่ยวเป่า “เมื่อกี้ฉันจับโดนแล้ว คุณยังรู้สึกอยู่!” จ้านเนี่ยนเป่ย “......” อยากบิดคอเด็กคนนี้ให้ขาดแล้วตัดเป็นหลายท่อนทิ้งให้หมากิน โม่เสี่ยวเป่า “กู้เนี่ยนเป่ยเพราะอะไรคุณถึงปฏิเสธฉัน? เป็นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสองคน?” เธอไม่ใช่คนโง่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่กู้เนี่ยนเป่ยหลบเธอแบบนี้ไม่ใช่ไม่มีเหตุผลแต่ว่าเหตุผลนี้เธอคิดมาเนิ่นนานก็นึกไม่ออกว่าเป็นอะไร นิสัยของจ้านเนี่ยนเป่ยเธอรู้ดี ความสัมพันธ์ “ญาติ” ระหว่างพวกเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่ถือสา นอกจากนี้ โม่เสี่ยวเป่าก็นึกเรื่องอื่นไม่ออก ตัวเองคิดไม่ได้งั้นก็ต้องมาถามจ้านเนี่ยนเป่ย บางครั้งเขาก็อาจจะบอกให้เธอได้รู้ จ้านเนี่ยนเป่ย “สมมุติจองคุนชอบคุณ มาจีบคุณ คุณจะตกลงไหม?” โม่เสี่ยวเป่ารีบตอบ “ไม่ตกลงสิ เพราะฉันไม่ได้ชอบเขา คนที่ฉันชอบเป็นคุณ” กู้เนี่ยนเป่ย “ใช่ คำตอบของผมก็เหมือนของคุณ” โม่เสี่ยวเป่า “ไม่เหมือนกันสักหน่อย คุณต้องชอบฉันแน่ๆฉันรู้” จ้านเนี่ยนเป่ย “คุณรู้? คุณไม่ใช่พยาธิในท้องผม คุณจะรู้ได้ยังไง?” โม่เสี่ยวเป่า “ปกติคุณก็หลบหน้าไม่เจอฉัน แต่ตอนที่ฉันบาดเจ็บคุณวิ่งมาหาฉันเร็วกว่าใคร ทุกครั้งที่ฉันโทรไปทางค่ายทหารก็ไม่เห็นมีใครมาห้าม อย่าบอกว่าคุณไม่รู้นะว่าถ้าไม่อยากให้เบอร์ฉันโทรเข้าไป คุณก็แค่ให้คนไปจัดการนิดหน่อยก็ได้แล้ว แต่คุณไม่ได้ทำงั้นก็หมายความว่าคุณอยากได้ยินเสียงของฉัน อยากเห็นฉันมาวุ่นวายแบบนี้” ที่เธอกล้าทำอะไรแบบนี้เป็นเพราะข้างเธอมีเขา และเธอก็เชื่อมาโดยตลอดว่าในใจของจ้านเนี่ยนเป่ยก็มีเธอแน่นอน แต่ทำไมจ้านเนี่ยนเป่ยต้องหลบเธออันนี้มันไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเธอต้องการหาวิธีที่พุ่งไปหาเขา และเป้าหมายในชีวิตเธอคือต้องได้จ้านเนี่ยนเป่ย ...... ประสาทอ่อน จาม ไม่มีความอยากอาหาร อ้วกปวดท้อง ปวดเมื่อยแขนขา แขนขาเหน็บชาง่าย เหงื่อออกเยอะ สายตามองไม่ชัด....... ตอนกู้เหยานั่งรอผลตรวจในโรงพยาบาล ในสมองโผล่ขึ้นมาแต่อาการของอาการของการติดยาเสพติดที่อ่านมาจากในอินเทอร์เน็ต อาการพวกนี้ไม่ได้น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคืออาการช่วงนี้ของเธอเหมือนที่เขียนไว้บนอินเทอร์เน็ตหมด เธอไม่เคยลองสารเสพติดแต่ทำไมมีอาหาร เหมือนคนติดสารเสพติด? กู้เหยาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ พอเห็นว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่มันคล้ายคนติดสารเสพติดเลยรีบไปหาข้อมูลของโรคอื่นมากมายที่มีอาการแบบนี้ เธอหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตมาเยอะมากแต่โรคส่วนใหญ่ก็มีตรงแค่ข้อสองข้อ อันที่มีอาการเหมือนกันหมดหาไม่เจอเลย ถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอาจจะติดสารเสพติด กู้เหยาก็รอตอนที่โม่ข่ายไม่อยู่บ้านแล้วแอบมาตรวจที่โรงพยาบาล เธอนั่งรอบนเก้าอี่พักของโรงพยาบาล กำมือแน่นในใจได้แต่ภาวนาหวังว่าผลตวรจมันจะไม่โหดร้ายเกินไป หวังว่าตัวเองแค่คิดมากไปเอง...... เวลารอยิ่งนาน ในใจกู้เหยาก็ยิ่งตื่นเต้น ตื่นเต้นจนเสียงลมหายใจก็ระมัดระวังขึ้น ไม่รู้ว่ารอไปนานเท่าไหร่กว่ากู้เหยาจะได้ยินพยาบาลเรียกชื่อตัวเอง พอได้ผลตรวจและรู้ผลตรวจ ตัวเธอเองก็ไม่เคยไปลองมารเสพติดพวกนั้น แล้วเธอจะไปลองได้ยังไง ทำไมอยู่ๆก็...... แต่กู้เหยาเขย่าหัวแรงๆหลายรอบ ปิดตาลืมตาเช็คดูอีกหลายรอบ ผลที่เห็นก็ยังเหมือนเดิม ขนาดหลักฐานวางอยู่ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ กู้เหยายังไม่อยากจะเชื่อ แต่ไม่เชื่อแล้วทำยังไงได้ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นจริงงั้นหรอ? กู้เหยายิ้มแห้งแค่เธอลองคิดนิดหน่อยก็คิดได้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เธอติดสารเสพติดพวกนี้ แต่เธอแค่ไม่ยอมเชื่อเท่านั้นเอง! นั่นเป็นสายเลือดเดียวของเธอ เป็นพ่อที่เธอเชื่อใจมากที่สุด ที่ผ่านมานี้เขาดูแลเธอได้ดีมาก เขาจะมาแอบใส่ยาเสพติดให้เธอกินได้ยังไง? กู้เหยาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไปที่เบอร์ของกู้เจิ้งเต๋อ มองดูเบอร์ที่คุ้นเคยลังเลไปเนิ่นนานสุดท้ายเธอก็กดโทรออกไป แป๊บเดียว โทรศัพท์อีกฝั่งก็มีเสียงกู้เจิ้งเต๋อมา “เหยาเหยาพ่อไม่อยู่ข้างลูก ยังอยู่ชินไหม?” “พ่อไปจิงตูทำอะไรบ้างคะ? กว่าจะกลับมาอีกนานหรือเปล่า?” กู้เหยากัดฟันพูด กลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ให้ปล่อยออกมา กู้เจิ้งเต๋อ “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก คงจะอีกครึ่งเดือนกว่าพ่อจะกลับไป” กู้เหย้าหลับตาแล้วสูดหายใจ “พ่อคะ ยาที่พ่อเอาไว้ในบ้าน เมื่อวานหนูไม่ระวังทำหาย ส่วนที่เหลือคาดว่ากินได้อีกแค่สองสามวัน” “อะไรนะ? ทำไมลูกไม่ระวังหน่อยล่ะ?” ในโทรศัพท์อีกฝั่ง เสียงของกู้เจิ้งเต๋อสูงขึ้นแต่แค่แวบเดียวก็กลับมาปกติต่อ “เหยาเหยาลูดอย่ากลัวนะ เดี๋ยวพ่อจะพยายามกลับไปก่อนล่วงหน้า สุขภาพลูกไม่ดีหยุดกินยาพวกนี้ไม่ได้” หยุดกินยาพวกนี้ไม่ได้? หรือสุขภาพเธอไม่ดีจริงๆ? เพราะหยุดยาพวกนี้เลยทำให้เธอพบว่ายาที่กินมาตลอดนี้ทำให้คนติดได้ ไม่ใช่ยาสำหรับรักษาโรค กู้เหยาไม่รู้ว่าจบบทสนทนากับกู้เจิ้งเต๋อยังไง กำโทรศัพท์ไว้แล้วเดินบนท้องถนนเดินแบบไม่มีเป้าหมาย เธอเดินไปเนิ่นนาน เดินจนถึงเขตที่อยู่อาศัยชื่อคอนโดเมิ่งเคอ ทางเข้าข้างขวามีร้านขายของ กู้เหยาเลยเดินไปอย่างอัตโนมัติกลับได้ยินเสียงป้าที่ขายเกาลัดตะโกนมา “อ่าวหนู ไม่เห็นหนูมาซื้อของที่ป้านานแล้วนะ นึกว่าหนูย้ายไปที่อื่นละ วันนี้เกาลัดลดราคาซื้อสองชั่งลดสิบเปอร์เซ็นต์” กู้เหยามองหน้าป้าที่อยู่หน้าเธอแล้วดูอีกทีเพื่อความมั่นใจว่าเขาคุยกับเธอหรือเปล่า จากนั้นก็ได้ยินป้าพูดต่อ “หนู ป้าเห็นหนูเมื่อก่อนมาซื้อของที่นี่บ่อยเลยให้ราคาพิเศษเลยนะ คนอื่นไม่ได้ราคานี้หรอก” “คุณป้ารู้จักหนูหรอคะ?” ผ่านไปสักพัก กู้เหยาค่อยพูดออกไป “ป้าไม่รู้จักหนูแต่ป้าจำได้ว่าเมื่อก่อนหนูมาซื้อของที่นี่บ่อย”คุณป้าจำกู้เหยาเพราะเธอหน้าตาสวยแถมยังมีสามีที่เห็นแล้วไม่ลืมแน่ๆ คุณป้ากำลังจะพูดอะไรต่อกลับเห็นข้างหลังกู้เหยามีผู้ชายคนหนึ่งรีบเดินมา เลยยิ้ม “หนู ไม่คิดว่าผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว พวกเธอยังดีกันเหมือนเดิมนะเนี่ย”