ตอนที่262 อยู่คนเดี่ยวแล้วจะกลัว

ต๭นที่262 อยู่คนเดี่ยวแล้วจะกลัว “กู้เหยา——-” กู้เหยาฟังแล้วมึนงง ไม่เข้าใจว่าคุณป้ากำลังพูดอะไรอยู่จนกระทั่งมีเสียงดังจากข้างหลังค่อยดึงสติเธอกลับมา พอหันไป กู้เหยาก็เห็นโม่ข่ายเดินเข้ามาหาเธอ เขารีบเดินมาแต่ก็สง่าและสายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความกังวลและความสงสาร สงสาร? เขากำลังสงสารเธอ? แต่......เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่? เธอพึ่งมาถึงที่นี่แล้วโม่ข่ายก็มาได้? เขาใส่GPSในตัวเธอหรือไง? กู้เหยานึกยังไงก็ไม่เข้าใจ แค่รู้สึกว่าบนโลกใบนี้มีเรื่องเยอะแยะที่เธอไม่เข้าใจ——เธอเหมือนวิญญาณที่เร่ร่อนไม่มีเป้าหมายในท้องทะเล ไม่มีอดีต สิ่งที่คัวเองมองเห็นเหมือนสิ่งแปลกปลอมไม่สามารถเชื่อได้ เธอเชื่อโม่ข่ายได้? ตัวเธอเองก็ไม่รู้ บนโลกใบนี้ เธอยังเชื่อใครได้อีก? ขนาดสายเลือดเดียวของเธอ พ่อที่ทำดีต่อเธอยังแกล้งทำได้เลย ปากเขาบอกว่าเอายาให้เธอกินแต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งเธอกินกลับเป็นยาเสพติด เธอเป็นสายเลือดเดียวของเขา เป็นคนเดียวที่เธอเชื่อใจที่สุดบนโลกใบนี้ เป็นคนเดียวที่พึ่งพาได้ เขายังมาหลอกเธอได้ มาทำร้ายเธอได้ ถ้าอย่างงั้นบนโลกใบนี้ยังมีใครที่สามารถเชื่อใจได้อีก? ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่ารู้ความจริงแล้วมันจะโหดร้ายแบบนี้ เธอยิ้มไม่รู้ความจริงมากกว่า อยากใช้ชีวิตโง่ๆเหมือนเมื่อก่อน โม่ข่ายเดินไปถึงหน้ากู้เหยาเห็นสายตาเธอเหม่อลอย ในตามมีน้ำตาแต่กลับไม่ตกลงมาสักที สายตาที่เธอมองเขา——เต็มไปด้วยความผิดหวังและความสงสัย โม่ข่ายอยากกอดกู้เหยาแล้วบอกเธอว่าไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่ แต่สายตาของกู้เหยาตอนนี้ดูผิดหวังมากทำให้มือเขาที่ยื่นมากลางอากาศไม่รู้จะไปวางที่ไหน ผ่านไปสักพัก เขาค่อยดึงกู้เหยามากอด กู้เหยาไม่ได้ขัดขืนแต่กลับอยู่นิ่งเชื่อฟัง แต่โม่ข่ายรับรู้ได้ว่าเธอกำลังตัวสั่นอยู่ หวาดกลัวราวกับเด็กแรกเกิด “กู้เหยา” เขาเรียกเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “ผมอยู่นี่” เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธอยังไงเลยทำได้แค่บอกเธอว่า เขาอยู่นี่ ไหล่ของเขา อ้อมกอดของเขาเป็นที่พึ่งของเธอตลอด ตัวสั่นในอ้อมกอดไปสักพักก่อนกู้เหยาจะเปิดปากพูด “ฉันเชื่อคุณได้ไหม?” เสียงของเธออ่อนแอมากราวกับแค่สัมผัสก็แตกสลายได้ โม่ข่ายรู้สึกใจตัวเองมันเจ็บปวดเหลือเกิน เขาเอาคางมาวางบนหัวเธอแล้วตอบ “อือ” “เหอะ” กู้เหยายิ้ม “แต่ว่าฉันไม่กล้าเชื่อ” โม่ข่ายชะงัก “ขนาดพ่อฉันยังหลอกฉันได้ ทำร้ายฉันได้แล้วฉันยังจะเชื่อใครได้อีก?” กู้เหยายิ่งพูดยิ่งเร็ว “ฉันไม่มีความทรงจำใดๆ ฉันยอมรับ แต่พวกคุณจะมาหลอกฉันแบบนี้ไม่ได้ พ่อฉันเห็นฉันเป็นอะไร? ตัวหมาก? เครื่องมือ? แล้วพวกคุณเห็นฉันเป็นตัวอะไร?” กู้เหยาฟ้องร้องออกมา โม่ข่ายยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น “คุณก็เป็นคุณ ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นตัวแทนคนอื่น” “แล้วฉันเป็นใคร?” กู้เหยาผลักออกมาจากอ้อมกอดของโม่ข่าย สายตามองไปที่โม่ข่ายแล้วตะโกนถามออกไป โม่ข่ายโดนสี่พยางค์นี้ถามจนอึ้ง ในเวลาแรกไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี เธอเป็นใคร? เป็นภรรยาของเขา เป็นสุดที่รักของเขา แต่ว่าแผนการเมื่อสามปีก่อน มันทำให้ทั้งหมดล่มไปหมด เห็นโม่ข่ายไม่ตอบ กู้เหยาก็ยิ้มแล้วเขย่าหัว “คุณดูสิ คุณพูดไม่ออกมา คุณเห็นฉันเป็นภรรยาของคุณแต่ว่าฉันจำไม่ได้” “จำไม่ได้ไม่เป็นไร” โม่ข่ายดึงกู้เหยามากอดแน่นอีกรอบ ไม่สนใจที่กู้เหยาขัดขืน “คุณไม่อยากกลับไปอดีตงั้นพวกเราเริ่มต้นใหม่กันอย่างอื่นไม่สำคัญ” ขอแค่มีคุณละผมอย่างอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว โม่ข่ายไม่ยอมปล่อยมือ กู้เหยาที่อยู่ในอ้อมกอดเขาก็ผลักตัวออกมาไม่ได้เลยทั้งถีบทั้งเหยียบทั้งจับทั้งตีเขา เอาความโกรธความโมโหทั้งหมดมาลงที่ตัวเขาหมด ไม่ว่าเธอจะตีจะทำยังไง มือของโม่ข่ายที่กอดเธออยู่ก็ไม่ขยับเลยสักนิด เขายืนตัวตรงราวกับภูเขาที่คอยปกป้องเธอ ตีจนเหนื่อยจนไม่มีแรง การกระทำของกู้เหยาค่อยหยุด ผ่านไปเนิ่นนาน กู้เหยาที่อยู่ในอ้อมกอดค่อยร้องไห้แล้วตะโกนออกมา “คุณรู้ตั้งนานแล้วใช่ไหม?” รู้ว่าเธอติดสารเสพติด รู้ว่าคนที่ทำเป็นพ่อของเธอ? ถึงแม้กู้เหยาไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่โม่ข่ายก็รู้ว่ากู้เหยากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่ “ใช่” กู้เหยากัดปากแล้วพยายามไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลลงมา “แล้วทำไมไม่บอกฉัน? อยากหัวเราะเยาะฉันหรอ? อยากเห็นว่าฉันโง่ขนาดไหนหรอ?” โม่ข่ายกดหัวเธอไว้ที่หน้าอกให้หน้าเธออยู่ติดกับตำแหน่งหัวใจเขา “ผมไม่ได้จะหัวเราะเยาะคุณ แต่ผมแค่อยากปกป้องคุณ ไม่อยากให้คุณเจ็บอีก” “เหอะ” กู้เหยาหัวเราะและไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผ่านไปเนิ่นนาน เธอค่อยพูด “ก็เลยที่จริงแล้วฉันเป็นกู้เหยาของคุณคนนั้น? ภรรยาที่เหลือแต่เถ้ากระดูกหลังจากที่คุณกลับมาจากที่ทำงาน?” ตัวโม่ข่ายชะงัก มือที่วางข้างลำตัวก็กำแน่นแล้วปล่อย ผ่านไปสักพักเขาค่อยตอบ “ใช่” ได้ยินเสียงตอบสั้นๆง่ายๆแบบนี้ กู้เหยาก็ทนไม่ไหวน้ำตาไหลลงมา ทุกอย่างที่เธอลองทายมันถูกหมด เธอเป็น ‘กู้เหยา’ ที่ควรตายคนนั้น......เธอเป็นเพื่อนสนิทของหลินเช่นเช่น เป็นพี่สะใภ้ของโม่เสี่ยวเป่า เป็นแม่ของเหยาเหยาน้อย เป็นภรรยาของ......เขา พวกเขาไม่ได้เอาเธอเป็นตัวแทน ‘กู้เหยา’ ที่ตายไปแล้ว เธอไงที่เป็นกู้เหยา แต่แค่เธอลืมไปทุกอย่าง......จำไม่ได้สักอย่าง “แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันตั้งแต่แรก? ทำไมต้องสร้างเรื่องว่าภรรยาตายมาหลอกฉัน?” กู้เหยาไม่อยากร้องไห้แต่น้ำตามันกลั้นไม่ไหว เช็ดไปด้วยพูดไปด้วย “โม่ข่ายทั้งที่คุณรู้ว่าฉันจำอะไรไม่ได้แต่คุณกลับมาเล่นมาหลอกฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันอยู่คนเดียวมันน่ากลัวขนาดไหน?”