ตอนที่263 ภาพที่แสนเลื่อนราง

ต๭นที่263 ภาพที่แสนเลื่อนราง “กู้เหยา ผมไม่เคยคิดที่จะหลอกคุณเลย” เขาก็แค่อยากช่วยเธอหาความจำ อยากปกป้องเธอ อยากให้เธอไม่ต้องกลัว “คุณไม่เคยคิดที่จะหลอกฉัน แต่คุณกลับทำเรื่องหลอกฉันตลอด” กู้เหยายกหัวขึ้นแล้วทุบลงที่หน้าอกโม่ข่ายหนึ่งที “อี่บ้า! ทำไมขนาดคุณยังมาหลอกฉัน?” ทุกคนรวมถึงพ่อเธอด้วยที่ทำเป็นเป็นห่วงเธอ แต่ใครจะไปรู้ว่าในใจพวกเขาคิดอะไรอยู่ ไม่แน่อาจจะคิดว่าจะทำร้ายเธอยังไงอยู่ คนหนึ่งคนที่ไม่มีอดีตก็เหมือนต้นไม้ที่ไม่มีราก พายุสามารถพาปลิวได้ตลอด ปลิวไปจนถึงอนาคตน่ากลัวที่ไม่รู้อะไรสักอย่าง ความกลัวและความระแวงมีแต่เธอที่รับรู้ ไม่ใช่พวกคนปกติจะรับรู้ได้ พ่อเธอก็ไม่ได้ โม่ข่ายก็ไม่ได้ ความเหงาและความกลัวนี้มีแต่เธอคนเดียวที่ต้องแบกรับไว้ ใครก็ช่วยเธอไม่ได้ กู้เหยาคิดมาตลอด ต่อให้ตัวเองความจำเสื่อมแต่อย่างน้อยข้างตัวก็มีพ่อที่ยังรักเธอ ให้กำลังใจเธอ เป็นที่พึ่งของเธอ...... แต่สุดท้ายกลับพบว่ามีความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน โหดร้ายจนเธอไม่สามารถแบกรับไว้ “ ขอโทษ!” โม่ข่าย ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น “กู้เหยา ถ้าคุณยอม ผมจะช่วยคุณตามหาความทรงจำที่หายไป?” “ หากลับมาได้หรือไง?” เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ เธอยังไม่รู้เกี่ยวกับอดีตเธอเลยสักอย่าง เธอยังจะหาความทรงจำอดีตเธอกลับมาได้หรือไง? “ เชื่อผม ทำได้!” โม่ข่ายเอามือกู้เหยาขึ้นมาหอม สายตาที่ดูมั่นใจและอ่อนโยน “ ตามผมมาก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องคิด” “อือ” กู้เหยาพยักหน้าแล้วกะพริบตาให้น้ำตาเข้าไป โม่ข่ายจูงมือกู้เหยาแล้วยิ้ม จูงมือเธอแล้วเดินไปข้างหน้า ไม่ว่าเขาจะพาเธอไปไหน เธอตามเขาก็พอ โม่ข่ายลูบหัวเธอ หันหน้ากลับมาพอดีกับที่ป้าขายเกาลัดกำลังจ้องมองพวกเธออยู่ โม่ข่ายชะงัก ป้าขายเกาลัดไม่ได้ยินพวกเธอสองคนพูดอะไรกัน แต่เห็นกู้เหยาร้องไห้ความรู้สึกแรกก็รู้เลยว่าพวกเธอสองคนทะเลาะกัน ตอนที่โม่ข่ายอยู่ๆก็หันมามองป้ากลับทำตัวไม่ถูก จากนั้นก็ทำเกาลัดไปด้วยพูดไปด้วย “ นี่หาผู้หญิงได้ดีขนาดนี้เป็นบุญของนายนะ ไปทำให้ผู้หญิงเสียใจได้ยังไง ถ้าเกิดเขาโดนคนอื่นแย่งไปนายเตรียมร้องไห้เถอะ” คุณป้าบ่นว่าตลอดแต่โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้าตอบกลับ ภรรยาของเขา เขาก็ไม่มีทางให้คนอื่นแย่งไปอยู่แล้ว ใครก็ไม่ได้ คุณป้าเห็นโม่ข่ายมีท่าทีดีก็ได้ใจ จากนั้นก็รีบยื่นเกาลัดหนึ่งถุงมาที่หน้ากู้เหย้า คุณป้ายิ้มแล้วพูด “ หนูถือไว้ ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ป้าเห็นผู้ชายคนนี้ก็ดีอยู่นะ ขอแค่ทั้งสองคนในใจมีต่างฝ่าย ไม่มีทางที่จะข้ามอุปสรรคไปไม่ได้ คิดให้กว้างๆนะ” กู้เหยามองถุงที่ใส่เกาลัดเต็มก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา เธอยิ้มให้คุณป้าแล้วตอบไปว่า “ขอบคุณค่ะ” พอมีเรื่องเล็กๆแบบนี้เข้ามาแทรก ก็ทำให้บรรยากาศทั้งสองคนดีขึ้น โม่ข่ายจูงมือกู้เหยาอีกครั้งแล้วเดินไปข้างหน้า เวลาตอนเย็นพระอาทิตย์จะตกดิน ทั้งสองคนจูงมือกัน อีกคนอยู่ข้างหน้าอีกคนตามมาข้างหลังและมีแสงอาทิตย์สะท้อนเข้ามา เดินบนถนนทำให้รู้สึกดึงดูดคนมากขึ้น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินไปเงียบๆเหมือนกับแบบนี้ก็จะเดินไปถึงสุดทาง เดินวนไปหนึ่งรอบ มาถึงหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต อยู่ๆโม่ข่ายก็หยุดเดิน เขาหันมามองกู้เหยาแล้วพูด “ เมื่อก่อนตอนที่พวกเราพึ่งแต่งงาน คุณมักจะมาซื้อผักที่นี่บ่อยๆ” “ เมื่อก่อนฉันมาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตนี้บ่อยๆหรอ?” กู้เหยามองไปรอบๆ ซุปเปอร์มาร์เก็ตนี้ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ว่ามีลูกค้าเยอะ พอดีกับมีสามีภรรยาคู่หนึ่งเดินออกมา สามีถือของไว้ทั้งอบอุ่นทั้งหล่อ ภรรยายิ้มแล้วโอบแขน ไว้ดูน่ารักมาก ภาพแบบนี้มันคุ้นเคยมาก อยู่ๆกู้เหย้าก็เหมือนเห็นภาพตัวเองกับโม่ข่าย แต่พอเธอดูชัดๆอีกรอบ คนข้างหน้าก็กลายเป็นคู่สามีภรรยาคู่นั้นเหมือนเดิม ความทรงจำของอดีตราวกลับชอบเล่นซ่อนแอบ บางครั้งก็จะเผยให้เห็น บางครั้งกว่าจะซ่อนเก็บไว้ กู้เหยารู้สึกท้อแท้จากนั้นก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “กู้เหยาไม่รีบพวกเราค่อยๆมา” โม่ข่ายดูออกว่ากู้เหยารีบร้อน จากนั้นก็รีบปลอบใจกู้เหยา เขายอมรอเธอ ช่วยเธอหาความทรงจำระหว่างะวกเธอสองคนกลับคืนมา ในใจกู้เหยาพยายามไปอีกสักพัก แต่สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออก เธอเลยได้แต่ถอดหายใจแล้วพยักหน้า เพื่อที่จะทวนความจำของกู้เหยา โม่ข่ายพากู้เหยาไปเดินในซุปเปอร์มาร์เก็ต ผ่านไปสามปี ภายในการจัดการของซุปเปอร์สตาร์เปลี่ยนไปเยอะมากแต่ยังดีคนที่ตอนนั้นอยู่กับเธอ ตอนนี้ก็ยังอยู่ พอซื้อของเสร็จ โม่ข่ายพาเธอกลับไปที่อยู่ตอนที่พวกเธอพึ่งแต่งงานกัน ข้างในบ้านยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเพราะมีคนค่อยมาทำความสะอาดตลอด ในบ้านสะอาดราวกับเจ้าของอยู่ที่นี่ตลอดไม่เคยจากไปไหน กู้เหยายืนอยู่หน้าประตู มีภาพความจำลางๆ มีโม่ข่ายที่ตัวใหญ่สูงราวกับกำลังยิ้มให้ตัวเองอยู่ ภาพไม่ได้ชัดเจนมากและแป๊บเดียวก็หายไป กู้เหยาลองที่จะไปจับพวกมันแต่สุดท้ายก็หนีไปไม่เหลืออะไรเลย “กู้เหยา คุณกินเกาลัดก่อนสิเดี๋ยวผมไปทำอาหาร” “อือ” กู้เหยาพยักหน้า เธอเคยเห็นฝีมือของเขาแล้ว รู้ว่าตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลยไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้เขา โม่ข่ายหิ้วผักเข้าไปในห้องครัวและใส่ผ้ากันเปื้อน ท่าทางดูถนัดราวกับทำเรื่องแบบนี้บ่อยๆ หุ่นเขาใหญ่โตยังดีที่ห้องครัวพอกว้าง ไม่อย่างงั้นเขาจะหมุนตัวข้างในยังยาก กู้เหยาแกะเกาลัดขึ้นมากินหนึ่งอัน กำลังจะใส่เข้าปาก ก็นึกโม่ข่ายที่กำลังวุ่นในห้องครัวอยู่ เธอเลยแกะสองอันแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว “คุณกินไหม?” “กิน” โม่ข่ายไม่ชอบกินของแบบนี้แต่ถ้าเธอแกะให้ ไม่ชอบขนาดไหนเขาก็ยอมกิน “ให้” กู้เหยายื่นให้เขา โม่ข่ายมือข้างหนึ่งถือรากบัว อีกข้างหนึ่งถือมีด “มือสองข้างผมไม่ว่าง คุณป้อนผมสิ” ป้อนเขา? หน้ากู้เหยาแดงขึ้นมาทันที ถึงแม้เมื่อก่อนพวกเธอจะเป็นสามีภรรยา แต่ตอนนี้เธอยังจำเขาไม่ได้ ถ้าป้อนเขามันดูใกล้ชิดเกินไปไหม? แต่นึกไปนึกว่าเธอตอบตกลงเป็นแฟนเขาแล้วไม่ใช่หรือไง? ป้อนเขากินเกาลัดแค่สองอันก็คงไม่เป็นอะไรหรอก กู้เหยาเก็บความตื่นเต้นในใจแล้วยกมือป้อนโม่ข่าย โม่ข่ายกัดกินแค่เกาลัดได้ง่ายๆแต่กลับตั้งใจกัดนิ้วกู้เหยาด้วย กู้เหยารู้สึกมือชาราวกับมีกระแสไฟส่งผ่านทั้งตัว เอาจนเธอลืมดึงมือกลับ ตาโตๆเอาแต่มองโม่ข่าย