ตอนที่264 เรื่องราวเมื่อสามปีก่อน

ต๭นที่264 เรื่องราวเมื่อสามปีก่อน เห็นกู้เหยาเหมือนกวางน้อยที่ตกใจ โม่ข่ายก็ปล่อยเธอแล้วยิ้ม “ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ” ยังจำได้มีครั้งหนึ่ง เธอเคยป้อนอาหารว่างให้เขา เขาอมนิ้วเธอ เธอก็ทำท่าเขินอายแบบนี้แหละ ตอนนั้นพวกเธอยังไม่มีเหยาเหยาน้อย ตอนนี้ขนาดเหยาเหยาน้อยยังอายุสามขวบกว่าแล้ว แต่นิสัยเขินอายของเธอกลับยังไม่เปลี่ยนเลย “ใจร้าย!” กู้เหยายื่นมือไปหยิกเขาถึงแม้ไม่ได้แรงมาก แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับรู้สึกความทรมานในสามปีของเขาไม่น้อยกว่าเธอเลย ดูจากสายตาที่จริงใจ ดูออกว่าเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ แต่ว่าพ่อเธอก็เป็น ทุกครั้งที่เธอมองพ่อก็เห็นสายตาแบบนั้นราวกับเธอเป็นคนที่เขาแคร์ที่สุดในโลก แต่สุดท้ายล่ะ? กู้เหยาเขย่าหัว ไม่ยอมไปคิดอีก เวลามันจะพิสูจน์ทุกอย่าง ที่โม่ข่ายเป็นห่วงเธอไม่รู้ว่ามันจริงหรือปลอม เธอพิสูจน์ไม่ได้ งั้นก็ให้เวลามาช่วยเธอ เขาแกล้งได้แค่แป๊บเดียว แต่ทำตลอดไม่ได้หรอก กู้เหยากลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วแกะกินเกาลัดต่อ โม่ข่ายที่ทำอาหารในหัวครัวก็แอบมองเธออยู่หลายครั้ง เห็นเธอเดี๋ยวก็ขมวดคิ้ว เดี๋ยวก็ถอดหายใจ ในใจเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ “กู้เหยาคุณลองไปเดินรอบบ้านดูสิ” หาเรื่องให้เธอได้ทำหน่อย เธอจะได้ไม่มีเวลาไปคิดมาก กู้เหยาอยากไปเดินดูรอบๆนานแล้วแต่ไม่กล้าเปิดปากพูด พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอก็รีบตอบตกลง กู้เหยาเดินวนในห้องรับแขกหนึ่งรอบ การดีไซน์ของที่นี่ไม่ต่างจากคฤหาสน์โน่หยวน แต่แค่พื้นที่ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น แต่ที่ดึงดูดเธอมากที่สุดคงเป็นห้องเล็กๆที่อยู่ใกล้หน้าระเบียง กู้เหยาราวกับเห็นหมาตัวสีขาวกำลังวิ่งเล่นในนั้นอยู่ “ว่าง ว่าง ว่าง.....” ราวกับเห็นว่ามีเธออยู่ หมาตัวนั้นยกหัวขึ้นมาร้องใส่เธอ และสะบัดหางอย่างสนิทราวกับกำลังต้อนรับเธอกลับมา “เหมียนเหมียน?” ชื่อที่อยู่ในความทรงจำลึกๆโผล่ขึ้นมา แต่พอกู้เหยาดูดีๆอีกรอบก็มีแค่ห้องห้องเปล่าไม่มี ‘เหมียนหมียน’ เหมียนเหมียน? เป็นเหมียนเหมียนที่เหยาเหยาน้อยชอบอยู่ด้วยหรือว่าเป็นเหมียนเหมียนอีกตัวที่อยู่ในความทรงจำเธอ? กู้เหยาไม่รู้ ยิ่งคิดสมองยิ่งวุ่นวาย ยิ่งคิดใจยิ่งระแวง “กู้เหยามาช่วยผมหน่อย” เสียงของกู้ข่ายดึงกู้เหยาที่กำลังจมอยู่ในความมืดมนออกมา เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วเดินไปหาเขา “มีอะไรต้องการให้ฉันช่วยไหม?” โม่ข่ายมองเธออย่างเป็นห่วง “กู้เหยา เมื่อกี้นึกถึงอะไรอยู่?” กู้เหยาเขย่าหัว “ไม่มีอะไร” เธอมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน นึกถึงอะไรแน่ๆ แต่เธอแค่ไม่ยอมบอกเขาแค่นั้นแหละ โม่ข่ายมองเธอ ลังเลไปสักพักค่อยพูด “กู้เหยาถ้าในสมองคิดถึงอะไร แล้วกำลังสงสัยอยู่ก็พูดออกมาให้หมด เดี๋ยวผมช่วยตอบคำถามให้” “โม่ข่าย ช่วยพูดเรื่องเหยาเหยาน้อยให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?” เธออยากรู้เกี่ยวกับเหยาเหยาน้อยทุกอย่าง เธอในฐานะแม่พลาดเวลาการเจริญเติบโตของลูกไปแล้วสามปี ถึงขั้นเธอเองยังไม่รู้เลยว่าคลอดเขามาได้ยังไง.....หวังว่าจะเอารักทั้งหมดที่ไม่เคยให้ในตอนนั้นให้ครบให้หมด โม่ข่าย “รู้สึกเหยาเหยาน้อยน่ารักมากใช่ไหม?” กู้เหยา “ใช่ ครั้งแรกที่เจอยัยตัวเล็ก ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่าบ้านไหนคลอดลูกได้น่ารักขนาดนี้” โม่ข่ายยิ้ม “แน่นอนสิ เพราะเธอเป็นลูกของพวกเรา พ่อก็ดูดี แม่ก็ดูสวยขนาดนี้ ลูกจะไม่น่ารักได้ยังไง” กู้เหยามองบนใส่เขา “มีที่ไหนชมตัวเองแบบนี้” โม่ข่ายยกไหล่ “ผมก็แค่ไม่ระวังพูดความจริงออกมา” กู้เหยาอดที่ตะขนลุกไม่ได้ “คุณโม่ เมื่อก่อนคุณก็หยอกคุณนายโม่ให้มีความสุขแบบนี้หรอคะ?” ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ ในใจโม่ข่ายรู้สึกเจ็บใจเพราะเมื่อก่อนเขาซื่อบื้อเกิน ไม่รู้จักพูดคำดีๆให้เธอฟังบ้าง ตอนพวกเธออยู่กัน ส่วนมากเธอจะเป็นคนพูด เธอจะเป็นคนคิดหาวิธีเพื่อเขามีความสุขแต่เขากลับรับแต่ความอบอุ่นที่เธอให้ฝ่ายเดียว ต่อไปนี้เขาจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องพูด เขาจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุข โม่ข่ายพูด “แล้ว......คุณนายโม่มีความสุขไหม?” ตอนเขาพูด พูดอย่างระมัดระวัง กลัวคำว่าคุณนายโม่จะไปโดนจุดของกู้เหยา “มีความสุข” แต่ไม่คิดว่ากู้เหยาจะพยักหน้าอย่างว่าง่ายแบบนี้ แต่ก็พูดอย่างน่าเสียดาย “แต่ตอนนี้ฉันยังเป็นคุณนายโม่ไม่ได้” เธอชะงักไปสักแป๊บแล้วยกหัวขึ้นมามองโม่ข่าย “โม่ข่าย ถ้าเกิดคุณนายโม่นึกเรื่องอดีตไม่ได้จริงๆ คุณจะว่าอะไรไหม?” “ไม่หรอก พวกเราเริ่มต้นใหม่กัน ขอแค่คุณอยู่ข้างผมก็พอ” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดตรงแบบนี้ กู้เหยาชะงัก ไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง เธอทำเป็นมองทางอื่นอย่างตื่นเต้นแล้วพูด “ฝนตกแล้ว” อากาศของเดือนห้า บอกเปลี่ยนก็คือเปลี่ยน เมื่อกี้ท้องฟ้ายังสดใสอยู่ๆฟ้าก็ร้องขึ้นมา จากนั้นก็ฝนตกหนักทันที ผู้คนมากมายที่เดินอยู่บนท้องถนนก็เปียกไปหมด แต่ว่าทุกคนก็รีบหาที่หลบข้างทางไปหลบฝน กู้เหยามองผู้คนที่เดินไปมาจากหน้าต่าง ราวกับเห็นตัวเองยืนอยากลางสายฝน เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน ไม่รู้ว่าที่ไหนเป็นที่สำหรับเธอ เพราะเธอไม่มีบ้าน เธอไม่มีรากฐาน ไม่มีคนที่สามารถพึ่งพิงได้—— “กู้เหยา” ข้างตัวมีเสียงโม่ข่ายดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงต่ำทุ่มราวกับฝนที่ตกอยู่ข้างนอกกระทบหัวใจเธอ กู้เหยาได้สติกลับคืนมาแล้วยิ้มอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษ! ฉันเหม่อลอยอีกแล้ว” “กู้เหยา มีอะไรก็อย่าเก็บไว้ในใจ อย่าแบกรับไว้คนเดียว” โม่ข่ายตบหน้าอกตัวเอง “ที่นี่เป็นที่พึ่งพิงของคุณได้ตลอด” “คุณโม่ ฉันหิวแล้ว” ยังหาความทรงจำในอดีตไม่เจอ สำหรับเธอเขายังเป็นคนแปลกหน้าอยู่ มีคำบางคำเธอไม่รู้จะเปิดปากคุยกับเขายังไงก็เลยได้แต่เปลี่ยนเรื่องคุย ได้แต่เมินสายตาที่ดูเจ็บปวดโม่ข่าย เธออยากรู้ว่าทำไมพ่อของเธอต้องให้เธอกินยาเสพติด? อยากรู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงความจำเสื่อม?แต่ว่าพวกนี้โม่ข่ายก็น่าจะไม่รู้ เธอจำที่เขาเคยพูดได้ว่า สามปีก่อนหลังจากที่เขาไปทำงานกลับมา เธอก็หายตัวเลย เหลือเพียงเถ้ากระดูก สามปีก่อน ก่อนจะเกิดเรื่อง ตอนที่เหยาเหยาน้อยโดนผ่าตัดเอาออกมาจากท้องเธอ โม่ข่ายไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ก็เลยเขาน่าจะไม่รู้ว่าช่วงนั้นเกิดอะไรขึ้น ถ้าอยากรู้ว่าช่วงเวลานั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีทางเดียวคือเธอต้องนึกถึงเรื่องอดีต ถึงจะรู้เรื่องทั้งหมด ในเวลาสามปีนี้ เธอก็แค่ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่มีอดีต ก็ใช้ชีวิตได้ตามปกติ แต่โม่ข่ายที่เสียภรรยาไปสามปีผ่านมาได้ยังไง?