ตอนที่265 ความรู้สึกที่คุ้นเคย

ต๭นที่265 ความรู้สึกที่คุ้นเคย ไปทำงานกลับมา แต่ภรรยากลับไม่มีแล้ว ตอนนั้นโม่ข่ายคงจะผิดหวังขนาดไหนกัน? หรือว่าเหมือนที่ช่วงนี้เธอเห็นแบบนั้น? เขาเลี้ยงดูแลเหยาเหยาน้อยคนเดียวและยังหวังว่าภรรยาตัวเองจะกลับไปหาสองพ่อลูก? โม่ข่ายลูบหัวเธอ “หิวก็ไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวอาหารก็มาแล้ว” ตอนนี้ปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเธอไม่ใช่กู้เหยานึกเรื่องอดีตไม่ออก แต่คือต้องทำยังไงให้กู้เหยายอมเปิดปากพูดความในใจออกมาให้เขาฟังทั้งหมด โม่ข่ายรู้ว่าจะให้เธอพูดความในใจออกมาทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องง่าย จะให้เธอพูดความในใจออกมาทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องง่าย เธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับอดีต แถมพึ่งรู้ว่าพ่อที่เชื่อใจที่สุดหลอกเธออยู่ เธอก็คงจะปิดใจตัวเองไม่ปล่อยให้ใครเข้าไปได้ง่ายๆแน่ แป๊บเดียวอาหารก็มาวางบนโต๊ะแล้ว โม่ข่ายดึงผ้ากันเปื้อนออกแล้วนั่งลงข้างกู้เหยา “ วันนี้กินของจืดไปก่อน เดี๋ยววันหลังจะเปลี่ยนให้” “คุณโม่ เมื่อคุณทำอาหารให้คุณนายโม่กินหรือคุณนายโม่ทำให้คุณกินคะ?” กู้เหยาอยากรู้ว่าผู้ชายที่มีฐานะอย่างโม่ข่าย ไม่ใช่พวกที่รอเขาเอาข้าวมาให้กินหรือไง แต่ทำไมกลับทำอาหารเป็น แถมฝีมือดีอีก “ ตอนพึ่งแต่งงานกัน คุณนายโม่เป็นคนทำอาหาร ผมเป็นคนล้างจานเอง” พูดถึงเรื่องนี้ โม่ข่ายก็รู้สึกอึดอัด เพราะครั้งแรกที่ล้างจานก็ทำจานแตก เขายังจำหน้าตาของกู้เหยาตอนนั้นได้ “คุณล้างจาน?” กู้เหยาย้ำคำนี้ ในสมองก็นึกถึงบางภาพ ผู้ชายที่ทำอะไรไม่เป็นมาล้างจาน เพิง——- ในหูราวกับได้ยินเสียงจานแตก ดึงกู้เหยากลับมาจากอดีต ตกใจจนเธอตัวสั่น “เป็นอะไร?” โม่ข่ายเห็นกู้เหยานิ่งๆ ก็เอามือไปวางบนไหล่เธอ อยากลองใช้วิธีนี้ให้ความอบอุ่นและให้กำลังใจเธอ กู้เหยามองเขาแล้วถาม “คุณเคยทำจานแตกใช่ไหม?” “ใช่” โม่ข่ายพยักหน้าแล้วพูดอย่างดีใจ “กู้เหยา คุณนึกอะไรขึ้นแล้วบ้าง?” กู้เหยาลูบหัวตัวเอง อยากนึกให้เยอะกว่านี้แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ขนาดภาพเมื่อกี้ยังหายไปเลย “ไม่ต้องรีบ ไม่เป็นไร กินข้าวดื่มน้ำซุปก่อน” โม่ข่ายเห็นความในใจเธอได้อย่างง่ายดายตลอด เธอรีบร้อนแต่ว่าเขารีบร้อนไม่ได้ ช่วยเธอหาความทรงจำก็ได้แต่หาช้าๆ เขาให้ความกดดันเธอไม่ได้ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้ เซียวหนิงอี้เคยมาดูอาการกู้เหยา นอกจากมีสิทธิ์ที่สมองกู้เหยากระทบของรุนแรงแล้วยังมีอีกคือโดนกระตุ้นปราสาทจนความจำเสื่อม นอกจากความเป็นไปได้สองอย่างนี้ เซียวหนิงอี้ก็นึกไม่ออกแล้วว่าเพราะอะไรถึงทำให้กู้เหย่าความจำเสื่อม อาจจะเป็นยา แต่ยาอะไรผลกระทบจะร้านแรงขนาดนี้ ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้กำลังค้นคว้าวิจัยอยู่ หวังว่าจะหาเจอเร็วๆ โม่ข่ายตักน้ำซึปมาให้กู้เหยา กู้เหยายกขึ้นมาดื่มแล้วบ่น “คุณโม่ เค็มนิดหน่อย” “เค็มหรอ?” โม่ข่ายรีบตักให้ตัวเองชิม “พู——-” เห็นโม่ข่ายที่ทำตัวตื่นเต้น กู้เหยาหัวเราะออกมา “คุณโม่ ฉันแค่ล้อเล่นเอง คุณดูไม่ออกหรือไง ตั้งแต่ตอนไหนนะ ที่กู้เหยาก็เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้ล้อเล่นกับเขา ทันใดนั้น โม่ข่ายมองจนอึ้งไปสักพักไม่มีท่าทีอะไรเลย กู้เหยายกมือขึ้นมาสะบัดหน้าเขา “คุณโม่ หน้าฉันมีอะไรติดหรอ?” เธอกำลังยิ้ม รอยยิ้มนี้ไม่เหมือนที่ปกติแกล้งยิ้มออกมา มันดูมีความน่ารักและขี้เล่น สภาพแบบนี้ของเธอเหมือนเป็นกู้เหยาตอนที่พวกเธอพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆ บนใบหน้าเธอไม่มีอะไรหรอก แต่โม่ข่ายกลับรู้สึกว่าบนใบหน้าเธอมีความทรงจำที่เขาคุ้นเคยมากที่สุด ความเขินอายบนใบหน้าเธอเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยมากที่สุด อดไม่ไหว โม่ข่ายดึงหัวเธอเข้ามา จากนั้นก็ก้มจูบเธออย่างอบอุ่น เขาจูบด้วยความอบอุ่น ราวกับจะเอาความดีทั้งหมดบนโลกใบนี้มาให้เธอหมด และกู้เหยาก็ไม่ได้หลบ ทั้งสองคนหน้าผากชนหน้าผาก ปลายจูกติดปลายจมูก ริมฝีปากติดกัน สามารถรับรู้ได้ถึงลมหายใจต่างฝ่ายในระยะใกล้ ใจของกู้เหยาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแดงและร้อนไปหมด อยากหลบเขาแต่ก็ไม่อยากหลบเขา มันเป็นความสับสนในใจเอง ...... อาหารมื้อดึกของทั้งสองคนใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง โม่ข่ายไปล้างจาน กู้เหยานั่งดูทีวีในห้องรับแขก แต่ความสนใจกลับไม่อยู่บนจอทีวีเอาแต่สนใจฝนที่ตกอยู่ข้างนอก พ่อแม่ไม่อยู่ข้างตัว แถมตอนนี้ฝนตกฟ้าร้อง เหยาเหยาน้อยอยู่บ้านคนเดียวจะกลัวไหมนะ? เขาจะรู้สึกไหมว่าแม่ก็ไม่อยู่ข้างเขา พ่อก็อาจจะทิ้งเขาไปด้วย? เด็กอายุสามขวบกว่าเป็นช่วงที่เริ่มรับรู้แล้ว เธอไม่อยากให้เหยาเหยาน้อยมีความคิดแบบนี้ ไม่อย่างงั้นเธอคงจะรู้สึกผิดตลอดชีวิต ถึงแม้ข้างตัวเหยาเหยาน้อยมีคนอยู่ด้วยมากมาย แต่ก็ไม่ใช่พ่อที่เขานักมากที่สุด เขาคงจะไม่ชิน ทำยังไงดี? อยากกลับไปดูแลเหยาเหยาน้อยจัง นึกได้แบบนี้ กู้เหยาก็หันไปมองทางห้องครัว พอดีกับที่เขาเดินออกมา “มีอะไร? กำลังคิดอะไรอยู่?” กู้เหยา “ฉันกำลังคิดเหยาเหยาน้อยอยู่ เขาอยู่บ้านคนเดียวไม่คิดถึงคุณหรือไง” โม่ข่ายเดินมานั่งลงข้างเธอ แล้วดึงเธอไปกอดหอมหน้าผากเธอ “ไม่ต้องเป็นห่วง มีเสี่ยวเป่าดูแลเหยาเหยาน้อยที่บ้านอยู่ เสี่ยวเป่าเล่นกับเหยาเหยาน้อยถนัดสุดไม่ทำให้เหยาเหยาน้อยเบื่อหรอก” “แต่ว่า——” “ไม่มีแต่ว่า วันนี้พวกเราจะกลับตอนช่วงที่พวกเราแต่งงานกันใหม่ๆ ตอนนั้นยังไม่มีเหยาเหยาน้อย ไม่ต้องไปคิดมาก” “แต่ฉันก็เป็นห่วง” พูดยังไงก็ไม่ฟัง โม่ข่ายก็ไม่พูดต่อ ดึงหัวกู้เหยาเข้ามาแล้วจูบเลย บางครั้งใช้คำพูดไม่ทำให้หยุด ใช้การกระทำได้ผลกว่า พูดกันไว้แล้วว่าวันนี้เป็นเวลาของพวกเธอสองคน เป็นโลกของพวกเธอสองคน ไม่ว่าจะเป็นเหยาเหยาน้อยหรือใคร เขาก็ไม่อยากให้ใครมารบกวน กู้เหยาผลักโม่ข่าย แต่ว่าร่างผู้ชายแข็งแกร่งกว่า ปกติใส่เสื้อผ้าดูผอมแต่ร่างกายกับแข็งแกร่งเพราะปกติออกกำลังกาย อาจจะเพราะเขาออกกำลังกายบ่อย ในคฤหาสน์โน่หยวนมีห้องยิม เธอไม่เคยเห็นเขาไป จากนั้นโม่ข่ายยิ่งจูบยิ่งลึก จูบจนกู้เหยาไม่มีเรี่ยวแรงไปคิดอย่างอื่น สมองเบลอไปหมด ราวกับเห็นโม่ข่ายอีกคนกำลังจูบกู้เหยาอีกคน เอาแต่ใจและบังคับเหมือนเดิม ทำจนไม่รอคนปฏิเสธ ทำจนเหมือนจะดูดวิญญาณเธอไปด้วย อยู่ๆกู้เหยาก็ยื่นมือมาโอบเอวโม่ข่าย ลองที่จะตอบจูบเขา ยิ่งจูบเธอก็รู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันยิ่งคุ้นเคย ราวกับเมื่อก่อนเขาก็จูบเธอแบบนี้