ตอนที่266 ฉันไปกับคุณ

ต๭นที่266 ฉันไปกับคุณ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ราวกับเวลาหยุดเดิน โม่ข่ายค่อยจบจูบที่หวานแหววนี้ กู้เหยาหน้าแดงอิงในอ้อมกอดเขา หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก้มหัวไม่ยอมมองเขา ผู้ชายคนนี้ใช้วิธีแบบนี้เพื่อให้เธอหุบปากได้ยังไง เมื่อก่อนเขาก็ทำแบบนี้กับเธอ? เห็นกู้เหยาที่ทั้งอายทั้งเขินแบบนี้ โม่ข่ายก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา จากนั้นก็ก้มลงไปหอมแก้มเธออีกกอดเธอแน่นแล้วเรียกชื่อเธอ “กู้เหยา——” “อือ?” กู้เหยาตอบแล้วนอนอยู่บนหน้าอกโม่ข่าย แต่ก็ไม่กล้ายกหัวขึ้นมามองเขาอยู่ดี โม่ข่ายใช้คางมาวางบนหัวเธอ “ไม่ว่าคุณจะนึกถึงเรื่องอดีตหรทอเปล่า แต่คุณต้องจำไว้ว่าผมเป็นสามีของคุณ เหยาเหยาน้อยเป็นลูกของคุณ พวกเราเป็นที่พึ่งพิงของคุณเสมอ” กู้เหยายกหัวขึ้นจากอ้อมกอดเขา จากนั้นก็สบตากับเขาพอดี “โม่ข่าย ฉันจำเรื่องอดีตไม่ได้ ฉันเชื่อคุณเต็มร้อยไม่ได้ คุณเข้าใจไหม?” ก่อนที่จะพบว่าพ่อให้เธอกินยาเสพติด มุกครั้งที่เธอสบตากับพ่อสายตามันช่างดูอบอุ่นและเป็นห่วงเธอตลอด เธอกลัว กลัวว่าโม่ข่ายก็จะเหมือนพ่อของเธอ ต่อหน้าดีกับเธอแต่ลับหลัง......หักหลังครั้งเดียวเธอพอทน แต่ถ้ามีอีกครั้งเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง ถ้าเธอโดนหักหลังก่อนที่เธอจะจำเรื่องอดีตได้อีกครั้ง เธอคิดว่าเธอคงต้องบ้าแน่ๆ “ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะนานขนาดไหน ผมก็จะรอคุณ” ไม่ต้องรีบให้กู้เหยาเชื่อเขาเต็มร้อย ขอแค่เขาได้ปกป้องเธอดีๆไม่ให้เธอเจ็บอีกครั้งก็พอ เขามักจะบอกว่าไม่เป็นไร เขามักจะบอกว่าเขาจะรอเธอ เขามักจะบอกว่าให้เธอเชื่อเขา ตั้งแต่ที่กลับมาจากเจียงเป่ยเห็นเขาครั้งแรก เขาก็มักจะแอบปกป้องเธอมาตลอด ตอนที่เธอฝันร้าย เขาก็ดึงเธอออกมาจากฝันนั้น ตอนที่เธอไม่รู้ว่าตัวเองเกิดอาการติดสารเสพติด เขาก็ช่วยเคียงข้างเธอตลอด ตอนที่เธอไร้ที่พึ่ง เขาก็ปรากฏตัวในเวลาแรกแล้วบอกเธอว่า—-กู้เหยา ผมอยู่! กู้เหยา ผมอยู่! สี่พยางค์ง่ายๆแค่นี้แต่กลับทำให้ใจคนรู้สึกปลอดภัย กู้เหยาสูดหายใจเข้า “อือ ฉันจะพยายาม” เธอจะพยายามหาความทรงจำในอดีต และกลับไปหาสองพ่อลูกเร็วๆ กลับไปหาโม่ข่ายและเหยาเหยาน้อยในถานะคุณแม่ แต่ไม่ใช่ในถานะกู้เหยาที่ไม่มีอดีต ฝนยังตกอยู่เหมือนเดิมแถมมีเสียงฟ้าร้องอีก อากาศไม่ดีมากๆแต่ก็ไม่มีผลกระทบต่ออารมณ์โม่ข่าย เวลาราวกับกลับไปถึงตอนที่เขาพึ่งแต่งงานกับกู้เหยาใหม่ๆ เลิกงานกินข้าวเสร็จ กู้เหยาก็จะนั่งดูทีวีในห้องรับแขกส่วนเขาก็จะทำงานในห้องสมุด ถึงแม้ทั้งสองคนจะพูดคุยกันน้อยแต่ก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างอยู่ข้างกัน ตอนที่ตัวเองต้องการคนนั้นก็จะมา โม่ข่ายที่อยู่ในห้องสมุดที่จริงไม่ได้ทำงานแต่กลับอ่านอีเมลที่เซียวหนิงอี้ส่งมาให้อยู่ ในอีเมล เซียวหนิงอี้เขียนไว้ว่า พวกเขาหายาตัวที่ฉีดแล้วทำให้คนความจำเสื่อมเจอ ยาตัวนี้เป็นยาที่ใช้กันในค่ายทหารเมืองA ใช้กับพวกที่เป็นนกสองหัว พอฉีดไปหลายเข็มมันก็จะมีผลกระทบจนอาจเสียชีวิตได้ และอาจจะความจำเสื่อม ถ้าฉีดยาตัวนี้เสร็จภายในสามปีความทรงจำยังไม่กลับมา หลังจากสามปีเปอร์เซ็นต์ที่ความทรงจำจะกลับมาอาจจะน้อยกว่าห้า ค่ายทหารเมืองAใช้ยาตัวนี้ทดลองกับคนพวกนั้น คนที่ทดลองมีสิบหกคน มีแปดคนเสียชีวิตส่วนอีกแปดคนคงามจำเสื่อม เปอร์เซ็นต์ความตายและความจำเสื่อมเป็นครึ่งต่อครึ่ง งั้นหมายความว่าถ้าโดนฉีดยาตัวนี้มีเปอร์เซ็นต์ตายห้าสิบเปอร์เซ็นต์ และในแปดคนที่ความจำเสื่อมนี้ก็โดนแบ่งเป็นสองกลุ่มทดลองต่อ สี่คนในทีมAช่วยพวกเขาหาความทรงจำภายในสามปี ในสี่คนมีสองคนหาความทรงจำในอดีตได้ส่วนอีกสองคนคือความจำเสื่อมตลอดชีวิต สี่คนในทีมBภายในเวลาสามปีพยายามให้เขาจำในอีกรูปแบบหนึ่ง พอหลังจากสามปีค่อยช่วยพวกเขาหาความทรงจำในอดีตแต่กลับไม่มีใครสำเร็จ อารมณ์ดีๆของโม่ข่ายหลังจากที่อ่านอีเมลนี้เสร็จก็ร่องรอยไปหมด สายตาที่จ้องมองคอมก็ราวกับนรก มือที่จับเม้าส์อยู่ก็เหมือนจะบีบเม้าส์จนเสีย ถ้าเกิดตอนนั้น ถ้าเกิดตอนนั้นคุณปู่โม่ใช้ยาตัวนี้กับกู้เหยา งั้นตอนนั้นชีวิตกู้เหยาก็เกือบเสี่ยงตายสินะ โม่ข่ายจำที่กู้เหยาเคยพูดไว้ว่า สามปีก่อนไม่สบายปวดหนักจนถึงขั้นต้องนอนในโรงพยาบาลหนึ่งปี งั้นหมายความว่าที่เธอนอนโรงพยาบาลหนึ่งปี ใช้ชีวิตเป็นอยู่ราวกับตายเหตุเป็นเพราะยาตัวนี้สินะ ในขณะที่โม่ข่ายกำลังคิดเหม่อลอยอยู่ โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะก็สั่น เขายกขึ้นมารับ “ยังมีอะไรจะพูดอีก?” เสียงของเซียวหนิงอี้ส่งผ่านโทรศัพท์เข้ามา “มู่จือ พวกเราไม่มีใครมั่นใจว่ากู้เหยาโดนฉีดยาตัวนี้หรือเปล่า แล้วใครที่สามารถทำเธอได้อย่างง่ายดายแบบนี้ ถ้าอยากมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมคิดว่าคุณคงต้องไปหาปู่คุณดู@ “ไม่ว่าเธอจะโดนฉีดยาตัวนี้หรือเปล่า พวกคุณลองคิดหาวิธีเอาความทรงจำกลับมาก่อน เรื่องที่จะมั่นใจหรือมั่นใจว่าเธอโดนยาตัวนี้หรือเปล่าเดี๋ยวผมไปจัดการเอง” พูดเสร็จ โม่ข่ายก็วางสายเลย เขากำมือถือแน่น จากนั้นก็โทรหารอีกเบอร์ “หลิวยง รีบให้คนไปเชิญคุณปู่มาที่เจียงเป่ย” พอจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จ โม่ข่ายค่อยออกมาจากห้องสมุดไปหากู้เหยา เขากำมือถือแน่น จากนั้นก็โทรหารอีกเบอร์ “หลิวยง รีบให้คนไปเชิญคุณปู่มาเจียงเป่ย” พอจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จ โม่ข่ายค่อยออกมาจากห้องสมุดไปหากู้เหยา กู้เหยาอาบน้ำนอนนานแล้ว อาจจะเพราะยังบำบัดกับสารเสพติดไม่เด็ดขาด เธอเลยนอนไม่หลับ เธอไปปรับแอร์เป็นสิบห้าองศา แล้วค่อยห่มผ้าห่มให้ตัวเอง ในห้องอุณหภูมิต่ำมาก แต่เธอก็ยังมีเหงื่อออก ชุดนอนตัวบางเปียกไปหมด เธอรู้สึกทรมาน ทรมานจนรู้สึกเห็นอะไรก็อยากทำร้ายไปหมด แต่เธอก็พยายามบังคับตัวเองไว้ เธอไม่อยากให้โม่ข่ายเป็นห่วงเธออีก ไม่ได้กินยามาหลายวันแล้ว หลายวันนี้เพราะมีโม่ข่ายอยู่เคียงข้างเธอเลยผ่านมาได้ เธอเชื่อว่าเธอพยายามต่อไปจะทำสำเร็จ โม่ข่ายกลับมาถึงห้องก็เห็นกู้เหยาที่ห่มผ้าแล้วตัวสั่น ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดทันที เสียงที่เรียกเธอก็แหบ “กู้เหยา——” “โม่ข่าย คุณไม่ต้องเข้ามา รีบออกไป” เธอไม่อยากให้เขามาเห็นสภาพเธอแบบนี้ ไม่อยากให้เขามีภาพจำร้ายๆกับเธอ โม่ข่ายเดินสองก้าวมาถึงข้างเธอ และโอบกอดเธอพร้อมผ้าห่ม “กู้เหยา ไม่ต้องกลัว ผมจะอยู่ข้างคุณ”