ตอนที่267 ผู้หญิงที่รุนแรง

ต๭นที่267 ผู้หญิงที่รุนแรง “โม่ข่าย ฉัน......” กู้เหยากลัว เธอกลัวตัวเองผ่านพ้นไปไม่ไหว กลัวความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้จะกินเธอไป ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ ความน่ารำคาญ ความกลัว...... ความรู้สึกหลายอย่างที่พยายามดึงตัวเธอไว้ เธอพยายามควบคุมไม่ให้ความรู้สึกพวกนี้กระทบเธอแต่กลับไม่มีผลมากสักเท่าไหร่ เธอจะควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว “กู้เหยา อีกสองวันก็เป็นเสาร์อาทิตย์แล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราพาเหยาเหยาน้อยออกไปเดินเล่นกัน” โม่ข่ายดึงผ้าห่มของกู้เหยาออกแล้วเข้าไปกอดเธอ พยายามใช้อย่างอื่นมาดึงดูดความสนใจเธอเพื่อลดความเจ็บปวด “อือ” กู้เหยาพยักหน้า โม่ข่ายหอมหน้าผากเธอแล้วพูด “พวกเรามาคิดกันดีกว่าว่าจะพาเหยาเหยาน้อยไปที่ไหนดี?” กู้เหยาไม่ได้ตอบ ไม่ใช่ไม่อยากตอบแต่เป็นเพราะเธอใช้แรงทั้งหมดมาควบคุมตัวเอง ไม่มีแรงที่จะไปตอบโม่ข่าย “กู้เหยา คุณว่าไปสวนสนุกดีไหม? หรือว่าไปพักบ้านรีสอร์ต? หรือว่าไปไหนดี?” เห็นกู้เหยาทรมาน ใจโม่ข่ายก็รู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมากรีด เจ็บจนเลือดไหลแต่เขากลับไม่แสดงออกมาเลยสักนิด ในเวลานี้ เขาเป็นที่พึ่งของกู้เหยา เขาเลยห้ามวุ่นห้ามยุ่ง เขาต้องทำให้ใจกู้เหยามั่นคงก่อน ทำให้เธอรู้ว่าเธอบำบัดยาเสพติดสำเร็จแน่นอน โม่ข่ายพูดต่อ “เหยาเหยาน้อยน่ารักแบะรู้เรื่องตลอด ทั้งดูแลพ่อดี คราวหลังเขาก็คงดูแลแม่ด้วย” ได้ยินเหยาเหยาน้อย กู้เหยารู้สึกเจ็บใจขึ้นมาทันที “โม่ข่าย คุณต้องดูแลเหยาเหยาน้อยดีๆนะ เขาไม่มีแม่ คุณในถานะพ่อต้องรักเขามากเพิ่ม เติมเต็มความรักในส่วนของแม่ไห้ด้วย รักเขาดีๆ อย่าต้องให้คนอื่นมารังแกเขา” โม่ข่ายกกอดกู้เหยาแน่น “ผมจะบอกเหยาเหยาน้อยเองว่าแม่จะกลับมาแน่นอน แถมรักเขามากกว่าพ่อ ก็เลยความรู้สึกที่คุณมีต่อลูกไม่มีใครสามารถแทนที่ได้ กู้เหยาคุณต้องเข้าใจ” “กู้เหยา รอให้คุณหายดี พวกเราสามคนไปทำกิจกรรมด้วยกัน มีคุณ มีเหยาเหยาน้อย มีผม แค่คิดก็มีความสุขแล้ว” โม่ข่ายพูดทีเดียวเยอะเกิน แต่กู้เหยาเริ่มฟังไม่รู้เรื่องแล้วสมองเบลอ เสียงมั่วซั่วดังข้างหูเธอไปหมด เสียงพวกนั้นราวกับอยู่ข้างเธอแล้วเหมือนอยู่ไกล—— ในใจเธอระแวง ยุ่งไปหมด กลัวไปหมดแต่สุดท้ายก็เหมือนไม่ได่กลัวอะไรมาก สุดท้ายกู้เหยาก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง นอนไปโดยความเจ็บปวด รอให้เธอตื่นขึ้นมาอีกที เวลาจากท้องฟ้ามืดก็สว่างแล้ว อาจจะเพราะเมื่อคืนโดนความพยายามบำบัดสารเสพติดทรมานนานเกินไป เธอยังรู้สึกปวดหัวและมึนๆอยู่ แยกไม่ออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอลืมตาขึ้นมา เห็นแสงอาทิตย์สอดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านทำให้เธอเห็นสภาพในห้องชัดขึ้น โม่ข่ายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ยืนตรงและสายตามองออกไปข้างนอก ราวกับหุ่นที่ขยับตัวไม่ได้ กู้เหยาเห็นแผ่นหลังเขาแบบนี้ อยู่ๆก็รู้สึกว่าแผ่นหลังเขาดูโดดเดี่ยวมาก เขายืนอยู่คนเดียวตรงนั้นมันคงจะเหงาขนาดไหนกัน ราวกับไม่มีใครที่สามารถเดินเข้าไปในใจเขาได้ ในช่วงเวลาที่กู้เหยา โม่ข่ายเป็นแบบนี้ตลอด? ทั้งๆที่รู้ว่า ‘กู้เหยา’ ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่กลับยังคาดหวังทุกวัน หวังว่า ‘กู้เหยา’ จะกลับไปหาสองพ่อ อยู่ๆกู้เหยาก็รู้สึกเหมือนเข้าใจความลำบากของโม่ข่าย เธอกลัวและระแวงเพราะไม่รู้อดีตของตัวเอง แต่โม่ข่ายอาจจะเพราะเสียไปแล้วแต่ไม่ยอมเชื่อ พยายามหาความหวังในที่ผิดหวัง แต่กลับผิดหวังเป็นครั้งๆ ตอนนี้ กู้เหยาอยากหาความทรงจำในอดีตให้ได้ยิ่งกว่าใคร หาความทรงจำสำหรับเธอและโม่ข่ายกลับมา แบบนั้นเธอถึงจะอยู่ข้างเขาได้ ใช้คำพูดที่เขาเคยพูดมาบอกเขา ——-โม่ข่าย ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่เคียงข้างคุณ! กลับไปหาสองพ่อลูก กลับไปหาเขา อยู่ด้วยกันไม่จากไปไหนอีก! อยู่ๆโม่ข่ายก็หันมาและสบตากับเธอพอดี “ตื่นนานหรือยัง?” กู้เหยาไม่ชอบความกดดันแบบนี้เลยยิ้ม “ฉันตื่นมาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่คุณไม่เห็นฉันเอง คิดอะไรถึงเหม่อลอยขนาดนั้น คุณคิดอะไรอยู่? หรือว่าไปคิดใจสาวไหนอีก?” “คุณทายถูกแล้ว เมื่อกี้ผมกำลังคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งอยู่” โม่ข่ายเดินมาหากู้เหยา “คิดถึงรอยยิ้มผู้หญิงคนนั้น คิดถึงเสียงผู้หญิงคนนั้น คิดถึงทุกอย่างของผู้หญิงคนนั้น กำลังคิดอยู่หันกลับมาก็เจอผู้หญิงคนนั้นทันที ก็เลยผู้หญิงที่อยู่ในฝันควรให้โบนัสกับคุณโม่หน่อยไหมครับ?” โม่ข่ายเข้ามาใกล้กู้เหยา ดูก็รู้ว่าอยากได้อะไร กู้เหยามองหน้าอันหล่อเหลาของเขา เขาดูดีมากหาจุดด้อยบนหน้าตาไม่เจอ เป็นพวกที่เจอแล้วไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน หลังจากที่กลับมาเจียงเป้ยเจอโม่ข่ายหนึ่งรอบ เธอก็จำเขาไม่ลืมเลย กู้เหยากลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็กำหมัดแน่นแล้วค่อยๆขยับไปใกล้จูบที่มุมปากเขา “คุณโม่พอใจหรือยังคะ?” “ผมบอกว่าไม่พอใจได้ไหมล่ะ?” “ไม่ได้อยู่แล้ว” “ผู้หญิงที่ใช้อำนาจ” โม่ข่ายบีบปลายจมูกเธอ “จัดการตัวเองก่อน ผมรอคุณไปกินข้าวเที่ยงกัน” “ข้าวเที่ยง? นี่ฉันตื่นสายขนาดนี้เลยหรอ?” เรื่องเมื่อคืนกู้เหยาจำไม่ค่อยได้และไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตื่นสาย โม่ข่าย “ยังเช้าสำหรับมื้อดึกอยู่ ก็เลยไม่สายเลย” กู้เหยา “มุขของคุณไม่ตลกเลย” ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกไม่เหมือนหน้าตาเลย ตอนไม่พูดคิดว่าเขาเป็นคนเย็นชา แต่พอพูดก็รู้สึกเป็นคนที่อบอุ่น หรือจะเหมือนที่โม่เสี่ยวเป่าบอก โม่ข่ายเย็นชากับทุกคนยกเว้นกู้เหยาและเหยาเหยาน้อยเขาถึงมีมุมด้านอ่อนโยนออกมา กู้เหยารู้สึกโชคดีที่ตัวเองเป็นกู้เหยาของเขา และไม่ใช่ตัวแทนคนอื่น คอนโดเมิ่งเคอเป็นที่อยู่พวกเธอสองคนตอนแต่งงานกันใหม่ๆ โม่ข่ายตัดสินใจอยู่กับกู้เหยาที่นี่ชั่วคราว ลองใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อนพยายามช่วยกู้เหยาทวนความจำ หลังจากอาหารเที่ยงเสร็จ โม่ข่ายมีสายโทรเข้ามีเรื่องที่ต้องให้เขาไปจัดการเอง พอเขาไป กู้เหยาอยู่คนเดียวก็รู้สึกน่าเบื่อ เขาอยากส่งกู้เหยากลับไปที่คฤหาสน์โน่หยวนแต่พอคิดไปคิดมาก็ให้กู้เหยาอยู่ที่นี่ต่อแหละ เขาออกไปไม่นาน รีบกลับมาอู่เป็นเพื่อนกู้เหยาก็ได้