ตอนที่268 เรื่องราวของเพื่อนเก่า

ต๭นที่268 เรื่องราวของเพื่อนเก่า โม่ข่ายมีเรื่องต้องจัดการ กู้เหยาอยู่บ้านก็รู้สึกน่าเบื่อจริง เธอดูทีวีไปสักพักแต่ก็หาเรื่องที่น่าสนใจดูไม่เจอ อาจจะเพราะความสนใจไม่ได้อยู่ในทีวีเลยรู้สึกดูอะไรก็ไม่สนุก พอปิดทีวี เธอก็อยากทำอะไรสักอย่าง แต่เรื่องอย่างอื่นก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง พอหยุด ในสมองกู้เหยาก็จะนึกถึงพ่อเธอกู้เจิ้งเต๋อทันที จะไปคิดว่าเพราะอะไรเขาถึงให้เธอกินยาเสพติด? จะไปคิดว่าทั้งๆที่กู้เจิ้งเต๋อเจอโม่ข่ายแต่ทำไมไม่ยอมบอกเธอ ว่าความเป็นจริงแล้วเธอคือภรรยาของโม่ข่าย? ยิ่งคิด กู้เหยาก็ยิ่งรู้สึกมันเรื่องมันมีพิรุธ ราวกับเหมือนเป็นตาข่ายที่มานัดเธอแน่นจนทำให้เธอหายใจไม่ออก อยากได้คำตอบพวกนี้ ไปถามคุณพ่อตรงๆคงไม่ได้ และเธอก็ไม่รู้ว่าคำตอบที่คุณพ่อให้มันจะจริงหรือเปล่า เขารู้ว่าเธอไม่มีความทรงจำในอดีต ก็อาจจะสร้างเรื่องมาหนึ่งเรื่องให้เธอเชื่อก็ได้ ก็เลยตอนนี้กู้เหยารู้สึกมีแค่ทางเลือกเดียวที่ตัวเองเดินได้ นั่นก็คือคิดหาวิธีให้ตัวเองจำเรื่องอดีตได้ มีแต่ทางนี้ถึงจะแก้โจทย์ความสงสัยเธอได้ พอมีความคิดที่อยากหาความทรงจำในอดีตเพิ่มมากขึ้น กู้เหยาก็ไม่มีทางที่จะนั่งรอโง่ๆต่อไป ในสมองเธอมีความคิดอยากรู้เรื่องอดีตตัวเองผ่านจากผู้คนและเรื่องราวมากขึ้น ไปทำความรู้สึกทุกคนอาจจะกระตุ้นให้เธอจำเรื่องอดีตขึ้นมา ในผู้คนที่ยังพอคุ้นเคยอยู่ คนแรกที่กู้เหยาเลือกคือหลินเช่นเช่น หลินเช่นเช่นเป็นเพื่อนสนิมของกู้เหยามาหลายปี เขาคงจะรู้เรื่องอดีตกู้เหยามากที่สุด ครั้งก่อนตอนที่ไปช็อปปิ้งด้วยกัน หลินเช่นเช่นเคยเอาเบอร์ทิ้งไว้ให้กู้เหยา และบอกที่อยู่ที่ทำงานให้ ก็เลยกู้เหยาจะหาหลินเช่นเช่นมันไม่ยากเลย กู้เหยาออกจากบ้าน ก็เรียกรถแท็กซี่พุ่งไปที่ทำงานหลินเช่นเช่นเลย เห็นกู้เหยายืนอยู่หน้าประตูที่ทำงาน หลินเช่นเช่นเกือบไม่เชื่อตาตัวเองใช้มือขยี้แรงๆหลายรอบหลังจากที่เข็คมาหลายรอบ ค่อนมั่นใจว่ากู้เหยายืนอยู่หน้าเธอจริงๆ เธอรีบขึ้นไปกอดกู้เหยา “นี่ทำไมอยู่ๆมาหาฉัน? จำฉันได้แล้วหรอ?” ความทรงจำที่เกี่ยวกับหลินเช่นเช่น กู้เหยาจำไม่ได้สักอย่างแต่แค่เห็นหลินเช่นเช่นแล้วรู้สึกสนิทสนมกันเหมือนเพื่อนที่รู้จักก้นมาหลายปี ความคุ้นเคยที่เข้าถึงไส้พุง ทั้งๆที่นึกอะไรไม่ออกแต่ดู้เหน่ากลับพยักหน้า “เช่นเช่น คุณรู้สึกว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทคุณกู้เหยาจริงๆใช่ไหม?” รู้สึกอะไร?” หลินเช่นเช่นลากเธอเข้าห้องทำงาน “คุณเป็นเพื่อนสนิทของฉันอยาแล้ว พวกเราเป็นเพื่อนมัธยมปลาย เป็นเพื่อนมหาวิทยาลัย หลังจากจบก็มามี่เจียงเป่ยด้วยกัน ทำงานด้วยกัน ผ่านพ้นเรื่องราวมาเยอะแยะ ความสัมพันธ์นี้ไม่มีใครแทนที่ได้รวมถึงคุณโม่ของคุณและคุณเฉินของฉัน” “แต่ว่า” กู้เหยารู้สึกลำบากใจ “แต่ว่าสางที่คุณพูดมาทั้งหมดฉันจำไม่ได้สักอย่าง ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นคนนั้นที่คุณรู้จักหรือเปล่า ขนาดชื่อฉันเองกู้เหยายังรู้สึกแปลกๆ” “คุณไม่รู้ไม่เป็นไร” หลินเช่นเช่นจับมือกู้เหยาแล้วพูดอย่างมั่นใจ “เหยาเหยา ขอแต่มีฉันคุณอยากรู้เรื่องอะไรก็ไม่ใช่ปัญหา ฉันรับรองว่าจะช่วยคุณให้จำเรื่องอดีตนั้นให้ได้” กู้เหยา “เช่นเช่น ของคุณมากๆนะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว” “คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ถ้าคุณอยากขอบคุณฉันจริงก็รีบตำเรื่องอดีตให้ได้ รีบกลับไปหาคุณโม่ รีบกลับไปหาเหยาเหยาน้อย” พูดถึงโม่ข่ายและเหยาเหยาน้อย หลินเช่นเช่นก็รู้สึกสงสาร “เหยาเหยา? คุณรู้ไหม? ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้ชายคนหนึ่ง......” พูดถึงตรงนี้อยู่ๆหลินเข่นเช่นสะอึกสะอื้น เธอไม่รู้ว่าจะใช้คำไหนมาอธิบายหลังจากที่เธอหายเจ็บแล้วเจอโม่ข่าย เธอแค่รู้สึกว่าการจากไปของกู้เหยามันมีผลกระทบสำหรับโม่ข่ายมากกว่าที่คัวเองคิด ความน่ากลัวนั้นน่ากลัวจนเธอไม่สามารถอธิบายได้ ในใจหลินเช่นเช่น โม่ข่ายราวกับเทวดาเป็นคนที่ไม่สามารถเอื้อมถึงแต่พอกลังจากที่กู้เหยาจากไป เธอพบว่าโม่ข่ายก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง เขามีเลือด มีเนื้อ มีความรู้สึก เหมือนคนทั่วไปไม่ต่างอะไรกัน และแน่นอนที่ไม่ต่างอะไรกัน หลินเช่นเช่นหมายถึงความรู้สึกของโม่ข่าย ในเรื่องการงาน ฐานะเขาก็ยังเป็นBOSSใหญ่ เป็นที่เคารพของทุกๆคน กู้เหยาพูดต่อ “เช่นเช่น คุณมีอะไรก็มาพูดกับฉันตรงๆ” “เหยาเหยา คุณโม่เป็นสามีที่ดีมากๆ ดีจนฉันไม่รู้จะเอาคำไหนไปอธิบายเขาได้” หลินเช่นเช่นถอดหายใจ “ตอนนั้นที่ฉันรู้ว่าเขาใช้นามคนอื่นมาหลอกออกเดทกับคุณ ฉันยังแอบสงสัยว่าเขาเข้าใกล้เธอเพราะมีเป้าหมายแถมยังเคยแอบส่องเขา” ผ่านไปสักพัก หลินเข่นเช่นพูดต่อ “จนกระทั่ง เขามาพูดคำนั้นกับฉัน ถึงทำให้ฉันมองเขาเปลี่ยนไปหมด” กู้เหยาถาม “เขาบอกว่าอะไร?” หลินเช่นเช่นคิดไปคิดมาแล้วบอก “รายละเอียดเป็นอะไรฉันลืมไปแล้วแต่ความหมายโดยรวมคือ เขาเป็นสามีของเธอ เขาจะปกป้องเธอดีๆไม่ให้เธอเจ็บปวด” กู้เหยา “......” เหมือนคำพูดที่โม่ข่ายจะพูดออกมา หลินเช่นเช่นพูดต่อ “เหยาเหยา คุณไม่รู้ตอนที่ฉันเห็นคุณโม่ ฉันรู้สึกดีใจที่ตอนนั้นเหชียวหนานจิ่งหักหลังความสัมพันธ์ของพวกเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายเลวๆคนนั้นมาหักหลังคุณ ชาตินี้คุณจะไปหาผู้ชายดีๆแบบคุณโม่ได้จากไหนกัน” พูดถึงเหชียวหนานจิ่ง หลินเช่นเช่นก็ทำหน้าไม่พอใจ “เหชียวหนานจิ่งกับกู้ซิน พวกเขาสองคนเหมาะสมกันที่สุด สุดท้ายเหชียวหนานจิ่งจะตายในมือกู้ซินก็ถือว่าสมน้ำหน้า” หลินเช่นเช่นยิ่งพูดยิ่งสะใจ ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าและสายตาของกู้เหยาเลย เธออยากรีบช่วยกู้เหยาทวนความทรงจำในอดีตแต่กลับไม่รู้ว่าถ้ายิ่งเร่งยิ่งไม่ได้ผล หลินเช่นเช่นพูดต่อ “ หลินเช่นเช่นพูดต่อ “เหยาเหยา ที่จริงเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้สำคัญแล้วแหละ ประเด็นคือตอนที่ฉันได้ยินว่าคุณอยู่กับกู้เจิ้งเต๋อ ฉันตกใจไปหมด ฉันกลัวเขาทำร้ายคุณ ที่สำคัญคือคุณไปอยู่กับผู้ร้ายที่ฆ่าแม่เธอตายได้ยังไง”