ตอนที่269 ความกังวลของเธอ

ต๭นที่269 ความกังวลของเธอ โม่ข่ายใช่นามปลอบมาคบหา เหชียวหนานจิ่งหักหลัง กู้เจิ้งเต๋อเป็นคนที่ทำให้แม่เธอเสียชีวิต...... เรื่องที่แปลกใหม่และน่ากลัวพยายามมาทุบเส้นประสาทของกู้เหยาให้เธอตกใจ ทำให้เธอกลัว ทำให้เธอระแวง เธอมองหลินเช่นเช่นอย่างตกใจ ผ่านไปสักพักค่อยพูด “เช่นเช่นเรื่องที่คุณพูดออกมานี้เป็นความจริงทั้งหมด?” เรื่องที่หลินเช่นเช่นพูด กู้เหยานึกไม่ออกเลยสักเรื่อง เธอกลัวว่าเรื่องพวกนี้หลินเช่นเช่นเป็นคนที่สร้างเรื่องขึ้นมาจะหลอกเธอเอง เธอกลัวตัวเองจำเรื่องอดีตตัวเองไม่ได้ กลัวความทรงจำของตัวเองโดนคนอื่นบิดเบี้ยว เรื่องที่เธอกลัวมีเยอะมาก ได้ยินกู้เหยาถามแบบนี้ หลินเช่นเช่นก็รู้สึกเจ็บใจและเข้าไปกอดเธอ “เหยาเหยาต่อให้ฉันโกหกคนทั้งโลกได้แต่ฉันก็ไม่มีทางโกหกคุณ” เมื่อก่อนพวกเธอสองคนสนิทขนาดไหนกัน เป็นเพื่อนที่คุยทุกเรื่อง ทำอะไรก็คิดเผื่อกันและกัน แต่ว่ากู้เหยากลับลืมเรื่องอดีตไป หลินเข่นเช่นพูดได้จริงใจมาก แต่กู้เหยาก็เชื่อเต็มร้อยไม่ได้ พูดง่ายๆคือตอนนี้เธอไม่กล้าเชื่อคนอื่น เธอไม่เชื่อกู้เจิ้งเต๋อ ไม่เชื่อโม่ข่ายเต็มร้อย และแน่นอนไม่มีทางเชื่อหลินเช่นเช่นเต็มร้อย เห็นกู้เหยาไม่เชื่อ หลินเช่นเช่นก็รีบร้อนขึ้นมา “เหยาเหยาฉันใช้ชีวิตฉันสาบานเลยว่าที่ฉันพูดกับเธอเป็นความจริงทั้งหมด ถ้ามีโกหกฉันตายเฮี้ยน” กู้เหยาไม่อยากโกหกหลินเช่นเช่น เลยพูดอย่างขอโทษ “เช่นเช่นขอโทษ! ไม่ใช่ฉันไม่อยากเชื่อคุณ แต่เป็นเพราะเรื่องที่ฉันกังวลมันมีเยอะมาก” พ่อไม่เพียงแต่ให้ตัวเองกินยาเสพติดแถมเป็นคนที่ฆ่าแม่ ความจริงพวกนี้มันน่ากลัวเกินไป น่ากลัวจนกู้เหยาไม่อยากจะเชื่อ ในเวลาสามปีนี้ กู้เจิ้งเต๋ออย่างข้างเธอ ดูแลเธอ อยู่กับเธอมาตลอด.....แต่แค่แวบเดียวทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด แล้วจะให้เธอไปเชื่ออย่างง่ายดายได้ยังไง แค่วันเดียวจำเรื่องอดีตไม่ได้ กู้เหยาก็ไม่มีทางที่จะเชื่อคำพูดของใครได้เต็มร้อย หลินเช่นเข่น “เหยาเหยาไม่เป็นไร ฉันรอได้ รอคุณจำเรื่องอดีตได้” ไม่เป็นไร ฉันรอได้ รอคุณจำเรื่องอดีตได้ เป็นคำพูดที่คุ้นเคยเหลือเกิน กู้เหย่าจำได้ว่าโม่ข่ายก็เคยพูดประโยคคล้ายๆกัน มันเป็นเพราะคนที่เป็นห่วงเธอจริงๆถึงพูดประโยคนี้ออกมาได้ ถึงมีความอดทนขนาดนี้? เพราะพวกเขาอยากให้เธอได้ดี ไม่อยากโกหกเธอและไม่อยากไปบังคับเธอก็เลยทำตามรอยเดินเธอหรือหยุดตามเธอ เรื่องที่หลินเช่นเช่นพูดกับเธอเมื่อกี้ เธอยังต้องใช้เวลาอีกนานเพื่อคิด ก็เลยต้องการที่จะอยู่เงียบๆคนเดียว ออกมาจากที่ทำงาน กู้เหยามองพระอาทิตย์ที่แดดส่องแรง ส่องลงมาที่พื้นราวกับสามารถทำคนไหม้ได้ กู้เหยาสูดหายใจเพื่อสงบสติอารมณ์ อาจจะเพราะสองวันนี้ผ่านเรื่องราวมาเยอะแยะ ในใจกู้เหยาสงบกว่าก่อนหน้านี้ ได้ยินเรื่องทาหลอนเช่นเช่นพูดแค่แป๊บเดียวก็สงบสติตัวเองได้ กู้เหยาคิดไปคิดมาก็ไปเลือกซื้อผ้า กลับบ้านจะไปทำเสื้อผ้าให้เหยาเหยาน้อย เพื่อที่จำให้ตัวเองสงบมากขึ้นและค่อยคิดว่าจะต้องเดินทางไหนต่อ “กู้เหยา” อยู่ๆข้างหลังก็มีเสียงโม่ข่าย กู้เหยาหันไปก็สบตากับสายตามี่เป็นห่วงของโม่ข่ายทันที “บังเอิญจังเลยคุณโม่ คุณก็อยู่ที่นี่” เธอเดินไปไหน เขาก็จะปรากฏตัวตรงนั้นทันที ความบังเอิญเกิดขึ้นบ่อยเกินจนเธอสงสัยว่าเขาใส่เครื่องตามบนตัวเธอหรือเปล่า “บังเอิญอะไรล่ะ?” โม่ข่ายเดินมาข้างเธอแล้วลูบหัว “ผมได้ยินหลินเช่นเช่นบอกว่าคุณอยู่ที่นี่ เลยจะมารับคุณกลับบ้าน” ที่แท้เป็นหลินเช่นเช่นโทรบอกเขานี่เอง ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้เธออาจจะสงสัยเขาก็ได้ กู้เหยารู้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้ไม่ดีแต่ก็ควบคุมความคิดมากของตัวเองไม่ได้ เธอยิ้มให้โม่ข่ายอย่างรู้สึกผิด “คุณโม่ถ้าคุณมีเวลาว่าง สนใจไปที่หนึ่งเป็นเพื่อนฉันไหม” โม่ข่ายพยักหน้า “อือ” กู้เหยา “คุณไม่ถามหรือไงว่าฉันไปไหน?” “แค่คุณให้ผมไปเป็นเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ผมก็จะไปกับคุณ” ไม่ว่าจะยากลำบากขนาดไหนแค่เธอให้เขาไป เขาก็จะไม่บ่นสักคำ กู้เหยา “ถ้าเกิดฉันเอาคุณไปขายล่ะ?” โม่ข่าย “งั้นผมจะคอยดูว่ามีใครกล้ามาซื้อผมหรือเปล่า” กู้เหยา “ก็พูดถูก ใครมีตังมากพอที่จะซื้อท่านประธานอย่างคุณโม่ได้” โม่ข่าย “คุณ” “ฉัน?” กู้เหยาชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าตกใจ โม่ข่ายพูดต่อ “ผมเอาท่านประธานคุณโม่ให้คุณฟรีๆ ไม่เก็บสักหยวน” กู้เหยายิ้ม “ของที่ไม่ใช้ตัง คนจะไม่รู้จักรักษา ก็เลยท่านประธานคุณโม่อยากเอาตัวเองให้ใครฟรีๆนะ” โม่ข่าย “งั้นคุณบอกราคามาดูสิ คุณพูดเท่าไหร่ก็เอาเท่านั้น” กู้เหยายกมือขึ้นทำเลขสอง แล้วทำเลขห้า สุดท้ายทำเลขศูนย์ “คุณโม่ว่าราคานี้เป็นยังไงบ้าง?” โม่ข่ายรู้ว่าเธอล้อเขาเล่นเลยพยักหน้า “ราคานี้สูงเกินไปไหม?” กู้เหยาพึ่งรู้เรื่องบางเรื่องจากหลินเช่นเช่นเมื่อกี้แต่ตอนนี้เธอดูนิ่งมาก นิ่งจนโม่ข่ายไม่รู้จะว่าอะไรเธอดี เธออยากเล่น งั้นเขาก็เล่นกับเธอ กู้เหยามากอดแขนเธอ “คุณโม่ ที่จริงสองร้อยห้าสิบเป็นแค่ทิ๊บ คุณยังเป็นของฟรีสำหรับฉัน” โม่ข่ายโอบเอวเธอ “ฟังเธอหมด” กู้เหยาพาโม่ข่ายไปร้านขายผ้า เธอตั้งใจเลือกมาหลายแบบเตรียมทำเสื้อให้เหยาเหยาน้อย ถือว่าเป็นของขวัญวันเด็กไปด้วย พอซื้อผ้าเสร็จ กู้เหยาอยากกลับไปที่พักตัวเองเพราะในบ้านมีเครื่องมือที่ทำเสื้อผ้าต้องใช้ โม่ข่ายกลับพูดว่า “ต้องการอุปกรณ์อะไรบ้าง? เดี๋ยวผมให้คนไปเตรียม รอกลับไปที่คฤหาสน์โน่หยวนไม่ขาดสักอย่าง” คุณBOSSก็พูดขนาดนี้แล้ว กู้เหยาไม่เหตุผลที่ไม่ให้เขาเก๊กหล่อ เลยเอาอุปกรณ์ที่ต้องการให้เขาไปเตรียม พอพวกเธอกลับมาถึงคฤหาสน์โน่หยวน เครื่องจักรอะไรก็เตรียมเรียบร้อยแล้วแถมยังสร้างที่ทำงานเล็กๆให้เธอ กู้เหยา “นี่ถือว่าเป็นความรวดเร็วของเซิ่งเทียนในตำนาน?” โม่ข่ายยักไหล่ “คุณกู้ยังพึงพอใจกับความเร็วนี้ไหมครับ?” “ฉันพอใจ พอใจมากๆ” กู้เหยายิ้มให้เขา “คุณโม่ ฉันจะเริ่มทำแล้ว คุณก็ไปทำเรื่องของคุณต่อสิ” ในถานะที่เธอเป็นดีไซเนอร์ เรื่องการวางแผนขั้นตอนการตัดเย็บกู้เหยาเป็นหมด การทำเสื้อผ้าสำหรับเธอคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องยากเลย” เธอเอาภาพวาดที่เคยวาดมาก่อนเอามาแล้วเริ่มทำงาน ทิ้งโม่ข่ายไว้อีกข้าง