ตอนที่270 เรื่องราวที่รับไม่ได้

ต๭นที่270 เรื่องราวที่รับไม่ได้ โม่ข่ายนั่งมองอยู่ข้างๆ ได้ออกเสียงรบกวน ท่าทางของกู้เหยาดูคุ้นเคย ดูออกว่าเธอตั้งใจทำมาก ตั้งใจจนเขาจ้องเธอก็ไม่มีผลกระทบอะไร จนกระทั่งมีสายโทรเข้ามา โม่ข่ายค่อยออกไป เขารับสาย “มีอะไร?” เสียงหลิวยงส่งเข้ามา “ท่านประธานโม่ครับ คุณปู่กลับจากต่างประเทศเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน จุดหมายคือจิงตู แต่ตอนนี้กลับไม่พบที่อยู่ของคุณในจิงตูครับ” โม่ข่ายขมวดคิ้ว “คุณปู่กลับประเทศ? ติดต่อเขาไม่ได้?” หลิวยง “ติดต่อเขาและคนรอบตัวไม่ได้เลยครับ น่าจะตั้งใจให้พวกผมติดต่อไม่ได้” พอได้ข่าวว่าคุณปู่โม่กลับประเทศก่อนล่วงหน้าหนึ่งอาทิตย์ หลิวยงรีบให้คนจัดการสนามบินเมืองจิงตูเอากล้องวงจรปิดของวันนั้นมาดู พอดูกล้องวงจรเสร็จก็มั่นใจแล้วว่าคุณปู่โม่และผู้ช่วยอีกสองคนมาสนามบินจิงตูด้วยตัวเอง ไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครมาบังคับแต่ใช้วิธีอะไรก็ติดต่อหาพวกเขาไม่ได้ งั้นก็หมายความว่าพวกเขาตั้งใจหลบ โม่ข่าย “พวกเธอคิดต่อเขาไม่ได้ งั้นก็หาวิธีให้เขาติดต่อกลับมาเอง ให้เวลาพวกเธออีกหนึ่งวัน” “ครับ” หลิวยงพูดจบแล้วพูดต่อ “ตอนนี้ซื้อบริษัทPMสำเร็จแล้วครับ แล้วเอาหุ้นที่คุณถือทั้งหมดในบริษัทPMย้ายไปให้คุณนายตามที่คุณสั่งแล้วครับ” “อือ” โม่ข่ายวางสาย กู้เหยาชอบดีไซน์ เขาก็ซื้อแบรนด์ใหญ่ให้เธอ เอาหุ้นที่เขาถือทั้งหมดให้เธอหมด คราวหลังเธออยากเล่นยังไงก็เล่นอย่างนั้น ไม่โดนคนอื่นกำหนด แต่ว่าตอนนี้เขายังบอกกู้เหยาไม่ได้ ไม่อย่างงั้นนิสัยอย่างกู้เหยา เธอไม่รับแน่นอน “คุณพ่อคะ” ได้ยินเสียงอ่อนๆ โม่ข่ายหันไปก็เห็นเหยาเหยาน้อยกำลังวางมาหาเขาอยู่ โม่ข่ายกางแขนแล้วกอดเหยาเหยาน้อยจากนั้นหอมแก้ม “เหยาเหยาเลิกเรียนกลับมาแล้วหรอครับ” “พ่อคะ.......” เหยาเหยาน้อยจับหน้าโม่ข่ายแล้วจูบ “เหยาเหยาคิดถึงคุณพ่อ” “พ่อก็คิดถึงเหยาเหยา” โม่ข่ายจูบเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาบอกพ่อหน่อยสิว่าสองวันนี้อยู่โรงเรียนทำอะไรบ้าง?” เหยาเหยาน้อยแก้มแดง “เหยาเหยาเป็นเด็กดี ไม่ได้ไปตีคนอื่น” พอได้ยินพ่อถามเธอว่าอยู่โรงเรียนทำอะไรบ้าง อย่างแรกที่เหยาเหยาน้อยคิดคือนึกว่าพ่อรู้เรื่องที่เธอไปรังแกเด็กคนอื่น เลยรีบอธิบาย แต่ว่าเธออธิบายแบบนี้ยิ่งดูชัดเจนขึ้น โม่ข่ายยิ้มเพราะความน่ารักของเจ้าตัวน้อย จากนั้นก็บีบแก้ม “เหยาเหยา หนูบอกหนูไม่ได้ไปตีคนอื่น พ่อควรให้รางวัลหนูไหม?” เหยาเหยาน้อยเขย่าหัว มองหน้าพ่ออย่างไม่พอใจ พ่อรู้เรื่องที่เธอไปรังแกเพื่อนแน่นอน แถมยังมาว่าเธอแบบนี้ พ่อไม่น่ารักเลยสักนิด เธอตัดสินใจโกรธพ่อสองนาที ไม่สนใจพ่อคนนี้สองนาที โม่ข่ายพูดต่อ “งั้นเหยาเหยาบอกพ่อสิว่าทำไมต้องไปตีเพื่อน?” เหยาเหยาน้อยกะพริบตาใส่โม่ข่าย ดวงตาที่ดูใสซื่อสะอาด เมื่อเธอพึ่งบอกว่าไม่ได้ตีเพื่อนแล้วพ่อมาถามเธอว่าตีเพื่อนทำไม เธอไม่บอกหรอก โม่ข่าย “เหยาเหยา พ่อเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าเด็กขี้โกหกไม่น่ารัก” เหยาเหยาน้อยเบ้ปาก “เหยาเหยาไม่อยากเป็นเด็กที่ไม่น่ารัก” โม่ข่ายพูดต่อ “งั้นบอกพ่อสิว่าทำไมต้องตีเพื่อน? ใช้มือข้างไหนตี?” เหยาเหยาน้อยยกมือขวาขึ้นแล้วพูด “เหยาเหยาไม่ชอบเขา เขาไม่เชื่อฟัง เหยาเหยาใช้มือข้างนี้ตี” โม่ข่ายจับมือลูกสาวขึ้นมาดู มั่นใจว่าไม่มีแผลค่อยบอก “อือ พ่อเข้าใจแล้ว” เขาจับหน้าเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาฟังดีๆนะ คราวหลังเรื่องที่ใช้ไม้ใช้มือแบบนี้ให้คนรอบตัวไปทำ มือเหยาเหยาเราห้ามบาดเจ็บ” เหยาเหยาน้อยในตอนนี้ยังไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของพ่อ แต่พอเธอโตขึ้นมา เธอทำตามคำพูดของคุณพ่อจนถึงที่สุด กู้เหยาที่ทำงานอยู่พอได้ยินเสียงเหยาเหยาน้อยก็รีบหยุดทำงาน พอรู้ว่าเหยาเหยาน้อยเป็นลูกของเธอ เธอนังไม่เคยเจอเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ตื่นเต้นจนเหงื่อไหลที่มือ เธออกมาจากหิ้งก็เห็นสองพ่อลูกมีท่าทีสนิทสนมกัน เห็นพวกเขาแบบนี้ กู้เหยาก็ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาคนนั้นเป็นสามีเธอ ส่วนเด็กที่น่ารักคนนั้นเป็นลูกสาวเธอ ต่อให้เธอจำเรื่องอดีตไม่ได้ แต่ใครก็เปลี่ยนแปลงเรื่องที่เหยาเหยาน้อยเป็นลูกสาวเธอไม่ได้ พวกเขาสองพ่อลูกมี่เป็นที่พึ่งพิงของเธอ กู้เหยาอยากเดินไปกอดเหยาเหยาน้อย แต่กลับตื่นเต้นจนไม่กล้าเดินออกไป จนกระทั่งได้ยินโม่ข่ายสอนเด็กเสียหมด กู้เหยาเลยทนไม่ไหว “คุณโม่นี่คุณสอนลูกอย่างงี้หรอ?” เสียงไม่พอใจของกู้เหยาดังขึ้นมาจากข้างสองพ่อลูก ไม่รู้ว่าเธอยืนไปนานเท่าไหร่ ได้ยินมากแค่ไหน โม่ข่ายชะงัก ตอนที่สอนเด็กไม่ดีโดนแม่เด็กจับได้ “พี่คะ เหยาเหยาอยากอุ้ม” เห็นกู้เหยา เหยาเหยาน้อยก็ยิ่งดีใจ ดีใจกว่าที่ได้เห็นพ่อ กู้เหยานับเหยาเหยาน้อยมาจากอ้อมกอดของโม่ข่าย แล้วพูดอย่างอบอุ่น “เหยาเหยากลางคืนอยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปทำให้ดีไหม?” หลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นแม่ของเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็ใช้ท่าทีอารมณ์อีกแบบต่อเหยาเหยาน้อย ถึงแม้เธอตะจำเรื่องอดีตไม่ได้ แต่เธออยากมอบความรักให้เหยาเหยาน้อย และความรักพวกนี้เธอจะเริ่มทำตั้งแต่ในชีวิตประจำวัน “เหยาเหยาอยากกินแยมสตรอว์เบอร์รี่ พายสตรอว์เบอร์รี่ สตรอว์เบอร์รี่......” “เหยาเหยาไม่กินข้าว?” กู้เหยาตัดบทเหยาเหยาน้อย เหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาอยากกินสตรอว์เบอร์รี่” “เหยาเหยาเด็กต้องกินข้าวถึงจะตัวสูง ถึงจะสวย ไม่เชื่อลองถามพ่อดูสิ” กู้เหยามองไปทางโม่ข่าย แล้วกรอกตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ ราวกับกำลังบอกว่าลูกสาวไม่กินข้าวก็ไม่ดูแลสักหน่อยเลย เหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาจะกินข้าวกับผักที่พี่ทำ” โม่ข่ายรีบยกนิ้วให้เสี่ยงเหยาเหยา “เหยาเหยาเก่งมาก?” กู้เหยายิ้มอย่างพอใจ “เหยาเหยาและพ่อก็เก่งมาก!” สายตาของเหยาเหยามองที่กู้เหยาแล้วหันไปมองพ่อตัวเอง รู้สึกพบเรื่องที่ยิ่งใหญ่ เมื่อคืนพ่อไม่ได้กลับบ้าน คุณอาว่ากับเธอว่าคุณพ่อไปตามจีบพี่เหยาเหยา แถมเมื่อกี้พี่เหยาเหยาชมพ่ออีก นี่คุณพ่อจีบพี่เหยาเหยาติดแล้ว?