已经是第一章了
ตอนที่ 271 พ่อทางซ้ายแม่ทางขวา
ตนที่ 271 พ่อทางซ้ายแม่ทางขวา
หลังจากอาหารเย็น เหยาเหยาน้อยดึงคุณพ่อกับพี่เหยาเหยาคนโตไปเดินเล่นเป็นเพื่อน
เหยาเหยาน้อยมือข้างหนึ่งจูงมือคุณพ่อ อีกข้างหนึ่งจูงมือพี่เหยาเหยาคนโต กระโดดโลดเต้นตลอดทาง รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขสุดขีด
สายตากู้เหยาอยู่ที่เหยาเหยาน้อย ละอย่างไรก็ไม่ออก ราวกับว่าติดหนึบอยู่ที่ร่างเหยาเหยาน้อย
สายตาโม่ข่ายสังเกตที่กู้เหยาทั้งหมด อยากจะเดาสิ่งที่อยู่ในใจเธอนิดหน่อยอยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร แต่ก็ไม่มีผลสักนิด
สำหรับเรื่องกู้เจิ้งเต๋อ โม่ข่ายไม่กล้าพูดกับกู้เหยามาโดยตลอด ไม่อยากให้กู้เหยาได้รับความเจ็บปวดก่อนฟื้นคืนความทรงจำ แต่ไม่คาดคิดเลยว่าพอเขาเพิ่งจากไปเมื่อครู่นี้ กู้เหยาก็ไปหาหลินเชี่ยนเชี่ยนเลย
มิตรภาพของหลินเชี่ยนเชี่ยนกับกู้เหยาไม่มีใครสามารถแทนได้
ช่วงปีที่ผ่านมา หลินเชี่ยนเชี่ยนคิดมาตลอดว่าที่กู้เหยาเกิดอุบัติเหตุรถชนนั้นเป็นเพราะเธอเธอโทษเรื่องนี้กับตัวเองตลอด แต่กลับไม่รู้ว่าเบื้องหลังของเรื่องนั้นมันคือแผนการ
ในวันนี้ได้เห็นกู้เหยากลับมา หลินเชี่ยนเชี่ยนก็ดีใจมาก ใครจะไปคิดว่ากู้เหยาจะจำอะไรไม่ได้เลย
เห็นได้ชัดว่าหลินเชี่ยนเชี่ยนหวังอย่างมากว่ากู้เหยาจะฟื้นคืนความทรงจำได้ และได้กลับมาอยู่ข้างกายพวกเขาทั้งหมดโดยเร็ววัน
โม่ข่ายรู้ความคิดของหลินเชี่ยนเชี่ยนดี แต่เธอก็มองข้ามไปว่าบางเรื่องนั้นยิ่งรีบก็ยิ่งช้า เรื่องที่อยากให้กู้เหยาฟื้นคืนความทรงจำนั้นต้องค่อยเป็นค่อยไป รีบร้อนไม่ได้
“เหยาเหยา ค่อยๆเดินหน่อยนะจ๊ะ” กู้เหยาดึงเหยาเหยาน้อยที่เดินกระโดดโลดเต้น เช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้เธอ “ดูเหงื่อเต็มไปหมดเลย”
“พี่สาว พี่ก็ต้องเช็ดเหมือนกัน” เหยาเหยาน้อยเอื้อมมือเล็กออกมาเช็ดสะเปะสะปะบนหน้ากู้เหยา
“เหยาเหยาเด็กน้อยเก่งจริงๆ” กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมาแนบอก จุ๊บเธอ อย่างไรก็ไม่อยากจะปล่อยลง
โม่ข่ายเห็นว่าจะเย็นแล้ว เหยาเหยาน้อยควรจะนอนได้แล้ว จึงพูดขึ้น “กู้เหยา ตอนเย็นคุณมีหน้าที่ดูแลเหยาเหยาน้อย ให้เธอนอนกับคุณนะ”
กู้เหยาอยากจะดูแลเหยาเหยาน้อยมาก ให้เหยาเหยาน้อยนอนกับเธอ แต่เธอไม่ได้ลืมว่าตัวเองยังมีอาการอยากยา ก่อนที่จะเลิกยาได้ เธอนอนกับเหยาเหยาน้อยและทำให้เหยาเหยาน้อยตกใจกลัวไม่ได้
เธอส่ายศีรษะ “อีกสองสามวันเถอะค่ะ”
อีกสองสามวัน หลังจากเธอเลิกยาได้แล้ว เธอจะได้ดูแลเหยาเหยาน้อยได้เป็นอย่างดี
“เหยาเหยาอยากนอนกับพี่สาวและคุณพ่อค่ะ” เหยาเหยาน้อยไม่ได้สนใจอะไรมาก ในใจคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น
โม่ข่ายมองไปที่กู้เหยา เห็นเธอไม่ได้ปฏิเสธก็พูดอีก “โอเค คุณพ่อจะพาพี่เหยาเหยาคนโตกับเหยาเหยาน้อยไปนอนด้วยกัน”
ได้ยินคุณพ่อพูด เหยาเหยาน้อยก็ดีใจสุดๆเลย
อีกสักพักตอนจะนอน เธอจะให้คุณพ่อนอนด้านซ้าย พี่เหยาเหยาคนโตนอนด้านขวา คิดแล้วก็มีความสุขมากเลยล่ะ
เพื่อนตัวน้อยชื่อเสี่ยวหมิงในห้องบอกว่า คุณพ่อนอนด้านขวา คุณแม่นอนด้านซ้าย เขานอนตรงกลาง มีคุณพ่อและคุณแม่คอยปกป้องเขา เสือตัวโตกินคนก็ไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขาแล้ว
เหยาเหยาน้อยไม่มีคุณแม่ ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกที่มีคุณแม่นอนด้านขวามาก่อน เธอเลยตีเด็กผู้ชายที่โอ้อวดต่อหน้าเธอเสียเลย
หลังจากตีเสี่ยวหมิงแล้ว เสี่ยวหมิงก็ร้องไห้ ไม่กี่วิต่อมา เหยาเหยาน้อยก็ร้องไห้เหมือนกัน แหกปากร้องเสียงดังมากกว่าเสี่ยวหมิงอีก พวกคุณครูเลยคิดว่าเสี่ยวหมิงตีเธอ
เห็นว่าเสี่ยวหมิงถูกคุณครูตำหนิ เหยาเหยาน้อยก็ภูมิใจ มีพี่เล่คอยปกป้องเธอ ไม่ให้เพื่อนตัวน้อยพวกนี้รังแกเธอ
หลังจากอาบน้ำตัวหอมฉุย เหยาเหยาน้อยก็ไม่มีความง่วงเลย นอนกลิ้งบนเตียงไปมา
กลิ้งไปทางซ้ายก็ซบอกคุณพ่อ กลิ้งไปทางขวาก็ซบอกพี่เหยาเหยาคนโต
หลังจากได้รับจูบแล้ว เหยาเหยาน้อยก็ยิ่งกลิ้งอย่างกระตือรือร้นมากขึ้น กลิ้งอยู่หลายทีถึงหยุดลง กะพริบตาโตมีชีวิตชีวา มือข้างหนึ่งดึงมือคุณพ่อไว้ อีกข้างดึงมือเหยาเหยาไว้ “ต่อจากนี้ไป คุณพ่อกับพี่สาวต้องนอนเป็นเพื่อนเหยาเหยา”
“ได้สิ คุณพ่อกับพี่จะนอนเป็นเพื่อนเหยาเหยา” โม่ข่ายกอดเจ้าหนูน้อยข้างกาย ลูบหลังเธอ “เหยาเหยารีบนอน ไม่งั้นพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหวนะ”
“พี่สาวจุ๊บเหยาเหยาหน่อย” คุณพ่อจุ๊บเธอทุกครั้งก่อนนอน เหยาเหยาน้อยจึงอยากให้พี่สาวจุ๊บเธอก่อนนอนเหมือนกัน เธอถึงจะหลับได้อย่างดี
กู้เหยาเบียดเข้ามาใกล้แล้วจุ๊บที่แก้มเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาน้อย ฝันดีจ้ะ”
“พี่สาว คุณพ่อ ฝันดีค่ะ” เหยาเหยาน้อยพิงร่างคุณพ่อ เพราะคืนนี้เล่นนานเกินไป ไม่นานก็หลับปุ๋ย
เหยาเหยาน้อยหลับไปแล้ว สายตากู้เหยาจึงมองเห็นโม่ข่าย
ตอนที่มองโม่ข่าย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกสงสารเล็กน้อย เธอเอ่ยถาม “โม่ข่าย ช่วงสองสามปีนี้คุณกล่อมเหยาเหยาน้อยนอนแบบนี้หรอคะ?”
มือข้างหนึ่งของโม่ข่ายจับเหยาเหยาน้อยไว้ มืออีกข้างหนึ่งก็จับมือกู้เหยาไว้แน่น “กู้เหยา คุณพลาดการเติบโตของเหยาเหยาน้อยไป ต่อไปพวกเรามาชดเชยด้วยกันนะ”
“อืม” กู้เหยาพยักหน้า “ได้เลยค่ะ”
โม่ข่ายพูดอีก “เหยาเหยาน้อยฉลาดมาก ปกติไม่ต้องคิดอะไรมากก็หลับได้ เพียงแต่ตอนเช้าตื่นค่อนข้างลำบากนิดหน่อย ขี้เกียจตื่นเกินไป”
กู้เหยาเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเหยาเหยาน้อย “ฉันคิดไม่ออกเลยว่าตอนเด็กขี้เกียจตื่นนอนเป็นยังไง?”
“น่ารักมาก” โม่ข่ายมองกู้เหยา แล้วถามอย่างอ่อนโยน “อยากกอดเธอไหม?”
“อยากกอดเธอนอน” กู้เหยาพยักหน้า แล้วส่ายหน้า “แต่กังวลว่าอีกเดี๋ยว......”
“ไม่ต้องกังวลนะ แค่คุณคิดถึงเหยาเหยาน้อยก็ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่นอีก” โม่ข่ายส่งเหยาเหยาน้อยให้กู้เหยา แล้วมองเวลาอีกครั้ง วันนี้ก็สายมากแล้ว กู้เหยายังไม่มีปฏิกิริยาที่ผิดปกติ ดูเหมือนว่าการเลิกยาในช่วงครึ่งเดือนนี้เริ่มจะได้ผลแล้ว
กู้เหยากอดเหยาเหยาน้อย มองแก้มแดงของเหยาเหยาน้อย หัวใจก็อ่อนยวบราวกับปุยฝ้าย “โม่ข่าย ลูกสาวเราน่ารักจริงๆเลย”
เธอพูดว่า “ลูกสาวของเรา”
คนพูดนั้นไม่ได้สังเกตประโยคนี้ แต่โม่ข่ายที่ได้ยินกลับสังเกตการใช้คำนี้
เขาพูด “ใช่ ลูกของเรา”
โม่ข่ายพูดเรื่องน่าฟังเกี่ยวกับเหยาเหยาน้อยให้กู้เหยาฟัง พูดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อเหยาเหยาน้อยยังเด็กมากๆที่เขาไม่เคยพูดถึงมาก่อน
เหยาเหยาน้อยอายุหนึ่งเดือนถูกผ่าคลอดออกมาจากท้องคุณแม่ เพราะคลอดก่อนกำหนด อยู่ในตู้อบเกือบครึ่งเดือน จากนั้นสุขภาพก็ไม่ค่อยแข็งแรง ขยับนิดขยับหน่อยก็ป่วย เกือบเสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก
ในช่วงเวลานั้นโม่ข่ายก็คอยดูแลอยู่ข้างกายเหยาเหยาน้อยตลอดเวลา หาคุณหมอที่ดีที่สุด ยาที่ดีที่สุด รวมถึงความใส่ใจในการดูแลของเขา อาการเหยาเหยาน้อยก็ดีขึ้น
เหยาเหยาคนโตของเขาหายไปแล้ว เหมียนเหมียนคนโตก็จากไปเช่นกัน เหลือเพียงเขาและเหยาเหยาน้อย ในวันนี้คิดถึงช่วงเวลานั้น โม่ข่ายรู้สึกว่าเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในนรกอย่างไรอย่างนั้น
ต่อมาเขาก็ไปซื้อสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนหนึ่งัตว ตั้งชื่อว่าเหมียนเหมียน ให้มันเติบโตไปพร้อมๆกับเหยาเหยาน้อย พวกเขารอคอยเหยาเหยาคนโตกลับมาพร้อมกัน
และเป็นเพราะการดูแลเอาใจใส่ของโม่ข่าย ถึงได้มีเหยาเหยาน้อยที่แข็งแรงสดใสในวันนี้
已经是最新一章了
加载中
