ตอนที่ 274 ต้องเรียนรู้ที่จะเติบโต

ต๭นที่ 274 ต้องเรียนรู้ที่จะเติบโต ชายที่เป็นผู้นำพูดอีก “ได้ยินมาว่าไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ทำไมถึงวิ่งแจ้นมาแย่งคนของฉันในเขตฉันได้?” “ฉันอยากแย่งก็จะแย่ง ต้องมีเหตุผลด้วยหรอ?” สายตาแหลมคมของจ้านเนี่ยนเป่ยหรี่ลง แล้วทิ้งประโยคเย็นชาไว้ เขามองจ้านเนี่ยนเป่ย แล้วพูดยั่วโมโห “ผู้บัญชาการใหญ่จ้าน ที่เขาว่ากันว่าทำตามกฎระเบียบ อยากจะแย่งผู้หญิงในมือฉันไป ต้องถามพวกพี่น้องฉันก่อนนะว่าเห็นด้วยไหม?” “เหอะ......” จ้านเนี่ยนเป่ยส่งเสียงเย็นชาออกมาแล้วพูด “มีกี่คนก็เข้ามา อย่าพูดพล่ามเหมือนพ่อแก” กล้าวางยาโม่เสียวเป่า และมาแตะเส้นตายของจ้านเนี่ยนเป่ย เดิมทีเขาไม่คิดจะปล่อยคนพวกนี้ไปอยู่แล้ว คนพวกนี้มาสู้กับเขาก่อนก็ดี จ้านเนี่ยนเป่ยเติบโตมากับการต่อสู้ในกองทัพ ฝึกฝนจนร่างกายแข็งเป็นเหล็กมาตั้งนานแล้ว เขาแค่ไม่ต่อยคน หมัดคนปกติต่อยโดน คนที่เจ็บก็คือคนที่ต่อยเขา ชายที่เป็นผู้นำโบกมือ ลูกน้องก็รับคำสั่ง เข้าไปโจมตีจ้านเนี่ยนเป่ยพร้อมกันทั้งหมด จ้านเนี่ยนเป่ยถีบสองขาอย่างรวดเร็วจนคนที่โจมตีเขายังมองไม่ชัดเจน ถูกเขาต่อยจนล้มลงไปทีละคนเป็นเหมือนกองพีรามิดอยู่ตรงหน้าเขา ขาข้างหนึ่งของเขาถีบไปบนหลังคนด้านบนสุดจนเกิดเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมา เขามองชายที่เป็นผู้นำ แล้วพูดอย่างเย็นชา “สกุลเผย คิดจะเล่นๆกับผู้หญิงไม่มีใครห้ามหรอกนะ ต่อไปก็ช่วยแหกตาดูดีๆด้วย” ทิ้งประโยคนนี้ไว้ จ้านเนี่ยนเป่ยก็แบกโม่เสียวเป่าออกไปเลย ทิ้งให้คนในห้องมองหน้ากันอย่างช่วยไม่ได้ จนกระทั่งจ้านเนี่ยนเป่ยเดินออกไปไกลแล้ว หนึ่งในนั้นก็พูดขึ้น “คุณชายครับ ทำไมจู่ๆจ้านเนี่ยนเป่ยถึงได้มาที่นี่?” “สาวน้อยคนนั้นมันไม่ได้โง่ ก่อนเกิดเรื่องมันโทรหาจ้านเนี่ยนเป่ย” เขาหรี่ตาเล็กน้อยพูด สำหรับความกล้าหาญของโม่เสียวเป่า เขาชื่นชมอย่างมาก แต่ถึงจะกล้าไป ก็ยังขาดสมองไปบ้าง เขายังใช้วิธีการไม่เยอะเลย เธอก็ดื่มเบียร์ที่วางยาของเขาไปง่ายๆเสียแล้ว …… โม่เสียวเป่าที่หมดสติไปนานแล้วห้อยอยู่บนไหล่จ้านเนี่ยนเป่ย โคลงเคลงไปมาเธอก็ยังไม่ตื่น จ้านเนี่ยเนเป่ยยัดเธอเข้าไปในรถ รีบมุ่งหน้าไปที่พักเขาที่อยู่ในศูนย์เขตเจียงเป่ย ที่นี่คือบ้านที่เขาซื้อไว้หลังจากทำงาน เพราะที่บ้านเหลือจ้านเนี่ยนเป่ยคนเดียว เขาแทบจะอยู่แต่ที่กองบัญชาการเขต ช่วงหยุดพักร้อนเท่านั้นถึงกลับมาอยู่ที่นี่ ขับรถจากที่นี่ไปกองบัญชาการเขตต้องใช้เวลาค่อนข้างมก ขับไปขับมามันเสียเวลาสำหรับจ้านเนี่ยนเป่ย แบกโม่เสียวเป่ากลับบ้าน เขาก็ทิ้งโม่เสียวเป่าไว้บนโซฟา ไม่มองเธอเลย หันร่างไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำให้เต็มอ่างอาบน้ำ เขากลับมาที่ห้องรับแขก อุ้มโม่เสียวเป่าขึ้นมาง่ายดายเหมือนอุ้มลูกเจี๊ยบ แล้ววางโม่เสียวเป่าลงไปในอ่างอาบน้ำ เขากดศีรษะโม่เสียวเป่าลงไปในน้ำสักครู่หนึ่งถึงดึงโม่เสียวเป่าขึ้นมาจากน้ำ โม่เสียวเป่าไอเอาน้ำออกมา เธอสำลักน้ำตื่นขึ้นมาแล้ว แถยังไม่รู้สึกสถานการณ์ในตอนนี้ชัดเจน ก็เริ่มออกปากด่า “ไอ้เชี่* ไอ้พวกคนแก่ชั่ว กล้าวางยาฉัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง” เธอด่าไปด้วยแกว่งมือไปด้วย “ไอ้พวกคนชั่ว รอก่อนนะ แม่จะจัดการให้ราบคาบให้พวกแกไปทำร้ายใครไม่ได้อีก” “โม่เสียวเป่า!” เสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยดังขึ้นมาจากกระหม่อมเธอ โม่เสียวเป่าได้ยินก็สั่น เงยหน้าขึ้นไปมองแล้วพูด “จ้านเนี่ยนเป่ย อย่าเพิ่งโวยวายสิ รอให้ฉันจัดการพวกมันก่อนแล้วค่อยมาเล่นกับคุณ” “โม่เสียวเป่า สมองมีน้ำเข้าหรอ?” จ้านเนี่ยนเป่ยเอาผ้าขนหนูมาให้เธอแล้วพูดต่อ “จัดการเองนะ” ได้รับผ้าขนหนูมาจากจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เสื้อผ้าบางแนบเนื้อ รูปร่างดูดีของเธอปรากฏสู่สายตาเขาทั้งหมด โม่เสียวเป่าตั้งใจอวดทรวงอก กระแอมไอเบาๆหนึ่งที “จ้านเนี่ยนเป่ย เมื่อกี้ฉันโดนคนวางยา ฉันขาอ่อน ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมดทั้งตัว ไม่มีแรงจะยืนขึ้น แบกฉันหน่อย” จ้านเนี่ยนเป่ยเหลือบมองเธอหนึ่งที เอนพิงอ่างล้างมือแล้วพูดอย่างช้าไม่เร็ว “ในอ่างอาบน้ำเป็นน้ำเย็น ไม่อยากเป็นหวัดก็แช่ไว้นานๆหน่อย ฉันไม่มีคำแนะนำ” “ให้ตายเถอะ คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย?” ตอนแรกโม่เสียวเป่าก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่พอนึกถึงตอนที่เธอเปลือยกายให้จ้านเนี่ยนเป่ยดูเมื่อคราวที่แล้วเขาก็ไม่มองเธอสักนิด ความตื่นเต้นเล็กๆนั้นหายไปหมดแล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยมองเธอโดยไม่ให้ความคิดเห็นใดๆ โม่เสียวเป่ายู่ปากพูดอย่างไม่พอใจ “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันรีบโทรหาคุณขนาดนั้น ทำไมคุณไม่รีบมาช่วยฉันก่อน ไม่น่าให้อภัยจริงๆ” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “ฉันไม่ได้ไปช่วยเธอ ฉันไปดูเธอเล่นตลก ดูว่าทำไมโง่ให้คนหลอก ทำไมโง่แบบนี้?” “เชียนหลีหม่ายังเคยแพ้เลย ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่ใช่เชียนหลีหม่า ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น” โม่เสียวเป่ากระโดดออกมาจากอ่างอาบน้ำ จู่ๆก็พุ่งเข้าไปกอดจ้านเนี่ยนเป่ยแน่น “จ้านเนี่ยนเป่ย อย่ามาปากแข็ง ยอมรับว่าชอบฉันมายากนักหรือไง?” จ้านเนี่ยนเป่ยแกะมือเธอ ผลักเธอออกแล้วพูด “สมองเป็นของเธอ เธอจะคิดยังไงก็เป็นเร่องของเธอ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปยุ่ง” โม่เสียวเป่าพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง แล้วรัดเขาไว้แน่น “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณพาฉันมาที่บ้านคุณแล้ว ไม่ต้องมาแกล้งทำ อยากขึ้นเตียงกับฉันก็พูดมาตรงๆ วางใจได้ ฉันไม่ปฏิเสธคุณหรอก” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “พี่สาวฉันสุขภาพไม่แข็งแรง ปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นลูกที่คลอดมาเอง ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา เธอว่าพี่สาวฉันจะมีชีวิตอยู่ได้นานไหม?” “ที่คุณดูแลฉัน รีบมาช่วยฉัน มีเพียงเหตุผลนี้จริงๆหรอ?” โม่เสียวเป่ากะพริบตา น้ำตาก็ไหลลงมาจากขอบตาเธอ ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บอันขีดสุด ถ้าคนอื่นเห็นท่าทางเธอแบบนี้จ้ะองโดยการแสดงอันวิจิตรงดงามนี้หลอกแน่นอน แต่จ้านเนี่ยนเป่ยเป็นใคร? เป็นชายที่กล้าหาญสู้รบกับเธอบ่อยครั้ง ความคิดเธอพวกนี้ จ้านเนี่ยนเป่ยมองแวบเดียวก็ทะลุปรุโปร่งแล้ว “อย่ามาแสดง ฉันไม่หลงกลเธอหรอก” พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็หันร่างเดินออกไป โม่เสียวเป่ายกเท้าขึ้นมาถีบเขา เขาเดินไปไม่เร็วพอดี โม่เสียวเป่าเลยถีบโดนบั้นท้ายเขา ทำให้เธอหัวเราะชอบใจใหญ่ “จ้านเนี่ยนเป่ย ถึงคุณจะแกล้งทำ ดูสิคุณจะแกล้งทำได้นานเท่าไร” โม่เสียวเป่าหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดร่างกาย และไม่สนว่าเสื้อผ้าบนร่างจะโชว์เนื้อหนังแค่ไหน ในใจเธออยากโชว์มากกว่านี้อีก เธอเบียดเข้าไปนั่งข้างๆจ้านเนี่ยนเป่ย เอื้อมมือไปลูบเขาอย่างซุกซน จ้านเนี่ยนเป่ยคว้ามือเธอเอาไว้ แล้วพูดหนักแน่นอย่างยากลำบาก “โม่เสียวเป่า เธออายุไม่น้อยแล้วนะ ไม่มีใครดูแลเธอได้ทั้งชีวิต เธอต้องเรียนรู้เติบโต” “ยังไงฉันก็โตไม่เท่าคุณ” มือถูกเขาจับไว้ โม่เสียวเป่าเบียดเขาทั้งร่าง “คุณแต่งงานกับฉันสิ ฉันแต่งงานกับคุณ เป็นภรรยาคุณ เป็นแม่ของลูก ก็จะได้โตรู้เรื่อง”