ตอนที่ 275 ทำลายเรื่องดีๆของเธอ

ต๭นที่ 275 ทำลายเรื่องดีๆของเธอ ต่อหน้าจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าไม่เคยทำตัวเป็นเด็กผู้หญิงเลย เธอเหมือนทหารหญิงคนหนึ่ง พยายามเอาชนะสู้รบกับจ้านเนี่ยนเป่ยตลอดเวลา คิดหาวิธีเข้าหาเขา เธอพยายามมานานมากแล้ว แต่ก็ยังวนอยู่ที่เดิมตลอด ไม่มีความคืบหน้าสักนิดเดียว ในตอนแรกโม่เสียวเป่าไม่ได้รีบร้อนอะไรมาก คิดว่าเธอมีเวลามากมายใช้กับจ้านเนี่ยนเป่ย แต่ตอนนี้ไม่คิดแบบนี้แล้ว เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว เธอต้องคิดหาวิธีจับจ้านเนี่ยนเป่ย จับเขา “กิน” ก่อนค่อยว่ากัน ทุกวันนี้ เธอดู “หนังรักโรแมนติก” มากมาย เรียนเทคนิคยั่วยวนมากมายจากการเป็นนางเอก วันนี้ได้เอามาฝึกกับจ้านเนี่ยนเป่ยพอดี เธอคิดว่าความสามารถการเรียนรู้ของเธอนั้นแข็งแกร่งมาก แค่จับจ้านเนี่ยนเป่ยให้อยู่หมัด ต่อไปจ้านเนี่ยนเป่ยก็จะถูกเธอกินจนหมดจดแน่นอน แต่เธอยังไม่ทันเริ่ม จ้านเนี่ยนเป่ยก็ดันไว้ สองมือยกเธอขึ้นไปไว้ที่โซฟาอีกตัว โม่เสียวเป่าโกรธจนกัดฟันด่า “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนบ้า ทำเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง?” จ้านเนี่ยนเป่ยเหลือบมองเธอหนึ่งทีแล้วพูด “เดี๋ยวจงคุณมา อยากจะเป็นภรรยา เป็นแม่ ก็ไปหาเขาเถอะ ฉันว่าเขาไม่แคร์หรอก” “ชิ......” โม่เสียวเป่าจ้องมองเขาอย่างดุดันหนึ่งที พอกรอกลูกตาดำหนึ่งทีก็เกิดแผนการใหม่ขึ้นมา “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณรู้ไหมว่าพวกมันวางยาอะไรฉัน?” สำหรับประสบการณ์เมื่อครู่ของเธอ ยาประเภทนี้มันทำให้คนง่วงมาก น่าจะไม่ทำให้ได้รับบาดเจ็บเท่าไร ดังนั้นยาประเภทนี้เหมาะกับการเอามาจัดการกับจ้านเนี่ยนเป่ยมาก โม่เสียวเป่ากรอกตาดำ จ้านเนี่ยนเป่ยก็รู้แล้วว่าในสมองเธอกำลังคิดอะไรชั่วร้ายอยู่ เขาพูด “กลับไปกับจงคุณซะดีๆ อย่าคิดเรื่องไร้สาระ” “ไม่กลับ ฉันอยากนอนกับคุณ” ฉวยโอกาสตอนที่จ้านเนี่ยนเป่ยไม่สนใจ โม่เสียวเป่าก็พุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง แต่เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก เธอเลยพุ่งเข้าหาอากาศ โม่เสียวเป่าอยากจะพูดอะไร แต่กริ่งประตูก็ดังขึ้น ดูเหมือนว่าจงคุณตัวกขค.ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวควรตายคนนั้นจะมาแล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยไปเปิดปรู จงคุณก็ปรากฏกายขึ้นหน้าประตูจริงๆ หลังจากทักทายจ้านเนี่ยนเป่ยอย่างสุภาพแล้วก็พูดขึ้น “Polaris ผมมารับคุณกลับครับ” โม่เสี่ยวเป่าคว้าหมอนที่อยู่บนโซฟาเขวี้ยงใส่จงคุณ แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง “จงคุณ ทำไมโง่แบบนี้ อยู่กับฉันมาหลายปี ไม่รู้หรอว่าในใจฉันคิดอะไรอยู่?” จงคุณรู้ดีว่าในใจโม่เสียวเป่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่จ้านเนี่ยนเป่ยเป็นคนโทรมาให้เขาไปรับเธอ เขาไม่มาไม่ได้ จะว่าอย่างไรจ้านเนี่ยนเป่ยก็ยังมีนามว่าเป็นคุณอาของโม่เสียวเป่าอยู่ ถ้าระหว่างพวกเขามีความสัมพันธ์ใดเกิดขึ้น น่าจะวุ่นวายน่าดู โม่เสียวเป่าไม่อยากกลับไปกับจงคุณ พอเดินไปก้าวหนึ่งก็ถลึงตาใส่จงคุณหนึ่งที แววตานั้นดุดันจนสามารถฆ่าคนตายได้ จงคุณก้มศีรษะลง ไม่กล้าเอ่ยพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าเขาพูดอะไรในสถานการณ์วิกฤติในตอนนี้ จะต้องถูกโม่เสียวเป่าตีระบายอารมณ์แน่นอน เพิ่งขึ้นรถไป โทรศัพท์โม่เสียวเป่าก็ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ตอนหน้าจอโทรศัพท์ที่โชว์ขึ้นมาสองคำ เธอก็ยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจ “คุณปู่ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอนหรอคะ?” “คุณปู่ไม่เจอเสียวเป่านานแล้ว คิดถึงเสียวเป่ามาก คิดถึงจนนอนไม่หลับ” เสียงใจดีของคุณปู่โม่ดังผ่านโทรศัพท์มาเข้าหูโม่เสียวเป่า “คุณปู่ เสียวเป่าไม่ดีเองค่ะ” ได้ยินเสียงของคุณปู่โม่ โม่เสียวเป่ารู้สึกว่าตัวเองไม่เชื่อฟังเช่นกัน สองสามวันก่อนรับปากว่าจะกลับไปอเมริกาเยี่ยมคุณปู่ แต่ก็ไม่ได้กลับไป ความคิดทั้งหมดนั้นไปอยู่ที่การตามจีบจ้านเนี่ยนเป่ย “เด็กโง่ หนูเป็นคนที่ทำให้ปู่มีความสุข จะไม่ดีได้ยังไงกัน” “คุณปู่ ช่วงนี้เสียวเป่าไม่ได้ถ่ายหนังค่ะ เดี๋ยวจะให้คนไปจองตั๋ว พรุ่งนี้จะนั่งเครื่องกลับไปอเมริกาเยี่ยมคุณปู่” “เสียวเป่าอยากอยู่เป็นเพื่อนปู่ไม่ต้องไปอเมริกาหรอก รออยู่ที่เจียงเป่ยก็พอ” “คุณปู่จะมาเจียงเป่ยหรอคะ?” “ปู่ยังมีธุระนิดหน่อยต้องจัดการ หลังจากจัดการเสร็จจะไปอยู่เจียงเป่ยสักหน่อย” “คุณปู่ ในเมื่อคุณปู่จะมาเจียงเป่ย งั้นหนูบอกข่าวดีคุณปู่ล่วงหน้าดีกว่า” “ข่าวดีอะไรหรอ?” “พี่สะใภ้ที่พวกเราคิดว่าเสียไปเมื่อสามปีก่อนกลับมาแลวค่ะ ถึงเธอจะสูญเสียความทรงจำ แต่แค่กลับมาก็เป็นเรื่องที่ดี” “……” “คุณปู่คะ ปู่ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันคือปาฏิหาริย์หรอคะ? ตอนแรกปู่บอกว่าศพพี่สะใภ้เผาเรียบร้อยแล้ว เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงล่ะ?” “เสียวเป่า ปู่ไม่ได้สนมาหลายปีแล้ว เรื่องพวกนี้น่ะปู่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่พี่ชายหนูแคร์พี่สะใภ้ขนาดนั้น เธอกลับมาได้ก็เป็นเรื่องที่ดี” “หลังจากพี่สะใภ้กลับมา พี่ยิ้มขึ้นมาเลยล่ะค่ะ ไม่ได้หลีกหนีผู้คนอย่างเมื่อก่อนแล้ว” คุณปู่โม่ “พี่สะใภ้หนูฟื้นคืนความทรงจำแล้วหรอ?” โม่เสียวเป่าส่ายศีรษะ “ยังค่ะ แม้แต่หนูเธอก็จำไม่ได้” “อืม รู้แล้วล่ะ” คุณปู่โม่ถอนหายใจแล้วพูดอีก “ดึกแล้ว รีบกลับบ้านเถอะ กลับมาแล้วก็รีบพักผ่อนหน่อยล่ะ” โม่เสียวเป่า “คุณปู่ ปู่รู้ได้ไงว่าหนูยังไม่ได้กลับบ้าน?” “……” คุณปู่โม่อึ้งไปเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “ปู่ฟังเสียงออกน่ะ รวมถึงเด็กซนแบบหนูน่ะไม่กลับบ้านไปนอนตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้หรอก” เขาไม่บอกโม่เสียวเป่าแน่นอนว่าเขาอยู่ชั้นล่างบ้านจ้านเนี่ยนเป่ย นั่งอยู่ในรถมองโม่เสียวเป่าออกไป หลังจากวางสายจากโม่เสียวเป่า คนที่คุณปู่โม่นัดมาเจอก็มาถึงแล้ว เขาให้คนขับรถเปิดประตู จ้านเนี่ยนเป่ยนั่งเบาะหลังข้างเขา คุณปู่โม่ถาม “เรื่องที่ฉันให้นายสืบว่ายังไงบ้าง?” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “ไม่มีต้นสายปลายเหตุครับ” คุณปู่โม่พูด “เรื่องนี้ถ้าสืบหาไม่เจอ เราก็จะกำจัดกู้เจิ้งเต๋อไม่ได้ ถ้ากำจัดกู้เจิ้งเต๋อไม่ได้ ความลับนั้นก็จะเผยสู่สาธารณะได้ตลอดเวลา” จ้านเนี่ยนเป่ยเข้าใจความร้ายแรงของเรื่องนี้ดี แต่การสืบเรื่องที่ไม่มีเบาะแสสักนิดมันไม่ใช่เรื่องง่าย คุณปู่โม่พูดอีก “ทุกวันนี้การเผยแพร่ข่าวในอินเตอร์เน็ตมันเร็วมาก ถ้าข่าวนั้นหลุดออกไป ไม่ว่าเราจะพยายามแค่ไหนก็อุดรูไม่ได้หรอก” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “ผมจะพยายามครับ” กู้เจิ้งเต๋อสมัครอีเมลหนึ่ง เขียนอีเมลหนึ่งที่เซ็ตเวลาส่งไว้ มีความเป็นไปได้ว่าหลังจากเขาตายข่าวนี้ก็จะเผยออกไป ที่เหมือนวิธีการนี้มีเยอะมาก จ้านเนี่ยนเป่ยให้แผนกไอทีไปสืบหาไม่ได้ เรื่องนี้มันมีระดับความยากที่ตายตัว แต่ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เพื่อคนที่พวกเขาต้องปกป้อง เขาจะต้องสืบหาอย่างเต็มที่ที่สุด แค่หาวิธีการที่กู้เจิ้งเต๋อใช้ในการแฉเรื่องนั้น การจัดการกู้เจิ้งเต๋อสำหรับพวกเขามันไม่ใช่เรื่องยากเลย และกู้เจิ้งเต๋อในตอนนี้กำลังฝันหวาน ฝันเห็นตัวเองมีเงินทอง มีอำนาจอิทธิพล และตระกูลกู้จะมีสถานะทางสังคมที่มันโหยหามานาน