ตอนที่ 276 วางแผนไว้ล่วงหน้า

ต๭นที่ 276 วางแผนไว้ล่วงหน้า เพราะอยากดูแลเหยาเหยาน้อยให้ดีกว่านี้ เพราะอยากฟื้นคืนความทรงจำไวๆ เพราะอยากกลับไปอยู่ข้างๆโม่ข่ายและเหยาเหยาน้อยในฐานะคุณนายโม่...... ความตั้งใจในการเลิกยาของกู้เหยานั้นแข็งแกร่งกว่าสิ่งใด ดำเนินการต่อเนื่องมาหลายวัน เธอแทบจะไม่อยากยาซ้ำอีก สภาพจิตใจนั้นดีขึ้นมาก อีกสองสามวันก็จะเป็นวันเด็กแห่งชาติแล้ว เสื้อผ้าที่กู้เหยาทำให้เหยาเหยาน้อยมาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว เพราะเป็นครั้งแรกที่ทำชุดให้ลูกสาวตัวเอง ความตั้งใจของกู้เหยานั้นยากที่จะจินตนาการได้ ทุกการเย็บนั้นคือหยาดเหงื่อของเธอ เธอทำกระโปรงตัวน้อยสวยงามขึ้นมาสองตัว ทำชุดสูทเล็กขึ้นมาหนึ่งชุด แบบนี้เหยาเหยาน้อยจะได้เลือกได้เยอะขึ้นมาหน่อย ได้เป็นทั้งเจ้าหญิงตัวน้อยที่งดงาม และเป็นทอมบอยที่หล่อเหลาได้ด้วย กู้เหยาหยิบเสื้อผ้าที่ทำเสร็จขึ้นมาดู แทบจะจินตนาการท่าทางน่ารักของเหยาเหยาน้อยตอนสวมชุดพวกนี้ออกเลย ทุกครั้งที่คิดว่าเหยาเหยาน้อยคือคนที่ตัวเองเป็นคนคลอดออกมา ในใจกู้เหยาก็รู้สึกมีความสุขและอบอุ่นอย่างต่อเนื่อง เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีลูกของตัวเองคือเหยาเหยาน้อย ขณะที่กู้เหยากำลังคิดอะไรเพลินๆ โทรศัพท์ที่วางข้างตัวก็ดังขึ้นมา เธอได้สติกลับมามองชื่อที่คุ้นเคยอย่างมากปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์สองคำ——คุณพ่อ เธอไม่อยากรับโทรศัพท์ แต่พอคิดไปคิดมาก็อยากรู้ว่ากู้เจิ้งเต๋อมีอะไรจะคุยกับเธอ เธอจึงรับสาย พอรับสายก็ได้ยินเสียงกู้เจิ้งเต๋อที่เป็นห่วงเหลือกิน “เหยาเหยา พ่อกลับมาแล้ว ลูกไม่อยู่ที่บ้าน ไม่อยู่ที่บริษัท ลูกไปไหน? พ่อเป็นห่วงลูกมาก” ถ้าไม่รู้ว่าถูกวางยา กู้เหยาคงถูกท่าทางใจดีของกู้เจิ้งเต๋อหลอกอย่างแน่นอน เมื่อก่อนทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแบบนี้ของกู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยาจะรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก ถึงจะสูญเสียความทรงจำ สูญเสียทุกอย่าง แต่ก็ยังมีคุณพ่อที่คอยอยู่ข้างกายเป็นห่วงตัวเอง คอยให้พลังตัวเองแบบนี้ ได้ยินเสียงกู้เจิ้งเต๋อในวันนี้ กู้เหยาแค่รู้สึกว่ามันจอมปลอมมากที่สุด เธอไม่อยากแม้แต่จะพูดตอบเขา “เหยาเหยา เป็นอะไร? ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” กู้เจิ้งเต๋อถามคำถามเป็นชุดอย่างเป็นห่วงกู้เหยา กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆแล้วพูด “ไม่เป็นอะไรค่ะ มีเรื่องอะไรหรอคะ?” ความเย็นชาของกู้เหยาพิสูจน์การคาดการณ์ในใจของกู้เจิ้งเต๋อ เมื่อสองสามวันก่อนกู้เหยาเคยโทรมาคุยเรื่องยา เธอน่าจะรู้แล้วว่าเขาให้ยาผสมมอร์ฟีนกับเธอ อยากจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ กู้เจิ้งเต๋อพูดอีก “เหยาเหยา พ่อกลับมาแล้ว ลูกควรกลับบ้านแล้วหรือเปล่า?” กู้เหยาคิดสักพัก ยังมีบางเรื่องที่เธอควรจะถามต่อหน้ากู้เจิ้งเต๋อ เงียบไปนานสักพักก่อนพูดขึ้น “เดี๋ยวกลับไปค่ะ” กู้เหยานำเสื้อผ้าใหม่ที่ทำให้เหยาเหยาน้อยไปซักและตากก่อน แล้วค่อยมาเก็บของง่ายๆเตรียมกลับไปหากู้เจิ้งเต๋อ ตอนกลับไป อยู่ที่หน้าประตูกู้เหยาก็ได้กลิ่นหอมของซุปตุ๋น เหมือนเมื่อก่อนบ่อยครั้งตอนที่กลับบ้าน เมื่อก่อนตอนที่ได้กลิ่นหอมเช่นนี้ เธอจะมีความสุขมาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเพียงอย่างเดียวคือกู้เจิ้งเต๋อจงใจหาผลประโยชน์จากเธอ ไม่ได้เป็นห่วงเธอจากใจจริง และคนที่รอเธออย่างโม่ข่ายและหลินเชี่ยนเชี่ยน เธอกลับรู้สึกว่าพวกเขาเป็นห่วงเธอจากใจจริง คนทั้งสองฝ่ายให้ความรู้สึกแก่เธอต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทุกคนล้วนบอกว่าสัมผัสที่หกของผู้หญิงมันแม่นยำมาก กู้เหยาก็มั่นใจในสัมผัสที่หกของตนอย่างมาก เหมือนกับครั้งแรกที่เธอเห็นเหยาเหยาน้อยแล้วรู้สึกคุ้นเคย “เหยาเหยา กลับมาแล้วหรอ” กู้เจิ้งเต๋อทักทายเธอ “อืม” เหยาเหยาพยักหน้า ไม่อยากจะพูดอะไรที่ไม่จำเป็น “พ่อตุ๋นซุปที่หนูชอบมากที่สุดด้วย และเตรียมกับข้าวที่หนูชอบสองอย่าง นั่งก่อนแป๊ปเดียว พ่อไปผัดเสร็จก็ทานได้แล้ว” หลังจากพูดจบ กู้เจิ้งเต๋อก็หันร่างเข้าไปในห้องครัว กู้เจิ้งเต๋อเหมือนกับไม่รู้ถึงความผิดปกติของอารมณ์กู้เหยาเลยสักนิด แถมยังปฏิบัติกับกู้เหยาด้วยท่าทางใจดีสนิทสนมเหมือนสามปีที่ผ่านมา ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่ากู้เหยากำลังสงสัยเขา เพราะรู้ถึงความสงสัยในใจกู้เหยา เขาจึงควรจะเล่นละครอย่างเต็มที่ แค่กู้เหยาไม่ฟื้นคืนความทรงจำ เขาก็จะมีโอกาสในการหลอกใช้กู้เหยาได้ ใช้เธอจัดการกับโม่ข่าย เขาไม่ได้จะยอมรับเรื่องการวางยาในตอนนี้ แต่รอให้กู้เหยาเอ่ยปากถามก่อน แค่กู้เหยาเอ่ยปากถาม เขาก็จะมีโอกาสทำให้กู้เหยาเชื่อใจเขาร้อยเปอร์เซ็นอีกครั้ง กู้เจิ้งเต๋อตักซุปหนึ่งถ้วยให้กู้เหยา ส่งให้กับมือกู้เหยาด้วยตัวเองและพูดขึ้น “เหยาเหยา พ่อรู้ว่าหนูไม่หิว ดื่มซุปสักถ้วยก่อนนะ” กูเหยาไม่รับซุปมา จ้องมองกู้เจิ้งเต๋อนิ่งๆแล้วถาม “ทำไมคุณต้องเอายาเสพติดให้ฉันกิน?” กู้เหยาไม่ได้เรียกเขา น้ำเสียงที่พูดก็เย็นชา กู้เจิ้งเต๋อรู้ว่ากู้เหยาเชื่อเรื่องที่เขาวางยาเธอ แต่ก็ไม่เป็นอะไร เรื่องนี้เขาเตรียมตัวตอบมาอย่างดี กู้เจิ้งเต๋อแสร้งทำท่าทางขมขื่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รู้แล้วหรอ? โม่ข่ายเป็นคนบอกใช่ไหม?” ไม่รอให้กู้เหยาพูด กู้เจิ้งเต๋อก็พูดต่อ “เดิมทีพ่ออยากจะปกปิดลูกมาตลอด แต่ดูเหมือนว่าจะปิดไม่มิดแล้ว” “ปิดบังหรอ?” กู้เหยาพูดอย่างสะเทือนอารมณ์ “พ่อปิดบังได้ชั่วคราว ปิดบังได้ตลอดชีวิตไหม?” กู้เจิ้งเต๋อพูดอีก “เหยาเหยา รู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงต้องวางยาลูก? จำได้ไหมว่าลูกนอนบนเตียงผู้ป่วยมาปีหนึ่ง?” กู้เหยาจำได้แน่นอน ในตอนนั้นแม้แต่จะลงเตียงมาเดินก็ยังเป็นปัญหา สติก็ไม่ชัดเจนมากเท่าไร เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินวนอยู่ในประตูนรก “ลูกคิดว่าป่วยจริงๆหรอ?” กู้เจิ้งเต๋อส่ายศีรษะ เอามือกุมหน้าอกแล้วพูด “เหยาเหยา มันไม่ใช่ ลูกไม่ได้ป่วย ลูกถูกคนฉีดยาชนิดหนึ่งเข้าไป” กู้เหยาอึ้งไปแล้วถาม “ยาอะไร?” กู้เจิ้งเต๋อกัดฟัน สีหน้าท่าทางยิ่งเจ็บปวด นานสักพักกว่าเสียงแหบพร่าจะพูดขึ้น “หลังจากถูกฉีดยา มีโอกาสตายห้าสิบเปอร์เซ็น มีโอกาสสูญเสียความทรงจำห้าสิบเปอร์เซ็น” ได้ยินกู้เจิ้งเต่อพูด กู้เหยาก็ตกตะลึงมากเหลือเกิน นานมากกว่าจะได้สติกลับมาแล้วพูดขึ้น “ที่หนูสูญเสียความทรงจำในอดีต ไม่ใช่เพราะป่วยเลยลืมเรื่องพวกนั้น แต่เป็นเพราะถูกคนฉีดยา?” ในตอนนั้นเธอน่าจะท้องเหยาเหยาน้อยอยู่ บางทีอาจจะกรีดท้องเอาเหยาเหยาน้อยออกมาจากท้องเธอในตอนนั้นล่ะมั้ง ใครกันแน่ที่เป็นคนลงมือโหดเหี้ยมแบบนี้กับเธอ? กู้เจิ้งเต๋อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและมีเหตุผล “ใช่” กู้เหยาถามอีก “ใคร? ทำเพื่ออะไร?” “เพราะราเป็นครอบครัวคนธรรมดา เราเข้ากับตระกูลโม่ไม่ได้ คนในตระกูลโม่แค่ให้ลูกท้องเฉยๆ พอเด็กคลอดออกมา ลูกที่เป็นแม่ก็ไม่มีค่าไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว” กู้เจิ้งเต๋อพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น พูดจบก็ตบตัวเองอย่างแรง พูดไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย “เหยาเหยา พ่อผิดเอง พ่อมันไม่มีประโยชน์ ทำให้ลูกต้องมาทรมานกับความทุกข์ขนาดนี้”