ตอนที่ 277 คนขับแท็กซี่ที่แปลกๆ

ต๭นที่ 277 คนขับแท็กซี่ที่แปลกๆ กู้เจิ้งเต๋อน้ำตาไหลพูดต่อ “คนตระกูลโม่อยากได้เด็ก และไม่อยากให้เด็กรู้ว่าตัวเองมีแม่ที่ฐานะธรรมดาแบบนี้ วิธีการที่ดีที่สุดคือให้ลูกตาย ใช้วิธีฉีดยาที่ใช้จัดการกับพวกสายสืบของกองทัพทหารประเทศ A จุดประสงค์ของพวกมันคือให้ลูกตาย แต่ลูกโชคดีมากไม่ตาย รอดมาได้” กู้เจิ้งเต๋อพูดด้วยน้ำเสียงน่าประทับใจ กู้เหยาฟังแล้วหวั่นไหวอย่างอดไม่ได้ แต่พอคิดอีกครั้ง ถ้าเป็นอย่างที่กู้เจิ้งเต๋อพูดจริงๆ โม่ข่ายจะอยากเข้าใกล้เธอทำไม? จะอยากบอกเธอทำไมว่าเหยาเหยาน้อยคือลูกของเรา? ถ้าคนในตระกูลโม่อยากได้แค่เด็กจริงๆ ฐานะตำแหน่งอย่างโม่ข่ายต้องการผู้หญิงแบบไหน? แค่เขาต้องการ ก็มีผู้หญิงที่จะคลอดลูกให้เขาเป็นโหล ทำไมต้องเป็นเธอด้วย? ความสงสัยราวกับคลื่นลูกใหญ่ภายในใจกู้เหยา ไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกมา เธอมองกู้เจิ้งเต๋ออย่างสงบนิ่ง เห็นเพียงแววตาระยิบระยับของเขาที่ไม่กล้าจ้องมองเธอ กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆแล้วถาม “แล้วเรื่องที่แม่ตายเพราะคุณ มันเกิดอะไรขึ้น?” กู้เจิ้งเต๋อไม่คาดคิดมาก่อนว่าจู่ๆกู้เหยาจะถามเหตุผลที่แม่เสียชีวิต ตื่นตระหนกภายในใจเล็กน้อย แต่ก็รีบสงบขึ้นมา เขาเป็นคนที่เจ้าเล่ห์มากคนหนึ่ง เพียงแป๊ปเดียวก็คิดวิธีตอบได้ เขาเช็ดน้ำตาแล้วพูดอย่างเจ็บปวด “เหยาเหยา ลูกยอมเชื่อคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง มากกว่าเชื่อใจพ่อหรอ?” กู้เหยา “……” กู้เหยายอมรับว่าตัวเองเชื่อใจโม่ข่ายและหลินเชี่ยนเชี่ยนมากกว่านิดหน่อย แต่เธอไม่พูดออกไป เธอยังกังวลว่าตัวเองจะปฏิบัติต่อกู้เจิ้งเต๋อไม่ยุติธรรม เห็นว่ากู้เหยาไม่พูดอะไร กู้เจิ้งเต๋อรู้ถึงความลังเลของเธอ จึงพูดอีก “ในเมื่อลูกไม่เชื่อพ่อ พ่อก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่พ่ออยากบอกลูกว่าไม่ว่าลูกจะไปที่ไหนก็อย่าลืมว่าพ่อจะเป็นที่หลบภัยของลูกตลอดไป” พูดจบ กู้เจิ้งเต๋อก็ลุกขึ้นออกไป พอเดินไปสองก้าวร่างก็เซเกือบล้มลงที่พื้น ราวกับว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส เห็นท่าทางของกู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยาก็ไม่มีกระจิตกระใจจะซักถามต่อ เธอเป็นคนที่ไม่มีความทรงจำ เกี่ยวกับเรื่องในอดีตนั้นก็เป็นการคาดเดาและฟังคนอื่นพูดมา ความจริงเธอไม่รู้เลย แต่ถ้าอยากแน่ใจความจริงของเรื่องพวกนั้น อยากรู้ว่าสามปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น ทำได้เพียงฟื้นคืนความทรงจำในอดีตเท่านั้น แต่สำหรับอดีต เธอไม่รู้อะไรเลย เธอจะไปหามันได้อย่างไร? สำหรับอดีตของเธอ คุณพ่อกู้เจิ้งเต๋อก็ปิดปากเงียบไม่พูด หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดออกมาเยอะมาก พูดเรื่องที่พวกเธอเติบโตที่ปักกิ่ง ถ้าอย่างนั้นเธอสามารถไปสืบเรื่องราวจากหลินเชี่ยนเชี่ยนได้ไหม กลับไปที่ปักกิ่งดู แบบนั้นก็อาจจะได้อดีตเธอกลับมา หลังจากมีความคิดเช่นนี้แล้ว กู้เหยาก็รีบไปหาหลินเชี่ยนเชี่ยนอย่างหมดความอดทนแล้ว ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ เธอก็จะต้องยืนยันให้ได้ …… ในขณะเดียวกัน โม่ข่ายก็เพิ่งฟังบทสนทนาระหว่างกู้เจิ้งเต๋อและกู้เหยาจบ สายตาอันยากจะคาดเดาราวกับมีเมฆครึ้มปกคลุมอยู่ เกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งเมื่อคาดเดาเรื่องที่กู้เหยาถูกฉีดยาที่อาจทำให้เสียชีวิตได้ หลังจากแน่ใจแล้วก็มีความรู้สึกแย่และซับซ้อน กู้เหยาของเขา ถ้าโชคไม่ดี ก็เป็นไปได้ว่าจะเสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อนจริงๆ จากเขาและเหยาเหยาไปตลอดกาล เขาคิดเพียงเรื่องที่กู้เหยาได้รับความเจ็บปวดทรมาน หัวใจเหมือนถูกคนฉีกออก เจ็บจนเลือดออก กู้เหยาที่ได้ประสบกับแผนการอันน่ากลัวพวกนั้น เธอจะต้องหมดหนทางและหวาดกลัวมากแค่ไหน เขารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์กู้เหยา นิ้วกำลังจะกดโทรออกก็หยุดนิ่งไป......ตอนนี้เธอคงไม่อยากรับสายใคร หลังจากครุ่นคิด โม่ข่ายก็ไม่ได้โทรหากู้เหยา แต่โทรหาเซียวหนิงอี้แทน “กู้เหยาถูกฉีดยาที่พวกนายพูด รีบคิดหาวิธีแก้ไขให้เร็วที่สุด” โม่ข่ายให้คนเอากู้เจิ้งเต๋อกลับไป ไม่ได้ห้ามให้กู้เหยาไปเจอเขา เพราะอยากจะได้ยินข้อมูลที่อยากฟังจากปากกู้เจิ้งเต๋อ โม่ข่ายได้รับข้อมูลที่ตัวเองอยากได้แล้ว และได้ยินที่กู้เจิ้งเต๋อมันใส่ร้ายพวกเขาด้วย ที่จริงก็ไม่ถือว่าเป็นการใส่ร้ายทั้งหมด ไม่แน่ว่าความคิดคุณปู่เขาที่น่าเคารพนั้น เป็นอย่างที่กู้เจิ้งเต๋อพูดทั้งหมด ในวันนี้เขาแค่กังวล ถ้ากู้เหยาเชื่อกู้เจิ้งเต๋อล่ะก็...... เหลียงฮุ่ยอี๋เคาะประตูเข้ามา ขัดจังหวะความคิดของโม่ข่าย “ประธานโม่ การประชุมจะเริ่มแล้ว” โม่ข่ายพยักหน้า ควบคุมสายตาอารมณ์อันซับซ้อนนั้นไว้ “โอเค” …… กู้เหยาออกมาจากบ้าน เดินออกมาจากเขตชุมชนไปโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง เตรียมไปหาหลินเชี่ยนเชี่ยนที่สตูดิโอ จะว่าไปก็โชคดีมากเหมือนกัน เมื่อก่อนถนนเส้นนี้หารถแท็กซี่ได้ยากมาก ในวันนี้เพิ่งออกมาจากเขตชุมชนก็มีแท็กซี่ขับมาช้าๆ ราวกับรอเธออยู่โดยเฉพาะ ขึ้นรถมา กู้เหยาก็บอกสถานที่ และมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ในหัวสมองก็คิดอะไรต่างๆมากมาย หลังจากกลับมาที่เจียงเป่ย คนที่เธอคบค้าสมาคม การพูดคุย รวมๆแล้วเยอะกว่าเธอเมื่อสามปีก่อนมาก ความรู้สึกแบบนี้มันดีมาก ไม่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนแปลกประหลาดอีก ไม่เหมือนแต่ก่อนอีกที่ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางคนมากมาย ก็รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ขณะที่กู้เหยาตกอยู่ในห้วงความคิด รถก็เบรกกะทันหัน ทำให้เธอที่ไม่ได้รัดเข็มขัดที่เบาะหลังพุ่งตัวไปข้างหน้ากระแทกหลังเบาะหน้าแล้วเด้งกลับ เธอลูบศีรษะที่กระแทกจนเจ็บ กำลังจะพูดอะไร คนขับรถที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็ทำท่าไม่ให้ส่งเสียง แล้วยกกระดาษ A4 ที่มีตัวหนังสือให้เธอดู ——คุณหญิงกู้ อย่าเพิ่งพูดอะไร ให้มองลงไป บนร่างกายคุณมี GPS ตามตัวดักฟังอยู่ ทุกคำพูดและการกระทำของคุณถูกคนอื่นควบคุมอยู่ ถ้าไม่เชื่อก็ถอดเครื่องรางบนตัวคุณออกมาดูสิ “ฉัน......” ทำไมต้องเชื่อคุณด้วย? กู้เหยาพูดออกไปแค่คำเดียว ก็กลืนคำพูดกลับลงไปอย่างฝืนทน เธอเหลือบมองสำรวจคนขับรถอย่างเงียบๆ อยากรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ได้อย่างไรว่าในตัวเธอมีเครื่องดักฟังอยู่ อยากรู้ว่าจะบอกเธอทำไม? แต่คนขับรถแท็กซี่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แววตาสงบนิ่ง ราวกับเป็นคนที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี กู้เหยากัดริมฝีปาก มือที่สั่นเล็กน้อยถอดเครื่องรางบนลำคอที่เหยาเหยาน้อยให้เธอมาด้วยความรู้สึกที่กังวลและขัดแย้งกัน หลังจากถอดออกมา เธอก็กำเครื่องรางไว้ในมือแน่น ในใจสั่นไหวไม่กล้าเปิดมันออกมา เพราะเธอกำลังหวาดกลัว ถึงเหตุผลจะบอกเธอว่าเธอไม่สามารถเชื่อใจโม่ข่ายได้ร้อยเปอร์เซ็น เธอความรู้สึกของเธอเอนเอียงไปทางโม่ข่าย เชื่อใจเขาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าในเครื่องรางมีเครื่องดังฟังจริงๆ แสดงว่าโม่ข่ายหลอกใช้เหยาเหยาน้อย หลอกใช้ความชอบที่เธอมีต่อเหยาเหยาน้อย......ความร้ายกาจของผู้ชายคนนั้นยากที่จะจินตนาการ กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ แกะเครื่องรางออกมาด้วยมือที่สั่น พลิกดูในเหล็กก้อนนั้น พบว่ามีอุปกรณ์เล็กๆอยู่จริงๆ