已经是第一章了
ตอนที่ 278 ความรู้สึกที่สับสนของเธอ
ตนที่ 278 ความรู้สึกที่สับสนของเธอ
กู้เหยาจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยถามโม่ข่ายอย่างไม่ล้อเล่นว่าเขาจับตามองเธออยู่ใช่ไหม คำตอบในตอนนั้นเขาคือ——ใช่!
เขายังถามอีกว่าเธออยากจะจับเขาไหม?
คำตอบเธอก็คือ——อยาก
ในตอนนั้น เธอคิดว่าเขากำลังล้อเธอเล่น ในใจก็รู้สึกมีความสุขเกินบรรยาย ในวันนี้คิดแล้วก็เหลือเพียงความตื่นตระหนกตกใจ
กู้เหยาหลับตาลง กำหมัดแน่น พยายามสงบอารมณ์ หลังจากผ่านไปนานสักพัก เธอก็ใส่เครื่องรางไว้ในคอเหมือนเดิม
นี่คือของขวัญชิ้นแรกที่ลูกสาวเธอเหยาเหยาน้อยเป็นคนให้ ถึงเบื้องหลังคนที่สั่งให้เหยาเหยาทำจะมีแรงจูงใจลับๆ เธอก็ยังจะใส่เครื่องรางไว้
หลังจากใส่เครื่องรางเสร็จแล้ว กู้เหยาก็พูด “รบกวนขับไปส่งที่สตูดิโอเสื้อผ้ากู้หลินที่ถนนฝูซิงหน่อยนะคะ”
โม่ข่ายอยากจะติดตามเธอ เธอก็ให้เขาติดตาม
เธออยากจะดูว่าเขาอยากจะได้อะไรจากคนไม่มีอดีตอย่างเธอ?
ไม่นาน รถก็ขับมาจอดหน้าสตูดิโอของหลินเชี่ยนเชี่ยน รถจอดนิ่งแล้ว กู้เหยายังไม่ลงจากรถ สายตามองใบหน้าคนขับรถจากกระจกเงียบๆ
เธออยากถามว่าคนขับรถเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงรู้ว่าโม่ข่ายใส่เครื่องดักฟังไว้ที่เครื่องรางเธอ? ทำไมถึงอยากบอกเธอ?
ดูเหมือนจะรู้ว่ากู้เหยามีคำถามพวกนี้ คนขับรถจึงส่งกระดาษหนึ่งแผ่นให้กู้เหยาบอกว่า “เดินช้าๆนะครับ ลงรถก็ระวังความปลอดภัยด้วย”
กู้เหยางจากรถไป ก็เปิดข้อความดู ในนั้นเขียนอยู่สองประโยค——ผมเป็นใครไม่สำคัญ ทำไมถึงบอกคุณก็ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือคุณต้องมองคนรอบข้างให้ดี
สองประโยคเรียบง่ายนี้ อ่านไปก็ไม่ได้อะไร ไม่ได้เผยข้อมูลที่กู้เหยาอยากรู้สักนิด
กู้เหยาหันศีรษะกลับไป รถแท็กซี่ก็หายไปแล้ว ราวกับคนที่ให้ข้อความเธอเมื่อครู่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน เป็นแค่ภาพลวงตาของเธอเท่านั้น
กู้เหยาผ่อนคลายสีหน้า พยายามทำให้ตัวเองดูอารมณ์ดีมากที่สุด แล้วจึงเดินเข้าไปในสตูดิโอของหลินเชี่ยนเชี่ยน
หลินเชี่ยนเชี่ยนกำลังสื่อสารกับดีไซน์เนอร์ปัญหาการออกแบบนิดหน่อย กู้เหยาฟังอยู่ข้างๆ ไม่ได้ส่งเสียงรบกวน
จนกระทั่งหลินเชี่ยนเชี่ยนยุ่งเสร็จแล้ว หันศีรษะกลับมาถึงเห็นเธอ “เหยาเหยา มานานหรือยัง? ทำไมไม่เรียกฉัน?”
“เพิ่งมาถึง” กู้เหยายิ้ม
หลินเชี่ยนเชี่ยนกอดกู้เหยาอย่างอบอุ่นหนึ่งทีแล้วพูด “นี่มันเวลาอาหารเย็นแล้ว ฉันเลี้ยงข้าวเธอดีกว่า”
กู้เหยาพยักหน้า “โอเค”
หลินเชี่ยนเชี่ยนพากู้เหยาไปเลี้ยงที่ร้านอาหารหม้อไฟที่เมื่อก่อนพวกเธอไปด้วยกันบ่อยๆแถวนี้ สามปีกว่า ร้านหม้อไฟก็เปลี่ยนโฉมใหม่หมดเลย พนักงานก็เปลี่ยนใหม่หมด ไม่มีใครรู้จักพวกเธอ
หลังจากหลินเชี่ยนเชี่ยนถามความเห็นของกู้เหยาแล้ว เธอก็สั่งอาหารที่เมื่อก่อนกู้เหยาชอบทาน จากนั้นก็เริ่มเม้าท์กัน
เธอพูด “เหยาเหยา ช่วงนี้เธอกับคุณชายโม่เป็นยังไงบ้าง?”
กู้เหยาพยักหน้า “ก็ดีมาก”
ถ้าวันนี้ไม่ได้รู้เรื่องอันไม่คาดคิดพวกนั้น ความสัมพันธ์เธอกับโม่ข่ายก็ดีมากๆ
ทุกคืนพาเหยาเหยาเข้านอน ทุกเช้าลืมตาขึ้นมาก็เห็นโม่ข่ายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างหน้าต่าง เหมือนกับสามีภรรยาทั่วไปใช้ชีวิตน่ะ
หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดอย่างพอใจ “เหยาเหยา เห็นพวกเธอได้อยู่ด้วยกันเป็นอย่างดี ฉันก็ดีใจแทนเธอมากเลย”
เหยาเหยายิ้มแล้วพูด “ฉันนึกความทรงจำในอดีตไม่ออก คงใช้ชีวิตไม่เหมือนเมื่อก่อน มันคือสิ่งที่ฉันเสียดาย”
ที่กู้เหยามาหาหลินเชี่ยนเชี่ยนในวันนี้คืออยากจะรู้เรื่องในอดีต พูดไปพูดมาเธอก็เปิดประเด็นหัวข้อเรื่องความทรงจำ
หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดขึ้นอีก “เหยาเหยา ฉันเข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอนะ เหมือนพวกเราตอนนี้ไง ถึงจะนั่งคุยกัน แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเธอยังไม่ปล่อยวาง ฉันจะระมัดระวังกับเธอด้วยเหมือนกัน”
หลินเชี่ยนเชี่ยนเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมาอยู่เสมอ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น โดยเฉพาะต่อหน้ากู้เหยา เธอไม่ปิดบังนิสัยและความรู้สึกที่แท้จริงเลย
เธอระมัดระวังกับกู้เหยา เพราะกังวังว่ากลัวพูดอะไรไปกระตุ้นกู้เหยาแล้วทำให้เธอตกใจกลัวหนีไป
กู้เหยาเม้มปากยิ้มบางๆ “เธอบอกว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอที่สุดไม่ใช่หรอ อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ไม่ต้องระมัดระวังหรอก ไม่แน่ว่าฉันอาจจะคิดอะไรขึ้นมาได้?”
“ก็จริงนะ” หลินเชี่ยนเชี่ยนพยักหน้าแล้วพูด “เธออยากรู้อะไรก็ถามฉันเถอะ รับประกันว่าจะพูดทุกอย่างที่รู้”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองอยากรู้อะไร?” กู้เหยายิ้มอย่างรู้สึกผิด “ถ้าเธอไม่รังเกียจฉัน รบกวนเธอเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังหน่อย ยิ่งละเอียดเท่าไรยิ่งดี”
“ฉันจะไปรังเกียจเธอได้ไง” หลินเชี่ยนเชี่ยนกรอกตาใส่กู้เหยาอย่างไม่พอใจแล้วพูด “ฉันรังเกียจแค่เฉิงสวี้หยางของฉัน ไม่รังเกียจเธอหรอก”
ทุกประโยคที่หลินเชี่ยนเชี่ยนพูด กู้เหยาสังเกตแววตาของเธอ ทุกครั้งที่เธอพูดก็จะสบตากับกู้เหยา ไม่คลุมเครือเลย ดูแล้วไม่เหมือนเธอกำลังพูดโกหก
หลินเชี่ยนเชี่ยนเล่าเรื่องราวในอดีตอย่างตั้งใจ ละเอียดถึงที่ว่าบ้านอยู่ที่ไหน ตอนประถม มัธยม มหาลัยเรียนโรงเรียนอะไร ทุกอย่างพูดได้อย่างชัดเจน กู้เหยาแอบจำไว้ในใจ
ในขณะเดียวกันก็จำกู้ซินผู้น่ารังเกียจและน่าสงสารที่หลินเชี่ยนเชี่ยนเล่าให้ฟังอย่างแน่วแน่
ถ้าไม่มีทางฟื้นคืนความทรงจำที่ดีได้เร็วๆ ถ้าเช่นนั้นกู้ซินอาจจะเป็นช่องโหว่ที่อาจะทำให้เธอมีความทรงจำกลับคืนมาได้ก็ได้?
ในใจกู้เหยามีความคิดแบบนี้ แต่ไม่ได้พูดออกไป เธอทานหม้อไฟกับหลินเชี่ยนเชี่ยนอย่าง “มีความสุข”
ทานหม้อไฟไปครึ่งเดียวโม่ข่ายก็โทรมาถามว่าเธออยู่ที่ไหน?
เขารู้อยู่แล้วว่าเธออยู่ที่ไหน แต่แกล้งทำเป็นถามเธอ กู้เหยาก็คล้อยตามโดยไม่ได้เผยไต๋ออกไป
หลังจากลงตึกมา สิ่งแรกที่กู้เหยาเห็นคือโม่ข่ายที่ยืนรอเธออยู่ เขายืนพิงข้างรถเบนท์ลีย์อันน่าสะดุดตาคันนั้น สายตามองที่ใดสักที่อย่างเงียบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่
คนที่เดินผ่านไปมาก็ทำได้เพียงมองเขา บางคนก็เข้ามาทักทายเขา แต่ก็ไม่มีใครที่ดึงดูดความสนใจเขา หลังจากโดนปฏิเสธก็เดินจากไปอย่างขุ่นเคือง
“คุณชายโม่ กู้เหยาของคุณอยู่นี่แล้ว คุณกำลังมองอะไรอยู่น่ะ?” หลินเชี่ยนเชี่ยนโบกมือให้โม่ข่าย เอ่ยตะโกนเสียงดัง
สายตาโม่ข่ายมองมา ปกปิดสายตาอันซับซ้อนได้ทันเวลา พยักหน้าให้กับหลินเชี่ยนเชี่ยนอย่างมีมารยาท แล้วมองกู้เหยา “ทานอิ่มแล้วหรอ?”
กู้เหยาพยักหน้า “อิ่มแล้วค่ะ”
หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดอย่างมีไหวพริบ “จะเย็นแล้ว เฉิงสวี้หยางตาบ้านั่งคงรอฉันทานข้าวอยู่ที่บ้านแน่ๆ ฉันไม่อยู่กับพวกคุณแล้วนะ”
“เชี่ยนเชี่ยน กลับดีๆนะ” กู้เหยาพูด
หลินเชี่ยนเชี่ยนเพิ่งหันร่างกำลังจะไป ก็ได้ยินคำพูดเป็นห่วงของกู้เหยานี้ จึงกอดเธออย่างแรง “เหยาเหยาสู้ๆนะ! ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้แน่!”
“อืม” กู้เหยายิ้มให้เธอ
เห็นว่าหลินเชี่ยนเชี่ยนเดินไปไกลแล้ว โม่ข่ายก็เอื้อมมอมาจูงกู้เหยา พอสัมผัสถูกนิ้วเธอก็ถูกกู้เหยาหลบ
กู้เหยาเดินไปที่รถก่อน ไม่พูดกับโม่ข่ายแม้แต่ประโยคเดียว
โม่ข่ายแค่รู้สึกว่าเธออาจจะเชื่อคำพูดใส่ร้ายของกู้เจิ้งเต๋อไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่ากู้เหยารู้แล้วว่าเขาแอบดักฟังเธอ
已经是最新一章了
加载中
