ตอนที่ 279 รอเธอเปิดปากถาม

ต๭นที่ 279 รอเธอเปิดปากถาม ระหว่างทาง กู้เหยากับโม่ข่ายไม่มีใครพูดเลย สายตากู้เหยามองตรงไปข้างหน้ารถ สีหน้าสงบนิ่ง ในใจกลับมีความคิดและความหงุดหงิดที่พูดไม่ออก ถ้าไม่ใช่เพราะเหยาเหยาน้อยอยู่ด้วย ถ้าไม่ใช่ว่าอยากจะส่งของขวัญวันเด็กให้กับมือเหยาเหยาน้อยด้วยตัวเอง เธอคิดว่าเธอคงไม่อยากกลับไปบ้านของเขา โม่ข่ายก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เพราะคิดไม่ออกว่าจะอธิบายกับกู้เหยาเรื่องที่กู้เจิ้งเต๋อใส่ความเขาอย่างไรดี พูดให้ถูกต้องก็คือ เขาอธิบายให้กู้เหยาฟังไม่ได้ ถ้ากู้เหยาไม่ยอมพูดกับเขาก่อน เขาพูดขึ้นมาก่อน นั่นก็คือการเผยว่าเขาแอบดักฟังกู้เหยา “กู้เหยา คิดอะไรอยู่หรอ? มีอะไรก็บอกผมได้นะ” เมื่อก่อนตอนพวกเขาคบกันก็จะมักเป็นเธอที่คอยทำลายความเงียบ หลังจากนั้นก็จะเป็นเขา กู้เหยายังคงมองไปข้างหน้า ราวกับว่าไม่ได้ยินที่โม่ข่ายพูด โม่ข่ายรู้สึกหมดหนทาง และไม่ได้ถามต่อ พอขับรถถึงบ้านถึงได้ยินเสียงกู้เหยาถามเบาๆ “โม่ข่าย เมื่อก่อนที่เราคบกัน......มันดีไหม?” กู้เหยาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรไป? ตอนเผชิญหน้ากับกู้เจิ้งเต๋อ เธอสุขุม และมีเหตุมากตลอดเวลา ในสมองเธอคิดพิจารณาได้เป็นปกติ แต่พอเผชิญหน้ากับโม่ข่าย สมองของเธอจะมึนงง ไม่มีทางใจแข็งไปโทษเขาได้เลย เธอถึงขั้นยอมเชื่อใจว่าที่โม่ข่ายดักฟังเธอเพียงแค่อยากรู้ทุกการกระทำและคำพูดของเธอ จะได้ช่วยให้เธอฟื้นคืนความทรงจำ แต่ถ้าเขาคิดเช่นนี้จริงๆ ทำไมบอกเธอให้ชัดเจนไม่ได้? สุดท้ายแล้ว เธอไม่อยากจะโทษเขาที่เขาไม่ขออนุญาตเธอที่รุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอตอนที่เธอไม่รู้ “กู้เหยา——” โม่ข่ายดึงกู้เหยาเข้ามากอดอย่างแรงโดยบังคับ จับมือเธอขึ้นมาแนบตำแหน่งหัวใจของเขา “ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ในหัวใจคุณยังดีไหม? ผมรู้แค่ว่าตอนที่คุณไม่อยู่ข้างผม หัวใจของผมมันว่างเปล่า” หัวใจของเขามันว่างเปล่า แต่หัวใจเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เพียงแต่เธอยังไม่ปล่อยวางความบาดหมางในใจ บางทีเธออาจจะคิดไม่ออกว่าจะพูดกับโม่ข่ายเรื่องเครื่องดักฟังอย่างไรดี กู้เหยาถูศีรษะเบาๆบนหน้าอกโม่ข่าย เงยหน้ามองเขาแล้วพูด “เราเข้าไปกันเถอะ ดึกขนาดนี้แล้ว เหยาเหยาน้อยน่าจะรอแย่แล้ว” “ครับ” กู้เหยาไม่อยากจะพูดหัวข้อนี้ต่อ โม่ข่ายก็ไม่ได้พูดตื้อ จูงมือเธออีกครั้ง กู้เหยาก็ไม่ได้หลบ เขาจึงกุมมือเธอแน่นไม่คิดจะปล่อย ตอนกลับถึงบ้านเล่กำลังเล่นเกมเด็กเป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย เกมเด็กน้อยอย่างเกมซ่อนแอบ เล่ก็ยังเล่นเป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย ไม่เบื่อเลยสักนิด เห็นชายหนุ่มที่เย็นชาเล่นซ่อนแอบเป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็อดไม่ได้ที่จะมองเล่เต็มสองตา เธอมาอยู่ที่โน่หยวนในช่วงเวลาหนึ่งแล้ว ไม่เคยได้ยินเล่พูดสักประโยคเดียว ถ้าไม่รู้จากเหยาเหยาน้อยว่าพี่เล่นั้นพูดได้ แถมยังพูดมากอีกด้วย กู้เหยาจะต้องคิดว่าเขาพูดไม่ได้จริงๆ ชายหนุ่มมักจะทำหน้าตาเย็นชาและระแวดระวังกับทุกคน มีเพียงตอนอยู่กับเหยาเหยาน้อยเท่านั้นถึงจะเห็นความอบอุ่นในแววตาเขา เห็นรอยยิ้มที่เขาเผยออกมาในบางครั้ง เหยาเหยาน้อยไม่มีพี่น้อง มีพี่ชายที่รักเธอขนาดนี้อยู่ข้างกาย กู้เหยาก็วางใจ “พ่อ พี่......” เหยาเหยาน้อยที่ซ่อนอยู่หลังโซฟาก็ทนไม่ไหวพี่เล่ก็หาเธอเจอแล้ว ปีนขึ้นมาแล้วพุ่งมาหาพวกเขา โม่ข่ายอ้ามือออกไปรับเหยาเหยาน้อย เหยาเหยาน้อยกลับไปเข้าสู่อ้อมกอดกู้เหยา ให้สองมือเขาเอื้อมมาคว้าอากาศ กู้เหยารับร่างเล็กของเหยาเหยาน้อยที่พุ่งเข้ามา จูบหน้าผากเธอ แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยา ทานอาหารเย็นยังคะ?” “เหยาเหยาทานอิ่มแล้ว” เหยาเหยาน้อยลูบท้องเล็ก แล้วชี้ไปยังเล่ที่ยืนอยู่ข้างๆ “พี่เล่ทานเป็นเพื่อนเหยาเหยาค่ะ” “อืม เหยาเหยาน้อยเป็นเด็กดีจริง” กู้เหยายิ้มให้กับเล่อย่างสุภพ “ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อยนะ” เล่ไม่ได้พูดตอบ เหยาเหยาน้อยยิ้มหวานมองเล่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่ม “พี่เลไปนอนเถอะ เหยาเหยาก็จะไปนอนเหมือนกัน” ได้ยินคำสั่งของเหยาเหยา เล่ถึงได้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ พยักหน้าแล้วขึ้นไปห้องเขาที่อยู่ข้างบน กู้เหยาลูบศีรษะเหยาเหยาแล้วพูด “เหยาเหยา พี่เล่ดีมากเลยใช่ไหม?” “อื้อๆๆ......” เจ้าหนูน้อยพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง แล้วพูดอย่างใสซื่อเหลือเกิน “พี่เล่เล่นกับเหยาเหยา ทานข้าวเป็นเพื่อนเหยาเหยา เหยาเหยาชอบพี่เล่” กู้เหยายิ้มอย่างพอใจแล้วพูดอีก “เหยาเหยาชอบพี่เล่ก็ดีกับพี่เล่นะคะ ดีกับพี่เล่ให้เหมือนเป็นพี่ชายตัวเองเลย” “ค่ะ” เหยาเหยาน้อยไม่ได้เข้าใจความหมายของพี่ชายตัวเองคืออะไร แต่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง พอสองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน ก็เมินเฉยโม่ข่ายที่อยู่ข้างหลังโดยสิ้นเชิง แม้ว่าจะถูกเมินโดยสิ้นเชิง แต่โม่ข่ายก็ไม่ได้โกรธสักนิด เพราะไม่มีอะไรมีความสุขไปกว่าการที่พวกเธอสองแม่ลูกอยู่ด้วยกันข้างกายเขาอีกแล้ว กู้เหยาช่วยเหยาเหยาน้อยอาบน้ำ วางเธอลงบนเตียงแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยา ให้คุณพ่อเล่นเป็นเพื่อนสักครู่นะ พี่จะไปทำธุระนิดหน่อย” โม่ข่ายจับกู้เหยาที่กำลังจะไป “กู้เหยา——” กู้เหยายิ้มให้เขา “ฉันจะไปช่วยเหยาเหยาน้อยรีดเสื้อผ้า เดี๋ยวกลับมาค่ะ” เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่ ถึงได้เป็นกังวลแบบนี้ กังวลว่าเธอจะไปแล้วไม่กลับมา ที่จริงแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเธอถึงโกรธเขาไม่ได้จริงๆ กู้เหยาไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ เอามารีดเสร็จแล้ว ก็กลับห้องไปอีกครั้ง ภายในห้อง เหยาเหยาน้อยกำลังกลิ้งไปมาบนตัวของโม่ข่ายอย่างมีความสุข กลิ้งไปด้วยหัวเราะไปด้วย มีความสุขมากๆ เห็นพวกเขาสองพ่อลูก กู้เหยาก็ละสายตาไปไม่ได้ครู่หนึ่ง หัวใจอ่อนยวบ เห็นพวกเขา กู้เหยาก็คิดถึงหลายเรื่อง นึกถึงช่วงนี้ที่โม่ข่ายคอยอยู่ข้างเธอตอนเลิกยา ดูแลเธอเป็นอย่างดี ความตั้งใจของเขานั้นเห็นได้ชัดมาก ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นนะ ทุกวันไม่ว่าเขาจะยุ่งเพียงใด เขาก็หาเวลามาอยู่เป็นเพื่อนลูกสาว ผู้ชายแบบนี้ จะเป็นคนชั่วร้ายที่ต้องการแค่ลูกสาวไม่ต้องการเธออย่างที่กู้เจิ้งเต๋อพูดได้อย่างไร กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆแล้วพูด “เหยาเหยา พี่สาวทำเสื้อผ้าใหม่ให้หนูหลายตัวเลย มาลองดูหน่อยว่าสวยไหม?” “ได้ค่ะ” เหยาเหยาน้อยกลิ้งลงมาจากตัวโม่ข่าย แล้วตอบอย่างดีใจ โม่ข่ายรับเสื้อผ้าในมือของกู้เหยามาแล้วพูด “คุณลำบากแย่ เดี๋ยวผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอง เรื่องที่ผมทำไม่ได้ค่อยให้คุณทำ คนเป็นพ่ออย่างผมไม่ค่อยมีประโยชน์เลย” โม่ข่ายพูดไปพลางถอดชุดนอนของเหยาเหยาน้อยออกอย่างคล่องมือ แล้วใส่ชุดกระโปรงให้กับเหยาเหยาน้อยอย่างคล่องแคล่ว ชุดกระโปรงเจ้าหญิงฟูฟ่องสีชมพู สวมบนตัวแล้วไม่ได้ดูเป็นเอกลักษณ์ กู้เหยาจึงช่วยเหยาเหยาน้อยสวมเข็มขัดที่ปักผีเสื้อไว้ที่เอว ในพริบตาเดียวความโดดเด่นก็ออกมาแล้ว “เหยาเหยา ชอบไหม?” กู้เหยาถามอย่างระมัดระวัง ถามจบถึงได้พบว่าตัวเองตื่นเต้นจนริมฝีปากแห้งหมดแล้ว กลัวว่าของขวัญชิ้นแรกที่ให้ลูกสาวนั้นเธอจะไม่ชอบ