ตอนที่ 280 ตามหาความทรงจำอย่างโดดเดียว

ต๭นที่ 280 ตามหาความทรงจำอย่างโดดเดียว โม่ข่ายรีบคล้อยตามกู้เหยา พูดอย่างโอเวอร์ “ว้าว สวยมาก นี่เป็นชุดกระโปรงเจ้าหญิงที่สวยที่สุดตั้งแต่เคยเห็นเหยาเหยาน้อยใส่มา” เหยาเหยาน้อยหมุนตัวหนึ่งรอบบนเตียง เธอพูดอย่างนุ่มนิ่ม “เหยาเหยาอยากส่องกระจก” แต่เธอคือเอลฟ์ตัวน้อยที่ตัวเล็กวิญญาณใหญ่ สวยหรือไม่สวย ไม่ใช่ว่าพ่อพูดว่าสวย แต่ต้องยืนยันด้วยตัวเองถึงจะรู้ พ่อชอบพี่เหยาเหยาคนโตขนาดนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะพูดโกหกเพื่อช่วยเหยาเหยาคนโต เมื่อเห็นตัวเองสวยในกระจก เหยาเหยาน้อยมีความสุข หันศีรษะกลับไปประคองหน้ากู้เหยาแล้วจุ๊บสองสามที “ขอบคุณพี่สาว เหยาเหยาชอบมากเลย” “อืม ขอบคุณมากที่เหยาเหยาชอบ” กู้เหยาจุ๊บเหยาเหยาน้อยกลับเช่นกัน ได้รับการยืนยันจากเหยาเหยาน้อย เทียบกับกู้เหยาที่ได้รับรางวัลใหญ่ดีไซน์เนอร์หน้าใหม่ที่ดีที่สุดของเวทีระดับประเทศเธอยังตื่นเต้นและดีใจกว่า ไม่ได้ชอบเพียงชุดกระโปรง อีกสองชุดเหยาเหยาน้อยก็พอใจมากเช่นกัน เธอค่อนข้างเชื่อคำพูดคุณพ่อ ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าที่พี่เหยาเหยาคนโตทำจะสวยที่สุดเลยจริงๆ สวมลงไปแล้วเธอไม่อยากจะถอดออกเลย และตอนจะนอนกู้เหยาก็ช่วยเธอเปลี่ยนเป็นชุดนอน เห็นริมฝีปากชมพูของเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็จุ๊บลงไป ทุกครั้งที่คิดว่าเหยาเหยาน้อยคือลูกของตัวเอง ความพอใจภายในใจนั้นช่างเกินบรรยาย เหยาเหยาน้อยนอนไปแล้ว ไม่มีตัวแห่งความสุขตัวน้อยส่งเสียงดังแล้ว บรรยากาศสงบนิ่งขึ้นมาในพริบตาเดียว คนที่นอนขนาบข้างซ้ายขวาเหยาเหยาน้อยมองเพดานพร้อมกัน ในใจมีคำพูดมากมายอยากจะพูดกับอีกฝ่าย แต่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไร อยู่นานมาก โม่ข่ายถึงพลิกตัว เอาเหยาเหยาน้อยย้ายไปข้างๆ เขานอนข้างกู้เหยาแล้วดึงกู้เหยามากอดไว้ในอ้อมอกอย่างแรง “โม่ข่าย ทำอะไร?” กู้เหยาดิ้น แต่ดิ้นไม่หลุด ขุ่นเคืองจนเขวี้ยงหมัดไปที่อกเขาอย่างแรงสองที “ผมแค่อยากกอดคุณ” อยากกอดเธอ ให้ความอบอุ่นในร่างกายเธอเติมเต็มช่องว่างภายในใจเขา ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา จู่ๆกู้เหยาก็รู้สึกสงสาร ค่อยๆวางหมัดลง เอนพิงอกเขา ได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นหนักแน่นอย่างเงียบๆ “โม่ข่าย คุณ......” คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่ไหม? แค่คุณพูดมันออกมา สารภาพกับฉัน ฉันก็จะให้อภัยคุณ กู้เหยาอยากจะพูดแบบนี้กับโม่ข่ายอย่างมาก แต่เธอไม่ได้พูดออกไป “กู้เหยา เชื่อผมนะ!” ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ให้เชื่อใจผม เชื่อว่าผมจะจัดการทั้งหมดได้ เชื่อว่าผมจะดูแลพวกคุณสองแม่ลูกเป็นอย่างดี โม่ข่ายอยากจะพูดแบบนี้กับเธอ แต่เขากลับไม่ได้พูดมันออกไป เขาไม่อยากเพิ่มปัญหาให้กับสถานการณ์วิกฤติแบบนี้ รอให้เขาจัดการเรื่องทุกอย่างได้เรียบร้อยก่อนค่อยสารภาพกับกู้เหยาบางเรื่องแล้วกัน ในตอนนั้นเธอน่าจะรับได้ “อืม” กู้เหยาเอ่ยเสียงขึ้นจมูกหนึ่งที เธอจะเชื่อเขาอีกครั้งแล้วกัน เชื่อว่าเขาหวังดีกับเธอ เชื่อว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอเหมือนกู้เจิ้งเต๋อ เขาเคยพูดกับเธอนานแล้วว่า ตอนที่เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้ว เขากำลังไปทำงานนอกสถานที่ ตอนกลับมาเรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้นแล้ว ลูกถูกผ่าคลอดออกมาก่อนกำหนด ภรรยาไม่อยู่แล้ว เรื่องพวกนี้เขาไม่รู้รายละเอียดใดๆ หลายปีที่ผ่านมานี้เขาก็ตามหาเธอมาตลอด ดังนั้นเธอเลยยอมเชื่อใจเขา ตัดสินใจว่าจะเชื่อใจโม่ข่าย กู้เหยาก็นั่งอยู่บนโชคชะตาอีกครั้ง เธอไม่อาจพึ่งโม่ข่ายได้ทุกเรื่อง เธอต้องกล้าที่จะเดินออกไป กล้าที่จะกลับไปหาความทรงจำของตัวเอง ดังนั้นวันต่อมา กู้เหยาก็แอบเอาเครื่องรางที่ซ่อนเครื่องดักฟังไว้ออกมาวางไว้ที่บ้าน แล้วก็บินไปปักกิ่งหาความทรงจำของตัวเองเพียงคนเดียว เธอหวังว่าจะได้เห็นสิ่งของและเรื่องราวเมื่อก่อนบ้าง ไม่แน่มันอาจจะมีผลกระทบอันยิ่งใหญ่ภายในใจก็ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะคิดถึงเรื่องในอดีตขึ้นมาได้ …… ตอนที่โม่ข่ายได้รับข้อมูลว่ากู้เหยาบินไปปักกิ่งคนเดียวตอนนั้นเขากำลังเป็นประธานที่ประชุมใหญ่ เมื่อได้ยินว่ากู้เหยาขึ้นเครื่องไปแล้ว โม่ข่ายก็โกรธจัดอยู่ตรงนั้น หลายคนในที่ประชุมคือลูกน้องเก่าของโม่ข่าย ในด้านธุรกิจโม่ข่ายจะเป็นคนที่ตัดสินใจคิดวางแผนมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเจอเรื่องใหญ่โตมากมายก็จะจัดการได้อย่างสุขุม สั่งการได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทุกคนเพิ่งเคยเห็นโม่ข่ายโกรธจัดแบบนี้เป็นครั้งแรก ที่จริงเขาก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขา ความโกรธนั้นราวกับว่าจะทำลายตึกใหญ่แห่งนี้ได้ โม่ข่ายกวาดสายตาเย็นชาไปมองคนที่รายงานข้อมูลหนึ่งที แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง “หลิวยง ลูกน้องนายทำได้แย่มาก นายไปจัดการเองซะ เหลียงฮุ่ยอี๋ รีบไปเตรียมเครื่องบินส่วนตัวบินไปที่ปักกิ่ง ฉันจะรีบไปที่สนามบินก็บินได้เลย ติดต่อสนามบินทางด้านปักกิ่งด้วย ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ต้องให้ฉันลงสนามบินอย่างปลอดภัย” เขาวางแผนให้หลายคนตามกู้เหยา คนพวกนี้......หลังจากกู้เหยาขึ้นเครื่องแล้วถึงนำข่าวนี้มาบอก เขาอยากจะเขาอยากจะฉีกร่างคนพวกนี้เป็นชิ้นๆเสียจริง ถ้า...... เขาไม่กล้าที่จะคิดคำว่าถ้า ในตอนนี้ต้องรีบตามกู้เหยาไปให้เร็วที่สุด นำเธอมาไว้ใต้ปีกของเขา ไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บสัดนิดเดียว …… อากาศที่ปักกิ่งไม่ดีเท่าเจียงเป่ย นี่คือความรู้สึกแรกของกู้เหยาหลังจากลงเครื่องมา เจียงเป่ยก็ร้อนเหมือนกัน แต่ตอนที่เจียงเป่ยอากาศร้อนนั้นยังมีลมทะเล จึงไม่รู้สึกว่าร้อนจนเกินไป แต่ปักกิ่งให้ความรู้สึกร้อนอบอ้าว ราวกับอยากทำให้คนระเหยกลายเป็นไอน้ำไปเลย ภายในความทรงจำที่จำกัดของกู้เหยา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาสนามบินปักกิ่ง การตกแต่งโดยรวมของสนามบินไม่ต่างจากสนามบินใหญ่นานาชาติมากเท่าไร จำนวนคนก็เยอะเช่นกัน เธอลงเครื่องมาพร้อมกับกลุ่มคนจำนวนมากแล้วรีบเดินไปข้างหน้า เดินออกจากประตูสนามบินมาแล้ว แต่เดินได้ไม่นาน เธอก็ถูกผู้รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งกันตัวเอาไว้ และไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายคิดว่าเธอโง่หรือไง เหตุผลโง่เง่าที่เอามาสกัดกั้นเธอนั้นบอกว่าในกระเป๋าเดินทางของเธอมีของอันตรายอยู่ ต้องให้เธอให้ความร่วมมือในการตรวจสอบ ได้โปรด! เธอมีแค่กระเป๋าเป้เล็กๆที่ถือมา ในกระเป๋ามีเสื้อผ้าที่เอาไว้เปลี่ยนหนึ่งชุดและเครื่องสำอางนิดหน่อย ของอื่นๆไม่ได้นำมาด้วย จะมีของอันตรายได้อย่างไรกัน ก่อนมาปักกิ่ง เธอก็คิดเหตุการณ์ที่เป็นไปได้มาแล้ว จะต้องมีคนตั้งใจยับยั้งไม่ให้เธอไปหาความทรงจำ เธอจึงเตรียมการมาเล็กน้อยเหมือนกัน เธอหาข้ออ้างไปที่ห้องน้ำ บอกว่าต้องการถ่ายหนักถ่ายเบา ผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้นที่เชื่อเหตุผลเรียบง่ายก็ให้ไป แต่ในห้องน้ำไม่มีหน้าต่าง ตราบใดที่พวกเขารออยู่ด้านนอก ถึงเธอจะมีปีกก็หนีไปไม่ได้ ผู้รักษาความปลอดภัยจึงให้เธอไป มาถึงห้องน้ำ กู้เหยาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมหางม้าอันยาว หยิบเครื่องสำอางมาแต่งหน้าให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว คิดว่าคนที่กันตัวเธอไว้เมื่อครู่มองไม่ออกแน่ เธอถึงเดินออกมา เป็นอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้จริงๆ เธอออกมาจากห้องน้ำ ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนที่เดินกร่างอยู่ข้างๆ พวกเขาแค่เหลือบมองเธอหนึ่งทีโดยไม่มีใครสงสัยอะไร หลังจากเดินออกมาห่างในระยะหนึ่งแล้ว กู้เหยาก็เร่งฝีเท้า ต้องฉวยโอกาสหนีออกมาก่อนที่ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนนั้นจะพบความผิดปกติ แค่ออกมาจากสนามบินได้ คนที่คิดจะมาวุ่นวายกับเธอก็จะหาเธอยากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร