ตอนที่ 281 ความแค้นของพี่สาว

ต๭นที่ 281 ความแค้นของพี่สาว ที่ปักกิ่ง เมืองหลวงของประเทศ มีความรุ่งเรืองเกินจินตนาการ เงยหน้ามองขึ้นไป ทุกที่ล้วนคือตึกระฟ้าอันสูงใหญ่ ลงจากแท็กซี่มา กู้เหยาก็ไม่แน่ใจทิศทางเลย ไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอเติบโตที่เมืองนี้ ถนน ตึกใหญ่ ผู้คน มองอย่างไรก็แปลกตา ราวกับว่าเธอไม่เคยใช้ชีวิตที่เมืองนี้มาก่อน กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ ยกยิ้มให้กับตัวเอง “กู้เหยา ไม่เป็นไรนะ” วันนี้ยังจำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าวันพรุ่งนี้เธอก็จะจำไม่ได้ แค่เธอพยายาม จะต้องคิดถึงเรื่องราวในอดีตได้อย่างแน่นอน ครั้งนี้ที่มาปักกิ่ง จุดประสงค์ของกู้เหยานั้นชัดเจนมาก นั่นคือการมาหากู้ซินที่น่ารังเกียจและน่าสงสารผู้เป็นพี่สาวที่เติบโตมากับเธออย่างที่หลินเชี่ยนเชี่ยนพูด ก่อนมาปักกิ่ง กู้เหยาก็คิดหาวิธีติดต่อกู้ซินแล้ว เธอบอกว่าอยากเจอ กู้ซินก็ไม่ลังเลสักนิดและตอบรับอย่างตรงไปตรงมา “กู้ซิน......” กู้เหยาแอบท่องชื่อนี้เงียบๆหลายครั้ง ราวกับว่ามีความทรงจำนิดหน่อย แต่ก็ยังคิดรายละเอียดเกี่ยวกับกู้ซินไม่ออก กู้เหยาสืบหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตจากคำพูดของหลินเชี่ยนเชี่ยน กู้ซินถูกทำลายใบหน้า และเคยเป็นบ้าคลุ้มคลั่ง ต่อมา อาการคลุ้มคลั่งของกู้ซินก็หายดี และได้รับการรักษาใบหน้า ออกมาใช้ชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง ตอนนี้กำลังค่อยๆเติบโตในบริษัทแห่งหนึ่งในปักกิ่ง และถือหุ้นนิดหน่อยด้วย ถ้าก่อนหน้านี้ไม่เคยฟังเรื่องที่ไม่ดีมากมายเกี่ยวกับกู้ซิน ได้ยินแค่เรื่องราวในภายหลัง กู้เหยาอาจจะคิดว่ากู้ซินเป็นผู้หญิงที่มีแรงบันดาลใจคนหนึ่ง กู้เหยาส่ายศีรษะ ไม่ไปคิดอีกแล้วว่ากู้ซินจะเคยทำอะไรมาก่อน หวังแค่จะได้รับข้อมูลจากกู้ซินมาบ้าง ตึกใหญ่รอบๆนั้นดูเหมือนจะไม่ต่างกันมากเท่าไร กู้เหยาตามการนำทางในโทรศัพท์วนไปหนึ่งรอบก็ยังหาบริษัทสวี่ซื่อที่กู้ซินอยู่ไม่เจอ หลังจากไม่มีทางเลือกจริงๆ กู้เหยาจึงทำได้เพียงส่งข้อความหากู้ซิน——ฉันถึงแล้วนะ แต่ฉันหาบริษัทเธอไม่เจอ หลังจากส่งข้อความไปแล้ว กู้เหยาก็ได้รับสายจากกู้ซินอย่างรวดเร็ว เสียงของกู้ซินไม่ต่างจากที่เธอคิดไว้เท่าไร ทั้งอ่อนโยนและน่าฟัง เธอพูด “เธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาเธอเอง” กู้เหยามองไปรอบๆแล้วบอกชื่อร้านหนึ่งที่ค่อนข้างสะดุดตาด้านซ้ายมือ วางสายแล้วรอกู้ซินอยู่ที่เดิม …… หลังจากวางสาย กู้ซินก็ไม่ได้ออกไปทันที แต่เดินไปที่ด้านหน้าหน้าต่างในห้องทำงาน มองไปที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งที่ตึกล่างฝั่งตรงข้าม ทางด้านขวาของร้านสะดวกซื้อมีหญิงสาวร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์พร้อมสวมหมวกแก๊ปยืนอยู่ เธอกำลังมองไปรอบ น่าจะอยากคุ้นเคยกับบรรยากาศรอบๆ ผ่านไปหลายปีแล้ว หญิงคนนั้นยังคงดูดีมาก รูปร่างสูงผอม ผิวพรรณมองดูแล้วก็ดีเช่นกัน ดูแล้วเหมือนเด็กที่เพิ่งจบการศึกษา ไม่เหมือนกับเป็นคุณแม่ที่ค่อนข้างมีอายุแล้ว หญิงผู้ที่ควรจะตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน หญิงผู้ที่ชนะเธอมานับครั้งไม่ถ้วนคนนั้น......กู้ซินคิดว่าชาตินี้คงไม่เจอกันอีกแล้ว ไม่คิดว่าเธอจะรอดกลับมาได้ แถมยังติดต่อเธอมาก่อนอีกด้วย เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง การทำงานก็ประสบความสำเร็จเช่นกัน เรื่องราวในอดีตที่ไม่น่าจดจำนั้น กู้ซินกำลังจะค่อยๆลืมมันไป ตราบใดที่ไม่มีใครมาทำให้เธอนึกถึง เธอก็เกือบจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาพวกนั้นของตัวเองไปแล้ว แต่ตอนที่เธอกำลังจะลืมเรื่องราวพวกนั้น กู้เจิ้งเต๋อที่หลบๆซ่อนๆดันพากู้เหยาที่ควรจะตายไปแล้วกลับมา คนที่กู้ซินไม่อยากเห็นมากที่สุดในวันนี้คือกู้เหยา เห็นกู้เหยาแล้วจะทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่พ่ายแพ้ระทมทุกข์ต่อหน้ากู้เหยา ทั้งๆที่ไม่อยากเจอกู้เหยา แต่เธอก็รับปากกว่าจะเจอกู้เหยา เธออยากเห็นว่ากู้เหยาที่ไม่มีความทรงจำแล้วจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างไรบ้าง? สูญเสียความทรงจำทั้งหมดไหม? กู้ซินหรี่ตาลงเล็กน้อย แสดงออกว่าสงสัย ความคิดของกู้เหยานั้นฉลาด บางทีอาจจะไม่ได้สูญเสียความทรงจำในอดีตก็ได้ เพียงแต่เล่นละครเท่านั้น แต่จะแสดงละครให้ใครดูเธอเองก็เดาไม่ออก สามปีก่อน กู้เหยาประสบอุบัติเหตุรถยนต์เสียชีวิต รักษาเด็กในท้องไว้ได้ ตอนที่ได้ยินข่าวนั้น กู้ซินยังอยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวช ไม่ต้องบอกว่าตอนนั้นเธอดีใจมากแค่ไหน ผู้หญิงที่โชคดีมาตลอด ผู้หญิงที่โชคดีมากกว่าเธออยู่เสมอ เธอถูกความตายพรากไปแล้ว ในตอนนั้นเธอยิ้มกว้างให้กับท้องฟ้า ยิ้มอย่างพอใจอยู่ครึ่งชั่วโมง แต่หลังจากดีใจแล้ว เธอก็รู้สึกเสียใจเหลือเกิน เซลล์ประสาทที่ตึงก็ผ่อนคลายลง หัวใจก็ว่างเปล่าเช่นกัน เหชียวหนานจิ่ง กู้เหยาและเธอ พวกเขาสามคนเติบโตมาด้วยกัน ตอนนี้พวกเขาได้จากไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่เธอคนเดียว ในตอนนั้น เธอคิดว่าตัวเองได้เข้าใจความหมายประโยคนั้นที่ผู้คนมักจะพูดกันว่า ชีวิตมันสั้น รีบใช้ชีวิตให้มีความสุข ชีวิตมนุษย์สั้นแค่สิบปี คุณดิ้นรนไปมาก สุดท้ายก็กลายเป็นไม่มีอะไรเลย หลังจากเข้าใจหลักเหตุผลนี้แล้ว กู้ซินก็คิดว่าสวรรค์ก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอ ทำลายใบหน้าเธอไป แต่ก็ยังเหลือชีวิตไว้ให้เธอ เหชียวหนานจิ่งและกู้เหยายังหนุ่มยังสาว แต่พวกเขาก็ตายหมดแล้ว กลายเป็นเถ้ากระดูกไปหมดแล้ว มีเพียงเธอที่ยังมีชีวิตอยู่ และคนที่อยู่รอดเท่านั้นที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ต่อไปได้ ถึงจะได้ใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากใช้ ทำไมขณะที่เธอคิดว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปได้สวย ทำไมกู้เจิ้งเต๋อต้องพากู้เหยากลับมาด้วย? ทำไมพวกเขาถึงได้มาทำลายชีวิตที่สงบราบเรียบของเธอด้วย? กู้เจิ้งเต๋อที่ทำลายชีวิตเธอ ยังหน้าด้านติดต่อเธอมา เรียกเธอว่าลูกรักซ้ำไปซ้ำมา ให้เธอกลับไปอยู่กับเขา บอกว่าพวกเขาคือสองพ่อลูกตระกูลกู้อันมีเกียรติ เหอะ—— น่าขำสิ้นดี มีเพียงตาแก่ที่ร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่านั่นที่ยังหนังหนาขนาดนั้น เรื่องเสื่อมเสียที่มันเคยทำไว้ มันอาจจะลืมไปแล้ว แต่เธอจำได้ไม่ลืม แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธกู้เจิ้งเต๋อ และรับปากสิ่งที่กู้เจิ้งเต๋อต้องการ เธออยากจะเห็นว่ากู้เจิ้งเต๋อจะกระโดดโลดเต้นได้นานแค่ไหน อยากเห็นกู้เจิ้งเต๋อทำทุกวิถีทางด้วยตาตัวเอง สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย …… กู้เหยารออยู่นาน กว่าจะเจอกู้ซิน กู้เหยาหารูปใบหน้ากู้ซินในอินเตอร์เน็ตหลังจากนั้นไม่เจอ แต่พอกู้ซินปรากฎตัวขึ้นมา กู้เหยาเห็นครั้งแรกก็รู้เลย กู้เหยารู้มาจากปากหลินเชี่ยนเชี่ยน เธอกับกู้ซินเติบโตมาด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกันมาหลายปี คุ้นเคยกันจนถึงกระดูก ไม่ต้องมองหน้า ราวกับว่าภายในใจก็สัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคือคนนั้นที่ตัวเองตามหา “เหยาเหยา ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังเหมือนเดิมเลย ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนสักนิด” กู้ซินทักทายกู้เหยาเหมือนเป็นพี่สาวที่ไม่เจอกันหลายปี ซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไว้เป็นอย่างดี คนปกติมองไม่ออก กู้เหยาพยักหน้า “สวัสดีค่ะ!” เธอไม่ค่อยแน่ใจว่าเมื่อก่อนระหว่างเธอกับกู้ซินเป็นอย่างที่หลินเชี่ยนเชี่ยนบอกหรือไม่ ถ้าอย่างนั้นก่อนที่ตัวเองจะฟื้นคืนความทรงจำ จึงเว้นระยะห่างที่ตายตัวกับทุกคน