ตอนที่ 282 ฆาตกรรม

ต๭นที่ 282 ฆาตกรรม กู้ซินยิ้มให้กู้เหยา “เหยาเหยา เราเป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องสุภาพกับฉันแบบนี้ก็ได้” ใบหน้าใหม่ของกู้ซินแสดงสีหน้าได้อย่างแข็งทื่อ ยิ้มได้อย่างไม่เป็นธรรมชาติเลย ไม่สวยเหมือนรูปเก่าที่กู้เหยาหาเจอในอินเตอร์เน็ต พี่น้องหรอ? พี่น้องที่สนิทกันจริงๆหรอ? คำพูดพวกนั้นของหลินเชี่ยนเชี่ยน กู้เหยาคิดว่าเป็นเรื่องจริง แต่สีหน้าท่าทางของกู้ซินก็ดูจริงใจ กู้เหยาคิดว่าไม่เหมือนโกหกเช่นกัน จนถึงทุกวันนี้ เธอไม่รู้จริงๆว่าควรจะเชื่อใคร? กู้ซินพูดอีก “ไปกันเถอะ ฉันเลี้ยงข้าวเธอเอง” กู้เหยาพูด “ฉันเป็นคนมาหาเธอ ให้ฉันเลี้ยงดีกว่า” กู้ซินคิดสักพักแล้วพูด “งั้นก็ได้” กู้ซินขับรถพากู้เหยาไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างไกล เธอพูดขึ้น “ร้านอาหารนี้ค่อนข้างมีชื่อ เมื่อก่อนเรามากันบ่อยตอนเรียนอยู่ ดูสิว่าร้านรอบๆเปลี่ยนไปหมดแล้ว แต่ลูกค้าร้านนี้ยังแน่นอยู่เลย” “บางทีนะ......” บางทีเมื่อก่อนตอนเรียนพวกเธออาจจะมาที่นี่ทานอาหารบ่อยๆ แต่กู้เหยาคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่มีความรู้สึกสักนิดเดียว กู้ซินพูดหลายเรื่องเกี่ยวกับประวัติของร้านนี้ ถึงจะไม่ได้สนใจ แต่กู้เหยาก็ฟังอย่างตั้งใจ ได้รู้เบาะแสเพิ่มเล็กน้อยก็ยังดี ดังนั้นเมื่ออาหารมาแล้ว กู้ซินก็พูด กู้เหยาก็ทำได้เพียงพยักหน้าเป็นครั้งคราว แสดงออกว่ากำลังฟังเธออยู่ หลังจากกู้เหยาเช็คบิลแล้ว กู้ซินก็พูดขึ้นอีก “ฉันได้ยินกู้เจิ้งเต๋อบอกว่าเธอเสียความทรงจำในอดีต ฉันรู้จุดประสงค์ที่เธอมาครั้งนี้ ดังนั้นมีอะไรที่ฉันช่วยได้ ฉันก็จะพูดเต็มที่” กู้ซินพูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ กู้เหยาจึงค่อนข้างลังเลอีกครั้ง ถ้าสิ่งที่หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดทั้งหมดเป็นความจริง กู้ซินควรจะเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ คงไม่ต้อนรับเธออย่างอบอุ่นใจดีแบบนี้ ตอนกู้เหยาตามหากู้ซิน ก็มีความเป็นไปได้ที่เธอจะปฏิเสธไม่มาเจอ แต่ไม่คิดว่ากู้ซินจะมาเจอเธอ และยังมีท่าทางที่เป็นมิตรแบบนี้ หรือว่ากู้ซินจะเปลี่ยนไปแล้ว? หรือกู้ซินกำลังเล่นละคร? หรือว่าหลินเชี่ยนเชี่ยนโกหกเธอ? คำถามพวกนี้ กู้เหยาไม่รู้อดีตจึงให้คำตอบไม่ได้ อยากจะพิสูจน์ข้อเท็จจริงของพวกเขา ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องพยายามหาอดีตให้เจอ กู้เหยาคิดสักพักแล้วพูด “ฉันอยากไปดูที่อยู่เมื่อก่อนที่เราเคยอยู่ พาฉันไปได้ไหม?” กู้ซินรับปากอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้ง “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” พวกเธอออกมาจากร้านอาหารด้วยกัน กู้ซินไปเอารถ กู้เหยายืนอยู่สี่แยกที่คนเดินผ่านไปมารอกู้ซิน ขณะที่กู้เหยามองรอบๆอยู่ ร่างสูงใหญ่อันคุ้นตาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ไกลจากเธอ โม่ข่ายหรอ? กู้เหยาตื่นตระหนกเล็กน้อย รีบดึงหมวกแก๊ปบนศีรษะลงมา แล้วหันไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ข้างถนน เธอกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่มองไปอย่างระมัดระวัง เห็นชัดแล้วว่าชายที่อยู่ด้านหน้ากลุ่มคือโม่ข่าย ชุดของเขายังเหมือนเคย เสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับกางเกงสูทสีดำ เป็นการแต่งตัวที่ปกติธรรมดา แต่เพราะร่างกายเขาดึงดูดสายตามากเกินไป ขณะที่เขาอยู่ท่ามกลางคนมากมาย แม้ว่าจะห่างกันระยะหนึ่ง กู้เหยามองทีเดียวก็จำเขาได้เลย สีหน้าโม่ข่ายดูแล้วสุขุมมา แต่กู้เหยาดูออกว่าไม่สุขุมเหมือนปกติจริงๆ เขาดูเหมือนจะร้อนรน แต่ควบคุมไว้ได้เป็นอย่างดี ถ้าไม่สังเกตดีๆก็จะมองไม่ออก โม่ข่ายมาที่นี่ได้อย่างไร? เขาตามเธอมาหรอ? อยากช่วยเธอตามหาความทรงจำในอดีตหรอ? หรือว่าเป็นห่วงความปลอดภัยเธอเลยตามมา? ถ้าเขาหาเธอไม่เจอเลย เขาจะร้อนใจไหม? แต่เธอจะพึ่งเขาทุกเรื่องไม่ได้ จะต้องกลับไปหาความทรงจำในอดีตให้พบ มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่ทำได้ โม่ข่ายก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ ขณะที่กู้เหยากำลังมองโม่ข่ายตกอยู่ในภวังค์ กู้ซินก็ขับรถมาจอดข้างเธอ “กู้เหยา ขึ้นรถ” กู้เหยามองที่โม่ข่ายอีกครั้ง กัดปากแล้วแข็งใจเข้าไปในรถของกู้ซิน โม่ข่ายดีกับเธอ แต่เธอจะพึ่งโม่ข่ายตลอดเวลาไม่ได้ เธอก็ต้องเติบโตเหมือนกัน ตอนที่เขาเหนื่อยก็จะมีไหล่ให้พึ่งพิง ในระยะเวลาครึ่งชั่วโมงกว่า กู้ซินก็ขับรถพากู้เหยามาถึงจุดหมายปลายทาง ที่ที่เมื่อก่อนตระกูลกู้อาศัยอยู่ ภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่เดือนก็เสียไปแล้วสองคน คนหนึ่งกระโดดตึกฆ่าตัวตาย อีกคนถูกฆ่า เสียชีวิตได้อย่างน่ากลัวมาก หลังจากเหชียวหนานจิ่งถูกฆ่า ตำรวจก็มาสืบสวน ก็สืบเจอเรื่องคุณแม่กู้ที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายด้วย หลังจากข่าวนี้แพร่ออกไป รวมถึงคนรับใช้ที่เคยรับใช้ตระกูลกู้ก็พูดใส่สีตีไข่ จนที่นี่กลายเป็นตำนานบ้านผีสิง ทุกคนยิ่งพูดก็ยิ่งแปลกขึ้นเรื่อยๆ ว่ากันว่าทุกคืนจะมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่บนหลังคาแล้วกระโดดลงมา วนเวียนไปอย่างนี้ทุกคืน หลังจากเรื่องไร้สาระพวกนี้แพร่ออกไป มันก็สร้างความตื่นกลัว ทำให้คนสัญจรไปมาขับอ้อมไม่ยอมผ่านหน้าบ้านของพวกเขา เพราะว่ากลายเป็นบ้านผีสิงไปแล้ว ในบ้านว่างเปล่า ขายไม่ออก เช่าไม่ออก และไม่มีใครมาดูแล ก่อนหน้านี้คนในตระกูลไม่มีใครกลับมาเลยตลอดสามปี สนามหญ้าก็มีวัชพืชขึ้นเต็มไปหมด เหมือนเป็นบ้านผีสิงอย่างที่เขาบรรยายกันจริงๆ ยืนอยู่ด้านนอกประตูสนามหญ้า มองเข้าไปที่ประตูใหญ่ ขาสองข้างของกู้เหยาจู่ๆก็กลายเป็นหนักอึ้ง ความรู้สึกก็หดหู่เกินบรรยายในพริบตาเดียว กู้ซินพูด “ที่นี่คือบ้านที่พวกเราอาศัยเมื่อก่อน เธอยังจำได้ไหม?” กู้เหยาส่ายหน้า แล้วก็พยักหน้า เธอจำไม่ได้ แต่เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก หัวใจเธอรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก จิตใต้สำนึกเธออาจจะจำที่นี่ได้ กู้เหยาเห็นหญิงวัยกลางคนยืนมองมาแล้วยิ้มตรงหน้าเธออย่างลางๆ “เหยาเหยา กลับมาแล้วหรอ รู้ไหมว่าแม่รอหนูมานานขนาดไหน?” “แม่?” “เหยาเหยา แม่คิดถึงลูกมาก” “แม่ เหยาเหยาก็คิดถึงแม่เหมือนกัน” กู้เหยาพุ่งเข้าไป อยากจะจับตัวผู้หญิงไว้ แต่จับอย่างไรก็จับไม่โดน ตรงหน้าไม่มีอะไรแล้ว กู้ซินพูด “เธอเห็นแม่หรอ? ภาพลวงตาหรอ? หรือว่าแม่ตายตาไม่หลับ วิญญาณยงวนเวียนอยู่ที่นี่?” กู้เหยาไม่ตอบ แต่ในหัวสมองเห็นภาพลางๆ บางครั้งผู้หญิงคนนี้ก็ยิ้มให้เธอ บางครั้งก็หลบอยู่ในบ้านร้องไห้ และยังเห็นโลงศพอันเย็นเฉียบ...... ภาพพวกนี้เหมือนกับภาพเมื่อก่อนเลย ทั้งๆที่มันแวบไปมาในสมองเธอ แต่พอเธอพยายามจะนึกให้ชัดเจน ทุกๆอย่างก็จะหายไปจากสมองเธอ กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดข้างตัวแน่น พยายามแกล้งทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูด “ฉันเข้าไปดูข้างในได้ไหม?” กู้ซินพูดอย่างลังเล “อยากเข้าไปก็เข้าไปเองนะ ฉันไม่เข้าไปด้วย” ตอนคุณแม่กู้เหยากระโดดตึกฆ่าตัวตาย กู้ซินเห็นโศกนาฏกรรมในตอนนั้นด้วยตาของตัวเอง เหชียวหนานจิ่งเธอก็เป็นคนลงมือทำเอง มันโหดร้ายแค่ไหนเธอรู้ดี ถ้าในสถานการณ์ปกติ เธอไม่ยอมมาหรอก ที่วันนี้มาเป็นเพื่อนกู้เหยา ภายในใจกู้ซินนั้นกำลังทำเพื่อตัวเอง เดี๋ยวเธอก็จะรู้แล้วว่ากู้เหยานั้นลืมความทรงจำในอดีตจริงๆหรือไม่