ตอนที่ 283 อดีตของแม่

ต๭นที่ 283 อดีตของแม่ ผลักประตูใหญ่ที่มีฝุ่นเกาะมากมาย กู้เหยาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง “เหยาเหยา กลับมาแล้วหรอ!” เสียใจดีและอบอุ่นอันคุ้นเคยนั้นดังขึ้นข้างหูกู้เหยาอีกครั้งลางๆ กู้เหยาหยุดฝีเท้า มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย เสียงข้างหูก็ไม่มีแล้ว กู้เหยาเข้าไปข้างในต่อ มาถึงตึกหลัก เปิดประตูใหญ่เข้าไป สิ่งที่ปะทะเข้าหน้าคือกลิ่นแบคทีเรียแสบจมูก ภายในห้องเต็มไปด้วยหยากไย่ กู้เหยายืนอยู่ทางเข้า ตรงหน้าไม่ได้มองเห็นหยากไย่ภายในห้องอีกแล้ว แต่เป็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังอุ้มเด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังหัวเราะเสียงดัง ใบหน้าของเด็กหญิงเต็มไปด้วยโคลน เลอะจนเหมือนแมวน้อยตัวหนึ่ง แต่ผู้หญิงก็ไม่ได้รังเกียจสักนิด หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดใบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยา คุณป้าเพิ่งทำความสะอาดพื้นไปเอง หนูไปเอาโคลนพวกนี้มาจากไหนเนี่ย?” “เหยาเหยา แม่อุ้มไปดูกระจก ให้หนูดูหน้าแมวมอมแมม ดูว่าสกปรกแค่ไหน” “เหยาเหยา เด็กผู้หญิงต้องสงบเรียบร้อยหน่อยนะ อย่าซน” “เหยาเหยา......” เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังเข้ามาในหูของกู้เหยา อุ่นเข้าไปในใจของเธอ คุณแม่รักความสะอาด เมื่อก่อนมักจะช่วยคนรับใช้ทำความสะอาดบ้าน เช็ดพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า พื้นไม้มันวาวเหมือนกระจกเลย คุณแม่หรอ? ในหัวสมองกู้เหยาก็คิดถึงเรื่องพวกนี้โดยไม่รู้ตัว คิดถึงคุณแม่ คิดถึงเรื่องที่คุณแม่รักความสะอาดเป็นพิเศษ คิดถึงตอนที่คุณแม่มักจะอุ้มเธอเข้าแนบอกตอนเธอยังเล็ก ยิ้มเบาๆแล้วบอกเธอว่า เด็กผู้หญิงต้องอ่อนหวาน เด็กผู้หญิงต้องสวย เด็กผู้หญิงต้องสะอาด...... เสียงของคุณแม่กู้เหยาได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าอ่อนเยาว์ของคุณแม่ กู้เหยาก็เริ่มเห็นชัดเจนขึ้นทีละนิด ภาพเหตุการณ์คุ้นเคยมากมายเข้ามาในสมองกู้เหยา เธอจำได้แล้ว เธอชื่อกู้เหยา คุณแม่มักจะเรียกเธออย่างอ่อนโยนว่าเหยาเหยา แต่เธอจำได้เพียงตอนที่คุณแม่ยังสาวและเธอก็ยังเล็กอยู่ คุณแม่เสียชีวิตอย่างไร เธอยังจำไม่ได้ “แม่......” กู้เหยาหลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอีกครั้ง “เหยาเหยากลับมาแล้วค่ะ กลับมาเยี่ยมแม่แล้ว” กู้เหยาก้าวเท้าเข้าไปข้างในต่อ ขึ้นไปข้างบนถึงห้องคุณแม่ด้วยความรู้สึก ภายในห้องถูกหยากไย่และฝุ่นเกาะเต็มไปหมดตั้งนานแล้ว ไม่มีเค้าโครงเหมือนตอนที่คุณแม่อาศัยอยู่ ภาพที่เห็นคุณแม่หลบอยู่ในห้องร้องไห้เป็นเวลานานก่อนหน้านี้ เป็นความทรงจำส่วนลึกในหัวสมองเหยาเหยา ตอนนี้คุณไม่แม่อยู่มานานแล้ว แต่คุณแม่จากไปอย่างไรล่ะ? เกี่ยวข้องกับกู้เจิ้งเต๋ออย่างที่หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดจริงๆหรือเปล่า? กู้เหยายังคงคิดไม่ออก แต่เธอก็ไม่ได้รีบร้อน เธอจำได้แล้วทีละเล็กทีละน้อย นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี เธอเชื่อว่าแค่เธอพยายามเพิ่มขึ้นอีกหน่อย จะต้องจำเรื่องในอดีตทั้งหมดได้อย่างแน่นอน กู้เหยาเดินต่อไปในห้องที่เต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่น หาความทรงจำต่อไป แต่ก็ไม่มีผลอะไร สุดปลายทางชั้นสอง คือห้องเก็บของ ประตูห้องปิดสนิท กู้เหยารู้ว่าที่นี่คือห้องเก็บของจากป้ายที่อยู่บนประตูสามคำ เธอยืนอยู่หน้าห้องสักพักหนึ่ง หลังจากพิจารณาได้แล้ว ก็ยกมือขึ้นมาบิดลูกบิดประตู ผลักประตูเข้าไปด้านใน ห้องไม่มีหน้าต่าง ภายในห้องมืดมา เต็มไปด้วยของมากมาย กลิ่นแบคทีเรียเข้มข้นยิ่งกว่าด้านนอกอีก กู้เหยากดเปิดไฟบนกำแพง แต่ขอโทษนะ เพราะที่นี่ถูกทิ้งมานานมากเกินไป ถูกตัดไฟไปนานแล้ว กู้เหยาใช้ไฟที่ผ่านประตูเข้ามา เดินนี่ ดูนั่น ไม่นาน จู่ๆประตูห้องก็ปิดลง กู้เหยาได้ยินเสียงล็อคประตู แสงสว่างเพียงเล็กน้อยในห้องก็ไม่มีอีกแล้ว หลังจากติดอยู่ในลิฟต์ที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน ภายในห้องที่แคบเล็กและปิดสนิททำให้หัวใจของกู้เหยาหวาดกลัว เธอเกือบจะพุ่งไปที่ประตูทันที อยากเปิดประตูห้องออกไป แต่ประตูถูกล็อคจากด้านนอก เธอเปิดไม่ได้ เปิดประตูไม่ได้ ภายในห้องก็มืดสนิท กู้เหยาออกไปไม่ได้ ประสบการณ์อันน่าหวาดกลัวในอดีตกระตุ้นทุกเซลล์ประสาทของกู้เหยา เธอตบประตู ร้องตะโกนขอความช่วยสุดแรง “มีคนไหม เปิดประตูให้ฉันออกไปหน่อย......” เธอตะโกนอยู่นานมาก ตะโกนจนแสบคอไปหมด แต่ก็ไม่มีใครเปิดประตูให้เธอ ราวกับว่าเธอกลับมาเมื่อสองสามปีก่อน กลับมาอยู่ในคืนที่ติดอยู่ในลิฟต์ ไม่ว่าเธอจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือแค่ไหน ให้เธอติดอยู่ในลิฟต์แคบกว่าค่อนคืน ถ้าคนพวกนั้นมาเจอเธอช้ากว่านี้หน่อย เธอคงขาดอากาศหายใจตายเพราะติดอยู่ในลิฟต์ อีกครั้งที่ประสบเจอกับเรื่องคล้ายกัน ไม่มีใครข้างกายสักคน ความหวาดกลัวของกู้เหยาเกิดกว่าจะจินตนาการ เธอหดตัวอยู่ในมุม สองมือกอดสองขาไว้ ร่างกายสั่นเทิ้ม สั่นจนฟันกระทบกัน ไม่มีความสามารถในการคิดพิจารณาไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ประตูก็ถูกคนถีบออกมา เสียงประตูหล่นพื้นดังโครม ฝุ่นพัดมาเต็มไปหมด ภายในห้องก็มีแสงสว่างขึ้นอีกครั้ง “กู้เหยา——” กู้เหยาได้ยินว่ามีคนกำลังเรียกชื่อเธอ เสียงอันอบอุ่นและคุ้นเคยมาก เป็นเสียงทุ้มต่ำที่งดงามที่สุดที่เคยได้ยินมาทั้งชีวิตนี้ เธออ้าปากจะตอบรับเขา แต่กลับพบว่าตัวเองหวาดกลัวจนร่างกายอ่อนยวบไปหมด อยากตะโกนเรียกชื่อเขาแต่ก็ทำไม่ได้ โม่ข่ายรีบกวาดสายตาเข้ามาในห้อง เดินสองก้าวมาถึงตัวเธอ กอดเธอที่ตัวสั่นระริก “กู้เหยา อย่ากลัวนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว” ถูกโม่ข่ายกอดแนบอก กู้เหยาพบว่าตัวเองอ่อนปวกเปียกจนกลายเป็นก้อนโคลน แต่ไม่หวาดกลัวอีกแล้วเพราะมีเขา ความทรงจำระหว่างพวกเขาที่เธอนึกออกนั่นมีไม่มาก แต่เธอไม่เคยสงสัยในความใส่ใจที่เขามีให้เธอ ไม่ลังเลความรู้สึกภายในใจที่มีต่อเขาอีกแล้ว หากเขามีแรงจูงใจอื่นกับเธอ เขาคงไม่ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับเธอแบบนี้อย่างแน่นอน ถึงแม้เธอจะนึกตอนที่อยู่ในสถานะเป็นภรรยาเขาเมื่อก่อนไม่ออก แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือ หัวใจของเธอได้เข้าใกล้ชายคนนี้อีกครั้งหนึ่ง ชายผู้ที่โดดเด่นเห็นอกเห็นใจผู้อื่นและอ่อนโยนแบบนี้ มีใครบ้างที่จะไม่ประทับใจเขา? นานมาก กู้เหยาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดเขา สบตากับดวงตาที่เป็นห่วงและสงสารของโม่ข่าย หัวใจก็เจ็บปวดตาม เธอพูด “โม่ข่าย ขอโทษนะ! ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ทำให้คุณเป็นห่วงอีกแล้ว” ไม่ว่าจะจำอดีตของพวกเขาได้หรือไม่ กู้เหยาก็ต้องการเขา ต้องการเป็นภรรยาเขา ให้เขาจูงมือของเธอเดินไป ไม่ปล่อยมืออีกต่อไป “ไม่เป็นอะไรแล้ว เรากลับกันก่อนนะ” โม่ข่ายจูบหน้าผากเธอ อุ้มเธอด้วยท่าเจ้าสาว แล้วก้าวเท้ายาวๆออกไปด้านนอก ตอนนั่งอยู่ในรถ กู้เหยาหันศีรษะไปมองที่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยอาศัยอยู่หนึ่งที ท้องฟ้าเริ่มมืดลง บ้านที่ไม่มีคนอาศัยอยู่เป็นระยะเวลายาวนาน มีวัชพืชเต็มไปหมด บ้านหลังเล็กๆหลังนี้ ให้ความรู้สึกมืดมนอย่างบอกไม่ถูก กู้เหยาเข้าไปในรถ หลังจากโม่ข่ายออกคำสั่งให้คนขับรถก็ไม่พูดอะไรอีกเลย สายตาขุ่นมัว ดูแล้วน่าจะกำลังโกรธ