ตอนที่ 284 ความอิจฉาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ต๭นที่ 284 ความอิจฉาจากก้นบึ้งของหัวใจ กู้ซินที่ยืนอยู่ในมุมมืด เห็นโม่ข่ายพากู้เหยาออกมา มองรถพวกเขาที่ขับออกไปไกล มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตาอย่างอธิบายไม่ได้ ผ่านไปแล้วหลายปี ความรักที่โม่ข่ายมีให้กับกู้เหยานั้นเหมือนเดิมเลย ถึงขั้นมากกว่าในปีนั้นด้วยมั้ง เห็นท่าทางกังวลของเขานั้นก็รู้แล้ว กู้เหยายังมาถึงไม่นาน โม่ข่ายก็รีบมาแล้ว เขาติดกู้เหยาจริงๆ ช่วงปีที่กู้เหยาไม่อยู่ ทั้งในโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์และอินเตอร์เน็ต จะเห็นร่างของโม่ข่ายอยู่ทุกที่ คนที่เมื่อก่อนไม่เคยออกรายการโทรทัศน์ ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้ากล้อง เป็นผู้ชายที่ลึกลับสำหรับคนทั่วไป เปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่แบบนี้เพื่อกู้เหยา ผู้หญิงคนหนึ่ง ชีวิตนี้ได้เจอกับผู้ชายแบบนี้ เกิดมาสามชาติก็อาจจะไม่โชคดีแบบนี้เลยล่ะมั้ง กู้ซินเคยคิดมานับครั้งไม่ถ้วน ถ้าในปีนั้นเธอพยายามมากขึ้นอีกนิด เธอคงไม่กลับประเทศมาสู้เพื่อไอ้คนชั่วอย่างเหชียวหนานจิ่งหรอก ความอ่อนโยนที่กู้เหยาได้รับทั้งหมดนั้นมันอาจจะเป็นของเธอ “ชายคนนั้นไม่อาจเป็นของเธอได้ตลอดไปหรอกนะ เธอฝันลมๆแล้งๆ หันมามองฉันดีกว่า” เสียงที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มดังขึ้นมา กู้ซินก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมอกอย่างแรง เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแววตาชั่วร้ายของผู้ชาย กู้ซินยกมือเล็กอันอ่อนแอไร้กระดูกนั้นขึ้นมาทุบอกสองที ยิ้มเบาๆแล้วพูด “คุณชายสวี่ คุณเป็นคนที่โดดเด่น โชคดี ผู้หญิงสกปรกอย่างฉัน จะกล้าคิดแบบคุณได้ยังไง” “ไม่ใช่เธอไม่กล้าคิดแบบฉันหรอก แต่หัวใจเธอมันอยู่ไม่รู้จักที่ตลอด เมื่อก่อนตอนที่กู้เหยาคบกับเหชียวหนานจิ่ง เธอก็แย่งเหชียวหนานจิ่งมา ต่อมากู้เหยาแต่งงานกับโม่ข่าย เธอก็คิดจะแย่งโม่ข่ายอีก ที่จริงเธอไม่ได้รักผู้ชายพวกนี้หรอก เธอแค่ชินกับการไปแย่งของของกู้เหยาเท่านั้นเอง” คุณชายสวี่มองกู้ซิน พูดแทงใจกู้ซินอย่างตรงไปตรงมาและร้ายกาจ พวกเขาก็ทำงานด้วยกันมาเป็นเวลาสองสามปีแล้ว เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจผู้หญิงคนนี้ “เหอะ.....” กู้ซินแค่นยิ้มกลับไปให้คุณชายสวี่ คนที่เชื่อใจตนไม่จำเป็นต้องอธิบาย พวกเขาก็จะเชื่อใจคุณ คนที่ไม่เชื่อใจตน ไม่ว่าคุณจะอธิบายแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่ไว้ใจคุณอยู่ดี “ไม่ยอมรับหรอ?” คุณชายสวี่ยิ้ม เชยคางกู้ซินขึ้นมาแล้วพูด “แล้วเมื่อกี้เธอทำแบบนั้นไปทำไม?” กู้ซินทุบอกเขาอีกครั้งแล้วพูด “ฉันพอใจ” คุณชายสวี่สำหรับกู้ซินเป็นแค่เพื่อนที่ทำงานร่วมกันหุ้นส่วนกันเท่านั้น ภายในใจเธอคิดอะไรอยู่ เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องบอกเขาเลย กู้เหยามีนิสัยดื้อดึงมาตั้งแต่ยังเล็ก เรื่องที่ตัวเธอมั่นใจแน่วแน่แล้วใครก็มาดึงเธอกลับไปไม่ได้ เพราะนิสัยดื้อดึงนี้ของเธอ ที่ถูกทำโทษมาไม่น้อย หลังจากกู้เหยาทำผิดแล้ว หลายครั้งก็จะถูกกู้เจิ้งเต๋อขังไว้ในห้องเก็บของนั้น เมื่อยอมรับความผิดแล้ว ก็จะถูกปล่อยตัวออกมา เพราะนิสัยดื้อดึงของกู้เหยา พูดจาไม่ดีกับกู้เจิ้งเต๋อ เลยถูกขังบ่อยครั้ง อาจจะมีอยู่คืนหนึ่งที่ไม่มีใครมาช่วยเธอ ห้องเก็บของนั้นคงเป็นฝันร้ายในวัยเด็กของกู้เหยา ดังนั้นกู้ซินเลยคิดจะลองดูว่ากู้เหยาจำอดีตตัวเองไม่ได้จริงๆไหม นอกจากนี้เธอก็ไม่มีความคิดอื่นแล้ว เมื่อก่อนกู้ซินคิดว่าสิ่งที่กู้เหยามีทั้งหมดควรเป็นของเธอ ซึ่งนั่นคือความริษยา แต่ในวันนี้นึกถึงการดูแลที่โม่ข่ายมีต่อกู้เหยาแล้ว เธอเพียงแค่อิจฉาเท่านั้น คุณชายสวี่จับมือกู้ซินไว้ พูดคุณชายสวี่จับมือกู้ซินไว้ พูดเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “กู้ซิน หรือว่าฉันยุ่งกับเธอมากเกินไป ทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ต่อหน้าฉันแล้ว?” “ไม่กล้าหรอก” กู้ซินสะบัดมือเขาออก หันร่างแล้วเดินไป เดินไปด้วยพูดไปด้วย “คุณชายสวี่ เราเป็นแค่หุ้นส่วนที่ทำงานร่วมกันเท่านั้น รบกวนจำไว้ให้ดี และฉันก็จะไม่ลืมว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแบบไหน” คนคนหนึ่งที่ผ่านอะไรมามากก็จะมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เข้าใจชื่อเสียงและผลประโยชน์เป็นอย่างดี มีชีวิตที่ดีเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด กู้ซินเป็นคนประเภทนี้ เคยเดินวนไปวนมาอยู่ขอบเส้นแห่งความตาย มองดูคนรอบกาย เสียชีวิต บาดเจ็บ จากไป เธอก็เข้าใจเหตุผลขึ้นมาบ้างอย่างไม่รู้ตัว ชีวิตมนุษย์มันสั้นมากจริงๆ ตอนมีชีวิตก็มีความสุขให้เต็มที่เถอะ ดิ้นรนทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ไม่ใช่ไปคิดวางแผนแย่งของที่ไม่ใช่ของตัวเอง คุณชายสวี่มองเห็นร่างกู้ซินที่ยิ่งเดินออกไปไกลเรื่อยๆ หุบแววตายิ้ม เหลือเพียงความเศร้าหมอง ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไร เขาอยากได้ผู้หญิงคนนี้ ความรู้สึกนั้นมันช่างแข็งแกร่งมากเกินไป แข็งแกร่งจนเขาควบคุมมันไม่ได้ อยากได้ความรู้สึกนั้นของเธอ เหมือนกับม้าคลั่งที่ถอดเชือกจูง จับไว้ก็จับไม่อยู่ สิ่งที่ยิ่งน่ารังเกียจและน่ารำคาญใจก็คือ ผู้หญิงคนนี้ที่ถูกผู้ชายเคยเหยียบย่ำ ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่โรงพยาบาลจิตเวช เคยถูกทำลายใบหน้ามาก่อนคนนี้ไม่ชอบเขาจริงๆ ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยถูกเหยียบย่ำมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยังแสร้งทำเป็นมีจิตใจงามและมีคุณธรรมต่อหน้าเขาอีก ตั้งแต่เขาล้มบริษัทเหชียวซื่อได้ หลังจากค่อยๆพัฒนาบริษัทสวี่ซื่ออย่างช้าๆ คุณหญิงตระกูลดังมากมายในปักกิ่งก็เริ่มสนใจเขา เขาเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง และยังเป็นนักธุรกิจที่ฉลาดหลักแหลมอีกด้วย ถึงแม้ว่าสังคมในวันนี้ค่อนข้างเปิดกว้าง แค่คุณทำเงินได้ ก็ไม่มีใครมาสนใจว่าภูมิหลังฐานะคุณเป็นอย่างไร ที่จริงก็ไม่จำเป็นเลย ไม่สนใจเลย นั่นแค่ต่อหน้าคุณ รอคุณหันหลังไป คนพวกนั้นก็จะชี้มาแล้วบอกว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าเท่านั้น พ่อเป็นใครก็ไม่รู้ ดังนั้นเมื่อพวกคุณหญิงบางตระกูลในปักกิ่งส่งสัญญาณความสงบมาให้เขา เขาก็ยอมรับมัน สำหรับกู้ซิน เขาก็อยากได้เธอเช่นเดียวกัน มองจากผลสำเร็จของกู้ซินในอดีต เธอไม่ใช่ไม่ชอบเขาจริงๆ แต่เธอใช้วิธีการหลอกให้ตายใจก่อนค่อยจัดการเขา อยากให้ความหิวโหยของเขามันมากพอเสียก่อน ในวันนี้ เขาสนใจเธอมากเหลือเกิน เธออยากจะเล่น เธอก็จะเล่นเป็นเพื่อนเธอแล้วกัน …… ขับรถอยู่นานมาก โม่ข่ายก็ยังมีใบหน้าขุ่นเคือง ไม่พูดสักประโยคเดียว แม้แต่กู้เหยาก็ไม่มอง เห็นใบหน้าขุ่นมัวของโม่ข่าย เห็นเส้นเลือดบนหน้าผากโม่ข่ายขยับไปมา เห็นหมัดที่โม่ข่ายกำแน่น เห็นโม่ข่ายพยายามอดทนสุดๆ หัวใจกู้เหยาก็เจ็บอีกแล้ว เธอเบียดตัวไปหาโม่ข่าย เอื้อมมือไปกุมหมัดโม่ข่ายอย่างระมัดระวัง “โม่ข่าย......” กู้เหยาอยากให้โม่ข่ายระเบิดความในใจออกมา ด่าเธอก็ยังได้ อย่าอดกลั้นแบบนี้ เขาอดกลั้นแบบนี้ เธอเจ็บหัวใจ แต่โม่ข่ายก็ยังเป็นคนไม่สนใจ ไม่พูดไม่จา สีหน้ายิ่งขุ่นมัวไปอีก เหมือนกับเก็บกดความโกรธมาหลายปี กำลังจะหาทางระเบิดออกมา โม่ข่ายไม่สนใจ กู้เหยาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี อยากจะดึงมือกลับมาแต่ก็ถูกโม่ข่ายจับไว้ กู้เหยาเงยหน้ามองเขา แต่เขาก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจเธอ เธอเม้มปากแล้วนั่งข้างเขาเงียบๆ จนกลับถึงโรงแรม เปิดประตูลง โม่ข่ายก็หันมากดกู้เหยาลงกับบานประตู แล้วจูบร้อนแรงอย่างหมดความอดทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า โม่ข่ายสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตร กู้เหยาสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบแปด ไม่ว่าจะเป็นส่วนสูงหรือรูปร่าง กู้เหยาก็ตัวเล็กกว่าโม่ข่ายมาก แรงก็น้อยกว่าเขามากโข