ตอนที่ 285 ต้องพึ่งพาตัวเอง

ต๭นที่ 285 ต้องพึ่งพาตัวเอง พอถูกโม่ข่ายควบคุม กู้เหยาก็ไม่มีความสามารถจะต่อต้านเลย ไม่เพียงแต่ไม่มีแรงต่อต้าน ริมฝีปากที่ถูกเขาแนบลงมาอย่างแรง เธอเปล่งเสียงไม่ออกเลยสักพยางค์เดียว จูบของเขาช่างเผด็จการและรุนแรงมาก นำมาด้วยความเก็บกดที่อดทนมานานหลายปี จิตใต้สำนึกกู้เหยาอยากจะต่อต้าน อยากจะแกะพันธนาการของโม่ข่ายออก แต่แรงเขาเยอะขนาดนั้น จูบของเขาเผด็จการขนาดนั้น กู้เหยาไม่มีทางหนีได้เลย ทำได้เพียงส่งเสียงร้องออกมา โม่ข่ายกลืนเสียงร้องน้อยๆของสัตว์ตัวน้อยลงไป เป็นเพียงความต้องการราวกับจะปลดปล่อยความนึกคิดและความเศร้าโศกตลอดสามปีของตัวเองออกไป——ซึ่งมีความหยาบคายไร้เหตุผล ความโกรธ และความไม่ยินยอม ทำไมเธอจำเขาไม่ได้แล้วล่ะ? ทำไมต้องทิ้งให้เขาเดินเตร่ไปมาในอดีตที่งดงามคนเดียว แต่เธอกลับลืมอดีตของพวกเราไปหมดจด? ความรู้สึกของโม่ข่ายทั้งหมดตกไปอยู่ที่ริมฝีปากนี้ ยิ่งจูบยิ่งลึกซึ้ง ยิ่งรุนแรง ถึงขั้นมีรสชาติเลือดซึมออกมา มือเขาค่อยๆยกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด และล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของกู้เหยา ฝ่ามือใหญ่ร้อนระอุ แต่ผิวหนังของกู้เหยากลับเย็นราวน้ำแข็ง เธอยังคงร้องคร่ำครวญอย่างอ่อนแรงและแสบแก้วหู เธอพยายามจะดิ้น แรงปฏิเสธของมือเล็กสำหรับโม่ข่ายมันคือความพยายามอันไร้ประโยชน์ แต่ทุกครั้งที่ทำก็เหมือนกับเอาค้อนมาทุบในใจโม่ข่าย ยากที่จะยอมรับมัน......และยอมรับไม่ได้ “พอได้แล้ว!” จู่ๆโม่ข่ายก็คำรามออกมาราวกับเป็นสัตว์ป่า เหมือนแก้วเงินที่ระเบิดแตก ลูกธนูนับหมื่นพุ่งออกไป ตั้งแต่รู้จักกับโม่ข่ายมา กู้เหยาไม่เคยได้ยินโม่ข่ายพูดเสียงดังแบบนี้มาก่อน ทั้งๆที่กำลังคำราม แต่น้ำเสียงก็มีความเจ็บปวดอันยากที่จะกำจัดทิ้ง......ทำให้กู้เหยาที่กำลังดิ้นลืมดิ้นไป เพียงแค่มองโม่ข่ายอย่างหวาดกลัว ไม่มั่นคง......และเจ็บปวด โม่ข่ายก็มองเธอเช่นกัน สายตาขุ่นมัว ราวกับมีคำพูดมากมาย แต่ไม่เอ่ยออกไป ความคิดถึง ความปรารถนา การกล่าวโทษ ความรัก......ความรู้สึกมากมายอยู่ในแววตาเขา แต่ไม่มีการเปล่งเสียงออกไปแม้แต่นิดเดียว จู่ๆกู้เหยาก็หายใจไม่ได้ อยากจะกอดเขาแน่นๆ ไม่ว่าเขาจะมีอดีตอย่างไร จะหวาดกลัวอะไรมา และในตอนนี้ จู่ๆโม่ข่ายก็ก้มศีรษะลงจูบเบาๆบนหน้าผากเธอ ใบหน้าที่อ่อนโยนราวกับสายลมเบาๆ กู้เหยาไม่ได้ต่อต้าน เพียงแต่รับสัมผัสจูบอันละเอียดอ่อนของโม่ข่ายที่ค่อยๆประทับบนหน้าผาก ปลายจมูก ริมฝีปาและใบหู “กู้เหยา มองผม!” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเขาดังในหูเธอ ราวกับเป็นฝนในฤดูร้อนที่ใจดี เธอใจเต้นเร็วพายุในชั่วขณะหนึ่ง กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงตอบ “อืม” “ฮะ......” ชายที่อยู่บนตัวเหมือนกับพอใจกับสีหน้าท่าทางของเธอ เขาหัวเราะเบาๆข้างหูเธอ เซ็กซี่จริงๆจนทำให้เธอน่าแดง จูบโม่ข่ายโจมตีอีกแล้ว! ไม่รุนแรงและโหดร้ายอีกแล้ว แต่เป็นจูบเผด็จการเหมือนเคยที่เพิ่มความรักใคร่เข้ามา กู้เหยาไม่ต่อต้านอีก เพียงแต่ลืมตาสุกใส แล้วตามโม่ข่ายไปติดๆ มองผม อืม ฉันจะมองคุณตลอดไป เดินตามคุณไป จนถึงวันตาย เสื้อเชิ้ตถูกปลดออก ผิวขาวเนียนราวหิมะของกู้เหยาเผยสู่อากาศที่เย็นเบาๆ แต่ฝ่ามือร้อนระอุของเขาก็บดบังไว้ มันเลยไม่หนาวเหน็บ ก่อนมาปักกิ่ง เธอคิดไว้เยอะมากเกี่ยวกับอดีตและอนาคต แต่ในตอนนี้พอนึกถึงขึ้นมาก็รู้สึกน่าขำ เธอชอบเขา ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรืออนาคต ไม่ว่าจะมีความทรงจำหรือไม่.......แม้ว่าจะมีชีวิตอีกครั้ง เธอก็ยังคงชอบเขาเหมือนเดิม—— ความจริงนี้มันช่างชัดเจน ความแน่นอนนี้เหมือนว่าจะเป็นความจริง ถ้าเป็นเช่นนั้นแบบนี้ก็พอแล้วไหม? กู้เหยาเอื้อมมือไปโอบรอบคอโม่ข่ายแน่น——ลมหายใจของทั้งคู่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเช่นนี้ ทั้งๆที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันแล้ว แต่เธอกลับคิดว่ามันไม่พอ ยังไม่พอ อยากจะเข้าใกล้ขึ้นอีกนิด อยากเดินเข้าไปในหัวใจเขา อยากจะสำรวจอดีตของเขา อยากอยู่กับเขาไปจนชีวิตจะหาไม่ อากาศในหน้าร้อนร้อนระอุแบบนี้ ราวกับว่าอยากละลายคน กู้เหยากอดโม่ข่ายแน่น ขึ้นไปบนเมฆด้วยการนำทางของเขา ขณะที่เกิดความรู้สึกอันลึกซึ้ง เธอก็เอ่ยเสียงอ่อนโยนอย่างเผลอตัว “โม่ข่าย ฉันชอบคุณ” ชอบคุณมากจริงๆ! ชอบมากจริงๆ! เธอไม่อยากคิดถึงวันที่ตัวเองไม่มีเขาจะใช้ชีวิตอย่างไร เสียงตอบรับไม่ใช่เสียงของโม่ข่าย แต่เป็นการเคลื่อนไหวของโม่ข่ายที่ยิ่งเผ็ดร้อนขึ้น …… ค่ำคืนมาถึงอย่างช้าๆ แต่การเคลื่อนไหวภายในห้องเพิ่งจะเริ่มขึ้น ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด นานราวกับผ่านไปเป็นศตวรรษ แต่รู้สึกว่าเวลามันสั้นมาก สั้นมากจนแค่พริบตาเดียว ตอนที่กู้เหยาคิดว่ากระดูกตัวเองกำลังจะแตกสลาย การเคลื่อนไหวอันรุนแรงถึงจะสงบ เธอเหนื่อยมาก ง่วงมาก พอหลับตาก็หลับได้เลย แต่เธอให้ตัวเองหลับไม่ได้ เธอยังอยากฟังเสียงหัวใจเต้นระรัวของโม่ข่ายให้มากกว่านี้ อยากพูดคุยกับเขา อยากได้ยินเสียงของเขา โม่ข่ายกอดกู้เหยาไว้ ฝ่ามือใหญ่ลูบหลังเธอเบาๆ ก้มศีรษะลงไปจูบหน้าผากเธอ “เหนื่อยไหม?” เหนื่อยสิ! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เหนื่อยจนร่างจะสลายแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกเหนื่อยแบบนี้มาก่อน แต่คำถามน่าอายแบบนี้ อยากให้เธอตอบว่าอย่างไร? ชายคนนี้แย่จริงๆ ปกติเห็นว่าดูเย็นชาสง่างาม แต่พอปลดเสื้อผ้าก็คือหมาป่าผู้หิวกระหาย กัดเธอจนไม่มีแรงเลยสักนิด โม่ข่ายก้มศีรษะลงมาเข้าใกล้ตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยถาม “กู้เหยา ไม่พูดเพราะเหนื่อยหรอ?” กู้เหยาพิงบนหน้าอกเปลือยของเขา ส่ายศีรษะ แล้วพูดเสียงเบา “ไม่” “ไม่เหนื่อยหรอ?” “ไอ้คนบ้า!” กู้เหยาหยิกเขาอย่างแรงหนึ่งที ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่? กล้าถามคำถามพวกนี้ ไม่รู้หรอว่าเธออายมาก? “กู้เหยา——” “หือ?” “ไม่มีอะไร นอนเถอะ” เขาลูบหลังเธอ ราวกับกล่อมเด็กเล็กนอน กู้เหยาถูกเขาทรมานจนเหนื่อยจริงๆ ไม่นานก็หลับลึกในอ้อมกอดของเขา โม่ข่ายมองใบหน้าหลับของเธอ หัวใจก็มีความอ่อนยวบอย่างบอกไม่ถูก อ่อนยวบจนน่าเกลียด ได้ครอบครองเธอแบบนี้ ได้กอดเธอหลับไปแบบนี้ ดีมากจริงๆ! เขารอคอยมาตลอด รอมาสามปีกว่า ในที่สุดก็รอจนวันที่กู้เหยากลับมา ในที่สุดก็ได้รักเธออย่างมั่นคงในอ้อมกอด ในที่สุดก็ได้รู้สึกว่าเธออยู่กับเขาแล้วอย่างแท้จริง ในตอนนี้ เขาถึงมั่นใจแล้วว่ากู้เหยาของเขากลับมาแล้วจริงๆ เมื่อครู่นี้ ได้ยินเธอพูดว่าเธอชอบเขา ในตอนนั้น เขาไม่ตอบเธอ เพราะคำพูดของเธอทำให้เขาเลือดพล่าน เขาไม่รู้ว่าควรใช้คำพูดอย่างไรตอบเธอ สิ่งที่ทำได้คือการกระทำของร่างกาย “กู้เหยา คุณบอกว่าชอบผม ผมไม่เคยไม่ชอบคุณ” เขาไม่รู้ว่าเธอชอบเขามากแค่ไหน แต่เขารู้ว่าโลกของเขาขาดเธอไม่ได้ “โม่ข่าย ฉันจะพยายาม ฉันต้องพยายาม......” ในฝัน กู้เหยาละเมอพึมพำ โม่ข่ายกระชับกอดให้แน่นขึ้นอย่างอดไม่ได้ แล้วพูดตำหนิอย่างอ่อนโยน “ยัยทึ่ม!” ทั้งๆที่สามารถพึ่งเขาได้ แต่เธอกลับไม่บอกอะไรเขา อยากจะพึ่งตัวเอง