ตอนที่ 286กลัวมาตั้งแต่เด็ก

ต๭นที่ 286 กลัวมาตั้งแต่เด็ก “เด็กน้อย พรุ่งนี้เป็นวันเด็ก พ่อกับแม่ดันทิ้งหนูไว้ที่บ้าน ทั้งสองคนหนีไปจู๋จี๋กันใช่เรื่องไหมเนี่ย?” โม่เสียวเป่าพูดแบบนี้ต่อหน้าโม่เยว่เหยาเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนแล้ว พูดจบก็ถอนหายใจยาวเหยียด รู้สึกว่าโลกใบนี้มันไม่ดีเลย โม่เสียวเป่าเดิมทีกำลังคิดหาวิธีจับจ้านเนี่ยนเป่ยอยู่ จู่ๆก็ได้รับสายจากพี่ชายท่อนไม้ ให้เธอกลับไปช่วยดูแลเหยาเหยาน้อย ถึงเธอจะชอบเหยาเหยาน้อยมากๆ แต่รบกวนการจีบจ้านเนี่ยนเป่ยองเธอ ไม่ว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนใคร โม่เสียวเป่าก็ไม่ดีใจทั้งนั้น พี่ชายกับพี่สะใภ้ทั้งคู่ก็มีลูกมีเต้าแล้ว ต่อไปก็มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกมาก ทำไมต้องมาลำบากหญิงโสดแบบเธอด้วยเนี่ย “คุณน้าเล็ก เหยาเหยาไม่อยากฟัง” คุณน้าเล็กบ่นมาหลายรอบแล้ว เหยาเหยาน้อยรู้สึกว่าฟังจนหูตัวเองจะเป็นรูแล้ว เธอตัดสินใจไปเล่นกับพี่เล่ ให้พี่เล่นอนเป็นเพื่อนเธอตอนกลางคืน ไม่ให้คุณน้าเล็กนอนเป็นเพื่อนเธออีกแล้ว เหยาเหยาน้อยสไลด์ลงมาจากโซฟา หลังมือเล็กสองข้างอยู่บนตัว ก้าวเท้าเล็กๆวิ่งไปหาพี่เล่ของเธอด้วยท่าทางผู้ใหญ่ตัวเล็ก “เหยาเหยาน้อย แม้แต่หนูก็รังเกียจน้าเล็กของหนูหรอ?” โม่เสียวเป่าวิ่งตามเหยาเหยาน้อยไป แล้วพูดอีก “เหยาเหยา มาอยู่กับน้าเล็กเถอะ ถ้าไม่อยู่กับน้าเล็กล่ะก็ น้าเล็กจะต้องเฉาแน่ๆ” “น้าเล็กคะ ก็ได้ค่ะ เหยาเหยาให้อภัยแล้ว” เหยาเหยาน้อยแก้ปัญหาด้วยการใจกว้าง น้าเล็กไม่รู้เรื่อง แต่เธอไม่รู้เรื่องไม่ได้ ดังนั้นเธอเลยจะไม่ทะเลาะกับน้าเล็ก โม่เสียวเป่าอุ้มเหยาเหยาน้อยมาจุ๊บแล้วพูด “ขอบคุณนะเด็กน้อย หนูดีกับน้าเล็กที่สุดเลย ต่อไปโตขึ้นถ้าไม่มีใครชอบ น้าเล็กจะอยู่กับหนูเองนะ” “น้าเล็ก เหยาเหยาไม่เอา” เหยาเหยาน้อยตัดสินใจแล้ว ไม่อยากเข้าใจน้าเล็กอีกแล้ว พูดแบบนี้กับเธอได้อย่างไรกันล่ะ เธอน่ารักขนาดนี้ จะมีใครไม่ชอบเธอได้อย่างไร คำพูดน้าเล็กไม่ดีเลยสักนิด เหยาเหยาน้อยไม่อยากมีน้าเล็กแล้ว โม่เสียวเป่าบีบแก้มเหยาเหยาน้อย ยิ้มแล้วพูด “น้าเล็กแกล้งหนูเล่นน้า สวยน่ารักเหมือนเหยาเหยาแบบนี้ โตไปคนจีบเยอะแน่ๆ จะมีใครไม่ชอบได้ยังไง” “น้าเล็ก สิบร้อยหนึ่งหมื่นหยวน” เหยาเหยาน้อยแบมือออก ยิ้มหวานแล้วพูดอย่างนุ่มนิ่ม “น้าเล็กเอาเงินมาเลย” “สิบร้อยหนึ่งหมื่นหยวนคือเท่าไร?” โม่เสียวเป่าคิดคำนวณ คิดไม่ออก จิ้มหน้าผากเล็กไป “เจ้าหนูขี้เหนียว จดไว้ในบัญชีก่อนนะ รอหนูโตก่อน น้าเล็กจะคืนเงิน” “คุณหญิง คุณปู่กลับมาแล้ว” เซียงสิ้วคนดูแลรีบมารายงาน ได้ยินว่าคุณปู่โม่มาแล้ว โม่เสียวเป่าก็พูดอย่างดีใจ “คุณปู่อยู่ไหนแล้ว?” “เสียวเป่า” ตามมาด้วยเสียงอันชัดเจนของคุณปู่โม่ดังผ่านประตูมา “คุณปู่ขา มาแล้วหรอคะ” โม่เสียวเป่ากระโดดพุ่งเข้าไปกอดคุณปู่โม่หนึ่งที “คุณปู่ เสียวเป่าคิดถึงคุณปู่มากเลย” คุณปู่โม่ลูบศีรษะโม่เสียวเป่าแล้วพูด “ไม่เจอโม่เสียวเป่าของปู่มาหลายเดือน เสียวเป่าของปู่ยิ่งสวยมีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อยๆเลย” โม่เสียวเป่าหัวเราะคิกคัก “คุณปู่ เสียวเป่ารู้เหมือนกันว่าตัวเองสวยมาก คุณปู่ไม่ต้องชอบหนูหรอก ยิ่งปู่ชมอีก หนูจะยิ่งหยิ่งนะ” คุณปู่โม่หัวเราะใหญ่ แล้วพูดอีก “หนูเป็นหัวแก้วหัวแหวนของทุกคน หยิ่งแล้วยังไง?” โม่เสียวเป่าก็เป็นคนที่หน้าหนาสุดๆ โดนคุณปู่ชมจนจะเขินอายแล้ว เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง “คุณปู่ อย่ามองแต่หนิ ยังมีเหยาเหยาน้อยของเราด้วยนะ” โม่เสียวเป่าวิ่งกลับไปอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา “คุณปู่ รีบดูเหยาเหยาน้อยเร็วค่ะ ดูว่าหน้าตาเหมือนพี่ชายหรือว่าพี่สะใภ้มากกว่ากัน?” คุณปู่โม่มองเหยาเหยาน้อย เอื้อมมือไปจะจับเธอ แต่ยังไม่ทันได้แตะตัว เหยาเหยาน้อยก็ส่งเสียงร้องไห้ขึ้นมา “เด็กน้อย เป็นอะไรไป? นี่คุณปู่ไง? ไม่ใช่คนไม่ดีนะ ไม่ต้องกลัว” โม่เสี่ยวเป่ารีบกล่อมเหยาเหยาน้อย เหยาเหยาน้อยเจอคนแปลกหน้ามาเยอะเหมือนกัน ไม่เคยเห็นเธอกลัวคนแปลกหน้ามาก่อน โม่เสียวเป่าอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าตอนเธอเห็นคุณปู่โม่แล้วจะร้องไห้เสียใจแบบนี้ “เหยาเหยาจะหาคุณพ่อ จะหาพี่เหยาเหยาคนโต ไม่เอาคุณปู่......” เหยาเหยาน้อยร้องไห้ได้เจ็บปวดมาก ร้องไปด้วยก็ตะโกนเรียกคุณพ่อไปด้วย เธอไม่เอาคุณปู่ “คุณปู่คะ อย่าเสียใจไปนะคะ” โม่เสียวเป่ากล่อมเหยาเหยาน้อยไปด้วย พูดกับคุณปู่โม่ไปด้วย “เด็กน้อยลืมง่ายค่ะ เคยเจอปู่เมื่อปีที่แล้ว ผ่านไปหลายเดือนอาจจะลืมไปแล้ว” คุณปู่โม่ยิ้มแล้วพูด “เสียวเป่า ปู่เป็นคนใจแคบขนาดนั้นเลยหรอ? ปู่อายุแปดสิบกว่าแล้วนะ จะโกรธเหลนสาวตัวเองได้ยังไง” “เหยาเหยาจะหาคุณพ่อ......” เหยาเหยาน้อยยังคงร้องไห้ แทบจะร้องไห้สุดแรง ร้องจนแทบจะหมดสติ โม่เสียวเป่าจุ๊บเหยาเหยาน้อย แล้วพูดปลอบ “เหยาเหยาเด็กน้อย คุณพ่อไปทำงานข้างนอก ทำเสร็จแล้วจะกลับมาอยู่กับเหยาเหยานะ” คุณปู่โม่พูด “เสียวเป่า เอาหลานขึ้นไปข้างบนก่อน กล่อมให้เธอหลับ เดี๋ยวปู่มีอะไรอยากจะคุยกับหนูหน่อย” โม่เสียวเป่ารู้สึกแย่สุดขีด พูดขึ้นอีก “คุณปู่ยังไม่ทานอาหารเย็นใช่ไหมคะ หนูจะให้เซียงสิ้วไปเตรียมให้ค่ะ” คุณปู่พูด “ปู่ทานแล้ว หนูรีบพาหลานขึ้นไปก่อนเถอะ” โม่เสียวเป่าอุ้มเหยาเหยาน้อยไปข้างบนก่อน ไม่เห็นคุณปู่โม่แล้ว เสียงร้องเหยาเหยาน้อยก็หยุดลง เธอใช้มือเล็กปาดน้ำตา ปากเล็กเอ่ยอย่างน้อยใจเหลือเกินว่า “เหยาเหยาไม่เอาคุณปู่” “เหยาเหยา คุณปู่โม่เป็นคุณปู่ของคุณพ่อและน้าเล็กนะ เป็นคนใจดีมากๆ ท่านชอบหนูมากนะ ทำไมหนูไม่ชอบท่านล่ะ?” โม่เสียวเป่าไม่เข้าใจจริงๆว่าเหยาเหยาน้อยตัวเล็กวิญญาณใหญ่คนนี้ในสมองกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ชอบคุณปู่ที่ใจดีน่ารักของเธอกัน? แต่เหตุผลพวกนี้ เด็กน้อยก็ยังเล็ก โม่เสียวเป่าก็ไม่รู้จะอธิบายกับเธออย่างไร ตอนนี้ก็จะดึกแล้ว เธอต้องกล่อมเหยาเหยาน้อยให้นอนก่อน …… ห้องรับแขกที่ชั้นหนึ่ง คนรับใช้รินชาให้กับคุณปู่โม่ คุณปู่โม่โบกมือบ่งบอกให้พวกเขาถอยไป พอพวกเขาไปแล้ว ผู้ช่วยที่อยู่กับคุณปู่โม่มาตลอดก็เดินขึ้นมาสองก้าว โน้มตัวลงไปมาพูดเบาๆข้างหูคุณปู่โม่ “คุณท่านครับ ไม่ให้คุณชายสืบเรื่องต่อ นี่คือวิธีที่ดีที่สุดและดำเนินการง่ายที่สุดแล้วครับ” สายตาดุดันของคุณปู่โม่มองผู้ช่วยหนึ่งที แล้วพูดเสียงเย็นชา “เสี่ยวเหอ ไม่ว่าเด็กคนั้นจะสนิทกับฉันไหม แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นลูกหลานในตระกูลฉัน ลูกหลานตระกูลโม่ของฉัน แกลงมือได้หรอ?” “ผมประพฤติไม่เหมาะเองครับ” ผู้ช่วยเสี่ยวเหอกำหมัดแน่น ก้มศีรษะลงแล้วถอยไปสองสามก้าว ในตอนนี้ เขาก็เดาไม่ออกว่าคุณท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมใช้วิธีเขาแก้ไขปัญหานี้ไม่ได้?