ตอนที่ 287 ปกป้องด้วยชีวิต

ต๭นที่ 287 ปกป้องด้วยชีวิต เหยาเหยาน้อยแม้จะยังเล็ก แต่ก็มีสมองที่ไหวพริบดี โม่เสียวเป่าใช้ความคิดมากกว่ากว่าจะกล่อมให้เหยาเหยาน้อยหลับไม่ง่ายเลย เห็นแก้มนุ่มของเหยาเหยาน้อย โม่เสียวเป่าก็เอื้อมมือไปบีบอย่างอดไม่ได้ “เด็กน้อย พ่อแม่หนูนี่สร้างลูกได้ดีจริงๆ พวกเขาที่ไม่เคยมีลูกมาก่อนทำไมถึงสร้างหัวแก้วหัวแหวนอย่างหนูออกมาได้นะ? ” “ต่อไปตอนที่น้าเล็กกับลุงเล็กมีลูกกัน จะต้องเรียนรู้เหมือนพ่อแม่หนูแล้ว จะต้องดิ้นรนคลอดเด็กน้อยที่คนชอบมากกว่าหนูแน่นอน” นึกถึงหลังจากนี้ไปตัวเองจะมีลูกที่น่ารักแบบเหยาเหยาน้อยกับจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าก็ตื่นเต้นมาก ภูมิใจจนส่งเสียงผิวปากออกมา เธอดึงผ้าห่มมาห่มให้เหยาเหยาน้อยแล้วพูด “เด็กน้อย น้าเล็กไปคุยกับคุณปู่ก่อนน้า นอนหลับเองดีๆน้า” จุ๊บเหยาเหยาน้อยอีกครั้ง โม่เสียวเป่าก็หันหลังเดินออกไป ผลักประตูออกมา โม่เสียวเป่าไม่ได้สังเกตก็ชนกับเล่ที่ยืนอยู่ที่ประตู โม่เสียวเป่าลูบอกแล้วพูด “อุ๊ยหยา พี่เล่ของเหยาเหยาน้อย ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่ไปนอน ยืนทำอะไรตรงนี้? ไม่ส่งเสียงอีกต่างหาก ยืนเงียบๆอยู่ตรงนี้ อยากให้ฉันตกใจตายหรอ?” เมื่อครู่นี้ เธอตกใจจนหัวใจเกือบหลุดออกมาในพริบตาเดียว และไม่รู้เหมือนกันว่าเหยาเหยาน้อยไปเอาของแปลกแบบนี้มาจากไหน? มักจะปรากฏตัวไปมาเหมือนเงาทั้งวัน นอกจากเหยาเหยาน้อยแล้ว ก็ไม่เคยคุยกับใครเลย เป็นคนแปลกจริงๆ เล่ยืนตรงนิ่ง ราวกับว่าไม่ได้ยินที่โม่เสียวเป่าพูด ใบหน้าไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรเลย โม่เสียวเป่ามองเขาหนึ่งทีแล้วพูด “ต่อไปเดินไปไหนก็ต้องส่งเสียงนะ อย่าทำให้ตกใจ” รู้ว่าเขาไม่ตอบ โม่เสียวเป่าก็ไม่หวังให้เขาตอบเธอ เธอขยับมือจะปิดประตู จู่ๆเล่ก็ยื่นมือออกมากันไว้ โม่เสียวเป่าพูดอย่างไม่พอใจ “จะทำอะไร?” “ผม......คอยดูเธออยู่ที่นี่” ยากมากที่เล่จะพูดออกมา น้ำเสียงแหบพร่าราวกับเคยถูกไฟเผาลำคอ โม่เสียวเป่าไม่เคยได้ยินเล่พูดมาก่อน จู่ๆได้ยินน้ำเสีงแหบพร่า เธอก็รู้สึกว่าลำคอตัวเองเจ็บปวดไปหมด เธอลูบลำคอ กระแอมไอก่อนพูด “เหยาเหยาน้อยหลับไปแล้ว ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอหรอก กลับไปนอนที่ห้องเถอะ” เล่ไม่พูดอะไรอีก ร่างสูงผอมกันไม่ให้เธอปิดประตูตรงหน้าโม่เสียวเป่า แม้ว่าเขาจะผอมมาก แต่เขาก็สูงกว่าโม่เสียวเป่าช่วงศีรษะหนึ่ง ดังนั้นคิดจะไม่ให้โม่เสียวเป่าปิดประตูไม่ใช่เรื่องยากอะไร โม่เสียวเป่ามองเล่อย่างสงสัย เมื่อก่อนเหยาเหยาน้อยนอนหลับ เขาก็จะไปพักผ่อน ทำไมวันนี้เป็นแบบนี้? สำรวจสักพัก โม่เสียวเป่าเห็นแววตาเขาจริงใจ เขาก็อยู่กับเหยาเหยาน้อยมานานแล้ว คงไม่ทำอะไรวุ่นวายหรอกมั้ง และที่นี่ก็คือโน่หยวนแห่งตระกูลโม่ เล่ไม่กล้าทำอะไรวุ่นวายหรอก โม่เสียวเป่าพูดอีก “งั้นฉันให้นายดูเหยาเหยาน้อยสักพัก เดี๋ยวฉันจะรีบขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ” พูดจบ โม่เสียวเป่าก็เดินไปพลางหันศีรษะกลับมามอง คิดว่าวันนี้เล่ผิดปกติ และไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน เล่ยืนอยู่หน้าประตู สายตามองไปที่เหยาเหยาน้อยในห้องที่นอนบนเตียง ขณะที่มองเหยาเหยาน้อย สายตาเขาอ่อนโยนมาก เหมือนกับพี่ชายใหญ่ที่อ่อนโยนคนหนึ่ง จ้องมองเหยาเหยาน้อยสักพัก เขากมองไปที่หน้าต่าง สายตาอ่อนโยนก็พลันเปลี่ยนเป็นดุดันเหลือเกิน เฉียบคมร้ายกาจไม่เหมือนกับอายุเขาอย่างสิ้นเชิง คนที่นอนในห้องคือเหยาเหยาน้อย เด็กน้อยที่น่ารักสดใสและบริสุทธิ์คนนั้น และเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้เช่นกัน...... ในชีวิตนี้ นอกจากเขาตาย เขาจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอเด็ดขาด …… ชั้นล่าง คุณปู่โม่คุยกับโม่เสียวเป่าอย่างสุขใจ เขาลูบศีรษะโม่เสียวเป่า ถอนหายใจยาวเหยียด “เสียวเป่าเอ๊ย คุณปู่อายุก็ยิ่งแก่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่กับหนูได้อีกกี่ปี?” โม่เสียวเป่าซบอกคุณปู่โม่ ออดอ้อนเหมือนเด็กน้อย “ปู่ขา ปู่เป็นคนดี ใจกว้าง สุขภาพก็แข็งแรงแบบนี้ จะต้องอายุยาวเป็นร้อยปี” “ฮ่าๆๆ......” คุณปู่โม่หัวเราะอย่างพอใจ แล้วพูดอีก “ยังมีเสียวเป่าของปู่ที่รู้เรื่อง เอาใจปู่เก่งที่สุดเลย” โม่เสียวเป่าพูด “หนูเอาใจปู่ที่ไหนล่ะ หนูพูดความจริงตลอด” คุณปู่โม่มองเสียวเป่า จู่ๆก็พูดอย่างหนักแน่น “เสียวเป่าเอ๊ย กลับไปอยู่อเมริกาเป็นเพื่อนปู่สักพักเถอะนะ ไม่ต้องเล่นหนังแล้ว บางทีปู่อาจจะลงทุน คิดหาวิธีให้หนูไปถ่ายทำภาพยนตร์ฮอลลีวูด” “คุณปู่ เสียวเป่าชอบเจียงเป่ย อยากอยู่ที่เจียงเป่ย ไม่อยากไปไหนเลย” เพราะเจียงเป่ยมีจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าเลยอยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากไปไหนเลย เธออยากจับจ้านเนี่ยนเป่ยให้อยู่หมัดให้เร็วที่สุด ผ่านไปอีกสองสามปี จ้านเนี่ยนเป่ยก็จะแก่แล้ว ในตอนนั้น เธอคิดว่าเธออาจจะรังเกียจจ้านเนี่ยนเป่ยที่แก่แล้วก็ได้ คูรปู่โม่รู้เหตุผลที่โม่เสียวเป่ามาที่เจียงเป่ย แต่ไม่มีใครพูดมันออกมา เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไป เขาพูดอีก “เสียวเป่าเอ๊ย เจียงเป่ยมันมีอะไรดี?” พูดถึงว่าเจียงเป่ยมีอะไรดี? โม่เสียวเป่าก็ไม่ต้องคิดเลย เพราะมีจ้านเนี่ยนเป่ยอยู่ แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้เธออยู่ที่นี่ตลอดชีวิตได้แล้ว เธอพูด “คุณปู่คะ ที่เจียงเป่ยไม่ได้แย่ไปกว่าต่างประเทศเลยนะคะ มีภูเขามีแม่น้ำ วิวทิวทัศน์ที่สามารถเห็นในอเมริกา ที่นี่ก็มีเหมือนกัน ไม่งั้นคุณปู่ก็อยู่ที่เจียงเป่ยสิคะ ต่อไปเสียวเป่าถ่ายหนังเสร็จ ก็จะกลับบ้านมาเยี่ยมคุณปู่” คุณปู่โม่อยากจะพูดอะไรอีก ผู้ช่วยที่เพิ่งออกไปก็กลับเข้ามา เอ่ยเสียงอ่อนโยน “คุณท่านครับ มีบ้างเรื่องที่ยังไม่สำเร็จ ต้องให้คุณท่านชี้แนะครับ” พอได้ยินว่าจัดการเรื่องไม่สำเร็จ สีหน้าคุณปู่ก็ขุ่นมัวลง แต่ภายในพริบตาเดียวก็ปรับสีนห้าเป็นปกติ เขาพูด “เสียวเป่า จะดึกแล้ว รีบไปพักผ่อนก่อนเถอะ ปู่ต้องไปก่อนแล้ว” โม่เสียวเป่าดึงคุณปู่โม่ไว้ “คุณปู่ ดึกขนาดนี้แล้วยังต้องทำธุระอะไรอีกคะ? จะไปไหน? ทำไมไม่อยู่ที่นี่?” คุณปู่ลูบมือเธอ ถอนหายใจแล้วพูด “เสียวเป่า ปู่แก่แล้ว บางเรื่องถ้าไม่ทำในตอนนี้ ต่อไปกลัวว่าจะไม่มีเวลาทำอีกแล้ว” “คุณปู่——” “หลานไปนอนเถอะ ปู่ไปก่อนนะ” คุณปู่โม่มาโดยฉับพลัน ไปก็ไปอย่างฉับพลัน โม่เสียวเป่ายังมีอะไรจะพูดกับเขาอีกเยอะแต่ก็ไม่ทันได้พูด คุณปู่โม่ก็ไปเสียแล้ว เธอมาส่งคุณปู่โม่ที่ประตูใหญ่ ส่งเขาขึ้นรถ เห็นรถคุณปู่โม่ไปไกลแล้ว โม่เสียวเป่าถึงได้ละสายตากลับมาอย่างเสียดาย สองประโยคที่คุณปู่เพิ่งพูดทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเกินบรรยาย คุณปู่ส่งต่อบริษัทเซิ่งเทียนให้พี่ชายท่อนไม้ของเธอจัดการแล้ว เขาก็อยู่อย่างสงบมาหลายปีแล้ว วันนี้มีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณปู่ต้องรีบไปจัดการตอนดึกขนาดนี้ด้วย? โม่เสียวเป่าคิดสักพักก็คิดไม่ออก บางครั้งก็คิดว่าตัวเองไม่มีประโยชน์จริงๆ นอกจากแสดงภาพยนตร์แล้วเธอก็ทำอะไรไม่เป็น คุณปู่มีธุระ พี่ชายท่อนไม้ไม่อยู่ เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย