ตอนที่ 288 สามปีหลังของการชดเชย

ต๭นที่ 288 สามปีหลังของการชดเชย โม่เสียวเป่ากลับมาที่นอกห้องเหยาเหยาน้อยที่ชั้นบน เล่ก็ยังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า ยืนหลังตรงแข็งแรง เหมือนกับตอนที่เธอออกมาเป๊ะๆเลย ราวกับว่าหลังจากเธอออกมาเขาก็ไม่ได้ขยับเลย สำหรับเด็กหนุ่มที่อายุประมาณสิบห้าสิบหก โม่เสียวเป่าก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจจริงๆ จ้องมองเขาอยู่นานอย่างอดไม่ได้ เห็นเธอกลับมาแล้ว เล่ก็มองเหยาเหยาน้อยในห้องหนึ่งที จากนั้นก็หันร่างเดินออกไป ไม่พูดอะไรสักคำ โม่เสียวเป่ายู่ปาก มองแผ่นหลังของเล่ แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ชิ อายุยังน้อยก็รู้จักเต๊ะท่า โตไปจะไหวไหมเนี่ย” จู่ๆก็มีความคิดหนึ่งเข้ามาในสมองของโม่เสียวเป่า ทำให้เธอสั่นระริก “เด็กคนนั้นชอบเหยาเหยาน้อยของฉันหรือเปล่าเนี่ย?” โม่เสียวเป่ากลับไปที่ห้อง มองดูเหยาเหยาน้อยที่นอนหลับปุ๋ยสักพัก แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง “เหยาเหยาน้อยของเราน่ารักขนาดนี้ คงไม่ชอบคนแปลกแบบนั้นหรอกนะ” เธอนอนข้างเหยาเหยาน้อยแล้วพูด “เด็กน้อย น้าเล็กจะนอนที่นี่เป็นเพื่อนหนู พ่อแม่หนูทำอะไรอยู่นะ? ไม่แน่พวกเขาอาจจะเกาะติดกันเป็นตังเมอยู่ก็ได้ ฉันผู้น่าสงสาร ตอนนี้ยังจีบลุงหนูไม่ติดเลย” โม่เสียวเป่าเป็นคนที่พูดมาก สามารถพูดกับเหยาเหยาน้อยที่หลับปุ๋ยได้ครึ่งวัน แต่การที่เธอพูดมากแบบนี้ จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้เป็นคนสร้างขึ้น ถ้าจ้านเนี่ยนเป่ยตอบรับความต้องการองเธอ ไม่ให้เธอไล่ตามอย่างยากลำบากแบบนี้ เธอก็จะไปยุ่งกับการทำลูกแล้ว ไม่ต้องมาคิดเรื่องอีก ในตอนนี้ เล่ที่เพิ่งออกไปก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่มาที่ชั้นบนสุดคนเดียว นั่งอยู่ด้านบนของห้องเหยาเหยาน้อย สังเกตการเคลื่อนไหวรอบข้างอย่างเงียบๆ ตกดึกคืนนี้ไม่มีลมเย็น อุณหภูมิร้อนในตอนกลางวันไม่ได้หายไป ดังนั้นคืนนี้จึงอากาศร้อนและแห้งอย่างเห็นได้ชัด แต่เทียบกับอากาศที่ร้อนและแห้งในคืนนี้แล้ว คนที่น่ากลัวพวกนั้น คนที่เจตนาไม่ดี ยิ่งทำให้จิตใจไม่สงบ ค่ำคืนอันมืดมิด เล่กวาดสายตามองไปรอบๆ สายตาคู่นั้นเหมือนแมว แม้ว่านอกคฤหาสน์จะมืดเหลือเกิน แต่เขาก็ยังมองเห็นชัดเจน คนพวกนั้นที่มีเจตนาไม่ดี ถ้าเขายังอยู่ที่นี่หนึ่งวัน จะต้องคุ้มครองความปลอดภัยของโม่เยว่เหยาให้ได้ ไม่ให้จุดประสงค์ของพวกมันสำเร็จเด็ดขาด ค่ำคืนที่อากาศร้อนและแห้งแบบนี้ มันช่างยาวนานมากสำหรับเล่ ราวกับว่ามันนานมากกว่าจะฟ้าสว่าง วิกฤตการณ์อันตรายทั้งหมดถึงได้หมดไปชั่วคราว ค่ำคืนที่เหมือนเดิม แต่มันกลับสั้นมากสำหรับโม่ข่ายและกู้เหยา ได้กอดอีกฝ่ายไว้แนบอก ผิวหนังแนบชิด ลมหายใจรินรนกัน ยังไม่ได้เพลิดเพลินทั้งหมด ค่ำคืนนี้ก็ผ่านไปเสียแล้ว นอนอยู่ข้างกู้เหยา มองใบหน้าสวยงามวิจิตรของเธอ มองขนตาแพยาวขยับไปมาเหมือนพัดเล็กๆของเธอ เห็นร่องรอยนับไม่ถ้วนที่เขาประทับไว้บนตัวเธอ โม่ข่ายรู้แค่ว่าหัวใจเขามีความสุขท้วมล้น อยากจะอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไป ลืมเรื่องความลับนั้นที่ทำให้กู้เหยาที่บริสุทธิ์ลำบากไปด้วย ลืมไปว่าความทรงจำกู้เหยาไม่มีเขา ลืมหมดทุกอย่าง แค่มีกันและกันอย่างนี้ แก่เฒ่ากันไปอย่างช้าๆ ตอนกู้เหยาตื่นขึ้นมาก็สายแล้ว เธอแค่รู้สึกเหนื่อยมาก แม้แต่แรงจะพลิกตัวก็ไม่มี ต้องใช้แรงอย่างมากในการลืมตาขึ้นมา พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหล่อขยายใหญ่ของโม่ข่าย ต้องบอกเลยว่าโม่ข่ายผู้ชายคนนี้หล่อมากจริงๆ แม้ว่าเธอจะคุ้นเคยกับใบหน้าของเขาแล้ว แต่ก็ยังตะลึงในความหล่อของเขาอยู่ดี เมื่อคืนวานดูเหมือนคนที่พยายามคือเขา คนที่ออกแรงคือเขา แต่ดูเหมือนเขาจะกระตือรือร้นมากกว่าเธออีก และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีพลังดีขนาดนี้? “ตื่นแล้วหรอ” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเขาดังเข้าหูเธอ การหยอกเย้าในตอนนี้ ทำให้เธอใจเต้นระรัวตึกตัก “อืม” กู้เหยาพยักหน้า เพิ่งพูดออกไปหนึ่งพยางค์ ยังไม่ทันได้พูดจบ โม่ข่ายก็โน้มตัวลงมาจูบ “อือ......” กู้เหยาผลักเขาออกโดยสัญชาตญาณ แต่ร่างแข็งแรงกำยำของเขาที่กดอยู่บนตัวเธอเหมือนกับภูเขาลูกใหญ่ เธอผลักไม่ออก โม่ข่ายชิมรสหวานที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอให้เต็มที่ เหมือนสัตว์ป่าที่กระหายมายาวนาน——รุนแรง ดุดันบังคับ แต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา ลมหายใจของกู้เหยาถูกเขากลืนลงไป โดนเขาจูบจนสมองว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงตามเขาไป ปีนขึ้นไปบนโลกของพวกเขาสองคนที่เขานำทางไปอีกครั้ง กู้เหยาไม่เคยรู้มาก่อน โม่ข่ายที่มีสีหน้าท่าทางเย็นชาผู้นี้จริงๆแล้วก็รุนแรงดุเดือดแบบนี้ ในพริบตาเดียวก็กลายร่างเป็นหมาป่าร้ายกาจ กินเธอจนไม่เหลือกระดูก หลังจากนั้น กู้เหยาก็ทนความโหดเหี้ยมแบบนี้ของเขาไม่ได้จริงๆ เมื่อต่อสู้กับเขารอบสุดท้าย เธอก็เหนื่อยจนหลับไป หลับครั้งนี้ กู้เหยาหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ ตอนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งแล้ว ทั้งๆที่ตื่นแล้ว แต่เธอกลัวว่าลืมตาขึ้นมา กลัวว่าลืมตาขึ้นมาแล้วจะถูกโม่ข่ายจัดการอีกรอบ ถ้าอีกรอบล่ะก็ร่างกายเธอต้องแตกสลายแน่ ตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ข้างหูก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของโม่ข่ายดังผ่านมา เสียงหัวเราะนั้นเหมือนกับเหล้าเก่าแก่ที่เก็บซ่อนมาหลายปี มันหอมหวานและทำให้มึนเมา กู้เหยาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง ตัดสินใจว่าจะไม่สนใจตาบ้าโม่ข่ายที่ค่อยๆแกล้งเธอ “กู้เหยา——” โม่ข่ายเข้าไปใกล้ จูบหน้าผากเธอ แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “อืม คุณหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ นอนมากเกินไปมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ ตื่นมาทานข้าวก่อนแล้วเราไปที่ที่หนึ่งด้วยกัน” กู้เหยาพูดอย่างรู้สึกผิด “ฉันไม่หิว” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเอาใจเหลือเกิน “ไม่หิวจริงหรอ? หรือว่าอยาก......” กู้เหยาเอื้อมมือไปปิดปากเขา พูดด้วยใบหน้าที่แดง “โม่ข่าย ถ้าคุณทำอีกรอบล่ะก็ ฉัน......” โม่ข่ายจับมือเธอไว้ จูบเบาๆแล้วพูด “ครั้งของเมื่อวานถือว่าชดเชยความอดทนของผมตลอดสามปี ต่อไปผมจะไม่ให้คุณเหนื่อยแบบสองวันนี้แล้ว” “อึก......” กู้เหยาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีกับผู้ชายคนนี้ เป็นผู้ชายที่พูดอย่างทำอย่างจริงๆ เรื่องพวกนี้ทุกคนรู้ในใจก็พอแล้ว พูดออกมาได้อย่างไร? “ห้ามขี้เกียจลุกนะ” เขาจิ้มเบาๆที่ริมฝีปากเธอ “ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วทานอาหารเช้า เดี๋ยวผมพาคุณไปที่ที่หนึ่ง” “ไปไหน?” “ไปถึงเดี๋ยวคุณก็รู้” ก็ได้ เธอไม่ถามแล้ว เขาจะพาเธอไปที่ไหน เธอก็ไป ตราบใดที่มีเขา ไม่ว่าจะไปที่ไหน เธอก็ยอมหมด สถานีแรก โม่ข่ายพากู้เหยามาเยี่ยมคุณแม่กู้ ยืนตรงหน้าศิลาหลุมฝังศพ กู้เหยาก็แทบจะรู้สึกถึงความเสียใจตอนฝังศพคุณแม่ในตอนนั้น แต่รายละเอียดเกิดอะไรขึ้น เธอยังคงคิดไม่ออก สถานีที่สอง โม่ข่ายพากู้เหยาไปที่เขาหิมะซีในปักกิ่ง เป็นสถานที่ที่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยมาเช่นเดียวกัน ตอนนี้คือฤดูร้อน จุดชมวิวไม่มีหิมะ ไม่มีกิจกรรมเล่นสกี แต่ก็ยังมีวิวทิวทัศน์ที่สวยงามอีกอย่าง ดอกไห่ถังกำลังบาน ทำให้ภูเขาหิมะตกแต่งไปด้วยทะเลดอกไม้สีสันสวยงาม