ตอนที่ 290 อันตรายที่ซ่อนอยู่

ต๭นที่ 290 อันตรายที่ซ่อนอยู่ ว่ากันว่าหัวใจแม่ลูกเชื่อมกัน คำพูดนี้ไม่ใช่ว่าไร้เหตุผล ในวันเด็กนี้ โม่เยว่เหยาเด็กน้อยอุบัติเหตุจริงๆ แต่ไม่ได้เกิดในโรงเรียนอนุบาล แต่เกิดระหว่างทางไปโรงเรียนอนุบาล ช่วงปีนี้ โม่ข่ายดูแลเหยาเหยาน้อยเป็นอย่างดีมาก ปกติเวลาเขาไปไหนก็จะพาเหยาเหยาน้อยไปด้วย ช่วงนี้ไม่ได้เอาเหยาเหยาน้อยติดตัว หนึ่งเพราะว่าเหยาเหยาน้อยสามขวบกว่าแล้ว ควรส่งไปโรงเรียนอนุบาลเพื่อให้รู้จักเพื่อนเยอะๆ ให้เธอเรียนรู้การเข้าสังคม และโม่ข่ายก็ยุ่งกับการหาวิธีพาแม่เหยาเหยาน้อยกลับมาด้วย เลยเพิกเฉยเธอไปเล็กน้อย ปกตข้างกายเหยาเหยาน้อยจะมีเล่ มีบอดี้การ์ดสองคน มีคนขับรถของเธอ และยังมีแม่นมที่เปลี่ยนใหม่ให้เหยาเหยาน้อย บอดี้การ์ดสองนายนี้โม่ข่ายเรียกมาจากอเมริกาหลังจากเหยาเหยาน้อยเกิดได้นาน ได้คอยอยู่ข้างเหยาเหยาน้อยมาสามปีกว่า สามารถบอกได้ว่ามีความจงรักภักดีและอุทิศตน สองสามปีมานี้ก็คุ้มครองเหยาเหยาน้อยเป็นอย่างดี คนขับรถก็เป็นคนที่โม่ข่ายอบรมมาหลายปี ความสามารถในการขับรถอยู่ในระดับดีเยี่ยม สภาพจิตใจยอดเยี่ยมยิ่งกว่าความสามารถในการขับรถอีก คนพวกนี้ที่อยู่ข้างกายเหยาเหยาน้อยเป็นคนที่โม่ข่ายเลือกมาอย่างพิถีพิถัน มีความรอบคอบ ตอนหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุที่จะเกิด ทุกคนจะไม่โวยวายตื่นตระหนก ถึงจะยิ่งปกป้องเหยาเหยาน้อยได้อย่างดี ม่ายเลือกคนที่มาอยู่กับเหยาเหยาน้อย อุบัติเหตุครั้งนี้ทุกคนก็แสดงบทบาทออกมาอย่างเต็มที่ ภายใตสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ เหยาเหยาน้อยจึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว ทุกคนล้วนปลอดภัย สำหรับเรื่องนี้ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเล่อีกแล้ว แม้ว่าคืนก่อนเล่จะคอยมองอยู่หนึ่งคืนเต็ม แต่ความกระตือรือร้นของเขาในวันต่อมาได้รับผลกระทบอันยิ่งใหญ่ อาจพูดได้มันทำให้เซลล์ประสาททุกเส้นเขาตึงเครียด เพราะเหตุผลเรื่องที่เกิดขึ้น ประสาทเขาจะเฉียบแหลมมาตลอด หลายครั้งจะรู้สึกถึงอันตรายที่คนอื่นไม่รู้สึก คืนก่อนเกิดเรื่อง รอบๆคฤหาสน์ดูเหมือนจะเงียบสงบเป็นปกติ คนที่ดูแลความปลอดภัยของโน่หยวนไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ แต่เล่สังเกตเห็น ดูเหมือนว่าโน่หยวนที่เงียบสงบ ที่จริงแล้วถูกคนจ้องมองอยู่ และจุดประสงค์ที่เป็นไปได้มากที่สุดคือเหยาเหยาน้อย สำหรับเรื่องในตระกูลโม่ เขารู้ไม่มาก และไม่รู้เหมือนกันว่าใครลงมือกับเด็กแบบนี้ได้ แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าจะมีจุดประสงค์อะไร เขาจะสะเพร่าไม่ได้ จะดูและเหยาเหยาน้อยให้เป็นอย่างดี เดิมทีนึกว่าคนที่อยู่ในมุมมืดพวกนั้นมักจะไม่ปรากฏตัวในตอนกลางวันแสกๆ แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะกล้าเปิดเผยขนาดนี้จริงๆ กล้ามากั้นคนระหว่างโดยตรง พวกมันน่าจะสังเกตเหยาเหยาน้อยมานานแล้ว รู้ว่าทุกวันที่เธอไปโรงเรียนอนุบาลเอต้องผ่านถนนพวกนี้ พวกมันต้องเตรียมการล่วงหน้า รถหลายคันที่ไม่มีป้ายทะเบียนจอดแอบอยู่ที่เส้นทางที่ไม่ค่อยพบเห็น พอเห็นรถพวกเขาขับมา มันก็พุ่งเข้ามาเหมือนฝูงผึ้ง ดีที่เล่พบความผิดปกติล่วงหน้า ให้คนขับรถขับเบี่ยงพวกมันทันที และแจ้งบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ในรถอีกคันบอกสถานการณ์คร่าวๆให้พวกเขาฟัง ตอนที่เล่พูด หูเหยาเหยาน้อยก็ตั้งขึ้นอย่างไว ดวงตาสุกใสกะพริบปริบๆตั้งใจฟังที่พี่เล่พูด แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เล่ลูบศีรษะเธอ พยายามทำน้ำเสียงแหบพร่าให้อ่อนโยนลงหน่อย เขาพูดว่า “เหยาเหยา เรามาเล่นเกมกันดีไหม?” ได้ยินว่าพี่เล่จะเล่นเกมกับตัวเอง เหยาเหยาน้อยก็ดีใจทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนิ่ม “พี่เล่อยากเล่นเกมอะไรกับเหยาเหยา?” เล่พูด “เดี๋ยวลุงคนขับจะขับรถเร็วมากๆ พี่เล่จะกอดเหยาเหยาไว้ เหยาเหยาจะกลัวไหม?” เหยาเหยาน้อยส่ายศีรษะอย่างตั้งใจ “เหยาเหยาไม่กลัว” เธอเป็นเด็กที่กล้าหาญมาก เธอจึงไม่กลัว ไม่ร้องไห้ ไม่ให้พี่เล่หัวเราะเยาะเธอ “ได้ งั้นเหยาเหยากอดพี่เล่ไว้นะ” เล่กอดเหยาเหยาน้อยไว้ในอ้อมอก มือหนึ่งกุมศีรษะเธอไว้ ขณะเดียวกันก็พูด “ขับเบี่ยงพวกนั้นได้” คนขับรถรับคำสั่งมา เพิ่มคันเร่งอย่างแรง หน้าปัดความเร็วเร่งขึ้น รถพุ่งไปเหมือนคันธนู และสามารถขับเบี่ยงรถที่ตามมาได้อย่างรวดเร็ว รถของบอดี้การ์ดเดิมทีอยู่ด้านหลังพวกมัน หลังจากได้รับคำสั่งจากเล่ ก็พุ่งไปอยู่ด้านหน้าพวกมัน ใช้ความสามารถในการขับรถและจิตใจอันแข็งแกร่งขับพุ่งไปด้านหน้ารถที่กันพวกเขาไว้ ทำให้รถที่เหยาเหยานั่งขับต่อไปได้ หลังจากขับรถของพวกมันได้แล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ลดความเร็วลง ขับตรงไปจุดหมายปลายทางด้วยความเร็วเดิม แค่ถึงกองบังบัญชาการเขตก็ปลอดภัยแล้ว เรื่องราวทั้งหมดเกินขึ้นไวมากเกินไป เร็วจนเหยาเหยาน้อยเกือบหลับไปในอ้อมอกพี่เล่ ก็ได้ปราศจากอันตรายแล้ว เรื่องที่พวกเขาเจอในวันนั้น ดูเหมือนจะไม่ได้มีความท้าทายมากเท่าไร แต่ถ้าคนพวกนั้นไม่ใช่ลูกน้องคนเก่งที่โม่ข่ายอบรมมา รวมถึงมีเล่ผู้ที่เป็นใครมาจากไหนไม่รู้คอยปกป้องเหยาเหยาน้อยอยู่ ไม่อย่างนั้นแผนการที่เล็งมาที่เหยาเหยาน้อยนี้คงไม่จบง่ายๆ โม่ข่ายยังไม่กลับมาถึงเจียงเป่ยก็ได้รับข่าวเรียบร้อยแล้ว เพื่อไม่ให้กู้เหยาเป็นห่วง เขาจึงไม่ได้พูดอะไร ถึงจะไม่มีหลักฐาน แต่โม่ข่ายก็เดาได้ว่าใครเป็นคนลงมือกับเหยาเหยาน้อย เขาควรไปคุยกับคนคนนั้นด้วยตัวเขาเอง ระยะเวลาบินสองชั่วโมงกว่า ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสนามบินเจียงเป่ย ตอนโม่ข่ายไปก็เป็นเวลาสองสามวัน ยังไม่ได้จัดการเรื่องงานให้สำเร็จ ปริมาณงานในสามวันเขาต้องใช้เวลามากพอที่จะทำให้เสร็จ ครั้งนี้ลูกน้องของหลิวยงทำงานไม่ดี หลิวยงก็ได้รับโทษเช่นกัน โม่ข่ายไปปักกิ่งแม้แต่ลูกน้องที่สำคัญมากที่สุดสองคนก็ไม่ได้พาไป ตอนที่มาถึงสนามบินเจียงเป่ย หลิวยงกับเหลียงฮุ่ยอี๋ก็รออยู่แล้ว พอโม่ข่ายมาถึงพวกเขาก็รายงานจำนวนงานให้เขาจัดการ กู้เหยาที่อยู่ข้างๆเห็นแล้วก็สงสาร โม่ข่ายยุ่งขนาดนี้ พอลงจากเครื่องยังไม่ทันหายใจก็ต้องจัดการงานแล้ว และเพราะเธอเขาถึงได้บินไปปักกิ่ง แถมยังพาเธอไปดูวิวทิวทัศน์อีก ในวันนี้พอคิดๆแล้วก็เป็นเพราะความไม่รู้เรื่องของตัวเองจริงๆ เพิ่มปัญหาให้เขาเยอะเลย ถ้าเธอรู้เรื่องสักนิด เธอไม่จำเป็นต้องช่วยอะไรเขา แค่ไม่สร้างปัญหาเพิ่ม ไม่ทำให้เขาไขว้เขว ให้เขาได้ทำงานอย่างดี กู้เหยาที่นั่งข้างๆโม่ข่ายแอบถอนหายใจออกมา กำหมัดแน่น บอกตัวเองว่าให้สู้ๆ สู้ๆ รถที่พวกเขาขับคือรถธุรกิจที่หรูหรา นอกจากคนขับรถแล้ว ไม่ได้มีเพียงโม่ข่ายและกู้เหยา ท้ายรถยังมีเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยงที่คอยรายงานสถานการณ์ให้โม่ข่ายฟัง ตอนที่กู้เหยาแอบให้กำลังใจตัวเอง จู่ๆก็มีสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรมองเธออยู่ แต่ตอนที่เธอเงยหน้าไปมอง ก็ไม่เห็นอะไร ผู้ช่วยสองคนของโม่ข่ายก็กำลังรายงานสถานการณ์ให้เขาฟัง ไม่มีใครสังเกตเธอ หรือเป็นภาพลวงตาของเธอ?