ตอนที่ 291 ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ต๭นที่ 291 ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ถึงเดือนมิถุนายนแล้ว อากาศสองวันนี้ยิ่งร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ พระอาทิตย์เหมือนลูกบอลไฟที่กำลังย่างพื้นโลกอยู่ โม่ข่ายไปส่งกู้เหยาก่อนที่คฤหาสน์อวี้จิ่ง โน่หยวน หาข้ออ้างบอกว่ามีงานต้องทำ แล้วนำหลิวฮุ่ยอี๋กับหลิวยงออกไป “ประธานโม่......” หลิวยงเพิ่งเอ่ยปากพูดออกไป ก็ถูกโม่ข่ายโบกมือขัด เขาพูดขึ้น “ช่วยติดต่อคุณปู่ให้หน่อย บอกว่าเดี๋ยวฉันจะไปพบเขา” โม่ข่ายชัดเจนมาก คุณปู่ที่หายไปเกือบครึ่งเดือนปรากฏตัวที่เจียงเป่ย เขาได้เตรียมไปเจอเขาเรียบร้อยแล้ว คุณปู่โม่อายุมากแล้ว ชื่นชอบความสงบ ดังนั้นจึงอาศัยอยู่ที่ฟาร์มชนบทในเจียงเป่ย ทุกวันก็ชมดอกไม้ เหยียบย่ำผืนหญ้า นี่เป็นความเพลิดเพลินที่ดีที่สุดของวัยเขา ตอนที่โม่ข่ายไปถึงฟาร์ม คุณปู่โม่กำลังรดน้ำต้นไม้ในสวนอยู่ พอเห็นโม่ข่ายมา คุณปู่ก็ไม่ได้สนใจ โม่ข่ายยืนนิ่ง โบกมือบ่งบอกว่าให้ออกไป โดยที่เขาไม่ได้เอ่ยปากพูดเช่นกัน รออยู่นานสักพัก คุณปู่โม่ถึงหันศีรษะมามองเขาแล้วพูด “มู่จือมาหรอ ฉันรู้ว่าแกเป็นคนกตัญญู แต่วันยุ่งๆแบบนี้ ไม่ต้องเยี่ยมฉันโดยเฉพาะก็ได้” “ปู่รอผมอยู่ที่นี่ ไม่ได้หวังให้ผมมาเยี่ยมหรอครับ?” โม่ข่ายไม่มีอารมณ์มาเล่นกับคุณปู่ เขาพูดอีก “ปู่น่าจะรู้ว่าผมมาทำไม” “เสี่ยวเหอเพิ่งซื้อชาผู่เอ๋อร์ชั้นเยี่ยมมาให้ฉันหนึ่งกล่อง ยังไม่ได้แกะดูเลย ไหนๆก็มาแล้วมาดื่มชาเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ไม่ได้เจอแกมาหลายเดือนแล้ว ฉันอยากคุยอะไรกับแกหน่อย อยากจะรู้ช่วงนี้เซิ่งเทียนเป็นยังไงบ้าง?” คุณปู่โม่ไม่ได้สนใจหัวข้อที่โม่ข่ายพูด จงใจเปลี่ยนเรื่องคุย แต่โม่ข่ายมาหาเขาครั้งนี้มีเพียงจุดประสงค์เดียว ไม่มีความคิดจะพูดคุยกับเขาอย่างปกติอยู่แล้ว โม่ข่ายพูดอีก “ในใจพวกเรารู้ดี เรื่องนี้ไม่พูดให้ชัดเจนไม่ได้หรอกนะครับ ปู่ไม่ต้องพูดอ้อมไปอ้อมมากับผมหรอก ผมแค่อยากรู้ว่าปู่ทำอย่างนั้นทำไมเมื่อสามปีที่แล้ว?” “สามปีที่แล้ว?” คุณปู่โม่นวดหน้าผาก เหมือนกับคิดจริงจัง แล้วพูดอีก “มู่จือ ฉันทำอะไรตั้งเยอะแยะเมื่อสามปีที่แล้ว ฉันจำค่อยได้หรอก แกพูดมาเลยว่าเรื่องไหน?” “เรื่องกู้เหยา” คุณปู่โม่อยากจะแสร้งโง่ แต่โม่ข่ายต้องการคำตอบที่แน่นอน เขาพูดอีก “เมื่อสามปีก่อนปู่ฉีดยาของกองทัพประเทศ A ที่ไว้จัดการกับพวกสายลับ ให้เธอเดินวนปากทางนรก ให้เธอสูญเสียความทรงจำทั้งหมด ส่งเธอให้กู้เจิ้งเต๋อ ปู่คิดอะไรอยู่กันแน่?” “แกรู้หมดแล้วสินะ” คุณปู่โม่ยิ้ม พูดอย่างสบายอารมณ์ ราวกับว่าชีวิตของกู้เหยาสำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ชีวิต ไม่รอให้โม่ข่ายถามอีก คุณปู่ก็พูดต่อ “สามปีก่อนฉันนึกว่าเธอจะตายไปแล้ว กู้เจิ้งเต๋อบอกว่าต้องการเธอ ฉันเลยส่งเธอให้กับกู้เจิ้งเต๋อ ไมคิดว่าเธอจะโชคดีไม่ตาย รอดชีวิตกลับมาได้” “ปู่——” ไม่คิดว่าคุณปู่จะยอมรับได้อย่างตรงไปตรงมา และยิ่งไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาอย่างไม่สำนึกผิดแบบนี้ โม่ข่ายโกรธจนกำหมัดแน่นจนมีเสียงกระดูก ถ้าคนชราตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่ปู่ของเขา เขาต้องลงมือซัดหัวเขาแน่นอน “มู่จือ ตั้งแต่เล็กจนโต สิ่งที่ร่ำเรียนมาลืมหมดแล้วหรอ? ถามผู้ใหญ่ด้วยโทนเสียงแบบนี้ได้ยังไง?” คุณปู่โม่ถอนหายใจ ส่ายศีรษะ ราวกับว่าตัวเองกำลังสั่งสอนอบรมหลานชายไม่รักดีอยู่ “ตั้งแต่เล็กจนโตผมให้ความเคารพคำสั่งสอนของปู่ ผมจึงรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไมควรทำ” โม่ข่ายจ้องคุณปู่โม่อย่างโกรธเคือง เขากัดฟันพูด “แล้วปู่ล่ะ? ปู่เป็นผู้ใหญ่ ปู่ทำอะไรไปบ้าง?” “เรื่องที่ฉันทำทั้งหมดคือหวังดีกับแก” สายตาแหลมคมของคุณปู่โม่มองมาที่โม่ข่าย แล้วพูดน้ำเสียงเย็นชา “ฉันรู้ตระกูลโม่ของพวกเราเป็นตระกูลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียง มีการศึกษาและมารยาทดี รับผู้หญิงสกปรกแบบนั้นง่ายๆไม่ได้เด็ดขาด” “สกปรกหรอ? เหอะ......” โม่ข่ายส่งเสียงเย็นชาออกมา “ไม่ว่าเธอจะมีภูมิหลังยังไง ภายในใจผมเธอก็คือภรรยาผม เป็นแม่ของลูกผม ผมไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนก็ตามมาใส่ความเธอ รวมถึงปู่ด้วย” คุณปู่โม่พูดอีก “มู่จือ แกรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของกู้เจิ้งเต๋อ และรู้ว่าแม่ของเธอมีเธอได้ยังไง รู้ว่าพ่อแท้ๆของเธอนามสกุลเซียว แล้วรู้ไหมว่าพ่อแท้ๆของเธอเคยทำอะไรไว้?” “ผมไม่จำเป็นต้องรู้” โม่ข่ายแค่รู้ว่ากู้เหยาคือผู้หญิงที่เขาชอบ คือผู้หญิงที่เขาต้องปกป้องเป็นอย่างดีตลอดชีวิตนี้ คุณปู่โม่พูด “งั้นฉันจะบอกให้แกฟัง เธอจะต้องหายไปจากสายตาฉัน หายไปจากผังตระกูลโม่ของพวกเรา ให้เวลาฉันหนึ่งวัน ฉันจะไม่ให้เธอเข้ามาในประตูบานใหญ่ของตระกูลโม่อย่างเด็ดขาด” โม่ข่ายเลิกคิ้วแล้วเอ่ยอย่างเคร่งเครียด “งั้นผมจะบอกให้ปู่ฟัง เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมยอมรับ ตราบใดที่ผมมีชีวิตอยู่ ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธอเด็ดขาด” “มู่จือ สามปีก่อนฉันยังไว้ชีวิตเธอ ในวันนี้ฉันจะไม่ใจอ่อนอีกต่อไปแล้ว” คุณปู่โม่ยิ้มเย็นชาแล้วพูดอีก “ฉันจะบอกให้ชัดๆนะ ฉันจะให้เธอหายไปจากโลกใบนี้ไปตลอดกาล” คุณปู่โม่ยังคงมีใบหน้าที่ใจดีอย่างนั้น แต่หลังจากที่เขาพูดคำพูดพวกนี้กับเขา โม่ข่ายก็พบว่า เขาไม่เคยรู้จักคุณปู่โม่อย่างแท้จริงเลย บนร่างกายของคุณปู่โม่ เขาก็ไม่เห็นรังสีความใจดีที่เขาเคยเห็นตอนเด็กๆอีกแล้ว ไม่ได้ยินที่เขาดึงมือเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “มู่จือเอ๊ย แกเป็นเด็กของตระกูลโม่พวกเราเพียงคนเดียว ต่อไปต้องแบกรับภาระของตระกูลโม่ทั้งหมดไว้ ดังนั้นแกต้องขยันขันแข็งมากกว่าคนอื่น” โม่ข่ายจึงเรียนรู้ไว ไม่ใช่ว่าเขาต้องการที่จะเรียนรู้ได้ไว แต่เพราะเขารู้ตั้งนานแล้วว่าชีวิตของมันไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น เขาต้องแบกภาระอันหนักอึ้งของตระกูลโม่ทั้งหมดไว้บนไหล่ แต่ในวันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว คุณปู่ของเขาไม่ใช่คุณปู่ใจดีในอุดมคติของเขาอีกแล้ว คุณปู่เขาต้องการกำจัดภรรยาของเขา ยังมีเรื่องอะไรที่น่าผิดหวังไปมากกว่านี้อีก? โม่ข่ายส่ายศีรษะ กดความรู้สึกอันสับสนลงไป แล้วพูดอีก “งั้นผมก็จะบอกปู่ให้ชัดๆนะครับ ต่อจากวันนี้ไปปู่จะไม่มีผมเป็นหลานชายอีกแล้ว” “แก——” คุณปู่โม่สาดน้ำในแก้วใส่โม่ข่ายแล้วด่า “แกรู้ไหมว่ากำลังพูดบ้าอะไร?” โม่ข่ายยิ้มเย็นชาพูด “ทุกเรื่องที่ผมทำ ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไร” “เพื่อผู้หญิงคนเดียว แกกล้าตัดสายเลือดเลยหรอ?” “ผมไม่มีปู่ที่ไม่รู้จักผิดจักถูก ใจโหดเหี้ยมอย่างคุณ” “แก......ก็ได้โม่ข่าย แกโตแล้วปีกกล้าขาแข็งใช่ไหม? ตอนนั้นฉันยกเซิ่งเทียนให้แกดูแล วันนี้ฉันก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างแกหายไป ให้แกกลายเป็นไม่มีอะไรเลยได้เหมือนกัน” คุณปู่โม่โกรธโม่ข่ายมากจนพูดคำพูดพวกนี้ออกมา “งั้นเรามารอดูกันว่าเซิ่งเทียนจะเป็นของคุณ หรือของผม?” ตอนที่เขาได้รับบริษัทเซิ่งเทียนมานั้นเป็นอย่างไร บริษัทเซิ่งเทียนในวันนี้เป็นอย่างไร ในใจโม่ข่ายรู้ดีเป็นอย่างมาก