ตอนที่ 293 ลูกสาวที่ใส่ใจ

ต๭นที่ 293 ลูกสาวที่ใส่ใจ ออกมาจากบ้านคุณปู่ โม่ข่ายก็สั่งหลิวยงทันที “ไปสืบมา ไม่ว่าจะใช้คนหรือเงินเท่าไร ก็ต้องสืบมาให้ฉันให้ได้” หลิวยงพยักหน้าแล้วพูด “ประธานโม่ ผมส่งคนไปแล้วตามคำสั่งคุณชาย ไปสืบจากคุณพ่อแท้ๆของคุณนาย คุณท่านเซียวและกู้เจิ้งเต๋อ” โม่ข่ายพยักหน้า “สืบหลายๆทาง คุณท่านเซียว กู้เจิ้งเต๋อ ตระกูลจ้าน แล้วก็อดีตของคุณปู่รวมเข้าด้วยกัน ห้ามปล่อยไปแม้แต่เบาะแสเดียว” คุณปู่ลงมือรุนแรงกับกู้เหยามาตลอด เพิ่งได้ยินคุณปู่พูดถึงคุณพ่อของกู้เหยา โม่ข่ายเริ่มสืบหาจากทางด้านนี้ไม่น่ามีปัญหา แต่เพื่อความปลอดภัย เบาะแสทางฝั่งตระกูลเซียวและกู้เจิ้งเต๋อนั้นยังไม่พอ เขายังต้องทอดแหไปอีกนิด ปล่อยปลาที่หลบหนีไปไม่ได้แม้แต่ตัวเดียว หลิวยงตอบรับ “ครับ” หลิวยงกับเหลียงฮุ่ยอี๋คือลูกน้องที่โม่ข่ายไว้ใจมากที่สุด ทั้งสองมักจะอยู่กับเขา หน้าที่ของทั้งสองนั้นไม่เหมือนกัน ดูเหมือนว่าเรื่องการสืบหาความลับพวกนั้นจะเป็นหลิวยงที่จัดการ หน้าที่หลักของเหลียงฮุ่ยอี๋จะเป็นการทำงานเบื้องหลัง งานของสองคนนี้ไม่เหมือนกัน แต่สำหรับโม่ข่ายแล้วพวกเขาเหมือนมือซ้ายมือขวา สำคัญมากๆสำหรับเขา เมื่อครู่ท้องฟ้าที่ร้อนระอุ ในตอนนี้จู่ๆก็มีเมฆครึ้มปกคลุม ฟ้าร้องเสียงดัง ดูท่าแล้วเดี๋ยวฝนก็ตก ความรู้สึกในใจของโม่ข่ายในตอนนี้ก็เหมือนกับเมฆครึ้มของท้องฟ้า มืดครึ้มกดดันจนอากาศทะลุผ่านไปไม่ได้ เป็นสัญญาณบอกว่าในชีวิตเขากำลังจะมีพายุฝนตกอยู่ ไม่ว่าพายุฝนนี้จะมีความรุนแรงมากเพียงใด สิ่งที่เขาต้องทำคือปกป้องภรรยาและลูกให้ดี ไม่ว่ากรงเล็บและฟันของคุณปู่โม่จะยาวแค่ไหน เขาก็จะไม่ให้คุณปู่ทำสำเร็จ …… ตอนที่กู้เหยากลับมาถึงโน่หยวน ได้รู้ว่าเหยาเหยาน้อยไม่ได้ไปโรงเรียนอนุบาล กำลังนอนกลางวันอยู่ที่บ้าน เธอขึ้นไปข้างบนเห็นเล่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเหยาเหยาน้อย ร่างผอมสูงนั่นยืนตรงนิ่ง เห็นเพียงแผ่นหลัง มักจะทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นเด็กที่ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวปกติ กู้เหยาเดินเข้าไปยิ้มอ่อนโยนกับเล่ “เหยาเหยาน้อยอยากให้อยู่เป็นเพื่อน ไม่ให้เธอกลับห้องไปนอนหรอ?” ได้ยินเสียงของกู้เหยา เล่ก็หันศีรษะไปพยักหน้าให้กับเธอ ราวกับทักทาย จากนั้นก็หันหลังเดินไป ไม่ใช่เหยเหยาน้อยอยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่เขาไม่วางใจให้เหยาเหยาน้อยอยู่ที่ห้องคนเดียวต่างหาก เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานยังคงติดตา ก่อนที่จะแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด เขาไม่อาจวางใจได้ กู้เหยากลับไปที่ห้อง นั่งลงข้างๆเหยาเหยาน้อย มองเด็กน้อยที่น่ารักอีกครั้ง หัวใจกู้เหยาก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง เธอลูบบริเวณท้องอย่างเผลอตัว เมื่อก่อนมักจะคิดว่าแผลเป็นบริเวณท้องช่างน่าเกลียด เธอไม่กล้าสวมเสื้อผ้าเซ็กซี่เลย เมื่อก่อนตอนออกแบบชุดชั้นในที่มิลาน บางครั้งนางแบบก็มาถึงไม่ทันเวลา มีคนแนะนำให้เธอใส่ไปเดินเอง เธออยากจะไปมาก แต่พอนึกถึงแผลเป็นบริเวณท้องนั้นแล้วก็สะบัดความคิดในหัวนั้นทิ้งไปทันที ในวันนี้รู้ว่ารอยแผลเป็นนี้เกิดขึ้นเพราะคลอดเหยาเหยาน้อยออกมา กู้เหยาก็ไม่คิดว่ามันน่าเกลียดสักนิด แถมยังรู้สึกภาคภูมิใจเหลือเกินอีกด้วย นั่นคือการพิสูจน์ว่าเธอคือคุณแม่ของเหยาเหยาน้อย เหยาเหยาน้อยคือลูกที่เธอท้องอย่างยากลำบาก เหยาเหยาน้อยบนเตียงหลับปุ๋ยมาก ไม่ได้สังเกตสักนิดว่าคุณแม่มานั่งดูเธอข้างๆ กู้เหยาเอื้อมมือไปบีบแก้มเล็กอย่างอดไม่ได้ เธอจะบอกเหยาเหยาน้อยอย่างไรดีว่าเธอเป็นคุณแม่? นกถึงเรื่องเมื่อไม่กี่วันก่อน เหยาเหยาน้อยร้องไห้งอแงบอกว่าต้องการคุณแม่ ไม่ให้เธอเข้าใกล้ หัวใจของกู้เหยานั้นรู้สึกแย่มาก แล้วถ้าเธอบอกเหยาเหยาน้อยตอนนี้ เหยาเหยาน้อยจะเชื่อไหมว่าเธอเป็นคุณแม่? นึกถึงตอนที่ตัวเองได้พลาดการเติบโตของลูกหลายปีขนาดนี้ นึกถึงลูกที่อยู่ข้างกายตัวเองแต่กลับไม่รู้ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่จริงๆ แต่ก็ยังดีใจมาก ดีใจที่โม่ข่ายไม่ได้ทิ้งเธอ ดีใจที่โม่ข่ายตามหาเธอกลับมา ให้เธอได้เข้ามาร่วมใช้ชีวิตกับสองพ่อลูก กำลังคิดอยู่ เหยาเหยาน้อยก็กะพริบตาลืมตาขึ้นมา เห็นท่าทางน่ารักมึนงงของเธอ สมองน่าจะยังจูนไม่เข้าที่ เธอกะพริบตา เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าคือพี่เหยาเหยาคนโต เธอจึงยิ้มหวานแล้วพูดอย่างนุ่มนิ่ม “พี่สาว” “อืม เหยาเหยาตื่นแล้วหรอ” กู้เหยาก้มศีรษะลงไปจุ๊บเธอแล้วพูดอีก “พี่สาวอุ้มหนูไปล้างหน้าดีไหม?” “ดีค่ะ” เหยาเหยาน้อยอ้าแขนสองข้าง ให้พี่เหยาเหยาคนโตอุ้มเธออย่างเชื่อฟั ลืมตาขึ้นมาได้เจอพี่เหยาเหยาคนโต ได้เจอพี่เล่มันช่างดีมากจริงๆ พี่เล่บอกว่าจะให้พี่เหยาเหยาคนโตมาอยู่ตรงหน้าเธอ พอเธอตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่เหยาเหยาคนโต เห็นพี่เหยาเหยาคนโตจริงๆด้วยล่ะ ภายในใจของเหยาเหยาน้อยในตอนนี้นับถือพี่เล่ไม่รู้ตั้งเท่าไรแล้วล่ะ เหยาเหยาน้อยหลงตัวเองเป็นพิเศษ และความหลงตัวเองนี้เธอเรียนมาจากคุณน้าเล็ก มักคิดว่าตัวเองเป็นเด็กที่สวยและน่ารักที่สุดบนโลกใบนี้ ตอนที่กู้เหยาช่วยเธอล้างหน้า เธอลืมดวงตากลมโตมองตัวเองในกระจก จงใจบี้ใบหน้าทำหน้าตลกๆ รู้สึกว่าตัวเองหลับไปตื่นหนึ่งแล้วจะดูสวยขึ้นไม่น้อย กู้เหยาเข้าใจความคิดในใจของเธอก็อดหัวเราะไม่ได้ “เหยาเหยาน้อยของพวกเราสวยและน่ารักที่สุดแล้ว” “พี่สาวกับเหยาเหยาสวยเหมือนกัน” เหยาเหยาน้อยมองพี่เหยาเหยาคนโตในกระจก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าพี่เหยาเหยาคนโตหน้าตาสวยเหมือนกับตัวเอง “อืม พวกเราเหยาเหยาคนโตและเหยาเหยาคนเล็กสวยเหมือนกัน” ขณะที่เหยาเหยาคนโตและเหยาเหยาคนเล็กกำลังคุยกันอย่างออกรส เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่และอ่อนโยนก็ดังเข้าหูสองแม่ลูก จู่ๆก็ได้ยินโม่ข่ายพูดว่า “เหยาเหยาคนโตของผม” กู้เหยาก็หน้าแดงอย่างอดไม่ได้ เธอเอ่ยเบาๆ “ใครเป็นเหยาเหยาคนโตของคุณ?” โม่ข่ายเดินเข้ามาดึงมือที่เธอสวมแหวนแต่งงาน “ผมสวมแหวนให้แล้ว ไม่ใช่เหยาเหยาคนโตของแล้วจะเป็นอะไร?” “เหยาเหยาเป็นเหยาเหยาของคุณพ่อ เหยาเหยาคนโตก็เป็นเหยาเหยาคนโตของคุณพ่อ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้า บ่งบอกว่าพอใจมาก “อืม ลูกสาวผมเห็นอกเห็นใจผมที่สุด” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมาจากมือกู้เหยา จุ๊บเธอแล้วพูด “เหยาเหยาคิดถึงคุณพ่อไหมครับ?” “คิดถึง! เหยาเหยาคิดถึงคุณพ่อจนปวดฟัน” ขณะที่เหยาเหยาน้อยพูดอย่างนุ่มนิ่ม มือก็เอื้อมไปลูบฟันเล็กๆด้านหน้า “พ่อดูสิคะ” “โอเค ไหนให้พ่อดู” โม่ข่ายเข้าไปมองใกล้ๆเหยาเหยาน้อยอย่างตั้งใจ แกล้งทำเป็นพูดอย่างตกตะลึง “เหยาเหยา ที่หนูปวดฟันไม่ใช่เพราะคิดถึงพ่อหรอก แต่เพราะถูกแมงกินฟันจนปวดต่างหาก ดูสิด้านบนมีแมงสองตัวด้วยล่ะ” “คุณพ่อ เหยาเหยาไม่อยากให้แมงกินฟัน” ได้ยินว่าตัวเองโดนแมงกินฟัน เหยาเหยาน้อยก็ตกใจมาก อยากร้องไห้ แต่ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าพี่เหยาเหยาคนโต ใบหน้าเล็กแดงก่ำ หยาดน้ำตาสุกใสไหลไปมาในขอบตา โม่ข่ายแกล้งเหยาเหยาน้อยแบบนี้ไม่บ่อย เด็กคนนี้ก็หลงกลทุกครั้ง จากนั้นเขาก็มักใช้ความสามารถในการกล่อมเธอ แต่วันนี้มีกู้เหยาอยู่ด้วย จะทนให้เขาแกล้งลูกสาวได้อย่างไร เธอแย่งเหยาเหยาน้อยกลับมาอุ้ม แล้วถลึงตามองโม่ข่าย “ห้ามแกล้งลูกสาวฉัน”