ตอนที่ 294 คุณแม่บินกลับมาแล้ว

ต๭นที่ 294 คุณแม่บินกลับมาแล้ว ด้านนอกห้องมีเสียงฟ้าร้องอีกครั้งและอีกครั้ง ฝนห่าใหญ่มาถึงตามฤดูกาล เสียงฝนเปาะแปะราวกับจะท่วมโลกทั้งใบ แต่ที่โน่หยวน แต่ความรู้สึกของเจ้าของบ้านไม่ได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศสักนิดเดียว ครอบครัวของโม่ข่ายสามพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่นมาก กู้เหยาเผลอพูดออกไปว่า “ห้ามแกล้งลูกสาวฉัน” โม่ข่ายแอบดีใจ กู้เหยาอยากกลับไปรู้จักเหยาเหยาน้อยแล้วใช่ไหม? เหยาเหยาน้อยกะพริบดวงตากลมโตสุกใส ไม่ค่อยเข้าใจคำพูดที่พี่เหยาเหยาคนโตพูดเมื่อครู่นี้ แต่ก็เหมือนจะเข้าใจคำพูดที่พี่เหยาเหยาคนโตพูดขึ้นเมื่อครู่นี้ ในใจกู้เหยาหงุดหงิด เธอไม่ได้ผ่านการคิดไตร่ตรอง ถึงได้พูดโพล่งออกไปแบบนี้ เรื่องนี้เกิดขึ้นฉับพลันมาก ไม่ได้ให้เหยาเหยาน้อยเตรียมใจสักนิด เหยาเหยาน้อยจะยอมรับว่าเธอเป็นแม่ไหม? ความสนใจของโม่ข่ายอยู่ที่กู้เหยา แต่ความสนใจกู้เหยาอยู่ที่เหยาเหยาน้อย เหยาเยหาน้อยมองคุณพ่อ แล้วมองพี่เหยาเหยาคนโต จู่ๆก็จับใบหน้ากู้เหยามาจุ๊บเสียงดังสองที ทิ้งรอยน้ำลายไว้ เธอพูดเสียงนุ่มนิ่ม “เหยาเหยามีแม่แล้ว” ที่โรงเรียนอนุบาล เพื่อนคนอื่นก็มีคุณแม่กันหมด มีแค่เธอคนเดียวที่ไม่มีคุณแม่ ตอนนี้เธอก็มีคุณแม่แล้วเหมือนกัน ดีใจสุดๆไปเลย รู้สึกรอบข้างมีฟองหลากสีออกมา “เหยาเหยา ฉันคือคุณแม่” กู้เหยามองเหยาเหยาน้อย แล้วพูดอย่างระมัดระวังมากๆ “คุณแม่” เหยาเหยาน้อยพูดอย่างดีอกดีใจ พูดจบก็จุ๊บบนหน้ากู้เหยาอีกหนึ่งที แล้วก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเลยล่ะ มีคุณพ่อที่รักตัวเองมาก มีน้องสาวที่เติบโตด้วยกันมาคอยอยูด้วยกันมาตลอด มีพี่เล่ ตอนนี้ก็มีคุณแม่แล้วด้วย “อืม เหยาเหยา” กู้เหยาจุ๊บเหยาเหยาน้อย น้ำตาไหลลงมาจากขอบตาอย่างห้ามไม่อยู่ “เหยาเหยา แม่รักหนูนะ” “เหยาเหยารักคุณแม่” เหยาเหยาน้อยเอื้อมมือเล็กไปเช็ดน้ำตาบนหน้ากู้เหยาแล้วพูดอีก “คุณแม่อย่าร้องไห้ คุณพ่อจะเสียใจ เหยาเหยาก็เสียใจ” “อืม ลูกรัก คุณแม่ไม่ร้องแล้ว” กู้เหยากอดเหยาเหยาน้อยแน่น ที่เธอร้องไห้ไม่ใช่เพราะรู้สึกแย่ แต่เพราะดีใจน่ะ เธอดีใจที่ในที่สุดตัวเองก็กลับไปรู้จักลูกสาว ดีใจที่ตัวเองได้มีสถานะเป็นภรรยาของโม่ข่ายและเป็นคุณแม่ของเหยาเหยาน้อย ได้มาอยู่ข้างกายสองพ่อลูก โม่ข่ายกอดสองแม่ลูกเข้าด้วยกัน จุ๊บกู้เหยาแล้วก็จุ๊บเหยาเหยาน้อย หัวใจที่ถูกแช่แข็งมาสามปี ในตอนนี้ก็ละลายลงในที่สุด ภรรยาของเขา ลูกสาวของเขา ล้วนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชีวิตในตอนนี้จะไม่ขออะไรอีกแล้ว ในตอนนี้ กู้เหยาถึงได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าความสุขที่แท้จริง ถึงได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าความรู้สึกของครอบครัวที่แท้จริง เมื่อก่อนกู้เจิ้งเต๋อก็ดีกับเธอมากเหมือนกัน แต่เธอมักจะรู้สึกว่าความเป็นห่วงพวกนั้นมันพยายามมากเกินไป เขามักจะพูดบ่อยๆว่าต้องดีกับเธอ บอกว่าเธอเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา เธอเคยประทับใจมาก่อน แต่ตอนที่อยู่คนเดียวในค่ำคืนอันมืดมิด เธอมักจะรู้สึกตัวเองโดดเดี่ยว ราวกับว่าตัวเองเป็นคนที่ถูกโลกใบนี้ทิ้งไว้ แต่ตอนที่อยู่ข้างกายโม่ข่ายและเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายไม่เคยพูดว่าเขาจะดีกับเธอ เขามักจะใช้การกระทำเป็นห่วงเธอ คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอ ให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีเขาและลูกสาวของเรา “พ่อ พ่อกอดเหยาเหยาเจ็บไปหมดแล้ว” เสียงนุ่มนิ่มของเหยาเหยาน้อยดังขึ้นมาขัดบรรยากาศ ทำให้โม่ข่ายรู้ว่าเขาออกแรงมากเกินไปจริงๆ ทำให้เหยาเหยาน้อยขยับไม่ได้ “คุณพ่อขอโทษครับ” “เหยาเหยาให้อภัยคุณพ่อ” “อืม เราให้อภัยคุณพ่อแล้ว” สองแม่ลูกสร้างกองทัพขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว โม่ข่ายส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไปภายในครอบครัวเขาคงไม่มีอำนาจในการพูดอีกแล้ว เหยาเหยาน้อยพูดอีก “แม่ขา เราไปหาน้องสาวกัน เหยาเหยาจะบอกน้องว่าเหยาเหยากับน้องมีคุณแม่แล้ว” “ได้สิจ๊ะ เราไปหาน้องสาวกัน” กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยไปหาน้องเหมียนเหมียนแล้ว เพิกเฉยผู้ชายที่อยู่ข้างๆพวกเธอโดยสิ้นเชิง โม่ข่ายส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้ง รู้สึกว่าตัวเองสำคัญน้อยกว่าสุนัขหนึ่งตัวอีกครั้ง ตอนเพิ่งแต่งงานกับกู้เหยาได้ไม่นาน หลังจากที่เหมียนเหมียนได้มาอยู่ในบ้าน กู้เหยาก็สนใจแต่เหมียนเหมียน เมินเฉยเขาโดยสิ้นเชิง ในวันนี้เขาก็รู้สึกเช่นนั้นอีกครั้ง แต่ภายในใจกลับดีใจและพอใจมากที่ยังมีกู้เหยาที่รังเกียจของ ดีกว่าเธอไม่อยู่ข้างเขา ให้เขาใช้เวลาค่ำคืนอันโดดเดี่ยวมานับครั้งไม่ถ้วน เหยาเหยาน้อยอุ้มเหมียนเหมียนน้อยไว้ในอก ลูบศีรษะเหมียนเหมียนน้อย แล้วแนะนำอย่างตั้งใจมาก “น้องสาว เรามีคุณแม่กันแล้วนะ” “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนเห่าสองสามที ส่ายศีรษะพร้อมกระดิกหาง ใช้วิธีการอันเป็นเอกลักษณ์ของมันแสดออกว่าตัวเองชอบ “คุณแม่” “เหมียนเหมียนเชื่องจัง!” ได้เห็นเหมียนเหมียน กู้เหยาก็เหมือนเห็นสุนัขปอมเมอเรเนียนสีขาวดุจหิมะอีกตัวหนึ่งผ่านมันลางๆ เห็นมันวิ่งรอบๆตัวเอง เห็นมันออดอ้อนในอ้อมกอดของตัวเอง นั่นไม่ใช่ภาพที่เธอจินตนาการไปเองแน่นอน หรือว่าเมื่อก่อนเธอก็เลี้ยงสุนัขปอมเมอเรเนียนสีขาวหนึ่งตัว? ขณะที่สงสัยอยู่ กู้เหยาก็มองไปยังโม่ข่ายที่นั่งข้างกายด้วยสัญชาตญาณ ไม้องให้เธอพูดออกมา โม่ข่ายก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขากอดเธอแนบอก แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “เรื่องของเหมียนเหมียน เดี๋ยวเย็นกว่านี้หน่อยผมจะเล่ารายละเอียดให้คุณฟัง” กู้เหยาพยักหน้า “ค่ะ” เธอไม่ต้องสงสัยอะไรอีก แค่เชื่อใจเขาก็พอ เชื่อใจว่าเขาจะไม่ปิดบังเรื่องใดๆกับเธอ ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดที่ปิดบังนั้นเพราะหวังดีกับเธอก็ตาม “แม่ขา เหยาเหยากับน้องสาวอยากกอด” เหยาเหยาน้อยอุ้มเหมียนเหมียนแล้วพุ่งเข้าหาอ้อมกอดของกู้เหยาด้วยกัน กลิ้งออดอ้อนในอ้อมกอดของคุณแม่อย่างเต็มที่ ความรู้สึกที่มีคุณแม่ไม่เหมือนกับความรู้สึกที่มีคุณพ่อ “ได้สิจ๊ะ ต่อจากนี้แม่จะกอดเหยาเหยากับเหมียนเหมียนทุกวันเลย” กู้เหยาประคองเหยาเหยาน้อยไว้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “เอาล่ะ ต่อจากนี้ไปเหยาเหยามีหน้าที่พาคุณแม่ไปเรียนเทควันโดด้วยกัน ดูว่าใครเรียนรู้ได้เร็วกว่ากัน” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา ไม่อยากให้เธอทรมานกู้เหยาต่อ “ได้ค่ะ เหยาเหยาจะสอนคุณแม่ ให้คุณแม่เก่งแบบเหยาเหยาเลย” เหยาเหยาน้อยรับปากด้วยเสียงนุ่มนิ่ม “ครอบครัวพวกเธอสี่คน ทำให้ฉันบาดใจอีกแล้ว” ทันใดนั้นเสียงโม่เสียวเป่าก็ผ่านเข้ามา พวกเขาหันศีรษะไปมองก็เห็นเธอกำลังก้มศีรษะอันยุ่งเหยิงลงมาข้างล่างด้วยใบหน้าที่ยังไม่ตื่น “คุณน้าเล็ก เหยาเหยากับน้องสาวมีคุณแม่แล้ว คุณแม่บินกลับมาแล้ว” เหยาเหยาน้อยแนะนำให้น้าเล็กฟังอย่างออดอ้อน พี่เหยาเหยาคนโตไม่ใช่พี่สาวแล้ว แต่เป็นคุณแม่ “งั้นน้าเล็กยินดีกับเหยาเหยาน้อยด้วยนะ” โม่เสียวเป่าเดินมาบีบแก้มขึ้นสีของเหยาเหยาน้อย แล้วก็ทักทายกับกู้เหยา “พี่สะใภ้ ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ” ไม่เพียงแต่ตัวคนเท่านั้นที่อยู่ แต่หัวใจก็กลับมาเช่นกัน ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ในฐานะของคุณนายแห่งโน่หยวน ได้กลับมาอยู่ข้างพี่ชายและเหยาเหยาน้อย โม่เสียวเป่าก็รู้สึกดีใจแทนครอบครัวพวกเขาจากใจจริง ในขณะเดียวกันก็ขอให้ต่อจากนี้ไปพวกเขามีแต่เรื่องดีๆ ไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอีก