ตอนที่ 295 คนที่สามที่ไม่สามารถยั่วยุได้

ต๭นที่ 295 คนที่สามที่ไม่สามารถยั่วยุได้ “เสียวเป่า ขอบคุณนะ!” แม้ว่ายังจำโม่เสียวเป่าไม่ได้ แต่กู้เหยาก็สัมผัสได้ว่าโม่เสียวเป่าเป็นห่วงเธอและเหยาเหยาน้อยจากใจจริง “พวกคุณกลับมาแล้ว ฉันก็จะคืนเหยาเหยาน้อยให้พวกคุณ เธอมีพวกคุณอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ฉันก็จะได้ออกไปเที่ยวอย่างวางใจ” โม่เสียวเป่าพูดขึ้นอีก เธอพูดโดยไม่มีพิธีรีตองอยู่เสมอ โม่ข่ายขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เขาพูด “เอาจงคุณไปด้วย” “พี่ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่เอาไปเป็นห่วงพี่สะใภ้กับเหยาเหยาน้อยเถอะ ฉันน่ะโตแล้วนะ” โม่เสียวเป่าพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่ในใจก็อิจฉานิดหน่อย เมื่อครู่ได้ยินว่าเหยาเหยาน้อยพูดว่าคุณแม่กลับมาแล้ว ทั้งๆที่มีความสุข แต่ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ เหยาเหยาน้อยรอมาสามปีกว่า โตขนาดนี้แล้ว ในวันนี้ได้รู้ว่าความรู้สึกมีคุณแม่เป็นอย่างไร เรื่องทั้งหมดนี้ใครกันล่ะที่เป็นคนทำ? ช่วงนี้โม่เสียวเป่าขี้เกียจเป็นพิเศษ ไม่ใช่ว่าขี้เกียจเป็นพิเศษหรอก หลักๆคืออยากเปลี่ยนบทการแสดง เธอปฏิเสธบทแสดงที่ผู้จัดการให้เธอดูบทสองสามบทที่เหมือนเมื่อก่อนที่เธอเคยเล่นทั้งหมด เธอยอมแสดงเป็นบทผู้ร้าย ตัวประกอบก็ได้ แค่เธอไม่อยากรับบทหญิงสาวใสซื่อบริสุทธิ์อีกแล้ว ชีวิตมันสั้นไม่กี่สิบปี ทำไมต้องติดอยู่ในสิ่งเดิมๆไม่เปลี่ยนแปลงด้วยล่ะ ต้องไม่หยุดท้าทายตัวเอง ถึงจะได้ใช้ชีวิตที่มีสีสัน แน่นอนว่าจ้านเนี่ยนเป่ยเป็นข้อยกเว้น ใครก็ให้เธอล้มเลิกความหนักแน่นนี้ไม่ได้ ได้คอยมองผู้ชายแบบนี้ทั้งชีวิต เธอพอใจมาก “Polaris จะไปไหน?” โม่เสียวเป่านั่งอยู่เบาะหลังในรถไม่พูดอะไรเลย ดูเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ จงคุณรออยู่นานถึงเอ่ยถาม “ไปไหนก็ได้” เป็นครั้งแรกที่โม่เสียวเป่าก็ไม่รู้จะไปไหนดี ฝนห่าใหญ่เมื่อครู่ได้หยุดลงแล้ว ตอนนี้มีแดดจ้าบนท้องฟ้า แต่ในหัวใจเธอกลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างคลุมเครือ ไม่ใช่ว่าไม่สบายใจ แต่รู้สึกว่างเปล่าอย่างมาก ไม่รู้ว่าตัวเองควรเดินไปทางไหนดี? พี่ชายรอมาสามปี พี่สะใภ้ที่รออยู่ก็กลับมาในที่สุด แล้วเธอล่ะ? เธอตามจีบมาหลายปี มองจ้านเนี่ยนเป่ยอยู่ข้างกายเฉยๆ แต่กลับสัมผัสเขาไม่ได้ ครั้งแล้วครั้งเล่าถูกเขาผลักไส ถูกเขาวิ่งหนีเธอ แม้แต่คนที่มั่นใจในตัวเองแบบเธอก็เริ่มสงสัย สงสัยว่าที่จ้านเนี่ยนเป่ยอายุขนาดนี้แล้วยังไม่แต่งงานเพราะในใจซ่อนใครอีกคนไว้ ที่ไม่ใช่เธอ แต่ความผิดหวังก็แค่ในชั่วพริบตาเดียว โม่เสียวเป่าก็จุดประกายสู้อีกครั้งอย่างรวดเร็วพูดขึ้น “จงคุณ ยาที่ฉันให้นายไปเตรียม เตรียมเสร็จหรือยัง?” จงคุณ “Polaris จะเอายาพวกนั้นไปทำอะไรครับ?” โม่เสียวเป่ามองเขาหนึ่งที แล้วพูดอย่างร้ายกาจ “ฉันให้นายทำอะไรก็ทำตามซะ จะถามเยอะแยะไปทำไม?” จงคุณลังเลชั่วขณะหนึ่ง แล้วหยิบกล่องหนึ่งให้เธอ “ยานี้มันไม่ดี อย่าเอาไปใช้กับใครสุ่มสี่สุ่มห้านะครับ” “เรื่องมาก” โม่เสียวเป่ารับยามา แล้วตบศีรษะจงคุณหนึ่งที “ฉันคิดว่านายนี่นับวันจะยิ่งเรื่องมากแล้วนะ เป็นแบบนี้ต่อไปจะหาเมียได้ยังไง” จงคุณ “……” ขณะที่โม่เสียวเป่าเบื่อจนนั่งก็ไม่ได้ ยืนก็ไม่ได้ นอนก็ไม่ได้ เบอร์จากคนแปลกหน้าก็โทรเข้ามา เมื่อก่อนเธอไม่รับสายจากคนแปลกหน้า แต่อาจจะเพราะในวันนี้มันว่างจนเกินไป ว่างจนไม่รู้จะไปที่ไหนดี เลยสไลด์โทรศัพท์รับสาย หลังจากรับสาย เสียงน่าฟังของผู้ชายก็ดังผ่านลำโพงมาเข้าหูโม่เสียวเป่า “Polaris อยากชวนคุณดื่มกาแฟ ไม่รู้ว่าคุณจะยอมให้เกียรติผมไหม?” “ไอ้ชั่ว แกกลาโทรมาหาฉัน แกไม่ตายดีแน่” โม่เสียวเป่าแค้นมากเป็นพิเศษ พอได้ยินเสียงนี้เธอก็รู้เลยว่าใคร คุณชายเผยลูกชายของนายกเทศมนตรีคนนั้นในคืนนั้น แต่งตัวเป็นคนแต่นิสัยเป็นหมา ไม่คิดว่าจะทำแผนชั่วแบบนั้นได้ลงคอ โม่เสียวเป่ากำลังคิดว่าจะแก้แค้นอย่างไรดี ไอ้ชั่วนี่ก็โทรมาหาตัวเองพอดี เธอมีเหตุผลที่จะปฏิเสธในการไปดื่มกาแฟกับมันหรอ? ไม่มีอย่างแน่นอน! วางยาเธอใช่ไหม ในมือเธอตอนนี้ก็มียาพอดี เธอจะให้มันได้ลิ้มลองว่าถูกคนวางยามันมีรสชาติอย่างไร โม่เสียวเป่ายิ้ม ยิ้มสดใสไร้พิษภัยแล้วพูด “คุณชายเผยโทรมานัดฉันดื่มกาแฟกับมือตัวเอง ฉันตื้นตันใจมากจริงๆ จะไม่ตอบตกลงได้ยังไงกันล่ะ?” “คุณหญิง Polaris คุณตอบตกลงมาทานกาแฟกับผม ผมสิที่เป็นคนต้องตื้นตันใจ” ในสาย เสียงของเขาดูมีความสุขมาก “คุณชายเผยชมเกินไปแล้วค่ะ” โม่เสียวเป่าเอ่ยด้วยถ้อยคำสุภาพ แต่ก็อดกรอกตาไม่ได้ แอบพูดอย่างขุ่นเคืองในใจ “ฉันจะให้แกได้รู้ว่าตื้นตันใจเป็นยังไง” หลังจากจบบทสนทนา โม่เสียวเป่าก็ได้รับข้อความจากลูกชายนายกเทศมนตรี แล้วสั่งให้จงคุณขับรถไปยังสถานที่นัดหมาย สถานที่คุณชายเผยนัดโม่เสียวเป่าคือใจกลางเมือง ร้านกาแฟไม่ได้พิเศษอะไร เป็นร้านกาแฟที่ขายได้ทั่วไป จงคุณไม่รู้ว่าครั้งที่แล้วโม่เสียวเป่าโดนคนวางยา โม่เสียวเป่าไม่ให้เขาตามไปด้วย เขาก็ไม่ได้ตื้อ นั่งรอเธอในรถ “Polaris ทางนี้ครับ” เพิ่งเหยียบเข้าไปในร้านกาแฟ โม่เสียวเป่าก็เห็นคุณชายเผยโบกมือให้เธอ เธอดึงหมวกแก๊ปด้วยสัญชาตญาณ บิดบังให้ตัวเองปลอดภัยนิดหน่อย หวังว่าไม่ให้ใครจำได้ ไม่อย่างนั้นพวกแฟนคลับผู้บ้าคลั่งต้องเข้ามารุมแน่นอน “ให้คุณชายเผยรอนานเลย ขอโทษด้วยนะคะ!” แม้จะพูดขอโทษ แต่โม่เสียวเป่าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักนิด เธอนั่งตรงข้ามคุณชายเผย แล้วพูดขึ้น “ช่วยฉันสั่งลาเต้ไม่เติมน้ำตาลหนึ่งแก้วสิคะ” “ไม่รู้ว่าพรหมลิขิตเกินไปหรือเปล่า ผมเพิ่งช่วยคุณสั่งลาเต้ไป” คุณชายเผยมองโม่เสียวเป่า พูดด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม ไม่เหมือนกับความทรงจำของโม่เสียวเป่าในคืนนั้นเลย “คุณชายเผยเชื่อในเรื่องพรหมลิขิตด้วยหรอ?” “ทำไมจะไม่ล่ะครับ?” “เป็นเกียรติจัง!” “Polaris คุณมักจะทำให้ผมเซอร์ไพรส์อยู่เรื่อย ทำให้ผมมองคุณไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น” คุณชายเผยเท้าคางมองโม่เสียวเป่าแล้วพูดอย่างรักใคร่ ชายคนนี้หน้าตาไม่เลวจริงๆ แถมยังมีเสน่ห์อยู่ตลอดเวลา เดาว่ามีเพียงหญิงสาวไม่กี่คนที่สามารถต้านทานได้ แต่โม่เสียวเป่าไม่หลงกลเขา เธอสยายผมลอนอันเซ็กซี่ของเธอแล้วพูด “ฉันก็รู้สึกค่ะว่าฉันไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น คุณชายเผยต้องระวังหน่อยะคะ อย่าตกหลุมรักฉัน ฉันมีคนที่ชอบแล้ว” “ผมไม่รักคุณหรอกครับ แต่ผมอยาก ‘ได้’ คุณ” จู่ๆเขาก็เข้ามาใกล้โม่เสียวเป่า พูดอย่างร้ายกาจเหลือเกิน พูดได้อย่างตรงไปตรงมา แต่โม่เสียวเป่าคือใคร เพื่อจีบจ้านเนี่ยนเป่ย ใบหน้าเธอหน้าไม่รู้จะหนาอย่างไรแล้ว เธอยังคงยิ้มอ่อน เข้าไปใกล้คุณชายเผยแล้วพูด “คุณชายเผยอยากได้ฉัน งั้นก็มาดูกันว่าคุณมีความสามารถนั้นหรือเปล่า?” แต่โม่เสียวเป่าก็อดขยะแขยงไม่ได้ ตอนพูดแบบนี้กับจ้านเนี่ยนเป่ย ทำไมถึงได้รู้สึกดีกันนะ ได้ยินผู้ชายคนนี้พูดแล้วอยากจะอ้วก รอก่อนเถอะ กล้าวางยาเธอ เธอจะต้องให้ไอ้คุณชายนี่ได้ลิ้มรสการถูกวางยา ให้รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนที่ห้ามยั่วโมโหสามอันดับแรกในเมืองเจียงเป่ย โม่ข่ายกับจ้านเนี่ยนป่ยเป็นสองอันดับแรก อันดับสามเป็นของโม่เสียวเป่า!