ตอนที่ 297 พ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร

ต๭นที่ 297 พ่อแม่ที่แท้จริงเป็นใคร คุณชายเผยเป็นคนร่างสูงใหญ่ น้ำหนักไม่น้อยอยู่แล้ว โม่เสียวเป่าแบกคนเดียวไม่ไหวแน่ จึงเรียกจงคุณมาช่วย แต่จงคุณน่ะ พอพูดถึงจงคุณ โม่เสียวเป่าก็รู้สึกอยากเฉือนคน เขาอยู่กับเธอมาหลายปีแล้ว แต่เหมือนกับท่อนไม้เลย เรียกให้เขามาช่วยแบก แค่แบกก็พอ จะพูดจาไร้สาระอะไรมากมาย? เขายังสั่งสอนเธออีก บอกว่าใช้วิธีนี้วางยาให้คนอื่นสลบมันไม่ดี ถ้าครอบครัวอีกฝ่ายแจ้งตำรวจ แล้วพวกเขา...... ฟังถึงตรงนี้ โม่เสียวเป่าก็ฟังต่อไม่ลงจริงๆ เธอตัดสินใจจะเปลี่ยนบอดี้การ์ดและผู้ช่วย จงคุณมาจาไหน เธอจะส่งเขากลับไปที่นั่นแหละ แจ้งตำรวจงั้นหรอ? โตมาขนาดนี้ เธอก่อเรื่องมาน้อยหรอ? แต่ทุกครั้งที่ก่อเรื่อง ตำรวจก็จะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านอย่างเชื่อฟัง แถมยังขอโทษขอโพยอีก ราวกับว่าคนที่ทำผิดเป็นพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น ใช้ทักษะไปมาก โม่เสียวเป่าจะทำให้คุณชายเผยที่เขาเรียกกันว่าหนึ่งในสามผู้ที่ห้ามยั่วโมโหในเจียงเป่ยหายสาบสูญไปเลย จะอัดเขาให้กลายเป็นหัวหมูเลย อัดให้กลายเป็นแบบนี้ โม่เสียวเป่าก็คิดว่ายังระบายอารมณ์ไม่พอ ให้จงคุณหยิบปากกามาเขียนบนใบหน้าบวมๆของเขาสองแถว——ไอ้ชั่ว ฉันต่างหากที่เป็นหนึ่งในสามคนผู้ที่ห้ามยั่วโมโหในเจียงเป่ย ทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว โม่เสียวเป่าก็สะบัดศีรษะอย่างดีใจ แล้วพูดเสียงดัง “จงคุณ ขับรถกลับกัน ให้หมูตัวนี้นอนอยู่ที่นี่หนึ่งคืน” จงคุณพูดอย่างลังเล “Polaris แบบนี้มันไม่ค่อยดีไม่ใช่หรอครับ? ถ้า......” โม่เสียวเป่ายกเท้าขึ้นมาเตะจงคุณ “หุบปาก! ถ้าวันนี้นายพูดกับฉันอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะไล่นายออกทันที” จงคุณกุมปากตัวเองไว้ ไม่กล้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว ทำได้เพียงพาโม่เสียวเป่ากลับไปอย่างเชื่อฟัง โม่เสียวเป่าที่ภาคภูมิใจสุดๆไม่รู้เลยว่า พอรถเธอขับออกไป ชายผู้ที่ยังไม่ได้สติก็ลืมตาขึ้นมา เขาลุกขึ้นมานั่งอย่างว่องไว พอปรบมือก็มีคนปรากฏตัวขึ้นข้างกายทันที “คุณชายเผย ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” “แมวสามขาอย่างเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” คุณชายเผยปัดฝุ่นบนร่างกายออก แล้วพูดอีก “เรื่องนี้ ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากฉัน ห้ามใครหลุดข้อมูลนี้ออกไป” ตามหามาสิบกว่าปี เดินทางไปมาแล้วหลายประเทศ จำคนผิดมานับครั้งไม่ถ้วน คราวนี้เจอถูกคนแล้ว เขาไม่กล้าจะเชื่อเลยจริงๆ สืบเจอสถานะตัวตนของโม่เสียวเป่า เป็นเรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ เขาเห็นเธอในวิดีโองานเลี้ยงมอบรางวัล เห็นใบหน้าที่ครั้งหนึ่งคุ้นเคย เห็นครั้งแรกก็คิดเลยว่าเธออาจจะเป็นคนที่เขาตามหา เพื่อปิดบังสถานะตัวตนของเธอ ตาเฒ่าตระกูลโม่มีทักษะในการเก็บความลับ เขาใช้เวลาสองปีกว่าจะหาความลับนี้เจอ คนที่ตามหามาสิบกว่าปี ในที่สุดก็เจอแล้ว เรื่องนี้ช่างน่าตื่นเต้น ดังนั้นเขาเลยให้เธอพูดจาไม่ดีใส่จะเป็นอะไรไป ถ้าเขาหาเธอเจอ คนอื่นก็อาจจะหาเธอเจอได้เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงต้องเร็วกว่าหนึ่งก้าว เรื่องที่ไม่ชัดเจนในอดีตก็สืบได้ชัดเจนแล้ว มอบความบริสุทธิ์ให้พ่อแม่ของเธอ เขาถึงจะเปิดเผยสถานะตัวตนโม่เสียวเป่าสู่สาธารณะได้ แต่ก่อนจะทำเรื่องพวกนี้ เขาน่าจะต้องไปเจอลูกสาวแท้ๆของเซียวลิ่งคาง——กู้เหยา! …… หลังจากแก้แค้นแล้ว ความรู้สึกของโม่เสียวเป่าก็พูดไม่ได้ว่ามีความสุข ระหว่างทางกลับบ้านก็โทรไปอวดกับจ้านเนี่ยนเป่ย “จ้านเนี่ยนเป่ย เดาสิว่าเมื่อกี้ฉันก่อเรื่องอะไรมา?” คนฝั่งนั้นไม่สนใจ “จ้านเนี่ยนเป่ย วันนี้คุณชายเผยที่วางยาฉันวันนี้นัดฉันดื่มกาแฟ ฉันตอบตกลงนัดไปแล้ว” คนฝั่งนั้นก็ยังไม่สนใจเธอ โม่เสียวเป่ายู่ปากแล้วพูดอีก “เขานัดฉันดื่มกาแฟ ฉันวางยาเขาในกาแฟจนสลบไปเลย” คนฝั่งนั้นส่งเสียงเย็นชาออกมา ในที่สุดจ้านเนี่ยนเป่ยก็โต้ตอบแล้ว โม่เสียวเป่ายิ่งพูดอย่างภาคภูมิใจ “ฉันไม่ได้แค่วางยามันจนสลบนะ ฉันยังลากมันไปซัดที่นอกเมืองด้วย ซัดจนแม้แท้ๆของมันจำไม่ได้เลย” คนฝั่งนั้นไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอีกครั้ง โม่เสียวเป่าสงสัยว่าเขาได้ยินที่เธอพูดหรือไม่ โม่เสียวเป่าเพิ่มเสียงคำราม “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันพูดกับคุณอยู่นะ เกิดอะไรขึ้นถึงไม่ตอบฉัน?” ไม่นาน เสียงจ้านเนี่ยนเป่ยจึงดังเข้ามาในโทรศัพท์ “โม่เสียวเป่า เธอไม่ได้พูดบ่อยๆหรอว่าเธอโตแล้ว งั้นรบกวนจำไว้ด้วยนะว่าต่อไปจะไปก่อเรื่องอะไร ก็เช็ดก้นตัวเองด้วยล่ะ อย่ามาสร้างความลำบากให้พี่ชายเธอกับฉัน โดยเฉพาะฉัน” คำสุดท้ายยังไม่ทันได้พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็วางสายไปเลย โม่เสียวเป่าก็โกรธจนขว้างโทรศัพท์ใส่กระจกรถ จงคุณมองโม่เสียวเป่าจากกระจกหนึ่งที เดิมทีอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นท่าทางดุเดือดของเธอแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป พูดกับโม่เสียวเป่าในตอนนี้นั่นเท่ากับหาเรื่องใส่ตัวเอง ดังนั้นเขาเลยต้องฉลาดขึ้นหน่อย โม่เสียวเป่ายิ่งโกรธแล้ว เธอพูดอย่างขุ่นเคือง “จงคุณ แม้แต่นายก็ไม่สนใจฉันหรอ?” เจ้านายเขาคนนี้เอาใจยากจริงๆ เมื่อครู่เธอเตือนเขาว่าอย่าพูดกับเธอ พอตอนนี้เขาไม่พูดด้วย ก็ถูกตำหนิอีก จงคุณพูดอย่างน้อยใจ “Polaris ก็คุณไม่อนุญาตให้ผมพูดสักคำนี่นา” “ฉันไม่ให้นายพูด นายก็ไม่พูดงั้นหรอ นายเคยเชื่อฟังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” โม่เสียวเป่าก็รู้สึกได้ว่าตัวเองทำเกินไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่กล้าขอโทษ ยิ่งพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถ มองซ้ายมองขวา ตั้งใจไม่มองจงคุณ หลังจากเงียบลง โม่เสียวเป่าก็คิดถึงคำพูดนั้นที่คุณชายเผยพูดกับเธออย่างอดไม่ได้ พ่อแม่แท้ๆของเธอคือใคร? พวกเขาทิ้งเธอไปทำไม? ช่วงไม่กี่ปีมานี้ ก็พูดไม่ได้ว่าเธอไม่คิดถึงพวกเขา แต่บางครั้งเธอก็คิด บางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้อยากทิ้งเธอจริงๆก็ได้ พวกเขาอาจจะมีความยากลำบากที่จะพูดออกมา แต่ยากลำบากอะไรขนาดที่ว่าจะทิ้งลูกตัวเองลงได้? สำหรับโม่เสียวเป่า นอกจากความตาย ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะสามารถทำให้พ่อแม่ทิ้งลูกตัวเองได้ลงคอ หรือว่าพ่อแม่แท้ๆของเธอจากโลกใบนี้ไป เลี้ยงดูเธอไม่ได้อีกแล้ว เธอจึงถูกตระกูลโม่รับเลี้ยงมา? เธอถูกตระกูลโม่รับเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเล็กมาก ความทรงจำก่อนหน้านี้เพียงเล็กน้อยก็ไม่มี เธอไม่รู้ว่าพ่อแม่เธอหน้าตาอย่างไร ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไร ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงทิ้งเธอไป คนในตระกูลโม่เลี้ยงเธอมาจนโต รักเธอ จนตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งที่แยกไม่ได้ในตระกูลโม่ เธอเลยรักคนในตระกูลโม่ไปโดยปริยาย ไม่อยากคิดถึงเรื่องพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง แต่ในวันนี้พอได้ยินที่คุณชายเผยพูด ในใจเธอก็เกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้นมา เธอก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งเหมือนกัน อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อแม่แท้ๆของตัวเองคือใคร แต่พอคิดอีกที คุณปู่ คุณพ่อคุณแม่ พวกเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องพ่อแม่แท้ๆกับเธอมาก่อนเลย เดาว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีล่ะมั้ง เธอไม่สนใจแผนการของนามสกุลเผยนั่นดีกว่า อย่าไปคิดถึงเรื่องพ่อแม้แท้ๆ คิดหาวิธีดีๆในการจับจ้านเนี่ยนเป่ยให้อยู่หมัดคือเรื่องที่สำคัญ