ตอนที่ 298 สาเหตุของฝันร้าย

ต๭นที่ 298 สาเหตุของฝันร้าย กู้เหยาไม่คิดเลยว่าเหยาเหยาน้อยจะยอมรับเธอว่าเป็นคุณแม่ของเธอได้เร็วขนาดนี้ ในใจมีความอบอุ่นและความพอใจอย่างพูดไม่ออก ตอนกลางคืน เธอกับโม่ข่ายนอนกับเหยาเหยาน้อย ตอนเช้าลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นคือเหยาเหยาน้อย พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นโม่ข่ายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างหน้าต่าง ได้ยินว่าเธอตื่นแล้ว เขาก็มักจะเงยหน้ามายิ้มให้ วันเวลาผ่านไปแบบนี้ การใช้ชีวิตที่เรียบง่ายมาก แต่ทำให้รู้สึกสบายใจ ตั้งแต่นั้น กู้เหยาก็จำอะไรมากมายขึ้นมาได้อย่างไม่ได้ตั้งใจ ยกตัวอย่างเช่นหลินเชี่ยนเชี่ยน เธอจำเหตุการณ์ตอนพวกเธอไปเรียนในปีนั้น และจำการหักหลังของเหชียวหนานจิ่งและกู้ซินได้ จากนั้นก็มาที่เจียงเป่ยกับหลินเชี่ยนเชี่ยน แต่เรื่องราวหลังจากมาเจียงเป่ย สมองเธอปรากฏเพียงภาพชิ้นส่วน เรื่องอื่นยังจำไม่ได้ บางทีเหตุผลที่จำไม่ได้เพราะโม่ข่ายพูดกับเธอมากเกินไป สิ่งที่เขาพูดทั้งหมดมันผสมปนเปกับความทรงจำของเธอ แม้แต่เธอก็แยกออกไม่ชัดเจน ว่าส่วนไหนคือความทรงจำของเธอ ส่วนไหนคือเป็นข้อมูลที่ซึมซับมาจากผู้อื่น คิดถึงเรื่องพวกนี้ กู้เหยาก็แอบถอนหายใจ โม่ข่ายไม่อยู่บ้าน เหยาเหยาน้อยก็ไม่อยู่บ้าน ทุกวันเวลานี้คือตอนที่เธอเบื่อที่สุด ทุกวันตอนที่เบื่อแบบนี้ สิ่งเดียวที่เธอเลือกคือนั่งอยู่ในห้องสตูดิโอ ร่างภาพ พยายามใช้จินตนาการตัวเองเต็มที่ สเก็ตภาพที่อยู่ภายในใจเธอออกมา หลังจากที่รู้ว่าตัวเองคือภรรยาของโม่ข่าย และเป็นแม่ของเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็ไม่รีบออกแบบชุดให้กับครอบครัวสามพ่อแม่ลูกแล้ว โม่ข่ายบอกว่าระหว่างพวกเราไม่เคยจัดงานแต่งงานกัน รอให้เธอจำได้ หรือรอให้เธอยินยอม พวกเขาจะเตรียมจัดงานแต่ง แม้ว่าโม่ข่ายจะคือสามีของเธอจริงๆ แต่เรื่องการจัดงานแต่งงาน กู้เหยายังอยากรอให้ตัวเองจำได้ก่อนถึงค่อยจัดงาน งานแต่งเป็นเรื่องที่มีความศักดิ์สิทธิ์และโรแมนติกมาก เธอจะจัดงานแต่งอย่างรีบร้อนโดยที่ความทรงจำยังขาดหายไม่ได้ อย่างไรก็ต้องให้เธอจำอดีตที่ผ่านมาของเธอกับโม่ข่าย หลังจากเธอออกแบบชุดให้ครอบครัวด้วยมือของเธอเองแล้วค่อยคิดพิจารณาเวลาของการจัดงานแต่งอีกที ขณะที่กู้เหยากำลังตกอยู่ในภวังค์ แม่บ้านเซียงสิ้วก็มารายงาน “คุณหญิงกู้คะ คุณปู่มาค่ะ อยากให้คุณไปเจอที่ห้องรับแขก” “คุณปู่หรอ?” กู้เหยาคิดแล้วถามอีก “คุณปู่ของโม่ข่ายหรอคะ?” “ใช่ค่ะ เป็นคุณปู่ของเขา” แม่บ้านเซียงสิ้วตอบกลับอย่างสุภาพ สำหรับคุณปู่ของโม่ข่าย กู้เหยาเคยได้ยินโม่ข่ายพูดถึง แต่พูดได้ไม่ค่อยละเอียด สามปีก่อนตอนโม่ข่ายกลับมาจากการทำงานนอกสถานที่ คุณปู่เขานำกล่องเถ้ากระดูกของเธอให้กับโม่ข่าย ทั้งๆที่เธอยังมีชีวิตอยู่ คุณปู่โม่ไปทำกล่องเถ้ากระดูกเธอมาจากไหน? เรื่องนี้ถ้าพูดจริงๆแล้วมันก็แปลกๆ แต่กู้เหยายังไม่ฟื้นคืนความทรงจำทั้งหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ความทรงจำกู้เหยาในตอนนี้ ไม่มีคุณปู่อยู่ แต่ตอนที่ได้ยินว่าเขามาหาเธอ หัวใจก็ปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่เขาเป็นผู้ใหญ่ อยากเจอเธอ เธอจึงไม่มีเหตุผลปฏิเสธได้ กู้เหยาพยักหน้าแล้วพูดกับเซียงสิ้ว “ฉันจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวไปค่ะ” “ค่ะ” ได้รับคำสั่ง เซียงสิ้วก็ถอยกลับไป หลังจากโม่ข่ายเรียกคนรับใช้ทั้งหมดในบ้านมารวมตัวกันแล้วสั่งเมื่อคราวที่แล้ว พวกเขาก็ดีกับกู้เหยาอย่างมาก ไม่มีใครกล้าเพิกเฉยเธอแม้แต่นิดเดียว แม่บ้านเซียงสิ้วให้กู้เหยาเป็นคุณนายเจ้าของบ้าน มีทัศนคติต่อกู้เหยาไม่ได้แย่ไปกว่าโม่ข่ายแม้แต่นิดเดียว กู้เหยาจัดการตัวเองนิดหน่อย แล้วรีบไปห้องรับแขกในเวลาอันรวดเร็วที่สุด เข้าห้องไปเธอก็เห็นคุณปู่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก และกำลังพูดคุยด้วยเสียงทุ้มกับผู้ช่วยข้างกาย พวกเขาหันหลังให้กับประตูใหญ่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นกู้เหยาเข้ามา กู้เหยาก็เห็นเพียงแผ่นหลังของพวกเขา ไม่เห็นใบหน้าพวกเขา กู้เหยายืนนิ่งอยู่ประตูทางเข้า เม้มปากอย่างเผลอตัว รอสักพักก่อนก้าวเท้าเดินไปหาพวกเขาอีกครั้ง ผู้ช่วยเหอที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยินเสียงฝีเท้าของกู้เหยา ก็หันศีรษะไปมองกู้เหยา กู้เหยาเห็นใบหน้าผู้ช่วยเหออย่างชัดเจน ชัดเจนจนเห็นถึงแววตาหดหู่และเย็นชาของผู้ช่วยเหอ เห็นใบหน้านี้ กู้เหยาแค่รู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่าตอนกลางวันมาที่เธอโดยฉับพลัน ภายในสมองก็ปรากฏภาพขึ้นมากมาย เขา ก็คือเขา ผู้ชายคนนี้ ใบหน้านี้ที่ปรากฏในฝันของเธอมาไม่น้อยตลอดสามปี ทุกครั้งที่ฝันกลางดึก เขามักจะยิ้มหดหู่และเย็นชา ถือหลอดฉีดยาขนาดใหญ่แทงเธอ แล้วฉีดของเหลวที่ไม่รู้จักชื่อเข้าร่างกายเธอ เห็นใบหน้าที่ปรากฏในฝันของตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน กู้เหยามักจะคิดว่าตัวเองตกอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีสิ้นสุดอีกครั้ง น้ำวนสีดำจะกลืนกินเธอลงไป...... “ไม่ อย่าเข้ามา พวกคุณปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน อย่าให้ฉันเห็นคุณ ออกไป......” กู้เหยาปิดหู ทั้งคำรามและตะโกน ลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เธอคิดจะหันไปแล้ววิ่งหนีโดยสัญชาตญาณ แต่ยังวิ่งไปไม่กี่ก้าว ผู้ช่วยเหอก็เอาตัวกันทางเธอไว้ เขายังคงยิ้มแบบนั้น “คุณนาย ไม่คิดว่าพวกเราจะเจอกันอีก” “อย่า อย่าทำร้ายลูกฉัน” ในตอนนี้ เหมือนว่ากู้เหยาจะย้อนกลับไปในวันนั้นเมื่อสามปีก่อน เธอถูกขังไว้ในรถ ร้องขอความช่วยเหลือใครไม่ได้เลย ร้องเรียกโม่ข่าย โม่ข่ายก็อยู่ประเทศตะวันตกอันไกลโพ้น เธอทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงมองผู้ชายตรงหน้านี้ออกคำสั่งให้คนมาฉีดยาเธออย่างช่วยไม่ได้ เธอยังได้ยินผู้ชายคนนี้กำลังโทรหาคุณปู่โม่ด้วย...... จากนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรเลย ตอนที่เธอมีสติเพียงน้อยนิด เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดที่มีกลิ่นเลือดอันเย็นเฉียบ เธอเห็นคุณหมอกำลังกรีดท้องของเธอ มองพวกเขาเอาเหยาเหยาน้อยออกไปจากท้องอย่างช่วยไม่ได้ เธอได้ยินเสียงเด็กร้อง อยากกอดลูกตัวเองมากๆ แต่เธอก็พูดไม่ออกแม้แต่พยางค์เดียว ทำได้เพียงมองพวกเขาอุ้มลูกตัวเองไปอย่างช่วยไม่ได้ ได้ยินลางๆว่าพวกเขาพูดว่าคุณแม่ของลูกเสียชีวิตแล้ว ในตอนนั้น เธอก็รู้เลยว่าคุณปู่ตระกูลโม่อยากเอาชีวิตเธอ ไม่ได้แค่อยากให้เธอแยกกับโม่ข่าย ต่อมาคุณหมอก็ช่วยเย็บบาดแผล ผู้ช่วยของคุณปู่ตระกูลโม่ก็พาคนมาฉีดยาบางประเภทให้เธอ จากนั้นเธอก็ไม่รู้อะไรแล้วจริงๆ ตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาลสักแห่งในมิลาน เธอไม่รู้ว่าตัวเองถูกส่งไปที่แห่งนั้นได้อย่างไร หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมา คนที่อยู่ข้างเธอคือกู้เจิ้งเต๋อ ตอนนั้นเขากอดเธอร้องไห้อยู่นาน พูดย้ำๆตลอดว่าถ้าเธอไม่อยู่แล้ว เขาก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ ในตอนนั้น เธอลืมเรื่องราวในอดีตไปหมดเลย เรื่องราวทั้งหมดในอดีตกู้เจิ้งเต๋อเป็นคนบอกเธอ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอก็ไม่ใช่กู้เหยาที่แท้จริง เธอกลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกกู้เจิ้งเต๋อควบคุม กู้เจิ้งเต๋อใช้ความรักอันจอมปลอมมัดเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา บิดเบือนชีวิตในอดีตของเธอไปหมด