ตอนที่ 300 เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน

ต๭นที่ 300 เป็นฝ่ายจูบเขาก่อน “หือ?” โม่ข่ายใช้คางถูบนกระหม่อมเธอเบาๆ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนเซ็กซี่และทุ้มต่ำ “ไหนบอกผมสิว่าอะไรทำให้คุณมีความสุข?” กู้เหยากะพริบตาปริบๆ แล้วพูดเสียงหวาน “เพราะตอนที่ฉันโดนรังแก คุณรีบกลับมาช่วยฉันได้ทันเวลา ฉันเลยมีความสุขมากเลย” ไม่เหมือนกับเมื่อสามปีก่อน เธอถูกวางแผน เธอยืนกรานจนถึงตอนสุดท้ายเขาก็ยังไม่กลับมา สามปีก่อน เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดที่มีกลิ่นเลือดและเย็นเฉียบเพียงคนเดียว มองดูคนเอาลูกของพวกเขาทั้งสองไปก่อนกำหนดอย่างช่วยไม่ได้ แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย ภายในใจเธอนอกจากความผิดหวังก็คือความผิดหวัง เธอตกอยู่ในความมืดมิดอันไม่มีที่สิ้นสุด รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอนาคตอีกต่อไป และจะไม่เห็นสามีของเธอ ไม่ได้เห็นลูกที่เพิ่งคลอดของเธออีกแล้ว ในวันนี้กลับไปคิดขึ้นมา กู้เหยาก็ยังคงตกใจจนเนื้อเต้น ยังคงหวาดกลัวอยู่...... เมื่อครู่นี้ถูกโจมตีจากคุณปู่โม่และผู้ช่วยเหอ ความหวาดกลัวชัดเจนเป็นพิเศษ เธอกังวลมากว่าตัวเองจะหนีไม่พ้นกรงเล็บของพวกเขา ตอนที่เธอกังวลอยู่ ตอนที่เธอกำลังหวาดกลัวไม่รู้จะทำอย่างไรดี โม่ข่ายก็กลับมาข้างเธอได้ทันเวลา ตอนที่เห็นเขาปรากฏร่างสูงใหญ่ที่ประตูทางเข้า ที่ประตูทางเข้า เธอเหมือนกับเห็นเขามาด้วยเมฆหลากสี สว่างเป็นประกายระยิบระยับ เพียงแค่เห็นเขา หัวใจเธอที่กระสับกระส่ายก็ตกลงไปแล้ว ไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป ผู้ชายคนนี้คือสามีที่เธอแต่งงานด้วย ตอนที่ทุกคนทอดทิ้งเธอ ก็มีเขายืนอยู่ข้างเธอ ใช้น้ำเสียงดึงดูดทุ้มต่ำบอกกับเธอว่า——กู้เหยา ผมอยู่ตรงนี้! ขณะที่มีคนเอาอดีตของเธอมาโจมตีเธอ ก็มีเขคอยอยู่ข้างเธอเหมือนเดิม บอกกับเธอว่า——อดีตของคุณไม่เกี่ยวกับผม ผมสนใจแค่อนาคตของคุณ อย่าลืมนะ ผู้สนับสนุนเบื้องหลังของคุณคือประธานบริษัท ตอนคุณแม่เธอเสีย เธอไม่เหลือใครแล้ว เขาก็พูดว่า——กู้เหยา คุณยังมีผมนะ ใช่แล้ว ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ไม่ว่าจะเมื่อไร เธอก็มักรู้สึกว่ามีพลังคอยสนับสนุนเธออยู่ในส่วนลึกของจิตใจ เมื่อก่อนเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้เธอรู้แล้ว พลังพวกนั้นคือพลังที่เขาให้กับเอ อดีตที่เขาและเธอใช้ชีวิตร่วมกันทีละนิด ค่อยๆปรากฏในสมองของกู้เหยา ค่อยๆรวมกันกลายเป็นความทรงจำในอดีตที่แท้จริงมากที่สุดของเธอ เธอคือภรรยาของเขา เขาคือสามีของเอ พวกเขามีลูกด้วยกันหนึ่งคน “กู้เหยา ผมกลับมาช้าไป” โม่ข่ายเอ่ยขอโทษ พอเขาได้รับข้อมูลว่าคุณปู่มาที่โน่หยวนเขาก็รีบกลับมาทันที ใช้เวลากลับมาด้วยระยะเวลาที่เร็วที่สุด แต่ก็ยังทำให้กู้เหยาต้องเผชิญหน้ากับคุณปู่เพียงตัวคนเดียวนานขนาดนี้ “คุณชายโม่ คุณไม่ได้กลับมาช้าสักนิดเดียว” กู้เหยายิ้มหวานให้เขา ถ้าเขากลับมาเร็วกว่านี้ เธออาจจะไม่ได้เห็นคุณปู่โม่และผู้ช่วยเหอ ไม่เห็นพวกเขาก็ไม่มีคนมากระตุ้นอย่างรุนแรง เธออาจจะนึกความทรงจำในอดีตไม่ได้ “กู้เหยา——” โม่ขายลูบเธออย่างหนักแน่น เธอแค่อยากปลอบเขาจึงพูดแบบนี้ออกมา ยัยทึ่ม ไม่ว่าจะตอนไหนเธอก็มักจะคิดถึงเขาเสมอ ทำไมไม่คิดถึงตัวเองให้มากๆ? ในตอนนี้ เขาอยู่ข้างเธอ เธอจะระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมาก็ได้ ไม่ใช่ว่าอดกลั้นอยู่คนเดียวในทุกๆเรื่อง เธอแบบนั้นทำให้เขายิ่งสงสาร กู้เหยาซบอกเขา แล้วพูดแผ่วเบา “โม่ข่าย” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ “หือ?” เธอเงยหน้ามองเขา กะพริบดวงตาโตสวยแล้วพูด “คุณรับปากฉันหนึ่งเรื่องได้ไหม?” โม่ข่ายพยักหน้า “ว่ามาสิ” “คุณรับปากฉันก่อน” “คุณพูดก่อนสิ” “งั้นฉันไม่พูดแล้ว” “ก็ได้ ผมรับปากคุณ” ได้ยินเขาพูดว่ารับปาก กู้เหยาก็เม้มปากยิ้ม กดความกังวลและความอายเล็กๆในใจลงไป เขย่งปลายเท้าเข้าไปขโมยจุ๊บมุมปากเขาหนึ่งที หลังจากขโมยจุ๊บแล้ว เธอก็คิดจะวิ่งหนี แต่กลับถูกโม่ข่ายดึงตัวกลับมา เขากอดเธอแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “กู้เหยา บอกผมมา เกิดอะไรขึ้น?” “ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากจุ๊บคุณ” เธอแค่อยากจุ๊บเขา ซึ่งเป็นเหตุผลที่แสนง่ายดาย “ใช่หรอ?” โม่ข่ายไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัดกับการกระทำผิดปกติของกู้เหยา เขาผละเธอออกมาจากอ้อมกอด ประคองไหล่เธอไว้แล้วมองเธออย่างเงียบๆ หลังจากเธอกลับมา เธอเป็นคนที่ความทรงจำขาดหายไม่สมบูรณ์ ดังนั้นจึงมักจะไม่สนิทสนมกับเขาอย่างเมื่อก่อน แม้ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์กันแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยรุกจูบเขาก่อน สามปีก่อน ก่อนที่พวกเขายังไม่แยกจากกัน เธอเป็นคนที่ซน ทั้งๆที่เขินอายแต่ก็มักจะจูบเขาแบบนี้ คิดถึงตรงนี้แล้ว โม่ข่ายก็คิดอะไรได้ขึ้นมาทันที หรือว่ากู้เหยาของเขาจะฟื้นคืนความทรงจำแล้ว? กู้เหยาของเขาจำเขาได้แล้วหรอ? เขาตื่นเต้นจนถามไม่ออก เพียงแต่มองกู้เหยา ใช้แววตาถามเธอ และหวังให้เธอตอบยืนยันเขา “คุณชายโม่ คุณมองฉันด้วยแววตาแบบนี้ ที่ฉันจุ๊บคุณน่ะชอบไม่ชอบ?” เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบ เธอจงใจแหย่เขาเล่นน่ะ “ผมชอบ” โม่ข่ายไม่กล้าถามเธอตรงๆว่าเธอฟื้นคืนความทรงจำแล้วหรือไม่ กังวลว่าตัวเองจะซักไซ้แล้วจะทำให้เธอกดดัน ทำให้เธอไม่ชอบใจ เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกหดหู่และไม่สบายใจแม้แต่นิดเดียว “งั้นคุณไปที่แห่งหนึ่งเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?” “ได้สิ” กู้เหยาไม่ได้บอกว่าให้เขาไปไหนเป็นเพื่อนเธอ โม่ข่ายก็ตอบรับอย่างตรงไปตรงมา ไม่ว่าที่แห่งนั้นจะอันตรายเพียงใด ตราบใดที่เธอให้เขาไปด้วย เขาก็จะยอมเดินไปข้างหน้าเป็นเพื่อนเธอ ความทรงจำในอดีต กู้เหยาได้รวมรวบได้เกือบหมดแล้ว แต่กู้เหยาไม่ได้บอกโม่ข่ายเพราะเธอไม่รู้ว่าควรบอกโม่ข่ายอย่างไรว่าในตอนนั้นคุณปู่ของเขาทำกับฉันแบบนี้แบบนั้น แม้ว่าคุณปู่โม่จะทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยหลายเรื่อง แต่เขาก็คือคุณปู่แท้ๆของโม่ข่าย พวกเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ตัดกันไม่ขาด ดังนั้นเรื่องที่รู้สึกแย่แบบนี้ กู้เหยาไม่มีกระจิตกระใจให้โม่ข่ายไปทำมันหรอก เขาไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว เธอก็เช่นกัน เธออยากปกป้องเขา ไม่อยากให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก โม่ข่ายมีความสามารถที่แข็งแกร่งมาก คนภายนอกไม่มีใครสามารถทำร้ายเขาได้ คนที่ทำร้ายเขาได้มีเพียงสายเลือดตัวเองเท่านั้น สถานที่ที่กู้เหยาให้โม่ข่ายไปเป็นเพื่อนคือคอนโดเมิ่งเคอ ที่พักอาศัยตอนพวกเขาแต่งงานกันใหม่ๆ เธอบอกว่าอยากไปดูที่นี่อีกครั้ง ดูว่าสามารถนึกอะไรได้จากที่นี่บ้างไหม ที่จริงแล้วเธอแค่อยากจะใช้ชีวิตอันเรียบง่ายอย่างเมื่อก่อนกับเขาอีกครั้ง ทุกวันเลิกงานกลับมา เธอจะยุ่งกับการทำอาหารในห้องครัว ทำอาหารไปด้วยและรอเขาไปด้วย เมื่อก่อนไม่คิดว่าความรู้สึกแบบนั้นมันดีมากแค่ไหน ในวันนี้คิดขึ้นมาแล้วมีความสุขเต็มเปี่ยม กู้เหยาผลักโม่ข่ายเข้าไปในห้องทำงานแล้วพูด “คุณชายโม่ คุณไปทำงานของคุณก่อนนะ ฉันทำอาหารเสร็จแล้วจะมาเรียกคุณไปทาน” “กู้เหยา หรือว่าคุณ......” “หรือว่าฉันอะไรหรอ?” เธอรู้ว่าเขาอยากถามอะไร แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ เธอกะพริบดวงตาโตสดใสบริสุทธิ์ มองเขาด้วยใบหน้าใสซื่อ