ตอนที่302 เปิดหัวใจ

ต๭นที่302 เปิดหัวใจ โม่ข่ายจับหน้าเธอแล้วมองนิ่งๆ ทำเอาเธอเขินแล้วรีบปิดตา แก้มแดงๆราวกับรอเขาไปเด็ด โม่ข่ายอดหัวเราะไม่ได้ ปากบางทับลงบนปากเธอ จูบเธออย่างนุ่มนวลจูบเธออย่างนุ่มนวลลิ้มรสชาติอันหอมหวานสำหรับเธอโดยเฉพาะ จูบเดียว ที่ทั้งนุ่มนวล อบอุ่น ทำเอาคนเคลิ้มและเมาได้...... ผ่านไปเนิ่นนานโม่ข่ายค่อยปล่อยกู้เหยา จากนั้นก็เลียปากเธอแล้วเรียกชื่อเธอเบาๆ “กู้เหยา——” “อือ?” “สัญญากับผม ไม่ต้องไปยุ่งสักเรื่อง ทุกอย่างปล่อยให้ผมจัดการเอง” เขาเป็นพยาธิในท้องเธอหรือไง? เรื่องที่เธออยากไปทำด้วยตัวเอง เขากลับพูดก่อนว่าไม่ให้เธอไปยุ่ง แต่ว่าเรื่องพวกนั้นเธอเคยผ่านมาจากประสบการณ์ตัวเอง ความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจเธอพวกนั้นไม่ใช่บอกว่าจะลืมก็ลืมได้ง่ายๆ โม่ข่ายพูดอีก “ถ้าคุณอยากมีส่วนร่วม คุณพูดออกมาแล้วพวกเรามาคุยกัน ไปทำเรื่องที่คุณอยากทำด้วยกันดีไหม?” กู้เหยา “โม่ข่าย......” โม่ข่าย “กู้เหยา ได้ไหม?” เสียงของเขาทั้งต่ำทุ่มทั้งเซ็กซี่ยังน่าฟังเหมือนเมื่อก่อนเลย แต่ก็มีความเป็นห่วงและทำอะไรไม่ได้ ทำให้กู้เหยาอดเป็นห่วงไม่ได้ อิงในอ้อมกอดเขาแล่วพยักหน้าเบาๆ ที่เขาพูดมันก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล เธอไม่มีอำนาจแม้แต่น้อย ถ้าไปสู้กับคุณปู่โม่ดื้อๆแบบนี้ สุดท้ายคนที่เสียเปรียบก็เป็นตัวเอง ถ้าเธอเสียเปรียบแล้วบาดเจ็บ โม่ข่ายก็จะเป็นห่วงเธออีก เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วง กู้เหยา “ฉันสัญญากับคุณ ไม่ว่าจะไปทำเรื่องอะไรก็จะปรึกษากับคุณก่อน ไม่ตัดสินใจคนเดียว” “ห้ามโกหกผม” “ไม่ทำแน่นอน” “งั้นไปกินข้าวกัน” “อือ” บนโต๊ะกินข้าว โม่ข่ายที่เมื่อก่อนตอนกินข้าวจะไม่พูดอะไรเลยตอนนี้กลับเปลี่ยนไป เขายกถ้วยน้ำซุปที่กู้เหยาตักให้ขึ้นมาชิม จากนั้นพยักหน้าแรงๆ “ไม่ได้กินซุปที่คุณทำมานานขนาดนี้ รสชาติยิ่งอยู่ยิ่งอร่อย” ”เดียวคราวหลัวฉันทำให้คุณทุกวันเลย” “ได้สิ” กู้เหยาเอาผักให้โม่ข่ายต่อ จากนั้นก็กะพริบตาแล้วพูด “ได้ข่าวว่าคุณรักความสะอาด งั้นคุณกินผักที่ฉันใส่ให้คุณไหม?” โม่ข่ายพูดอย่างจริงจัง “น้ำลายคุณผมยังเคยกินเลย แค่กินผักมันจะเป็นอะไร” “คุณ......” ผู้ชายคนนี้ทำไมตอนนี้มันเลวอย่างงี้? ทำไมกลายเป็นคนที่เลี่ยนแบบนี้? โม่ข่ายที่เย็นชายากที่จะเอื้อมถึงเมื่อก่อนไปไหนแล้ว? “ผมก็เป็นพ่อของลูกแล้ว มีหลายเรื่องผมก็มีประสบการณ์มากพอ” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาดูออกว่ากู้เหยาคิดอะไรในใจอยู่หรือเปล่า โม่ข่ายมาพูดเสริมต่อ ฟังจนกู้เหยาหน้าแดงขึ้นมา ผู้ชายคนนี้เธอควรจะว่าเขายังไงดีนะ? คำก็เลว สองคำก็เลวมาก สามคำก็เลวที่สุด! เธอกรอกตามองเขา ยื่นมือจะไปหยิกเขาแต่กลับโดนเขาจับมือไว้ แล้วจับกุมมือเธอ “กู้เหยา——” เสียงเขาทั้งต่ำทั้งแหบ สายตาอันเร่าร้อนจ้องมองเธออยู่ราวกับเธอเป็นเหยื่อในสายตาเขา “โม่ข่าย กินข้าวก่อนไหม” ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ตอนนี้กำลังกินข้าวอยู่แต่เขากลับคิดอะไรไปเรื่อย แต่นึกถึงที่เขาบอกครั้งที่แล้วว่าเขาอดมาสามปี กู้เหยาก็รู้สึกสงสารเขา เวลาสามปีสำหรับผู้ชายคนหนึ่งมันต้องมีความอดทนสูงขนาดไหนถึงจะทนได้ เสียงกู้เหยาพึ่งจบ ก็โดนโม่ข่ายอุ้มทันที เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำพร้อมพูด “เดียวตอนพักค่อยมากิน” “โม่ข่าย คุณจะทำอะไร” “คุณไม่รู้ว่าผมจะทำอะไร?” และโชคร้ายที่กู้เหยากลายเป็นอาหารสำหรับโม่ข่าย เธอรู้สึกว่าเธอในสายตาเขาคงเหมือนขนมที่อร่อยและน่ารัก เขาไม่ได้กินขนมหมดคำทีเดียว เขาชื่นชมความสวยของขนมก่อน จากนั้นค่อยดมกลิ่น สุดท้ายค่อยกินขนมลงท้อง กู้เหยามีความอยากต่อยตีคนขึ้นมา ผู้ชายคนนี้หน้าตากับนิสัยช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งๆที่ดูเป็นท่านประธานเย็นชาแต่พอถอดเสื้อก็กลับกลายเป็นปีศาจร้าย เธอไม่อยากพูดแล้ว ไม่อยากว่าเขาอีก บอกกันไว้แล้วว่าครั้งเดียวแล้วปล่อยเธอไปกินข้าว สุดท้ายเธอก็กลายเป็นขนมที่ให้เขาชิมไปสองครั้ง “กู้เหยา——” กู้เหยาไม่สนใจเขา บอกไม่สนก็คือไม่สน “คุณให้ผมมาเป็นเพื่อนที่นี่ ไม่ใช่เพราะอยากให้พวกเราสะดวก.......” กู้เหยาใช้มือปิดปากโม่ข่ายแล้วกรอกตามองเขา “คุณโม่ ช่วงนี้อสุจิขึ้นสมองคุณหรือไง?” โม่ข่ายชะงัก จากนั้นก็พยักหน้า “ตอนที่เห็นคุณก็เหมือนอย่างที่คุณพูดนั่นแหละ” กู้เหยา “......” เธอตัดสินใจแล้ว จะไม่บอกผู้ชายคนนี้ว่าความจำเธอกลับมาแล้ว ไม่อย่างงั้นไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะทรมานเธอขนาดไหนกัน “ไม่เล่นแล้ว เหนื่อยก็นอนพักก่อน เดียวดึกๆหน่อยค่อยตื่นมากินข้าว” โม่ข่ายดึงกู้เหยามากอด มืออีกข้างลูบแผลที่อยู่บนท้องเธอ มือเขาลูบแผลที่บนท้องเธอ มันรู้สึกคัน กู้เหยาพูด “แผลเป็นอันนี้ทุเรศขนาดนี้ คุณไม่รู้สึกขยะแขยงหรือไง?” “โง่หรือไง ผมจะไปรู้สึกขยะแขยงได้ยังไง” เขาแค่เจ็บใจ ทุกครั้งที่เห็นรอยแผลผ่าตัดที่ยาวกว่าคนอื่นคลอดแบบผ่าตัดเหมือนกัน เห็นหนึ่งครั้งเขาเจ็บใจหนึ่งครั้ง นึกหนึ่งครั้งเขาก็เจ็บปวดใจหนึ่งครั้ง “เมื่อก่อนฉันรู้สึกมันทุเรศมาก แต่พอฉันรู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะเหยาเหยาน้อย ฉันก็รู้สึกไม่ทุเรศขนาดนั้นแล้ว” กู้เหยาอิงในอ้อมกอดเขาแล้วพูดอย่างภูมิใจ ทีแรกคิดว่าตัวเองโสดอยู่ ในความทรงจำที่จำกัดแบบนั้นเธอไม่เคยมีความรักเลย เธอไม่มีทางรับรู้ได้ถึงความรู้สึกคนเป็นแม่ แต่ครั้งแรกไม่เจอเหยาเหยาน้อย เธอก็ชอบเขามาก อยากพาเหยาเหยาน้อยกลับไปเลี้ยงที่บ้าน แต่พอรู้ว่าเหยาเหยาน้อยเป็นลูกของตัวเอง วินาทีนั้นเธอไม่มีความตกใจ เธอมีแน่ความดีใจราวกับฝันตัวเองมันเป็นจริง โม่ข่ายไม่ได้ตอบแต่กลับกอดกู้เหยาแน่นขึ้น แล้วฟังกู้เหยาพูดต่อ “ในสามปีนั้นฉันรู้สึกฉันเหมือนซอมบี้ตัวหนึ่ง ในชีวิตประจำวันแทบจะไม่มีอารมณ์ความรู้สึก ตอนทำงานก็ทุ่มเททั้งหมดไปกับเรื่องดีไซน์” เธอคิดว่าความรู้สึกแบบนั้นคงเป็นเพราะเธอมองโลกนี้กว่าง ไม่คิดจะแย่งชิงอะไรกับใคร คิดว่าตัวเองสนใจแต่เรื่องดีไซน์ ในชีวิตประจำวันก็เป็นคนที่ไม่ขออะไรมาก ที่ความเป็นจริงคือไม่ใช่ เธอแค่ระแวงกู้เจิ้งเต๋อและปกป้องตัวเองอยู่ ต่อให้เธอรู้ว่ากู้เจิ้งเต๋อเป็นสายเลือดเธอคนเดียว แต่ว่ามีความในใจหลายเรื่องที่เธอไม่อยากบอกเขา เรื่องลำบากทั้งหมดเธอชินที่จะเก็บไว้คนเดียว ไม่เคยพูดต่อหน้ากู้เจิ้งเต๋อ แต่พอมาเจอโม่ข่าย เรื่องความในใจเธอไม่ต้องรอให้เธอพูด เขาก็รู้ดีกว่าเธอ กู้เหยาพูดรายละเอียดความรู้สึกและประสบการณ์ของสามปีที่ผ่านมา โม่ข่ายกอดเธอแล้วฟังเงียบๆ